Να βρείτε κάποιον να σας αγαπάει όπως ο Χάτσικο…

Στο Τόκιο της Ιαπωνίας, στην έξοδο του σταθμού Σιμπούγια, υπάρχει ένα επιβλητικό μπρούτζινο άγαλμα του «πιστού σκύλου» που στην Ιαπωνία τιμάται ως εθνικός ήρωας. Το όνομά του ήταν Χάτσικο, που στα ιαπωνικά σημαίνει «όγδοος ευοίωνος πρίγκιπας», δηλαδή αυτός που φέρνει τύχη. Τον Χάτσικο τον γνωρίσαμε μέσα από την ομώνυμη ταινία, με πρωταγωνιστή τον Ρίτσαρντ Γκιρ. Μια ταινία αληθινή, που άγγιξε και αγγίζει ακόμα εκατομμύρια κόσμου.

O Aληθινός Χάτσικο ήταν ένας λευκός σκύλος ράτσας Ακίτα ο οποίος γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου το 1923, στην πόλη Οντάτε της Ιαπωνίας. Η ιστορία του ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 1924, όταν ο καθηγητής Χιντεσάμπουρο Ουένο, υιοθέτησε το λευκό κουτάβι ράτσας «Ακίτα», ηλικίας δύο περίπου μηνών.

Ο καθηγητής, που ζούσε μοναχικά, μεγάλωσε τον Χάτσικο σαν πραγματικό φίλο και σύντροφο. Κάθε πρωί, ο σκύλος συνόδευε τον κύριό του στον σταθμό, απ’ όπου ο Ουένο έπαιρνε το τρένο για να πάει στο πανεπιστήμιο. Μετά ο σκύλος επέστρεφε σπίτι, αλλά το απόγευμα ξαναγύριζε στον σταθμό για να «παραλάβει» το αφεντικό του.

Όμως, ένα απόγευμα του Μαΐου του 1925, ο καθηγητής δεν ήταν συνεπής στο καθιερωμένο ραντεβού τους για την επιστροφή. Είχε πεθάνει από εγκεφαλική αιμορραγία κατά τη διάρκεια μιας διάλεξης. Εκείνη την ημέρα ο Χάτσικο βρισκόταν στον σταθμό τη γνωστή ώρα. Έβλεπε έναν προς έναν τους επιβάτες να κατεβαίνουν. Περίμενε μέχρι να βγει και ο τελευταίος. Όμως δεν είδε ποτέ τον πιστό του φίλο.

Μετά τον θάνατο του καθηγητή, ο Χάτσικο δόθηκε σε σπίτια συγγενών και φίλων για να τον φροντίζουν, αλλά καθημερινά δραπέτευε επιστρέφοντας στο παλιό του σπίτι. Επί 10 χρόνια κάθε βράδυ περίμενε στο σταθμό μέχρι να κατεβεί και ο τελευταίος επιβάτης, με την ελπίδα να δει τον καθηγητή για να τον συνοδεύσει σπίτι, αλλά μάταια.

Η παρουσία του λευκού Ακίτα στο σταθμό τραβούσε την προσοχή των επιβατών, πολλοί από τους οποίους τον τάιζαν και του έδιναν νερό. Το 1928, ο νέος υπεύθυνος του σταθμού τον συμπάθησε και του έφτιαξε ένα χώρο για να κοιμάται.

Ο Χάτσικο όμως ερχόταν στον σταθμό, μόνο την ώρα που έφτανε το τρένο ελπίζοντας να δει το αφεντικό του. Ένας από τους πρώην φοιτητές του καθηγητή, ο οποίος ήταν ειδικός στους σκύλους Ακίτα, ακολούθησε τον Χατσίκο και έμαθε την ιστορία του.

Παρατήρησε την αφοσίωση του και έγραψε άρθρα για τα σκυλιά Ακίτα, τη μεγαλύτερη από τις επτά ιαπωνικές φυλές τύπου Σπίτζ, η οποία αριθμούσε τότε μόνο τριάντα καθαρόαιμα σκυλιά στην Ιαπωνία, ένα από τα οποία ήταν και ο Χάτσικο.

Το 1932, ένα από αυτά τα άρθρα δημοσιεύτηκε στη μεγαλύτερη εφημερίδα του Τόκιο και η ιστορία του Χατσίκο έγινε γνωστή σε όλη τη χώρα. Ο Χάτσικο γίνεται σύντομα διάσημος. Γονείς και δάσκαλοι τον χρησιμοποιούν σαν παράδειγμα ύψιστης αφοσίωσης και πίστης στην οικογένεια. Χαρακτηρίστηκε ως ένας ζωντανός θρύλος, μάλιστα ένας διάσημος γλύπτης φιλοτέχνησε μπρούτζινο άγαλμά του που τον απεικονίζει καθιστό, να περιμένει το αφεντικό του.

