Ρομπέρτο Μπενίνι: Η δημόσια ερωτική εξομολόγηση στη γυναίκα του

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΜΙχάλης Οικονομάκος 08.09.2021 | 11:06 ΧΡΟΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ 6 '

Ρομπέρτο Μπενίνι: Ομιλία - αποθέωση για τη σύζυγό του, Ναταλία Μπράσκι. Μια υπέροχη, ρομαντική στιγμή.

Στην πρεμιέρα του Φεστιβάλ της Βενετίας, το βράδυ της Τετάρτης 2/9, ο Ρομπέρτο Μπενίνι τιμήθηκε με το βραβείο «Χρυσός Λέων». Με αφορμή την ομιλία του στις ευχαριστίες για αυτή τη σημαντική διάκριση προχώρησε σε μια άνευ προηγουμένου, δημόσια, ερωτική εξομολόγηση για τη γυναίκα της ζωής του, τη Ναταλία Μπράσκι.

Ο καταξιωμένος κωμικός ανέβηκε στη σκηνή με χιουμοριστικό τρόπο, όπως μας έχει συνηθίσει, για να παραλάβει το βραβείο του, το οποίο αφιέρωσε στη σύζυγό του με συγκινητικά λόγια. Πολλοί από το κοινό δάκρυσαν με την κατάθεση ψυχής του βραβευμένου με 2 Όσκαρ ηθοποιού.

Ο Ρομπέρτο Μπενίνι δήλωσε: «Αυτή τη στιγμή θέλω να αφιερώσω μια σκέψη στη Νικολέτα Μπράσκι, εδώ στην αίθουσα. Τα κάναμε όλα μαζί για 40 χρόνια, ξέρω μόνο έναν τρόπο να μετράω τον χρόνο: με εσένα ή χωρίς εσένα.

Χωρίζουμε αυτό το λιοντάρι, παίρνω την ουρά, για να σου δείξω τη χαρά μου, τη χαρά μου που κουνιέται σαν ουρά.

Εσύ, παίρνεις τα υπόλοιπα, ειδικά τα φτερά είναι δικά σου, γιατί αν στη δουλειά έχω πετάξει μερικές φορές είναι χάρη σε σένα, χάρη στο ταλέντο, στο μυστήριο σου, στη γοητεία σου, στην ομορφιά σου, στη θηλυκότητα σου, στο να είσαι γυναίκα.

Το να είσαι γυναίκα είναι ένα μυστήριο που εμείς οι άντρες δεν καταλαβαίνουμε. Ο Groucho Marx είχε δίκιο όταν έλεγε ‘οι άντρες είναι γυναίκες που δεν τα κατάφεραν’. Και είναι η αλήθεια.

Δεν θα μπορούσα να είμαι σαν εσένα, Νικολέτα.

Αν κάτι καλό και καλό που έχω κάνει στη ζωή μου, πάντα πέρασε από το φως σου. Ο δικός μας ήταν ένας έρωτας με την πρώτη ματιά, για την ακρίβεια, με την αιώνια ματιά».

Πώς γνωρίστηκε με την γυναίκα του

Το 1983, ο Μπενίνι πραγματοποιεί το ντεμπούτο του ως σκηνοθέτης με την ταινία “You disturb me (Tu mi turbi)”. Στην ταινία θα συνεργασθεί για πρώτη φορά με την ηθοποιό Νικολέτα Μπράσκι, η οποία θα αποτελέσει την μετέπειτα γυναίκα του.

Οι δυο τους γνωρίσθηκαν το 1980 και ενώ η Μπράσκι σπούδαζε στην Ακαδημία της Ρώμης δραματικές τέχνες. Συνεργάστηκαν πολλές φορές σε ταινίες και η χημεία τους ήταν εκπληκτική.

Παντρεύτηκαν στις 26 Δεκεμβρίου του 1991 και έχουν παραμείνει μαζί έως και σήμερα.

Λίγα λόγια για τον Ρομπέρτο Μπενίνι

Γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1952 σε ένα μικρό χωριό της Τοσκάνης. Γιος ενός αγρότη και ξυλουργού (ο οποίος υπήρξε κρατούμενος σε στρατόπεδο συγκέντρωσης τα χρόνια 1943-1945) και μιας ελέγκτριας στην παραγωγή υφασμάτων.

