Μαρία Κίτσου: Όταν έπαιζε την Ελένη της Τρούμπας

Η Ελένη από τις Άγριες Μέλισσες είναι μια δυναμική γυναίκα που δεν διστάζει να τα βάλει με τους ισχυρούς προκειμένου να υπερασπιστεί το δίκαιο. Δεν χρησιμοποιεί ποτέ τα λεγόμενα «γυναικεία όπλα» και ο χαρακτήρας της κάθε άλλο παρά προβάλει την θηλυκή του πλευρά. Η Ελένη από τις Άγριες Μέλισσες είναι μια γυναίκα της δεκαετίας του 1960 που διεκδικεί τον ιστότιμο ρόλο της σε μια αυταρχική και ανδροκρατούμενη κοινωνία που αρχίζει να έχει ρωγμές.

Η Ελένη από την Τρούμπα είναι κάτι άλλο. Πρόκειται για τον χαρακτήρα που ενσάρκωσε η Μαρία Κίτσου στο θεατρικό «Κόκκινα Φανάρια» σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου. Μία παράσταση που είχε σχολιαστεί πολύ, και μάλιστα είχε σχολιαστεί ως ακραία από κάποιους, για τις γυμνές σκηνές και για την ωμότητα με την οποία έδειχνε την σκληρή πραγματικότητα της Τρούμπας.

Η Μαρία Κίτσου ανέβασε μια φωτογραφία από την παράσταση, στην οποία ενσαρκώνει ένα κορίτσι από την Τρούμπα που προσπαθεί να ξεφύγει. Η ηθοποιός συνόδευσε την ανάρτηση με το εξής σχόλιο: «Όταν εκτός από τις μέλισσες σε κυνηγούν και κάποια ονόματα». Προφανώς πρόκειται για έναν ρόλο που η ίδια εκτίμησε πολύ και την ακολουθεί μέχρι σήμερα.

Φωτογραφίες από την παράσταση

Δείτε το βίντεο της παράστασης

Τι είχε αναφέρει ο Κωνσταντίνος Ρήγος για την παράσταση στο Εθνικό Θέατρο

«Η ταινία του 1963 ήταν μια ωραιοποιημένη εκδοχή του θεατρικού έργου, με έντονο το στοιχείο του μελοδράματος αλλά και με ένα χάπι εντ το οποίο δεν υπήρχε αρχικά. Γιατί το έργο αποτύπωνε την ωμή, σκληρή και σίγουρα πιο αληθινή εκδοχή της πραγματικότητας της Τρούμπας της δεκαετίας του 1960. Θέλω πολύ να μιλήσω γι’ αυτόν τον υπόκοσμο.

Η Τρούμπα μπορεί να μην υπάρχει πια, όμως η πορνεία και τα σεξομάγαζα «ανθούν» έκτοτε σε άλλες περιοχές της Αθήνας. Στόχος είναι, εκτός από την ιστορία των κοριτσιών της Τρούμπας, να θίξουμε το ζήτημα του ονείρου και της ματαίωσής του, του έρωτα και της διάψευσής του, της ανάγκης να ελπίζει κανείς σε κάτι, έστω κι αν είναι ολότελα μάταιο. Γιατί οι ήρωες του έργου, εκτός από πόρνες και νταβατζήδες, είναι άνθρωποι που ονειρεύονται κι ελπίζουν όπως όλοι μας. Μόνο που εκείνοι ανήκουν σε ένα περιθώριο της κοινωνίας καταδικασμένο να μείνει για πάντα περιθώριο…»