Το άγαλμα αυτό τοποθετήθηκε σε μια έξοδο του σταθμού της Σιμπούγια, η οποία ονομάστηκε «έξοδος του Χάτσικο». Στα αποκαλυπτήρια του αγάλματος ήταν παρών και ο ίδιος ο Χάτσικο. Ένα παρόμοιο άγαλμα υπάρχει και στην γενέτειρα του Χατσίκο, την Οντάτε, μπροστά στον σταθμό των τρένων.

Στο ακριβές σημείο όπου ο Χάτσικο περίμενε τον κύριό του, έχουν τοποθετηθεί τέσσερις μπρούτζινες πατούσες σκύλου και ένα κείμενο στα ιαπωνικά που αναφέρεται στην αφοσίωσή του.

Η ιστορία του Χάτσικο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 2009 με τον τίτλο Hachiko: A Dog’s Story (Χάτσικο: Η ιστορία ενός σκύλου) στην οποία, εκτός από τον “Χάτσικο” πρωταγωνιστεί ο Ρίτσαρντ Γκιρ στον ρόλο του καθηγητή. Η ταινία είναι παραλλαγή της πραγματικής ιστορίας & εκτυλίσσεται στις ΗΠΑ, στη σημερινή εποχή.

Ο θάνατός του και τα αίτια

Στις 8 Μαρτίου 1935, περαστικοί βρήκαν τον Χάτσικο πεθαμένο σε ένα δρομάκι κοντά στον σταθμό της Σιμπούγια. Όταν το νέο του θανάτου του έγινε γνωστό, ο σταθμός και το άγαλμά του κυριολεκτικά κατακλύστηκαν από κόσμο και λουλούδια.

Τα αίτια του θανάτου του έγιναν αφορμή για πολλές συζητήσεις και διαδόσεις. Αρχικά, είχαν βρει στο στομάχι του τέσσερα γιακιτόρι (σουβλάκια ιαπωνικού τύπου) αλλά απέκλεισαν την πιθανότητα θανάτου του από αυτά, αφού δεν βρήκαν αποδείξεις πως τα ξύλινα σουβλάκια έβλαψαν το στομάχι του. Ακόμη, ανακάλυψαν πως ο Χάτσικο είχε φιλαρίαση, μία ασθένεια που προκαλείται από παράσιτα αν ο σκύλος δεν λαμβάνει προληπτική αντιπαρασιτική αγωγή.

Μόλις τον Μάρτιο του 2011, επιστήμονες ανακάλυψαν πως ο κύριος λόγος θανάτου του ήταν ο καρκίνος ο οποίος ήταν σε προχωρημένο (τελικό) στάδιο και είχε εξαπλωθεί από τους πνεύμονες μέχρι την καρδιά του. Τα όργανα του Χάτσικο διατηρούνται στη φορμόλη στο ερευνητικό κέντρο του Πανεπιστημίου του Τόκιο δίπλα σε μία προτομή του ιδιοκτήτη του.

ΞΕΡΕΤΕ ΟΤΙ…

– Ο Χάτσικο στα Ελληνικά αναφέρεται μερικές φορές σαν “Χατσίκο”, το οποίο είναι λάθος. Το “Χάτσι” (και όχι “χατσί”) στα ιαπωνικά είναι ο αριθμός οκτώ που θεωρείται καλότυχος όχι μόνο στην Ιαπωνία αλλά στην Ασιατική κουλτούρα γενικότερα (π.χ. οι Κινέζοι άρχισαν την ολυμπιάδα του 2008 στις 8/8/08 στις 8:08) και το “κο”, που σημαίνει (μεταξύ άλλων) πρίγκηπας.

– Μετά τον θάνατο του καθηγητή πολλοί συγγενείς του πήραν τον Χάτσικο σπίτι τους, αυτός όμως πάντα κατάφερνε να το σκάσει και να ξαναγυρίσει στον σταθμό του τρένου.

– Το άγαλμα αυτό καταστράφηκε από τους βομβαρδισμούς ή ανακυκλώθηκε κατά τον Β παγκόσμιο πόλεμο, αλλά ξαναφτιάχτηκε πολύ γρήγορα από τον γιό του πρώτου γλύπτη.

– Λέγεται πως αν έχεις ραντεβού στο άγαλμα του Χάτσικο, θα σε περιμένουν ό,τι και να γίνει, όσο και να αργήσεις…