Γκαλοποπαγίδες

Αν ήταν απλή και εύκολη υπόθεση η ανάλυση της υφιστάμενης πολιτικοοικονομικής συγκυρίας, τότε και τα αίτια της κρίσης θα μπορούσαν ενδεχομένως να αντιμετωπιστούν εγκαίρως και αποτελεσματικά σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Μια γρήγορη και «μονοκάμερη» περιήγηση αρκεί, για να διαπιστώσει κανείς ότι οι ηγέτες των μεγάλων και των μικρότερων χωρών ανά την Ευρώπη είτε δεν αντελέφθησαν εγκαίρως τα κοινωνικά συμπτώματα από το μείγμα της πολιτικής τους είτε καθυστέρησαν να ανακαλύψουν την ενδεδειγμένη θεραπεία. Λίγες ώρες για παράδειγμα, πριν τις κάλπες στην Αυστρία και στην Ιταλία, που ενδεχομένως και να προκαλέσουν τις πρώτες εκκωφαντικές «ανατροπές» στην Ευρώπη του 2017, δεν μπορεί τα πολιτικά κόμματα στην χώρα μας να διαβάζουν λάθος και βιαστικά τα μηνύματα των καιρών. Δεν μπορεί απλώς να βλέπουν και να περιγράφουν την άνοδο του λαΪκισμού και του ακροδεξιού στοιχείου στην Ευρώπη. Πρέπει να έχουν κάτι σοβαρό να πουν και το κυριότερο, να πράξουν. Ναι, είναι πολυδαίδαλο το παζλ και οι ψηφοφόροι απαιτητικοί όσο ποτέ! Είναι όμως και απογοητευμένοι. Και κάθονται στον καναπέ. Και περιμένουν από τον γείτονά τους να πάει να ψηφίσει την “χ” Κυριακή- σαν να βαρέθηκαν να επικυρώνουν ή να αποκηρύττουν κάθε λίγο και λιγάκι με ένα «όχι» ή ένα «ναι» την πολιτική τους στην κάλπη.

Είναι τουλάχιστον επιπόλαιο, λοιπόν, τα επιτελεία των κομμάτων να διαβάζουν τα τελευταία γκάλοπ και να οχυρώνονται πίσω από αυτά, προεξοφλώντας τη νίκη τους ή αναμένοντας την βέβαιη ήττα τους. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο, που αφορά και καίει τους πολίτες. Κι αν νομίζουν εκεί στη Νέα Δημοκρατία, ότι η πασιφανής δυσαρέσκεια από την πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα, οδηγεί στο σφιχταγκάλιασμα των προσδοκιών, που τώρα καλλιεργεί η Πειραιώς, είναι μακριά νυχτωμένοι. Αφήστε, που ακόμη και σε κοτζάμ Αμερική τα γκάλοπ ανάγκασαν και τον Πρόεδρο Ομπάμα να ομολογήσει δημοσίως τον αιφνιδιασμό του από το αποτέλεσμα υπέρ του Ντόναλντ Τραμπ.

Μπορεί λοιπόν η ΝΔ να προηγείται στα γκάλοπ, υφαρπάζοντας την καλά γυαλισμένη προθήκη και αφήνοντας την φθορά στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ας διαβάσει καλύτερα, τί λένε ή μάλλον τί δεν λένε οι αναποφάσιστοι ή οι προς την αποχή ψηφοφόροι- ειδικά αυτοί που προέρχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ένα χρόνο πριν η αξιοπιστία της Νέα Δημοκρατίας έκανε βουτιά στα αβαθή από το φιάσκο της διαδικασίας, που είχε επιλέξει για την εκλογή αρχηγού. Ένα μεγάλο κόμμα δεν κατάφερε το αυτονόητο- έλεγαν τότε φίλοι και εχθροί της. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που δεν προηγείτο τότε στα γκάλοπ, τελικά εκλέχτηκε αρχηγός στην εξ’ αναβολής εκλογική διαδικασία της συντηρητικής παράταξης. 

Ο ίδιος ξεκίνησε την εσωκομματική αναμέτρηση, κρατώντας την σημαία της μεταρρύθμισης και της συνετής πολιτικής. Και τί έκανε μόλις κάθισε στην καρέκλα του αρχηγού της ΝΔ; Άρχισε να ζητάει εκλογές. Από τότε έχουν περάσει αρκετοί μήνες. Τα προβλήματα αυξάνονται, η υπερφορολόγηση είναι στο φόρτε της, οι συντάξεις παίζουν άμυνα, οι γονείς συνεχίζουν να πληρώνουν από το υστέρημά τους ακριβά την παιδεία, για να έχουν πρόσβαση στην ανώτατη εκπαίδευση τα παιδιά τους, η εργασιακή αβεβαιότητα εδραιώνεται ειδικά στο άκουσμα για νέα μέτρα του τύπου «ομαδικές απολύσεις» και η ζωή συνεχίζεται σε ένα γκρίζο φόντο και για τους πλέον αισιόδοξους «αναγνώστες» της κατάστασης.

Διότι παρότι η μνήμη είναι ενίοτε κοντή, δεν μπορεί να ξεχάσει κανείς την τακτική του «πετάω πέτρες» στην κυβέρνηση και «αναμένω την πτώση της», κάποια στιγμή, κάποτε… το έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Δημοκρατία στα χρόνια της κρίσης. Το κάνουν τώρα σε ένα βαθμό και τα μικρότερα κόμματα, όπως το ΠΑΣΟΚ που εισέπραξε τόνους αμφισβήτησης, δικαίως και αδίκως, όντας στην αρχή μάλιστα της κρίσης, προσπαθώντας να δει, τί θα κάνει την «βόμβα» χρέους και ελλείμματος, που παρέλαβε από τη Νέα Δημοκρατία.

Αφού λοιπόν τα κόμματα στην χώρα μας δεν έχουν ακόμη ισχυρή κουλτούρα συνεργασίας σε στιγμές, όπου επιβάλλεται η εθνική συνεννόηση, δεν είναι κακό να προσπαθήσουν να διακρίνουν τους μύθους, τις παγίδες και την πραγματικότητα πίσω από τις «γραμμές» στα γκάλοπ. Οι περισσότεροι ψηφοφόροι αρνούνται τον γάμο με τα κόμματα πλέον. Έχουν φάει αρκετές διαψεύσεις και απογοητεύσεις και διστάζουν να πιστέψουν και πάλι τις επιπόλαιες αναλύσεις τους. Θέλουν σχέδιο και συμμαχίες. Γι αυτό και δεν προσφέρουν απλόχερα αυτοδυναμίες…