O Πάνος Τριανταφύλλου εξομολογείται για το δυστύχημα: «Πέσαμε σε γκρεμό 70 μέτρων – Ήταν τόσες οι τούμπες»

Ο Πάνος Τριανταφύλλου, ο Παραολυμπιονίκης Ξιφασκίας που συμμετέχει στο φετινό J2US, με coach τη Φωτεινή Δάρρα, έχει ξεχωρίσει με την παρουσία του, δίνοντας μαθήματα ελπίδας και αισιοδοξίας με τη στάση του απέναντι στη ζωή.

View this post on Instagram

A post shared by Panos Triantafyllou (@panos.triantafyllou)

Ο Παραολυμπιονίκης Ξιφασκίας, σε συνέντευξη που παραχώρησε, μιλάει για το σοκαριστικό ατύχημα που του αλλάξει για πάντα τη ζωή και τον καθήλωσε στο αναπηρικό αμαξίδιο. Έχεις στο ενεργητικό σου πολλές διακρίσεις στον αθλητισμό. Ποιος είναι ο επόμενος στόχος σου;

Πάντα στόχος μου είναι το χρυσό, αλλά πηγαίνω βήμα βήμα. Πρώτος στόχος τώρα είναι να τα πάω καλά στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ξιφασκίας που θα γίνει τέλη Νοεμβρίου. Έρχονται και άλλοι αγώνες που είναι πολύ σημαντικοί. Αν πάνε όλα καλά, θα μπορέσω να πάρω την πρόκριση για να λάβω μέρος στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2024 στο Παρίσι.

Πόσες ώρες προπονείσαι την ημέρα;

Όταν έχω αγώνες, επειδή προπονούμαι και στην ξιφασκία και στο μπάσκετ, κάνω προπόνηση 6 με 8 ώρες σχεδόν καθημερινά. Και όταν δεν έχω αγώνες 4 μέρες την εβδομάδα. Πως συνέβη το ατύχημα του Πάνου Τριανταφύλλου

View this post on Instagram

A post shared by Panos Triantafyllou (@panos.triantafyllou)

Πώς έγιναν όλα;

Είχαμε πάει με κάτι φίλους βόλτα. Δεν οδηγούσα εγώ. Θυμάμαι μόνο ότι προσπαθούσα να κρατηθώ από κάπου αλλά δεν τα κατάφερα και είπα «Παναγία μου». Μετά ήταν τόσες οι τούμπες που πήρε το αμάξι που έχασα τις αισθήσεις μου. Κάποια στιγμή άνοιξα τα μάτια μου και ήμουν εκτός αυτοκινήτου. Τα παιδιά ήταν ακόμα μέσα. Τους φώναξα, μου απάντησαν και μετά βγήκαν από το αμάξι. Προσπάθησα να σηκωθώ αλλά δεν μπορούσα. Εκείνοι έκλαιγαν. Εγώ χαμογελούσα και έλεγα «όλα θα πάνε καλά». Έκανα πλάκα στους πυροσβέστες που ήρθαν γιατί είχαμε πέσει σε γκρεμό 70 μέτρων. Φλέρταρα και με μια νοσηλεύτρια την ώρα που με πήγαιναν στο νοσοκομείο. (Γελάει.) Το πήρα έτσι. Είναι μάλλον θέμα χαρακτήρα.Το σοκαριστικό ήταν μετά, όταν μια κοπέλα μέσα στην εντατική, όχι ο γιατρός μου, μου είπε ότι δεν θα ξαναπερπατήσω. Έκλαψα τότε. Αλλά ποτέ δεν χάνω τις ελπίδες μου. Το συζήτησα και με τον γιατρό και την οικογένειά μου. Είναι δύσκολη η περίπτωσή μου. Η επιστήμη προοδεύει αλλά έχουν περάσει από τότε 17 χρόνια. Ζω μόνος μου, ζω αξιοπρεπώς και κάνω τα πάντα.

Είσαι ένα πρότυπο δύναμης για πολλούς.

Νομίζω ότι αυτή η δύναμη έρχεται από μόνη της. Θα σου το εξηγήσω με ένα παράδειγμα. Μπορεί να μην μπορώ να κουνήσω τα πόδια μου, αλλά έχω τα χέρια μου. Ζω. Ξεκίνησα από το μηδέν. Σαν να ήμουν μωρό. Τώρα μένω μόνος μου, οδηγώ, κάνω δουλειές στο σπίτι, βγαίνω έξω βόλτες με τους φίλους μου. Θα έλεγα σε όσους έχουν παρόμοιο πρόβλημα να είναι καλά μέσα τους, να μην το βάζουν κάτω και να προσπαθούν συνεχώς. Να βγουν έξω από το σπίτι. Η ζωή δεν σταματάει. Και ο αθλητισμός βοηθάει πολύ τα άτομα που έχουν μια αναπηρία. Την ώρα της προπόνησης δεν κάνεις κακές σκέψεις.

Ξέρω ότι έχεις πίστη στον Θεό. Πόσο σε βοήθησε όλα αυτά τα χρόνια;

Πιστεύω στον Θεό κι αυτό μου δίνει δύναμη. Είτε γίνει είτε δεν γίνει αυτό που ζητάω, Εκείνος ξέρει γιατί.