Θέλοντας να μουντζουρώσουν το κόκκινο…

Ας μην ταραζόμαστε υπέρ του δέοντος. Το συνέδριο στην Εσθονία για «τα εγκλήματα του κομμουνιστικού καθεστώτος» ήταν μια καλή ευκαιρία για την παραπαίουσα κυβέρνηση να κάνει ανέξοδη κίνηση κολακείας του αριστερού ακροατηρίου της. Οσο της έχει απομείνει και υπάρχει περίπτωση να κολακευτεί από την άρνηση του κ. Κοντονή να συμμετάσχει στο εν λόγω συνέδριο. Οταν εφαρμόζεις την πιο σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική που σου επιβάλλουν οι δανειστές, μοιάζει λίγο υποκριτικό να παριστάνεις τον τάχα μου αριστερό εκεί που το κόστος είναι μηδαμινό. Ετσι εκτός από τους τζάμπα μάγκες έχουμε και τους τζάμπα αριστερούς που είναι ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στα αλεύρια. 

Αν έχει ενδιαφέρον αυτή η ιστορία είναι γιατί μέσα από αυτή προβάλλει και πάλι η επικίνδυνη θεωρεία των «δυο άκρων» που εξισώνει τον ναζισμό και τον φασισμό με τον κομμουνισμό. Αυτό συμβαίνει μάλιστα όταν στην Ευρώπη έχουμε παρατηρημένη την άνοδο της ακροδεξιάς και των καθαρά νεοφασιστικών κομμάτων όπως η «Χρυσή Αυγή» στην χώρα μας. Αυτή η εξίσωση επιχειρεί να μας πείσει πως ο κομμουνισμός ως ιδεολογία είναι περίπου όπως και ο φασισμός. Ότι ο σταλινισμός και ο κομμουνισμός ταυτίζονται!

Οποιος θέλει λοιπόν, ας ταυτίσει τους μαχητές του κόκκινου στρατού με τους εσθονούς που συμμάχησαν με τον Χίτλερ και πολέμησαν ενταγμένοι στα τάγματα των Ες-Ες. Για τις πρακτικές του Στάλιν έγινε σφοδρή κριτική από πολλούς κομμουνιστές που διαχώρισαν την θέση τους καταγγέλοντας πως αυτές δεν αντιπροσωπεύουν τα απελευθερωτικά ιδεώδη του κομμουνιστικού προτάγματος. Από τους ναζιστές και τους φασίστες υπήρξε ποτέ κριτική για τις εγκληματικές πρακτικές τους; Με όλη την κριτική που μπορεί να γίνει στην Σοβιετική Ενωση ξεχνάει κανείς πως λειτούργησε ως αντίπαλο δέος και έγινε η αιτία για να προωθεί το λεγόμενο κοινωνικό κράτος στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο; Είναι αλήθεια ή όχι πως οι κατακτήσεις αυτές άρχισαν να παίρνονται πίσω μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης και των άλλων καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού; Απαντώντας στα ερωτήματα αυτά καταλαβαίνει κανείς που οδηγεί η ταύτιση του ναζισμού με τον κομμουνισμό στο όνομα των πρακτικών του Στάλιν. Καταλαβαίνει επίσης πως αντιλαμβάνεται στις μέρες μας η Ευρωπαική Ενωση την Δημοκρατία όταν ξεσηκώνεται για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην αυταρχική Ρωσία του Πούτιν αλλά δεν βγάζει μιλιά όταν καταπατούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα των ρώσικων πληθυσμών στην Εσθονία, την Ουκρανία και στις χώρες της Βαλτικής.

Μιλάμε για επιλεκτική χρήση της ιστορίας για προφανείς σκοπούς. Οσο όμως τα αριστερά προτάγματα διαψεύδοντα από αυτούς που μιλούν στο όνομά τους, όπως γίνεται από την κυβέρνηση της κάποια φοράς Αριστερά στην Ελλάδα, τόσο θα βρίσκουν έδαφος ανιστόρητοι συσχετισμοί. Οσο ξεμπερδεύουν οι ισχυροί με την Αριστερά τόσο πιο εύκολα θα προωθούν πανευρωπαϊκά την κατεδάφιση των λαϊκών δικαιωμάτων και των εργατικών κατακτήσεων. Οποιος δεν το αντιλαμβάνεται ας δει με τι πάθος σύσσωμη η μνημονιακή αντιπολίτευση με προεξάρχοντα τον Αδωνιδος Γεωργιάδη, έκανε παντιέρα την άρνηση της κυβέρνησης να πάει στο συνέδριο της Εσθονίας. Το θέμα είναι να εξοστρακιστεί κάθε τι που θυμίζει αριστερά. Να συκοφαντηθεί και να σβήσει από τον «σκληρό δίσκο» της κοινωνίας κάθε τι που να παρακινεί σε αντίσταση στον επελαύνοντα νεοφιλελευθερισμό. Η σημαία του Κόκκινου Στρατού στο Βερολίνο είναι μια εικόνα που πρέπει να σβήσει είναι μια μνήμη που πρέπει να χαθεί. Όπως και οτιδήποτε συμβολίζει την διάθεση των λαών να αντισταθούν στο βάρβαρο μέλλον που τους ετοιμάζουν…