Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες: Πρωταγωνιστεί η πατριαρχία και ο σεξισμός

«Οι άνθρωποι ξεχνούν τα πλάσματα που ζουν μέσα στα κοχύλια. Είχα κάποτε μια οικογένεια. Με φώναζαν Kaya». Αυτή είναι η πρώτη φράση της πρωταγωνίστριας. Μοναχική, εσωστρεφής και με μια σπάνια, άγρια ομορφιά, ξεχωρίζει μέσα στο ψυχρό, σκοτεινό κελί. Έχει κριθεί ύποπτη για τον θάνατο του Chase, του αγοριού, με τον οποίο διατηρούσε ερωτικό δεσμό. Κανείς δεν γνωρίζει την πραγματική αιτία. Κανείς δεν επιθυμεί να την κοιτάξει στα μάτια. Για όλους κρίνεται ένοχη. «Το κορίτσι του έλους». Έτσι την αποκαλούν, μαζί με τα χειρότερα επίθετα που θα μπορούσαν να συνοδεύουν τους χαρακτηρισμούς που της προσάπτουν ασύστολα.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Cine Votsalkia (@cine.votsalakia)

Από τα πρώτα λεπτά που παρακολουθώ την πρεμιέρα της ταινίας “Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες”, το στοιχείο που κεντρίζει ιδιαίτερα την προσοχή μου είναι ο τρόπος, με τον οποίο προβάλλεται ο κεντρικός της χαρακτήρας. Η Kaya διακρίνεται από μια ανεπιτήδευτη γοητεία και ταυτόχρονα αποτελεί μια έντονα δραματική φιγούρα. Μου θυμίζει τα παιδικά παραμύθια με τον Ταρζάν και τον Μόγλι. Κεντρικό ορόσημο στη ζωή τους είναι η φύση. Τους χαρίζει κίνητρο να επιβιώσουν με δύναμη μέσα σε μια περίεργη διαδρομή μοναξιάς. Δυστυχώς, δεν έχω διαβάσει το ομώνυμο μυθιστόρημα του 2018 από την Delia Owens, στο οποίο στηρίχθηκε το film. Όμως, αυτό που μου έχουν παραδεχτεί στενοί φίλοι και γνωστοί είναι ότι η μεταφορά του συγκεκριμένου best – seller στη μεγάλη οθόνη έχει επιτευχθεί με αρμονικό και αντιπροσωπευτικό τρόπο. Μεταδίδει, δηλαδή, τις συνθήκες ζωής της ηρωίδας με την ίδια σκληρότητα και ωμότητα, σαφώς με λιγότερη ανάλυση και έμφαση στη λεπτομέρεια.

Η Daisy Edgar-Jones, γνωστή για τον ρόλο της ως Marianne Sheridan στη mini σειρά “Normal People”, έχει καταφέρει με μια ενδιαφέρουσα εσωτερικότητα και απλότητα να ενσαρκώσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο της ταινίας. Η ίδια έχει γίνει «ένα» με την γήινη γοητεία του καταπράσινου βάλτου της Βόρειας Καρολίνας και μαζί δημιουργούν μια εικόνα μυστικισμού, η οποία μυρίζει αυθεντική αλμύρα.

Η ατμόσφαιρα μεταμορφώνεται ακόμη πιο πολύ και αποκτά μια έντονα ρομαντική και αγνή πλευρά, όταν ο Tate, ο παιδικός της έρωτας, τον οποίο ενσαρκώνει ο Taylor John Smith, της εξομολογείται τα συναισθήματά του. Είναι δίπλα της, αποκαθιστώντας το κενό του στοργικού αντρικού προτύπου. Την επιβραβεύει και την εμπνέει στο ταξίδι της γνώσης των γραμμάτων, δίνοντάς της το έναυσμα να αγαπήσει ακόμη περισσότερο την βιολογία και την τέχνη της ζωγραφικής. Μια αληθινή ιστορία αγάπης εκτυλίσσεται μπροστά μας σε ένα κείμενο που κατά βάση είναι εστιασμένο σε ένα πρόσωπο και στην δύσκολη μοναχική πορεία εξερεύνησης της ζωής και των ανθρώπων. Έντονη αντίθεση η συγκεκριμένη, η οποία έχει μεταφερθεί με ομαλό και έξυπνο τρόπο.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Σινέ Πανόραμα (@cine.panorama)

Η σκηνοθέτιδα της ταινίας, Olivia Newman, έχει επιμεληθεί ιδιαίτερα τις σκηνές που εστιάζουν στο συναίσθημα και τις εκφράσεις των κεντρικών προσώπων κατά τη διάρκεια λογομαχιών που κυριαρχούν. Χαρακτηριστική σκηνή αποτελεί η στιγμή, στην οποία ένα γράμμα της μητέρας της Kaya, οι οποία τους έχει εγκαταλείψει λόγω της βίαιης συμπεριφοράς του πατέρα τους, φτάνει στα χέρια του ίδιου. Εκείνος το διαβάζει και παρατηρούμε την ένταση και το μίσος στο βλέμμα του. Με έναν αναπτήρα του βάζει αμέσως φωτιά. Τότε, το μικρό κορίτσι παλεύει για να σώσει το γράμμα με κλάματα καθώς τον ικετεύει να της δώσει. Αυτό που κρατά ως φυλαχτό είναι ένα κλειδωμένο βαζάκι, στο οποίο έχει αποθηκεύσει όλες τις στάχτες του.

Σημαντικά είναι τα ηθικά ζητήματα, τα οποία τίθενται στη συγκεκριμένη δραματική ταινία μυστηρίου. Η έννοια της προκατάληψης, της κοινωνικής ιεραρχίας και της κοινωνικής περιθωριοποίησης βρίσκεται σε πρώτο πλάνο. Κατά τη διάρκεια της εκδίκασης της νεαρής κοπέλας, στο δικαστήριο όλοι στρέφονται εναντίον της γιατί είναι διαφορετική. Είναι το κορίτσι που έχει μεγαλώσει μόνο στη φύση. Θεωρείται επικίνδυνη, πρόστυχη. Κουβαλάει ένα σκληρό είδος προπατορικού αμαρτήματος για τους ίδιους.

Η πατριαρχία, ο σεξισμός και η διάθεση του ανδρικού φύλου να επιβληθεί στο γυναικείο πρωταγωνιστεί από την αρχή. Αναφερόμενοι στη δεκαετία του ’60, στην οποία εξελίσσεται η ιστορία, παρακολουθούμε ένα κεντρικό μοντέλο άντρα, αλλά και πατέρα που είναι χειριστικός και χρησιμοποιεί σωματική και ψυχολογική βία. Η επιβίωση και η μοναξιά στη φύση αποδεικνύουν ότι όλα είναι εφικτά, αρκεί να το θέλουμε πραγματικά. Περπατώντας ξυπόλιτη και χωρίς αρκετό φαγητό, η Kaya δεν φοβάται και δεν το βάζει κάτω. Έχει αναγκαστεί στη ζωή της να μάθει τι σημαίνει μοναξιά και πειθαρχία. Σε αντιδιαστολή με τα «σκοτεινά» μονοπάτια, προβάλλονται και τα άλλα, τα πιο αισιόδοξα. Αγάπη, έρωτας και ενσυναίσθηση «χτίζουν» τις πιο γερές σχέσεις που θα αντέξουν στο χρόνο.