Γιατί δεν είμαι Μαρξιστής;

Στον πρώτο χρόνο της μεταπολίτευσης εκδόθηκαν πάνω από 1000 τίτλους με το έργο του Καρλ Μαρξ. Οποιαδήποτε άλλη έκδοση κριτικής της ιδεολογίας του Μαρξισμού, είτε δεν πούλαγε, είτε φάνταζε ως αντιδραστική. 

Η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς ήταν πλέον γεγονός. Η επικρατούσα ιδεολογία του Μαρξισμού πέρασε παντού. Αρχής γεννωμένης στο Σύνταγμα του 1975 με πλήθος άρθρων (16, 106 κ.α) που προσομοίαζαν με τις απόψεις του ΛΕΝΙΝ παρά σε ένα αστικό κράτος δυτικού τύπου. Το ίδιο συνέβη και στην ανοικοδόμηση της Παιδείας, της Υγείας, του Πολιτισμού και κατ’ επέκταση της Οικονομίας. Πέρασαν πέρα των 40 χρόνων πειραματισμών για να «απολαύουμε» την επίδραση του στις ζωές μας. 

Σκέφτηκα λοιπόν να συγγράψω ένα βιβλίο (που μόλις κυκλοφόρησε, εκδόσεις Γεωργιάδης) που να απευθύνεται στους νέους για να τους αφυπνίσω για τις παγίδες που εγκυμονεί και να τους προφυλάξω από τα αδιέξοδα που μπορεί να επιφέρει μια πιθανή παλινόρθωση του. 

Στο πρώτο κεφάλαιο καταγράφω τις αντιφάσεις από τη ζωή του, μεταξύ λόγων και έργων. Ο Καρλ Μαρξ ήταν, δυστυχώς για τους οπαδούς του, ένας ανήθικος άνθρωπος.

Στο δεύτερο και πιο σημαντικό κεφάλαιο, αναλύω με επιστημονικό τρόπο την αντιεπιστημονικότητα του Μαρξισμού, συνεπικουρούμενος από τους μεγαλύτερους διανοητές του 19ου και 20ου αιώνα.

Στο τρίτο κομμάτι περιγράφω εν συντομία (αφού έχω αναλύσει διεξοδικά την εφαρμογή του στο βιβλίο μου «ΗΤΑΝ Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ, ΗΛΙΘΙΕ!») όλες τις πρακτικές του, που σκόρπισαν στην ανθρωπότητα την εξαθλίωση και την επιβολή.

Στο τελευταίο μέρος του βιβλίου, εξ αφορμής της δήλωσης του πρωθυπουργού της «Πρώτης Φοράς Αριστεράς», ότι οι δυο κοσμοθεωρίες του Μαρξισμού και του Χριστιανισμού τέμνονται στο πεδίο της αλληλεγγύης, ανατρέπω τη ψευδαίσθηση αυτή, αποδεικνύοντας ότι οι δυο «θεωρίες» είναι απολύτως ασυμβίβαστες.

Καταλήγοντας , συμβουλεύω τους νέους, που θυμώνουν μ’ έναν κόσμο υπαρκτά άδικο, ότι η θεωρία του Μαρξισμού δεν μπορεί από την ίδια της τη φύση να τους λύσει τα προβλήματα , παρά μόνο να θεσμοθετήσει την αδικία και την ανελευθερία. Η μόνη ιδεολογία που μπορεί να τους λύσει τα προβλήματα είναι αυτή της οικονομικής ελευθερίας, με μια προϋπόθεση όμως… την ανάληψη ευθύνης.