Τσιτσάνης: Ο μεγάλος ρεμπέτης γεννιέται και πεθαίνει σαν σήμερα

Όταν ο Τσιτσάνης εντάχθηκε σε αυτό που ονομάζεται ελληνική μουσική παράδοση, τα αφιερώματα και αναγνώριση ήταν πολύ μεγάλη. Ο ίδιος δεν την είχε ανάγκη καθώς μεσουρανούσε στις μουσικές σκηνές για πολλές δεκαετίες. Ωστόσο κατά την δεκαετία του 1980 ο Τσιτσάνης μπήκε ακόμα και στα σχολεία, ενώ το Συννεφιασμένη Κυριακή είναι ένα από τα πιο γνωστά ελληνικά τραγούδια.

Για τον Βασίλη Τσιτσάνη έχουν μιλήσει πολύ. Εδώ αναφέρουμε τι έχει πει ο τραγουδοποιός Δημήτρης Μητσοτάκης.

«Η σπουδαιότατη συνεισφορά του Βασίλη Τσιτσάνη στον ελληνικό πολιτισμό και το μεγαλείο του έργου του, κατά τη δική μου άποψη, συνίσταται στο ότι κατάφερε, γύρω από τα τραγούδια του, να ενώσει διαφορετικές τάξεις, διαφορετικές κουλτούρες, αισθητικές και γούστα. Άνθρωποι με αλλιώτικη παιδεία και καλλιέργεια, με διαφορετική καταγωγή και αφετηρία σκύβουν πάνω από τα τραγούδια του και ψιθυρίζουν, φωνάζουν, χορεύουν, κλαίνε και γελούν, μερακλώνουν και πότε – πότε φιλοσοφούν ξεκινώντας με ένα «πες το ψέματα!», και τούτο συμβαίνει αδιάλειπτα εδώ και 80 περίπου χρόνια.

Πόση δύναμη, πόση αλήθεια και πόση μαστοριά χρειάζεται ένα καλλιτεχνικό έργο για να αντέξει τόσο στο χρόνο; Τα τραγούδια του ξεπετιούνται ολοζώντανα μέσα από στόματα νεανικά, από φωνές καινούργιες που κρατούν με σεβασμό τις νότες του και σκύβουν ν’ αφουγκραστούν τους παλιούς μάστορες που τον ερμήνευσαν: τον Παγιουμτζή, τη Γεωργακοπούλου, τον Στελλάκη, τον Μάρκο, τη Νίνου, τη Χασκήλ, τη Μπέλου, τον Τσαουσάκη».

Η βράβευση που άργησε να έρθει

Το 1980, με πρωτοβουλία της ΟΥΝΕΣΚΟ, ηχογραφείται ένας διπλός δίσκος με τίτλο «Χάραμα», όπως λεγόταν το μαγαζί στο οποίο ο Τσιτσάνης εμφανιζόταν τα τελευταία 14 χρόνια της καριέρας και της ζωής του. Σ’ αυτό το δίσκο παίζει μία σειρά από κλασικά του τραγούδια, αλλά και πολλά αυτοσχεδιαστικά κομμάτια στο μπουζούκι. Με την έκδοσή του στη Γαλλία, το 1985, παίρνει το βραβείο της Μουσικής Ακαδημίας «Σαρλ Γκρο». Όμως, στο μεταξύ, ο κορυφαίος δημιουργός έχει φύγει για πάντα…

Ο Βασίλης Τσιτσάνης άφησε την τελευταία του πνοή ανήμερα των γενεθλίων του, στις 18 Ιανουαρίου 1984, στο νοσοκομείο «Μπρόμπτον» του Λονδίνου, έπειτα από επιπλοκές μιας εγχείρησης στους πνεύμονες. Μέχρι και λίγες ημέρες πριν από το θάνατό του εμφανιζόταν κανονικά στο «Χάραμα» και δούλευε καινούργια τραγούδια.