Αρχαίοι Έλληνες: Γιατί δεν έτρωγαν ποτέ ψωμί;

Το ψωμί αποτελεί ένα προϊόν που δεν λείπει ποτέ από το τραπέζι μας καθώς συνοδεύει τα περισσότερα γεύματα μας. Οι Αρχαίοι Έλληνες όμως είχαν αντίθετη άποψη και γι’ αυτό δεν το έτρωγαν ποτέ. Αυτή είναι μία ακόμη διατροφική συνήθεια των Αρχαίων Ελλήνων που μας… παραξενεύει, δείτε εδώ γιατί έτρωγαν καθημερινά ξερά σύκα.

Στη σύγχρονη εποχή που ζούμε, ο κόσμος έχει πολλές επιλογές όσον αφορά τις διατροφικές του συνήθειες. Θέλει να φάει κάτι υγιεινό, τρώει τη σαλάτα του. Θέλει κρεατικό; Ψήνει την μπριζόλα ή παραγγέλνει σουβλάκια. Θέλει junk food; Τα φαστ φουντ είναι κοντά. Όπως και να το κάνουμε, επιλογές υπάρχουν και είναι άπειρες.

Είτε σου αρέσει το καλό, είτε το «βρώμικο» φαγητό στις περισσότερες περιπτώσεις θα έχεις έναν κοινό παρονομαστή. Μια τροφή που την τρως από μικρό παιδί και δεν ήξερες ότι παίζει τεράστιο ρόλο στη διαφορά σου με τους αρχαίους προγόνους σου και δεν είναι άλλη από το ψωμί.

Στο παρελθόν ο κόσμος δεν είχε την πολυτέλεια να καταναλώνει μια βασική τροφή όπως το ψωμί. Και από τι παράγεται το ψωμί; Από σιτάρι. Στο σιτάρι λοιπόν περιέχεται η γλουτένη, η οποία στη σύγχρονη εποχή κάνει το εξής κακό. Κρατάει τον εγκέφαλο σε υπνηλία.

Οι αρχαίοι, σιτάρι δεν έβαζαν στο στόμα τους, διότι δεν υπήρχε. Καλλιεργούσαν το δημητριακό Ζέα, πλούσιο σε μαγνήσιο που θεωρείται η τροφή του εγκεφάλου.

Τι έτρωγαν οι Αρχαίοι Έλληνες και αδυνάτιζαν;

Οι Αρχαίοι Έλληνες διακρίνονταν πάντα για τα καλλίγραμμα κορμιά τους. Οι αιώνες άλλαξαν κατά πολύ τις διατροφικές μας συνήθειες, με αποτέλεσμα η παχυσαρκία να μπει στην ζωή μας ως η «νόσος του 21ου αιώνα».

Οι πρόγονοί μας, ωστόσο, πρόσεχαν με κάθε λεπτομέρεια την διατροφή τους, κρατώντας την σε ισορροπία, δημιουργώντας ολόκληρη… σχολή βασιζόμενη στον τρόπο με τον οποίο έτρωγαν.

Τι προτιμούσαν στο τραπέζι τους;

Σύμφωνα με όσα έχουν βρεθεί σε αγγεία και γραπτά της αρχαιότητας, επέλεγαν το τυρί, το κριθάρι, το ελαιόλαδο, το κρασί, τα σύκα, τα κρεμμύδια και φυσικά τις ελιές, ενώ ανάλογα με την τοποθεσία της κάθε περιοχής υπήρχε στο τραπέζι και το κρέας ή το ψάρι. -Τι έτρωγαν οι αρχαίοι Έλληνες-Οι σημερινές τροφές ήταν εντελώς άγνωστες στην εποχή των αρχαίων Ελλήνων, ενώ οι συνήθειές μας όσον αφορά τη διατροφή διαφέρουν σημαντικά.

Οι σημερινές τροφές ήταν εντελώς άγνωστες στην εποχή των αρχαίων Ελλήνων, ενώ οι συνήθειες μας όσον αφορά τη διατροφή διαφέρουν σημαντικά.

