Ο Καζαντζίδης και η Κεντροαριστερά

Εδώ ο κόσμος χάνεται και οι επίδοξοι ηγέτες του καθημαγμένου χώρου της Κεντροαριστεράς, στριμώχνονται προσπαθώντας να προβάρουν το άβολο κοστούμι του "Ηγέτη" της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.

 Του πρώην ΠΑΣΟΚ (αιωνία η μνήμη του), της πρώην ΔΗΜΑΡ, των Κινήσεων, της Φώφης, του ΓΑΠ και λοιπών τεθλιμμένων συγγενών. 

Υποψήφια πρώτη, η Γεννηματά. Το δικαιούται ως πρόεδρος της μεγαλύτερης συνιστώσας (αχ, που ‘σαι Ανδρέα να δεις πώς έγινε η Δημοκρατική Παράταξη με συνιστώσες α-λα ΣΥΡΙΖΑ…) του κεντροαριστερού μορφώματος. 

Πείθει; Οτι έχει εναλλακτικό σχέδιο, όραμα, άποψη, στόχευση, στρατηγικά; Ούτε κατά διάνοια. Αλλά και ποιος πείθει στις μέρες μας…

Θα είναι και ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος. Ο ποιος; Ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ ντε, που τον έβαλε ο Κουβέλης στη θέση του για ανανέωση και μετά ο κυρ Φώτης έφυγε από το κόμμα για να περιμένει τρία χρόνια τον Τσίπρα να του κάνει νόημα να μπει στην κυβέρνηση. 

Ο Θεοχαρόπουλος μήπως βγάλει την Κεντροαριστερά από την λήθη και συνεγείρει τα πλήθη; Εντάξει, πλάκα κάνουμε. 

Έτερος Καππαδόκης για το κοστούμι του "ηγέτη" ο δήμαρχος Αθηναίων, Γιώργος Καμίνης. Αφού συζητούνταν το όνομά του κανα δυό χρόνια και το διέψευδε μανιωδώς, τώρα είδε ότι τελειώνει η δημαρχιακή θητεία και είπε να πιαστεί από άλλο κλαδί. Από συνήγορος του Πολίτη (τον ανακάλυψε ο ΓΑΠ και τον είχε φέρει και στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο της τότε κυβέρνησής του) ο Καμίνης έγινε δήμαρχος δις με την ψήφο των πολιτών και τώρα πιάνει πόστο για την επόμενη ημέρα. 

Μήπως είναι αυτός ο περιούσιος ηγέτης που ψάχνουν στην κεντροαριστερά; Εδώ γελάει ο κάθε πικραμένος. Ο Λεωνίδας Κύρκος – τον οποίο είχε αποκαλέσει "Αριστερά των σαλονιών" ο Α. Παπανδρέου- θα έμοιαζε με άξεστο λιμενεργάτη μπροστά στον αποστειρωμένο Καμίνη. Αλλά εδώ έγινε πρωθυπουργός ο Αλέξης, γιατί όχι και από δήμαρχος ηγέτης;

Από κοντά τέταρτος και καταϊδρωμένος έσπευσε να δηλώσει υποψηφιότητα και ο Σταύρος Θεοδωράκης. Διέψευδε κι αυτός, έκανε τον δύσκολο, έσπαγε συμφωνίες, έκανε μαγκιές. Αλλά είδε ότι τα ποσοστά του Ποταμιού είναι λιγότερα και από εκείνα τις πίσσας σε ούλτρα σλιμ λάιτ τσιγάρο και είπε να τσαλαπατήσει τον εγωισμό του και να κάνει πιρουέτα αντίστοιχη με εκείνη του Αλέξη μετά τις εκλογές.

Ξέχασα κανέναν; Α, ο Γιάννης Ραγκούσης, ο φέρελπις δήμαρχος Πάρου που εν μια νυκτί ο Παπανδρέου τον έκανε πρωτοκλασάτο υπουργό διεκδικεί, λέει, κι αυτός την ηγεσία. "Πού πας ρε Καραμήτρο;" θα πει ο απρόσεκτος. Μα δεν πάει για να βγει. Παλιά μου τέχνη κόσκινο: Το θέμα είναι να μπουκάρεις για να έχεις μετά να διαπραγματεύεσαι καμιά θεσούλα. Το έκαναν κι άλλοι πριν απ’ αυτόν, ας ρωτήσει τον Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλο. 

Λένε ακόμη ότι μπορεί να είναι υποψήφιοι ο πρώην υπουργός Γιάννης Μανιάτης, ο ευρωβουλευτής Νίκος Ανδρουλάκης, ο πρώην υπουργός Φίλιππος Σαχινίδης κ.α. 

Όλοι αυτοί και άλλοι τόσοι ακόμη αν μαζευτούν, μισό ηγέτη δεν κάνουν. Και ο χώρος της Κεντροαριστεράς θέλει απεγνωσμένα κάποιον. Οχι μόνο εδώ.

Η Κεντροαριστερά έχει ηττηθεί σε επίπεδο διακυβέρνησης διεθνώς. Έχει χρεωθεί διαφθορά, άτολμη προσέγγιση, έλλειψη λύσεων. Η οικονομική κρίση επέτεινε την κρίση ταυτότητας του χώρου. Οσα κόμματα της Κεντροαριστεράς ήταν στην εξουσία, με εμφανή αμηχανία αλλά και ενοχές, προσπάθησαν να την ξεπεράσουν με δάνειες λύσεις άγριου νεοφιλελευθερισμού. Και καταποντίστηκαν.

Εν Ελλάδι ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, εκτός από τον εισοδισμό στελεχών του ΠΑΣΟΚ (Κουρουμπλήδες, Τζάκρηδες κλπ), λεηλάτησε προσωρινά (;) μεγάλη μερίδα παραδοσιακών ψηφοφόρων της Κεντροαριστεράς. Και χωρίς ενοχές αυτός, πέρασε τις πλέον ακραίες νεοφιλελεύθερες λύσεις, σκουπίζοντας ένα δάκρυ αριστερής συμπόνοιας και υποσχόμενος καλύτερες ημέρες.

Οποιος και να εκλεγεί στην ηγεσία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, λοιπόν, θα είναι ακόμη πιο μοιραίος από τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Ισως να είναι και ο τελευταίος που θα κλείσει την πόρτα.

Γιατί όπως έχω πει και εγώ ο Βολταίρος "κάθε άνθρωπος είναι δημιούργημα της εποχής του. Ελάχιστοι είναι αυτοί που μπορούν να ανυψωθούν πάνω από τις ιδέες του καιρού τους". Και τέτοιοι δεν υπάρχουν σήμερα. Είναι σαν τον Καζαντζίδη: Τέτοιες φωνές βγαίνουν κάθε 100 χρόνια.

Και όπως έλεγε και ο Στέλιος "νυχτερίδες κι αράχνες γλυκιά μου έχουν χτίσει φωλιά".