Δίκη για το Μάτι: Μαρτυρία γροθιά στο στομάχι – Μαμά καίγεται η πλάτη μου, έλεγε το παιδί μου

Συγκλόνισε με την κατάθεσή της στο τριμελές πλημμελειοδικείο η Κάλλι Αναγνώστου, η οποία υπέστη σοβαρότατα εγκαύματα μαζί με τον 5,5 τότε ετών γιο της κατά την φονική πυρκαγιά στο Μάτι.

«Είχα καεί μέχρι το κόκκαλο, ούρλιαζα…Επί δύο χρόνια το παιδί μου ξυπνούσε ματωμένο, να στάζουν τα αίματα…», κατέθεσε εμφανώς φορτισμένη η εγκαυματίας, η οποία ξεκίνησε να μιλά για το απόγευμα της 23ης Ιουλίου 2018, που έμελλε να αλλάξει για πάντα τη ζωή της και τη ζωή της οικογένειάς της.

Είχε δει τη φωτιά από τη βεράντα του σπιτιού όπου παραθέριζε, αλλά άκουσε από την τηλεόραση τον Δήμαρχο Ραφήνας να λέει ότι η πυρκαγιά κατευθύνεται προς τον Διόνυσο. «Σκεφτήκαμε ότι αν υπήρχε κάτι θα μας ειδοποιούσαν», κατέθεσε, όπως κατέθεσαν τις προηγούμενες ημέρες και άλλοι μάρτυρες. Όμως, όπως είπε λίγη ώρα αργότερα είδε τις φλόγες να κυκλώνουν το σπίτι.

«Αρχίζω και ουρλιάζω και φώναζα το παιδί μου. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό. Είναι εφιάλτης. «Ντύσου τώρα» είπα στο παιδί, «φεύγουμε». Η φωτιά έμπαινε μέσα από τα παράθυρα. Κανείς δεν μας είπε τίποτα, αν μας έλεγε θα είχα πάρει το παιδί μου και θα είχαμε φύγει. Ούτε ένα περιπολικό, ούτε μια σειρήνα. Το παιδί είχε τρομάξει. «Μαμά μου θα πεθάνουμε;», με ρώταγε… Βγαίνω έξω ο πεθερός μου έψαχνε για τον αν μπορεί να ανοίγει το γκαράζ…δεν μπορεί. «Οι φλόγες έχουν ξεπεράσει το σπίτι», κατέθεσε με δάκρυα στα μάτια η μάρτυρας η οποία συνέχισε την περιγραφή των φρικτών στιγμών που βίωσε μαζί με τον γιο της με τη φωτιά να τους έχει κυκλώσει…

«Το κόκκινο της φωτιάς ερχόταν πάνω μας. Μπορεί κανείς να συνειδητοποιήσει αυτή τη φρίκη από αυτούς που κάθονται εδώ; Κανείς… Ακούω τη βοή της φωτιάς και το παιδί μου να τρέχει. Πέφτει πάνω μου και αρχίζει να ουρλιάζει “μαμά καίγομαι στη πλάτη”. Προσπαθούσα να το σηκώσω και σκίστηκε το δέρμα του. Του φωνάζω “σήκω να φύγουμε” και το παιδί άρχισε να φωνάζει “φοβάμαι, καίγομαι”. Είπα στη πεθερά μου και στο πεθερό μου μόνο “τρέξτε”, είπε η μάρτυρας ξεσπώντας σε κλάματα. “Όπως τρέχουμε λιώνουν τα πόδια του και εγώ δεν μπορώ να του πω τίποτα. Φωνάζει “μαμά βοηθά με, μαμά σώσε με”. Εγώ δεν τον πήρα αγκαλιά γιατί αν το έκανα αυτό, θα είμαστε οι πρώτοι που θα έβρισκαν αγκαλιά. Ήμασταν μόνοι μας και καιγόμασταν. Η μόνη φωνή και τα ουρλιαχτά ήταν του παιδιού μου. Μια φωνή που την έχω μέσα μου, ακόμα και τώρα φοβάμαι να τον πάρω αγκαλιά.

Η περιγραφή της κυρίας Αναγνώστου για την προσπάθειά της να σωθεί η ίδια και το παιδί της καθήλωσε το ακροατήριο.

