Δημόσια ζωή χωρίς γενναιότητα

Η νέα μεταπολίτευση φαίνεται ότι θα επέλθει με πολλές οδύνες. Η Ελλάδα διέρχεται τη δεκαετία αυτή, μια πολλαπλή και βαθύτατη οικονομική και κοινωνική κρίση. Οι ευθύνες γι’ αυτό, που βιώνει η ελληνική κοινωνία, πρέπει να αναζητηθούν τόσο στην Ευρώπη, όσο και στην Ελλάδα. Πολλές επιλογές, οι οποίες επιβλήθηκαν από τα διάφορα προγράμματα απεδείχθησαν επιβλαβείς, καθώς είναι διαφορετικό να επιχειρεί κανείς να επιβάλει το ίδιο κοινωνικοοικονομικό μοντέλο σε δύο κοινωνίες με διαφορετικά κοινωνικά χαρακτηριστικά και είναι άλλο να κάνεις ένα φυσικό πείραμα, που θα έχει το ίδιο αποτέλεσμα. 

Η ανάγκη αυθυπέρβασης σε κρίσιμες επιλογές του πολιτικού μας συστήματος καταγράφεται, σήμερα, με τον πιο εύληπτο τρόπο. Πρόσφατο καταφανές παράδειγμα η πρόταση των εκπροσώπων του εμπορικού κόσμου, όπως ο κ. Κορκίδης και ο κ. Καβαθάς για πάγωμα των ασφαλιστικών εισφορών και για τον ακατάσχετο λογαριασμό.

Δύο προτάσεις, που μπήκαν στη συζήτηση, ως αντίδοτο απέναντι στη συνεχιζόμενη οικονομική κρίση που μαστίζει τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Είναι γνωστές οι δραματικές επιπτώσεις, που έχουν βιώσει 650,000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αφού ξεκίνησε ο φαύλος κύκλος της οικονομικής κρίσης. Βεβαίως, η Κυβέρνηση οφείλει να καλλιεργεί κλίμα επενδυτικό στο εξωτερικό, γιατί δυστυχώς ένα ακόμα από τα δεινά, που έχει κληρονομήσει, είναι και το κακό επενδυτικό κλίμα, το οποίο δεν ιάθηκε ποτέ από αυτούς, που κυβερνούσαν την Ελλάδα μέχρι πρότινος. Η χώρα ζει υπό το βάρος ενός συντελούμενου κοινωνικού εγκλήματος, που είναι η ανεργία και που σπρώχνει μεταξύ άλλων τα γερά μυαλά να παίρνουν των ομματιών τους και αντί να γίνονται η “ατμομηχανή” της ανάπτυξης και της προόδου, να φεύγουν από την πατρίδα, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη των άλλων χωρών.

Η κινητήρια δύναμη αναχαίτισης αυτού του εκτυλισσόμενου δράματος, της ανεργίας, είναι οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Ακόμα και έναν άνεργο να μπορέσει να προσλάβει η κάθε μια επιχείρηση, κάποια στιγμή, η ανεργία μπορεί να πέσει κατά 50%.

Ο Αλέξης Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη αποδέχθηκε την πρόταση των εκπροσώπων δύο οργανώσεων των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και πρότεινε την ανάγκη υιοθέτησής τους. Είναι βέβαιο ότι η επιλογή αυτή θα προσκρούσει στους εξωγενείς παράγοντες, αυτούς της τρόικας και είναι επίσης βέβαιο ότι η Κυβέρνηση θα επιμείνει. Περίμενα, λοιπόν, ότι ο κ. Μητσοτάκης που ακολούθησε τον κ. Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη, θα τον ακολουθούσε και σ’ αυτή του τη θέση, θα άρπαζε την ευκαιρία και θα ευθυγραμμιζόταν σε αυτά τα δύο ζητήματα, συγκροτώντας ένα ευρύ ελληνικό μέτωπο απέναντι στους τροϊκανούς. Προσωπικά, εκτιμώ ότι με μια τέτοια επιλογή θα είχε κερδίσει δύο στόχους:

Πρώτον, θα βοηθούσε την Ελλάδα και την ελληνική οικονομία και δεύτερον θα επεδείκνυε πολιτική γενναιότητα, αποδεικνύοντας ότι μπορεί, ως ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σε κρίσιμα ζητήματα που αφορούν τον τόπο, να κάνει την αυθυπέρβασή του.

Στην πολιτική, έλεγε ο Γέρος της Δημοκρατίας, ότι χρειάζεται γενναιότητα. Όταν όμως κυριαρχεί η “χωματερή” της μιζέριας, της μικρότητας και της μικροψυχίας, τότε η κοινωνία δεν μπορεί να προσδοκά κανένα κοινωνικό όφελος.