Το ανοικονόμητο ταλέντο έγινε 88 ετών

Καμιά διάθεση για λογοπαίγνιο για τον σεπτό πρωταγωνιστή του θεάτρου και του κινηματογράφου, Γιώργο Κωνσταντίνου. Μα με μια διάθεση συγγνώμης για τη μικρή βραδυπορεία της στήλης, για τα γενέθλιά του, που συμπίπτουν σχεδόν με την εθνική εορτή. Γεννημένος στο κέντρο της Αθήνας, ο Γιώργος Κωνσταντίνου, στις παραμονές του πολέμου του ’40. Στην πλατεία Βάθης  δίπλα σε μια Εκκλησία, σε ένα τοπίο καβαφικό δηλαδή.

View this post on Instagram

A post shared by Finos Film (@finosfilm_official)

Δυο χιλιόμετρα πιο πέρα η πλατεία Ομονοίας και πιο πάνω, το Σύνταγμα. Σε αυτές τις δυο γειτονιές μεγάλωναν τα αρχοντόπουλα και τα παιδιά της αστικής τάξης. Το Κολωνάκι ήρθε λίγο πιο μετά, για τους αστούς και η πλατεία Ψυρρή, για τους ανερχόμενους εμπόρους. Πλατεία Βάθης, λοιπόν, μα μόνο για τύπο ομονοιακό δεν τον ζυγίζει κάποιος. Σε αυτό παίζει ρόλο και η καλλιτεχνική του οικογένεια. Ο διακεκριμένος τενόρος Μιχαήλ Κωνσταντίνου και η δίμετρη καλλονή ηθοποιός, η Νίτσα Φωσκόλου, που η ζωή το έφερε να γίνει και μάνα του και πατέρας του, μαζί.

Χάρη σε εκείνους, εξοικειώνεται πολύ γρήγορα με τις καλλιτεχνικές ανησυχίες μα και με τα επαγγελματικά άγχη του ηθοποιού και του μουσικού. Θίασοι, μπουλούκια, περιοδείες.

Η μητέρα του τον ρωτά, σε κάποια στιγμή, αν θέλει να γίνει ηθοποιός και ο, επίσης δίμετρος πλέον, Κωνσταντίνου απαντά αυθόρμητα: «Ναι». Οι εξετάσεις για το Εθνικό Θέατρο και το καθαρό «όχι λόγω ελλείψεως ταλέντου». Επίμονος άνθρωπος ο Γιώργος Κωνσταντίνου δεν τα παρατά, γράφεται στη Σχολή του Καρόλου Κουν και αυτός τον κρατά ως συνεργάτη του. Το ταλέντο του το ξεχωρίζει και ο σπουδαίος συγγραφέας και καλός σκηνοθέτης, ο Αλέκος Σακελλάριος. Τον βοηθά ο Σακελλάριος. Τον υποστηρίζει και του δίνει ώθηση με το ρόλο του αδιόριστου εκπαιδευτικού που παραδίδει ιδιαίτερα στο χαριτωμένη και νιόπαντρη Λίζα Παπασταύρου. Η σκηνή με το θρυλικό προφιτερόλ αρχίζει να τον τυποποιεί.

Να τον βάζει στο καλούπι του κάπως άχαρου και ολίγον χαζού ψηλού. Το βλέμμα του ευφυέστατου Σακελλάριου δεν έπεσε έξω. Δεν ευδοκίμησε όμως το ταλέντο του, αυτό το ανοικονόμητο ταλέντο του κάπου 1,90, στο ρόλο αυτό. Από επιλογή όμως. Φωτεινές εξαιρέσεις, ο θρυλικός Αντωνάκης, στην ταινία του Γιώργου Τζαβέλα, στο πλάι της Μάρως Κοντού, και ο Βασίλης Βασιλάκης, συντηρητικός υπάλληλος του εκδοτικού οίκου της «Φαρλάκαινας» όπως περιπαικτικά την αποκαλεί ο αριστερών πεποιθήσεων φίλος του Αλέκος Αλεξανδράκης, για να τον «φουντώνει».

Με την Μάρω Κοντού θα μπορούσε να έχει κατορθώσει περισσότερα επιτεύγματα καλλιτεχνικά. Ταίριαζαν οι δυο τους, υποκριτικά. Κι αυτό αποτυπώνεται στο «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα». Ο γρουσούζης, σχολαστικός αλλά συναισθηματικός Αντωνάκης και η αέρινη ψιλόλιγνη Κοντού, με τα υπέροχα λαδερά της. Τη μανιέρα και το καλούπωμα τα αποστρέφεται και κινείται προς το θέατρο, στη σκηνοθεσία και τη συγγραφή. Διακρίνεται κυρίως σε κωμικούς απαιτητικούς ρόλους, στην επιθεώρηση και σε αναρίθμητα σήριαλ. Και σήμερα, παραμένει καλλιτεχνικά ανήσυχος, έχοντας το θέατρο για σύζυγο και την τηλεόραση για ερωμένη.

View this post on Instagram

A post shared by CalendArt (@calendart.gr)

Απρόβλεπτος ο Γιώργος Κωνσταντίνου, δεν μαντεύει κανείς από πού θα αναβλύσει το ταλέντο του, σε ποιο πεδίο. Κυρίως, όμως, αγαπά τα δυο παιδιά του, την κόρη και τον γιο του. Με τα οποία έχει άριστη σχέση, σε αντίθεση με το ρεύμα των καιρών. Και με το ταλέντο του να διοχετεύεται, ανήσυχο, στο δίμετρο σώμα, την προσεγμένη εμφάνιση, τους διακριτικούς ζεστούς τρόπους του.