Με την ήπια αστυνόμευση στα ΑΕΙ

Εδώ και μήνες, προσπαθεί  κόμμα εξουσίας να σηκώσει το ζήτημα, να το αναδείξει, να πείσει ότι ανασυγκροτείται το «κράτος της Δεξιάς», το «αστυνομικό κράτος».

Διαβάζοντας κανείς τα σχετικά δημοσιεύματα σε έντυπα της «ευρύτερης αριστεράς», από τις παρυφές της σοσιαλδημοκρατίας έως και ποικίλες τροτσκιστικές οργανώσεις, ένα βήμα πάντα πριν από τη διάσπαση και νέο ξεκίνημα, αποκομίζει την εντύπωση ότι απέχουμε, ως φιλελεύθερα οργανωμένη κοινότητα, ένα βήμα πριν από την αναστολή θεμελιακών συνταγματικών ελευθεριών και τη θεαματική αποψίλωση δικαιωμάτων. Με μόνη εξαίρεση ανάμεσα σε ανακοινώσεις και έντυπα το παιγνιώδες ύφος γραφής ελευθεριακών αντιιεραρχικών συλλογικοτήτων – αυτές διαθέτουν κι έναν αυτοσαρκασμό, που σε κερδίζει.

Αυτό το εγχείρημα αναβίωσης μεταπολιτευτικής κουλτούρας και αγωνιστικών περγαμηνών αφήνει μια αίσθηση πολιτικού φολκόρ, πολλώ δε μάλλον όταν το ζήτημα προσπαθεί να το σηκώσουν πολιτικά αγωνιστές που βαδίζουν στην έκτη και στην έβδομη δεκαετία της ζωής τους.

Οι πιο νουνεχείς και διορατικοί εξ αυτών διαγιγνώσκουν με πικρία ότι το ζήτημα δεν είναι εκλογικά και πολιτικά επικερδές. Ίσως, μάλιστα, να συμβεί και το αντίθετο από το επιθυμητό, το ποθούμενο από κομματικά επιτελεία αποτέλεσμα, δηλαδή να ενισχυθεί, αντί να εξασθενήσει, μεσοπρόθεσμα η σημερινή κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Και τούτο, διότι, στην ουσία του, το αίτημα για μια διακριτική αστυνομική δύναμη είναι ώριμο από καιρό στα μάτια της ελληνικής κοινής γνώμης. Δεν γίνεται λόγος εδώ για λογικές τύπου «νόμος και τάξη» ή για εκτεταμένα δίκτυα  αστυνομικής επιτήρησης. Αλλά για το αυτονόητο: να ενσωματώσει και να αφομοιώσει στην λογική της η πανεπιστημιακή κοινότητα lato sensu την κατασταλτική συνιστώσα, αναγκαία σε στιγμές πόλωσης, ακραίας θεσμικής απρέπειας, μηδενικής ανοχής στην άποψη του πολιτικά ετερόδοξου, που φροντίζει όμως να διατυπώνει τη γνώμη του με όρους δημοκρατίας.