Ο Ρομπέρτο έλαβε καθολική εκπαίδευση και σε νεαρή ηλικία παρακολoύθησε σεμινάρια για να γίνει…ιερέας!

To 1971 μετακομίζει στη Ρώμη και εκεί έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με το θέατρο, συμμετέχοντας σε πειραματικές παραστάσεις ως ηθοποιός αλλά και ως σκηνοθέτης.

Το 1975 πραγματοποιεί την πρώτη θεατρική του επιτυχία στην παράσταση του Τζουζέπε Μπερτολούτσι “Cioni Mario di Gaspare fu Giulia”, ενώ το 1976 συμμετέχει στην τηλεοπτική σειρά “Onda Libera” με την οποία έγινε διάσημος.

Ακολούθησε ο πρωταγωνιστικός του ρόλος και η υπογραφή του σεναρίου στην ταινία “Berlinguer Ti Voglio Bene” σε σκηνοθεσία του Τζουζέπε Μπερτολούτσι.

Το 1976 γίνεται ευρέως γνωστός με τη συμμετοχή του στην τηλεοπτική σειρά “L’ Altra Domenica” και την ίδια χρονιά εξασφαλίζει ένα μικρό ρόλο στην ταινία “La Luna”.

Aκολούθησαν συμμετοχές και σε άλλες ταινίες όπως οι “Letti Selvaggi”, “Clair de Femme” του Κώστα Γραβρά και στην “Chiedo Αsilo”, η οποία απέσπασε βραβείο στο Φεστιβάλ του Βερολίνου.

Το 1983 συνεργάζεται για ακόμη μια φορά με τον Μπερτολούτσι στην ταινία “Effetti Personali” και την ίδια χρονιά σκηνοθετεί, γράφει το σενάριο και πρωταγωνιστεί στην ταινία “Tu Μi Τurbi” η οποία κερδίζει τους κριτικούς.

To 1985 αναλαμβάνει το σενάριο, την σκηνοθεσία και τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία “Non ci Resta che Piangere”.

Τα επόμενα χρόνια επιστρέφει σκηνοθετικά με την “Il Piccolo Diavolo”, στην οποία πρωταγωνiστεί και καταφέρνει να κερδίσει το βραβείο David di Donatello καλύτερου ηθοποιού.

Το 1990 σκηνοθετείται από τον σπουδαίο Φεντερίκο Φελίνι στο κύκνειο άσμα του “La Voce della Luna”.

Aκολούθησαν οι “Night on Earth” (1991), “Johnny Stecchino”(1991), “Son of the Pink Panther” (1993) και μια από τις πιο επιτυχημένες ιταλικές ταινίες την “Il Mostro” (1994).

H “έκρηξη” στην καριέρα του γίνεται με την τεράστια εισπρακτική επιτυχία “Η Ζωή Είναι Ωραία” (1997). Η ταινία απέσπασε την αποδοχή κοινού και κριτικών με αποτέλεσμα να είναι υποψήφια για επτά Όσκαρ, μεταξύ των οποίων Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας.

Τελικά κέρδισε τρία στις κατηγορίες Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του Μπενίνι και Καλύτερης Μουσικής. Το φιλμ αποκαθήλωσε την προηγούμενη τεράστια επιτυχία “Il Mostro” και έγινε η πιο επιτυχημένη ιταλική ταινία.

Αυτό ωστόσο που θυμούνται όλοι είναι η επική αντίδραση του Μπενίνι όταν άκουσε δια στόματος Σοφία Λόρεν ότι είχε κερδίσει το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.

Η Λόρεν άνοιξε τον φάκελο και ενθουσιασμένη φώναξε το μικρό όνομα του Μπενίνι. Ο Ρομπέρτο Μπενίνι, εκστασιασμένος, σηκώθηκε, ανέβηκε στο κάθισμα του και άνοιξε τα χέρια.

Με ένα τεράστιο χαμόγελο, περπάτησε πάνω στα κόκκινα καθίσματα, δέχθηκε τη βοήθεια του Σπίλμπεργκ για να μην πέσει, ενώ ταυτόχρονα όλοι οι παρευρισκόμενοι στην αίθουσα τον χειροκροτούσαν.