Σε αντίθεση με όσα υποστηρίζουν οι σύγχρονοι ειδικοί σχετικά με την ωφελιμότητα ενός πλούσιου πρωινού οι αρχαίοι Έλληνες προτιμούσαν να ξεκινούν τη μέρα τους με ένα λιτό πρωινό που περιελάμβανε συνήθως κριθαρένιο ψωμί, βουτηγμένο σε ανέρωτο κρασί, μαζί με ελιές και σύκα. Ένα επίσης σύνηθες πρωινό ήταν ο «κυκεώνας», ένα ρόφημα από βρασμένο κριθάρι, αρωματισμένο με μέντα ή θυμάρι, που πίστευαν ότι έχει θεραπευτικές ιδιότητες. Για το δεύτερο γεύμα της ημέρας, προτιμούσαν να τρώνε ψάρια, όπως τσιπούρες, μπαρμπούνια, σαρδέλες και χέλια, όσπρια και κυρίως φακές, φασόλια, ρεβίθια, μπιζέλια και κουκιά, ψωμί, τυρί, ελιές, αυγά, ξηρούς καρπούς και φρούτα. Οι πρόγονοί μας θεωρούσαν ότι το δείπνο είναι το σημαντικότερο γεύμα της ημέρας. Έδειχναν ιδιαίτερη προτίμηση στο χοιρινό και το μοσχάρι, ενώ σπανιότερα έτρωγαν κατσίκι και αρνί. Επίσης αγαπούσαν πολύ και το κυνήγι, κυρίως τις τσίχλες, τα ορτύκια και τα ελάφια. Φυσικά από το δείπνο δεν έλειπε και το επιδόρπιο που μπορεί να ήταν φρέσκα ή ξηρά, κυρίως σύκα, καρύδια και σταφύλια ή γλυκά με μέλι. Οι αρχαίοι Έλληνες αγαπούσαν και τα σαλιγκάρια, τα οποία οι Κρητικοί έτρωγαν από την εποχή του Μίνωα. Τα φρούτα και τα λαχανικά της εποχής δεν είχαν τόσο πρωταγωνιστικό ρόλο στο καθημερινό τραπέζι καθώς δεν υπήρχε τόσο μεγάλη ποικιλία. Μπορεί να μην υπήρχαν φρούτα όπως τα πορτοκάλια, τα μανταρίνια, τα ροδάκινα και οι μπανάνες, αλλά μεγάλη ζήτηση είχαν τα αχλάδια, τα ρόδια, τα μήλα, τα σύκα, μούρα, τα κεράσια και τα δαμάσκηνα. Όσον αφορά τα λαχανικά, οι Αθηναίοι τα καλλιεργούσαν στους κήπους τους και είχαν ιδιαίτερη αγάπη στους βολβούς, τα μαρούλια, τα αγγούρια, τον αρακά, τις αγκινάρες, τα βλίτα, το σέλινο, τον άνηθο και το δυόσμο. Άλλα πάλι, όπως τα μανιτάρια, το μάραθο, τα σπαράγγια, ακόμα και τις τρυφερές τσουκνίδες, τα αναζητούσαν στις ακροποταμιές και τα χωράφια. Μεγάλη αγάπη είχαν και στο ψωμί, αφού συνήθιζαν να φτιάχνουν αρκετά είδη, από λαγάνες, άρτους από σιμιγδάλι και ψωμί από χοντράλευρο, μέχρι ψωμί από κεχρί. Για να κάνουν πιο γευστικά τα πιάτα τους, οι αρχαίοι πρόσθεταν επίσης διάφορα μπαχαρικά και καρυκεύματα όπως ρίγανη, βασιλικό, δυόσμο, θυμάρι, κάρδαμο, κόλιανδρο, κάππαρη και σουσάμι. Τα περισσότερα φαγητά ήταν ιδιαίτερα ελαφριά, καθώς γίνονταν ψητά στο φούρνο και στη σούβλα. Δεν ίσχυε όμως το ίδιο και για τα γλυκά καθώς, αφού δεν υπήρχε κάποια γλυκαντική ουσία παρασκευάζονταν από αλεύρι, φρούτα ξερά ή φρέσκα και μέλι. Κάθε γεύμα φυσικά το συνόδευαν με κρασί, ενώ από το τραπέζι δεν έλειπε ποτέ το ελαιόλαδο, το οποίο οι Αθηναίοι θεωρούσαν δώρο της θεάς Αθηνάς στην πόλη τους. Οι Σπαρτιάτες, ήταν σκληροπυρηνικοί ακόμα και στον τομέα της διατροφής καθώς ακολουθούσαν τη λακωνική λιτότητα με το καθημερινό τους διαιτολόγιο να περιλαμβάνει μια κούπα από «μέλανα ζωμό» και ένα κομμάτι ψωμί, ενώ σε ιδιαίτερες περιστάσεις και γιορτές βραστό χοιρινό, λίγο κρασί και πίτα. Σε κάθε περίπτωση οι αρχαίοι ήταν λιτοδίαιτοι. Γι’ αυτό άλλωστε και είχαν αυτοχριστεί «μικροτράπεζοι» και «φυλλοτρώγες». Κατανάλωναν μεγάλη ποικιλία τροφών, αλλά σε πολύ μικρές ποσότητες, καθώς θεωρούσαν ότι στόχος του φαγητού ήταν να τέρψει τον ουρανίσκο και όχι να χορτάσει το στομάχι.