Ενήλικες στο δωμάτιο ή ανήλικοι στην αλάνα;

Είναι ίδιον της ελληνικής νοοτροπίας: Όταν συμπαθούμε κάποιον και για κάποιο λόγο ψυχρανθούμε γινόμαστε οι χειρότεροι επικριτές του. Ή όταν κάποιος που θεωρούμε εχθρό μας μιλά αρνητικά για κάποιον άλλο αντίπαλό μας, τον αποθεώνουμε.

Ο "ουάου" Βαρουφάκης ήταν "θεός" για τους Συριζαίους ως υπουργός Οικονομικών: Εξευτέλιζε τον Ντάισελμπλουμ στην Αθήνα, πούλαγε μαγκιά στα Eurogroup στις Βρυξέλλες, θα έκανε μια χαψιά τον Σόιμπλε, την Μέρκελ και τους λοιπούς, έδωσε φωνή στην ταπεινωμένη Ελλαδίτσα.

"Καλά τους κάνει μωρέ, τους χορεύει στο ταψί", "Αυτός είναι υπουργός, όχι σαν τους άλλους τους υπαλλήλους, τις κότες", "εσένα θέλουμε", "πάρτους τα σώβρακα", "εξήγησέ τους τι θα πει αριστερή διαπραγμάτευση" ήταν το πνεύμα της αντιμετώπισης του Yianis με ένα "νι".

Άσε που ήταν και cool με τη μηχανή και την Δανάη του.

Μετά η αντιμετώπιση από το ίδιο ακροατήριο, ήταν περίπου όπως στην ταινία "η Ρένα είναι οφσάιντ" με την Βλαχοπούλου, όπου ο οπαδός φώναζε "ου να μου χαθείς κρέας" στον ποδοσφαιριστή που μόλις πριν μισό λεπτό αποθέωνε ως "Καραϊσκάκη" και "ήρωα".

Για τους "Αριστερούς" ο Γιάνης πλέον είναι αποδιοπομπαίος, κάνει σαν "απατημένος σύζυγος", είναι τρελός, άσχετος, κακοπροαίρετος, ήταν λάθος επιλογή, δεν αξίζει να μιλάμε γι’ αυτόν καν.

Ούτε Θεός ήταν ο Βαρουφάκης, ούτε κρέας. Ήταν ένας νάρκισσος οικονομολόγος που ήξεραν όλοι τις απόψεις του – και οι Τσίπρας που τον επέλεξε. Αν ήταν σοβαρές ή γελοίες θα το κρίνουν καταλληλότεροι εμού. Αλλά είχε συγκεκριμένες απόψεις με τις οποίες συμφωνείς ή διαφωνείς. Αν τον επιλέξεις, ξέρεις ότι αυτά θα προωθήσει.

Αν είσαι πρόεδρος ποδοσφαιρικού συλλόγου και πάρεις για κυνηγό τον "Μπάμπη τον αριστεροπόδαρο" δεν μπορείς να τον εγκαλείς γιατί δεν χρησιμοποιεί το δεξί του πόδι. Ο άνθρωπος παίζει με το αριστερό. 

Εκτός αν είσαι πονηρούλης και φοβάσαι μήπως σε αρπάξουν οι οπαδοί και σε κάνουν του αλατιού για τον υποβιβασμό της ομάδας σου. Τότε λες "φταίει ο Μπάμπης που δεν έπαιζε με το δεξί του πόδι όπως έπρεπε και χάσαμε τόσα γκολ" πετάς και ένα "ήταν λάθος μου που τον πήρα το κωλόπαιδο, μας κατέστρεψε" για να δείξεις και μεγάθυμος .

Κάτι ήξερε και ο Ανδρέας που έλεγε ένα mea culpa και καθάριζε για την απαράδεκτη συμφωνία με τον Οζάλ στο Νταβός.

Το ενδιαφέρον ωστόσο στην περίπτωση δεν ήταν τι έλεγε ή τι λέει ο Βαρουφάκης. Ποσώς με αφορά – παρά μόνον για λόγους ιστορικούς, ίσως, καθότι είχε θέση ευθύνης σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο.

Με αφορά ωστόσο πολύ, αν όντως όλοι οι άλλοι έλεγαν όσα ισχυρίζεται ο Γιάνης ότι είπαν. Από το "να βουτήξουμε τα 16 δισ. της ΕΚΤ και να τα βάλουμε στα ΑΤΜ" μέχρι το "θα πετάξω με τις κλωτσιές" τον Στουρνάρα από την ΤτΕ που φέρεται να είπε ο Τσίπρας .

Γιατί καλά είναι τα παχιά τα λόγια, οι κομψευάμενες εκφράσεις τα μαθήματα των επικοινωνιολόγων για το πόπολο. 

Αλλά η ουσία, ο κυνισμός και η αψιμυθίωτη αχρειότητα της πολιτικής, προκύπτει πίσω από τις κλειστές πόρτες. Όταν χαλαρώνουν τα κουμπιά από τα πουκάμισα – και ας μην υπάρχουν γραβάτες.

Και όταν μπαίνει μπροστά το "κουμπί" από το κασετόφωνο του Βαρουφάκη. Είναι αθλιότητα ότι τους κατέγραφε. 

Αλλά ψοφάω από περιέργεια να τα βγάλει. Όπως είπε και ο Βαρουφάκης στον Αλέξη όταν του έδωσε το plan Χ "διάβασε και κλάψε"¨. Ας ακούσουμε και ας κλάψουμε λοιπόν.

Υ.Γ. Δεν μπορούσε να επιλέξει πιο τρολ τίτλο ο Βαρουφάκης για το βιβλίο του: "Adults in the room" λέει, όταν περιγράφει χαβαλέδες, ανεύθυνους και μοιραίους – συμπεριλαμβανομένου και του ιδίου – να παίζουν με τις τύχες της χώρας. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει" γιατί όπως αποδεικνύει το βιβλίο Βαρουφάκη, ζει κατά τύχη…