Ο υπέροχος Γιάννης Διακογιάννης

Ναι, ήταν ο κορυφαίος αθλητικογράφος, αλλά και ο τηλεοπτικός σχολιαστής που, από μέσα τους, θα είπανε καμιά βαριά κουβέντα οι φίλες, έτσι όπως ζητωκραυγάζαμε το 1-0 της εκνευριστικά μαχητικής Νάσιοναλ Μάνσαφτ απέναντι στους Τσεχοσλοβάκους, με τις μπύρες και τις πίτσες να λερώνουν το τραπέζι. Δεν ήταν όμως ούτε με την Εθνική Γερμανίας, ούτε με τις ζητωκραυγές γενικώς, ο Γιάννης Διακογιάννης. Αν ήταν φανατικός, χωρίς αποστάσεις, δεν θα γινόταν και κορυφαίος στην αθλητική δημοσιογραφία.

Παναθηναϊκός, Ντι Στέφανο, Πελέ

Γέννημα θρέμμα Αθηναίος, ο Γιάννης Διακογιάννης έγινε ομαλά και ήρεμα Παναθηναϊκός. Δέθηκε πολύ με τον Δομάζο, τον Αντωνιάδη, εκείνο το μαγικό δίδυμο που έβαζε φωτιά στα αντίπαλα δίχτυα, τον Αριστείδη Καμάρα (σε αυτόν είχε πιο μεγάλη αδυναμία, φαίνεται), τον Τάκη Οικονομόπουλο – ίσως τον πιο ολοκληρωμένο τερματοφύλακα στη χώρα -, και τους μεταγενέστερους, τους συνεχιστές, τον Σαργκάνη, τον Σαραβάκο. Τυφλός όμως δεν ήταν, δεν μεροληπτούσε. Ο σημαντικότερος πρόεδρος όλων των εποχών στην ηγεσία της ΑΕΚ, ο Λουκάς Μπάρλος, τον Διακογιάννη πήρε τηλέφωνο, για να του προτείνει παίκτη που να «βλέπει» δίχτυα: «Τον Μπάγεβιτς, να πάρεις, να κάνετε προκοπή». Και πιάστηκαν τα χέρια των ΑΕΚτζήδων να σηκώνουν κούπες.

View this post on Instagram

A post shared by Καθηγητής Μυστήριος (@underdogville)

Τον εκτιμούσαν οι Ολυμπιακοί. Οι Πειραιώτες, αυτός ο άλλος κόσμος για τους Αθηναίους, οι Πειραιώτες που έχουν όμως την πλουσιότερη τροπαιοθήκη. Τον σέβονταν και του ζητούσαν τη γνώμη κάθε φορά που κατηφόριζε στο Καραϊσκάκη. Τον βραβεύσαν μάλιστα – ναι, υπάρχει το βραβείο – για την προσφορά του στη στρογγυλή την όμορφη. Ο Διακογιάννης μαγεύτηκε από τον Ντι Στέφανο της μεγάλης Ρεάλ του ’55 – ’65, αγάπησε την Βασίλισσα της Ισπανίας. Ήταν Αθηναίος, δεν είχε το λαϊκό, την έφεση στο βρώμικο και στον αλήτικο τρόπο παιξίματος.

Απεχθανόταν τα σκληρά μαρκαρίσματα, τα «γαλλικά» μες στον αγωνιστικό χώρο (όχι πάντα και στις κερκίδες), τις χειρονομίες μεταξύ παικτών

«Ο ποδοσφαιριστής είναι σήμερα επαγγελματίας, οφείλει να σέβεται τα λεφτά που παίρνει», έλεγε. Είχε δίκιο. Προτιμούσε την Εθνική Ιταλίας, κι ας έπαιζε εκείνο το κατενάτσιο, λες και είχαν παρκάρει κανένα λεωφορείο μπροστά από το τέρμα, να μην περνάει κουνούπι. Για τον Γιάννη Διακογιάννη, χρειαζόταν να θέσει ο παίκτης το μυαλό του σε λειτουργία, να το βάλει καλά στην πρίζα, για να παίξει άμυνα ευρωπαϊκού επιπέδου, κι όχι κλωτσοπατινάδα.

Γνωρίστηκε με τον Πελέ και δήλωσε «άφωνος» με το πώς κολλούσε τη μπάλα στο παπούτσι, πώς την γυρόφερνε, πώς τη μοίραζε απλόχερα δεξιά αριστερά, την ακρίβεια στην πάσα, το αστραπιαίο σουτ, την απίθανη ντρίμπλα, την προβλεπτικότητα στις κινήσεις των αντιπάλων. Του πήγαινε και ως τύπος, ως ιδιοσυγκρασία, εξωστρεφής, όπως και ο Διακογιάννης, που δεν την ήθελε εκείνη τη σκοτεινιά του Μαραντόνα.

Εξωστρεφής, ευγενής, εργατικός

Ήταν εξωστρεφής ιδιοσυγκρασία, την ήθελε την γνωριμία, δεν ήταν δύσκολος, ούτε σκοτεινός. Άλλωστε, το να γίνει κάποιος λαμπρός sportcaster πρέπει κατά κανόνα να είναι ανοιχτή ιδιοσυγκρασία. Πολύ ευγενής άνθρωπος, στα δημόσιά του τουλάχιστον. Δεν πρόσβαλλε τον συνομιλητή, δεν κόντραρε τον καλεσμένο, αλλά τον ένοιαζε να αντλήσει ό,τι καλύτερο ανάβλυζε μέσα του. Αυτό, λένε οι ειδικοί, δείχνει σεβασμό στην αξία της ζωής του συνανθρώπου. Ειδικά όταν ο συνάνθρωπος είναι μια μελαχρινή ωραία γυναίκα. Και τις αγαπούσε πολύ τις μελαχρινές. Οι μελαχρινές γυναίκες διέθεταν στα μάτια του μια σαγήνη, ήταν μυστηριώδεις και γοητευτικές, χωρίς να γίνονται επιτηδευμένα σέξι. Εξυμνούσε τις φυσικές αρετές των μεσογειακών και τη γήινη ομορφιά των λατινοαμερικάνων. Μιλούσε για τις Αργεντίνες και το βλέμμα του χανόταν για λίγο.

View this post on Instagram

A post shared by Christos Sotirakopoulos/Χρήστος Σωτηρακόπουλος (@christossotirakopoulos)

Εκεί όμως που γινόταν αυστηρός ήταν στο θέμα της δουλειάς. «Το ταλέντο είναι 60%, το άλλο 40% είναι η δουλειά». Κι αυτό τον έκανε ίσως λιγότερο θελκτικό στα μάτια των νέων συναδέλφων του. Δυο πράγματα απέφευγε συνήθως, την προχειρογραφία και την έλλειψη προετοιμασίας. Τα γραπτά του τα δούλευε ξανά και ξανά. Δεν ήθελε νοηματικές ασάφειες, περιττές ωραιολογίες. Και οι περίφημες περιγραφές του όφειλαν πολλά βέβαια στο μέταλλο της φωνής και στη δωρικότητα των υπέροχων περιγραφών, αλλά γνώριζε τα τεχνικά χαρακτηριστικά όλων των ποδοσφαιριστών, τις διαστάσεις του εκάστοτε γηπέδου, τις γεωγραφικές παραμέτρους (!) των πόλεων στο εξωτερικό, τα δυνατά χαρτιά και τα τρωτά σημεία και των δυο προπονητών στο ενενηντάλεπτο stratego.

Ένας ωραίος άνθρωπος και ένας λαμπρός δημοσιογράφος!