«Κάποια στιγμή όπως τρέχαμε είδαμε προβολείς. Ήταν ο γιος ενός γείτονα. Εγώ πέθαινα ήδη… Είχα πάρει μεγάλο φορτίο. Ένιωθα τις φλέβες μου να χτυπάνε ακανόνιστα λες και ήθελαν όλα να βγουν από το σώμα. Μας κατεβάζει κάτω και βλέπαμε μόνο καπνούς και πύρινες μπάλες. Μας αφήνει και μας είπε ότι πρέπει να φύγει. Με το που κλείνω την πόρτα του αυτοκινήτου λιποθύμησα για πρώτη φορά. Με παίρνει ο πεθερός μου να με ανεβάσει σε ένα τραπέζι και να πάει να βρει νερό. Δεν ήταν εύκολο. Ειχαν φύγει όλοι σαν τρελοί. Καιγόμασταν σαν τα ποντίκια και φύγαμε σαν τα ποντίκια. Βρήκε ένα μπουκάλι και μου έδωσε λίγες σταγόνες. Εκεινη την ώρα λιποθύμησα και άλλες φορές μετά. Με έσυρε. Με έβαλε πάνω στην πλάτη του. Η πεθερά μου πήρε τον μικρό και πήγαν σε έναν κολπίσκο. Ευτυχώς ήταν μια τουρίστρια και τύλιξε τα ποδαράκια του και αυτό τον βοήθησε. Αν δεν ήταν εκείνη, το παιδί μου θα το είχα χάσει. Στην καλύτερη περίπτωση θα είχε χάσει τα πόδια και τα χέρια του. Μου ζητά βοήθεια. Δεν μπορούσα να του μιλήσω, αλλά δεν ήθελα να καταλάβει ότι πέθαινα. Ο κόσμος ούρλιαζε για βοήθεια και να μην έρχεται η βοήθεια. Δεν υπήρχαμε έως τότε. Όμως δεν υπήρχαμε ούτε και μετά στη ουσία. Αμελητέες οι δικές μας οι απώλειες. Τα παιδιά να ουρλιάζουν», περιέγραψε η μάρτυρας μην μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυα και την οργή της.

Η μάρτυρας μίλησε και για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το παιδί της, 4,5 χρόνια μετά την τραγωδία στο Μάτι. Έχει μια ζωή που μόνο παιδική δεν είναι. Δεν μπορεί να αθληθεί, να παίξει. Να ξυπνάει τα βραδιά, να ουρλιάζει. Να το ζει ξανά και ξανά. Όπως κι εμείς. Ο,τι ζήσαμε εκεί και στα νοσοκομεία. Το παιδί μου δε θα έχει ζωή όπως τα αλλά παιδιά. Ξυπνάει και λέει «χεράκια μου, ποδαράκια μου δεν θα είστε ξανά τα ίδια». Θέλει να μάθει λεπτομέρειες. Πού είναι τα αλλά παιδάκια που χάθηκαν… Δε μπορώ εγώ να φτιάξω αυτά ότι έχουν χαλάσει στο παιδί μου. Δε μπορώ να κάνω τίποτα άλλο γι’ αυτό. Το μόνο που μπορώ είναι σας ζητήσω όλος αυτός ο πόνος του γιου μου να μη περάσει έτσι. Ανήκω στην κατηγορία εκείνων που τα έζησε όλα. Θέλω να δικαιωθεί αυτό. Να βγει αυτή η αλήθεια. Να μη ξανασυμβεί. Θέλω να μου επιτρέψετε να φέρω τη φωνή του εδώ μέσα. Δεν μπορεί να έρθει ο ίδιος» κατέθεσε και έβαλε να παίξει στο δικαστήριο ένα βιντεοσκοπημένο μήνυμα του παιδιού στο κινητό της που ζητάει δικαιοσύνη.

Τέλος, η κα Αναγνώστου εξέφρασε την αγανάκτησή της που κανένας από τους υπεύθυνους δεν ζήτησε μία συγγνώμη από τα θύματα: «Συγγνώμη μου είπε η φυσιοθεραπεύτρια, ο γιατρός. Να σε γδέρνουν και να βγάζουν φωτογραφίες. 10%, 15%, 35% που θα φτάσει! Τους λέω αφήστε με. Δεν αντέχω άλλο. Βιασμός σώματος και ψυχής ξανά και ξανά. Δεν έφτασε η κόλαση της φωτιάς, έπρεπε να ζήσουμε κι αυτή την κόλαση. Ζούμε ζωές φυλακισμένες, ζούμε σε σώματα φυλακισμένα. Μας είχαν κλείσει τους δρόμους και δεν μπορούσαμε να φύγουμε. Περίμεναν απ’ έξω. Κανένας από εμάς δεν κοιμάται καλά το βράδυ. Τέσσερα χρόνια ουρλιάζουν όλα μέσα σου. Σωματική βλάβη. Και να ουρλιάζει το παιδί μου κάθε βράδυ και να το ζει ξανά και ξανά. Να κοιμάται με το μπαμπά του για να μη ξύνεται. Επι 2,5 χρόνια ξυπνούσε ματωμένος. Κάθε πρωί να αλλάζουμε σεντόνια και ένα είναι ματωμένο μέχρι το κρεβάτι. Ακόμα. Και τώρα γίνεται αυτό. Μπορεί να έχει φύγει το έντονο πρήξιμο αλλά είναι εκεί. Όσο μεγαλώνει, όσο ψηλώνει το δεσμά τεντώνει και σκίζεται. Αρνούμαι να κάνω χειρουργεία γιατί δε θέλω να με δει. Είναι με αυτομοσχεύματα. Δε θέλω να με δει. Δε θα τα κάνω. Παίρνουμε αποφάσεις μόνοι μας. Μόνοι μες φροντίζουμε για όλα αυτά. Μόνοι μας κάναμε λίστες ο ένας για τον άλλο».