Ο θάνατος του μικρού μαθητή και η αριστερή κρατικιστική εμμονή

Είναι πια ολοφάνερο ότι το παλαιό αριστερό απόφθεγμα «όλα είναι πολιτική» έχει κατεβεί από κομματικά πατάρια και κάθε περιστατικό, ακόμη και από εκείνα που σου προκαλούν πάντα ένα τσίμπημα στην καρδιά, πρέπει να πολιτικοποιηθεί. Πρέπει δηλαδή να συσχετισθεί με προειλημμένες θεωρήσεις μας και να το χρησιμοποιήσουμε με τέτοιο τρόπο ώστε να φαίνεται ότι επιβεβαιώνει τις μαρξιστικές αντιλήψεις μας. Κι αυτό επιχειρείται, ανεξάρτητα από το εάν υφίσταται στην πράξη κάποια αιτιώδης συνάφεια, μια σχέση που να συνδέει αποδεδειγμένα την αιτία με το αιτιατό.

Όταν όμως το περιστατικό είναι βαθιά λυπηρό, όταν γονείς θρηνούν για την απώλεια του ενδεκάχρονου παιδιού τους, το απόφθεγμα «όλα είναι πολιτική» περιμένει κάποιος, ανεξάρτητα από ιδεολογικές προκείμενες, στοιχειώδη συναισθηματική αφύπνιση και, έστω μερική, αναδίπλωση των πολιτικών παθών. Το ατύχημα που προκάλεσε το θανάσιμο τραυματισμό ενός μαθητή και τον ελαφρύτερο τραυματισμό άλλων δύο, δεν προσφέρεται για την προώθηση των καθ’ όλα σεβαστών πολιτικών απόψεων. Αυτές τις αφήνουν στην είσοδο του Κοιμητηρίου όλοι – συγγενείς, φίλοι και, βέβαια, εκπαιδευτικοί λειτουργοί.

Το τραγικό ατύχημα στο 9^ο Δημοτικό Σχολείο Σερρών είναι σίγουρο ότι θέτει πολλά ζητήματα, κυρίως τεχνικά, αφού έχει να κάνει με τη λειτουργία και τη συντήρηση του λεβητοστασίου. Πρόκειται για εκείνα τα τεχνικά ζητήματα, για τα οποία οι γνώσεις μας είναι συνήθως εμπειρικές και τα ερωτήματά μας είναι αν εκπονήθηκε η ανάλογη μηχανολογική μελέτη ή αν η συντήρηση του λέβητα έγινε με τον ενδεδειγμένο τρόπο.

Αυτά όμως είναι λελυμένα θέματα για το γνωστό πάνσοφο ιερατείο της προόδου. Όπως κάτι μεσαιωνικοί θεολόγοι καλόγεροι, οι της εκπαιδεύσεως λειτουργοί του ιερατείου δεν στέκονται σε «τεχνικά» ζητήματα. Αφού όλα είναι πολιτική, και το τεχνικό ζήτημα είναι πολιτικό.

Ο αυτουργός της απώλειας του παιδιού (για παιδί μιλάμε) είναι η υποχρηματοδότηση της δημόσια εκπαίδευσης, με βάση τουλάχιστον τη σχετική ανακοίνωση της ΟΙΕΛΕ, του συνδικαλιστικού οργάνου των εκπαιδευτικών λειτουργών της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Είναι, βέβαια, πιθανόν το θλιβερό συμβάν να οφείλεται σε κρατική υποχρηματοδότηση, σε ανεπαρκή οικονομική στήριξη από τα δημόσια ταμεία. Αλλά μετά μια μόλις μέρα από το ατύχημα, είναι αδύνατο για κάποιον, ίσως ακόμη και για τον αρμόδιο υπουργό ή υφυπουργό, να αποφανθεί με θεολογική πεποίθηση.

Η ανακοίνωση, ωστόσο, κατευνάζει τις ανησυχίες και τα ερωτηματικά: «Όλοι οι εμπλεκόμενοι στην εκπαιδευτική διαδικασία γνωρίζουμε πως ο αυτουργός του θανάτου του παιδιού στις Σέρρες (όπως και των παρ’ ολίγο θανάτων μαθητών και εκπαιδευτικών σε περιπτώσεις πτώσεων τοίχων και ταβανιών, πλημμυρών κ.λπ. που σημειώθηκαν τα τελευταία χρόνια σε δημόσια σχολεία) είναι η υποχρηματοδότηση της δημόσιας εκπαίδευσης».

Είναι κατανοητή η πιεστική ανάγκη ορισμένων για άκρατη πολιτικοποίηση κάθε ζητήματος, όπως κατανοητή είναι και τα ασφυκτικά περιθώρια του πολιτικού χρόνου για μια ορισμένη έκφραση της αριστεράς, που θέλει να προχωρήσει, κατά δήλωσή της, σε «επανακρατικοποιήσεις» ιδρυμάτων και οργανισμών, που χρεωκόπησαν λόγω έλλειψης επιχειρηματικών ικανοτήτων της κρατικής εξουσίας. Είναι όμως και θεμελιωμένη η προσδοκία για την επίδειξη υψηλότερου σεβασμού απέναντι σε θλιβερές απώλειες παιδικών ζωών.