Ελασσόνα: «Άκουγα φωνές, κραυγές, κλάματα δεν έβλεπα μπροστά μου», συγκλονίζει ο διευθυντής Δημοτικού

Ανατριχιάζει η περιγραφή του διευθυντή του Δημοτικού Σχολείου στο Δαμάσι Τυρνάβου, Γρηγόρη Λέτσιου, για το πως έζησε την στιγμή του ισχυρού σεισμού των 6 Ρίχτερ της Ελασσόνας. Σε συνέντευξή του στο ραδιοφωνικό σταθμό του ΑΠΕ – ΜΠΕ ο κ. Λέτσιος σημειώνει: «Εκείνη τη στιγμή του ισχυρού σεισμού το μόνο που παρακαλούσα κι έλεγα ήταν… “Θεέ μου, κάνε ακόμη 30 δευτερόλεπτα να αντέξει το κτίριο”, να μην καταρρεύσει και μας καταπλακώσει. Και ο Θεός μας έκανε τη χάρη».

Ελασσόνα: Οι κινήσεις του μάλιστα ήταν καταλυτικές, αφού χάρη σε αυτόν και την άμεση παρέμβαση των υπόλοιπων εκπαιδευτικών οι 63 μαθητές βγήκαν με ασφάλεια έξω.

«’Ηταν όλα όμορφα εκείνη την ημέρα. ‘Ημασταν χαρούμενοι γιατί μια μέρα νωρίτερα το σχολείο μας είχε κερδίσει το πρώτο βραβείο της Περιφερειακής Διεύθυνσης Εκπαίδευσης Θεσσαλίας σε διαγωνισμό λογοτύπου και αφίσας για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821. Με το έργο των μαθητών της ΣΤ’ τάξης, το σχολείο μας πήρε την πρώτη θέση ανάμεσα σε όλα τα σχολεία της Θεσσαλίας και το λογότυπο και η αφίσα θα είναι η επίσημη αφίσα της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Μια τεράστια επιτυχία για ένα μικρό σχολείο σε ένα χωριό του νομού Λάρισας. Και ήμασταν πολύ χαρούμενοι», είπε ο διευθυντής.

Ο σεισμός βρήκε τα παιδιά μέσα στις αίθουσες, στη διάρκεια της πέμπτης διδακτικής ώρας, με τον κ. Λέτσιο να υπογραμμίζει: «Ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, άρχισε η γη να χορεύει κυριολεκτικά κάτω από τα πόδια μας. Το κτίριο άρχισε να κουνιέται συθέμελα, δεξιά – αριστερά, πάνω – κάτω, με φοβερό κρότο και βοή. Εκείνη τη στιγμή, διατήρησα τη ψυχραιμία μου και χωρίς να σκεφτώ και να προστατευτώ, έτρεξα από το γραφείο μου στον επάνω όροφο του σχολείου που ήταν οι τέσσερις τάξεις».

Ελασσόνα: Το σχολείο μετά τον σεισμό

“Αντικείμενα, γυψοσανίδες, μεσοτοιχίες, σοβάδες έπεφταν στο χώρο ενώ στο διάδρομο τα πάντα είχαν σκοτεινιάσει από το σύννεφο σκόνης που είχαν δημιουργηθεί, από τα μπάζα που κατέρρεαν. Άκουγα φωνές, κραυγές, κλάμματα… δεν έβλεπα μπροστά μου. Στην πρώτη αίθουσα που μπήκα, το μάτι που έπεσε στο πρώτο θρανίο και είδα το παιδί να βρίσκεται από κάτω. Τότε σκέφτηκα: “ίσως να είμαστε τυχεροί”. Τα παιδιά με τους δασκάλους είχαν εφαρμόσει το σχέδιο εκτάκτου ανάγκης και το ευτύχημα είναι πως λόγω του κορονοϊού το κάθε παιδί είχε το δικό του θρανίο και αρκετό χώρο για να προφυλαχτεί”, συνεχίζει.

Στη συνέχει προσθέτει ο ίδιος: “Μετά από αρκετά δευτερόλεπτα, περίπου 20 – 25, η γη σταμάτησε να κουνάει και τότε δόθηκε εντολή να εκκενωθεί το κτίριο. Σηκώθηκαν τα παιδιά με τάξη, με ασφάλεια, με γρήγορο βηματισμό και με τους δασκάλους κατέβηκαν τη σκάλα. Έλεγξα όλες τις τάξεις εάν υπάρχει κανένα εγκλωβισμένο παιδάκι. Όντως ήταν ένα κοριτσάκι το οποίο είχε παγώσει από τον φόβο του, κλαίγοντας και από το σοκ που είχε υποστεί. Το ηρέμησα, το έβγαλα από την τάξη και το παρέδωσα σε μια δασκάλα. Συνέχισα να ψάχνω τις τάξεις και όταν είδα ότι δεν υπήρχε άλλο παιδί εγκλωβισμένο και ήμουν σίγουρος ότι όλοι είχαν κατέβει κάτω και δεν υπήρχε μαθητής τραυματισμένος ή χτυπημένος, έκλεισα τον γενικό διακόπτη και βγήκαμε όλοι στην αυλή. Μετρηθήκαμε ανά τάξη, βρεθήκαμε όλοι παρόντες, μαθητές, δάσκαλοι και εκεί τελείωσε το κακό».