Γιάννης Πουλόπουλος: Σήμερα το τελευταίο αντίο στον μεγάλο τραγουδιστή

Σίγησε η «φωνή» του ελληνικού κινηματογράφου

Μία από τις εμβληματικές φωνές του Νέου Κύματος έσβησε για πάντα, την Κυριακή 23 Αυγούστου. Μαζί με τον Γιάννη Πουλόπουλο χάνεται ακόμα ένα κομμάτι μιας εποχής που ζει ακόμα χάρη στη μεγάλη οθόνη.

Για πολλούς ο Γιάννης Πουλόπουλος είναι η φωνή του ελληνικού κινηματογράφου και όχι άδικα. Δεν είναι λίγες οι ταινίες που ενδιάμεσα της δράσης, ένας τροβαδούρος με μελαγχολικά μάτια έπιανε την κιθάρα του και τραγουδούσε σε κάποιο κουτούκι της Πλάκας, για όλα αυτά για τα οποία οι πρωταγωνιστές δεν μπορούσαν να αρθρώσουν με τον καθημερινό τους λόγο.

Ήταν ένας καλλιτέχνης προικισμένος με μια φωνή που «σημάδευε» τα τραγούδια, προικισμένη με βαθιά συναισθηματικά ηχοχρώματα, που έμπαινε στο στούντιο και τα έλεγε με την μία. Πρόκειται για μία φωνή που απογείωσε τα τραγούδια του Μίμη Πλέσσα και του Λευτέρη Παπαδόπουλου στον περίφημο «Δρόμο», τον εμπορικότερο δίσκο όλων των εποχών, με πωλήσεις που έχουν ξεπεράσει το 1.500.000 αντίτυπα, αν και δημοσιεύματα λένε ότι ο αριθμός είναι διπλάσιος.

Ο Γιάννης Πουλόπουλος έζησε μια ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, δίνοντας σπάνια συνεντεύξεις. Μετά από μια μεγάλη πορεία στην δισκογραφία, απογοητευμένος από την εξέλιξη των πραγμάτων στη μουσική βιομηχανία, αλλά και γεμάτος από μια σπουδαία καριέρα αποφάσισε να αποσυρθεί και να αφοσιωθεί στην οικογένειά του.

Ο Γιάννης Πουλόπουλος φεύγει αφήνοντας μας γλυκές αναμνήσεις

Το σίγουρο είναι ότι η καλλιτεχνική πορεία του Γιάννη Πουλόπουλου είναι ζηλευτή καθώς συνεργάστηκε με όλους τους μεγάλους συνθέτες της ελληνικής μουσικής και ερμήνευσε επιτυχίες που ακούγονται μέχρι σήμερα. Το πέρασμά του από τον ελληνικό κινηματογράφο μπορεί να μην ήταν το σημαντικότερο επίτευγμα της καριέρας του αλλά έχει χαραχτεί στη μνήμη όλων μας.

Φεύγοντας ο ίδιος παίρνει μαζί του ακόμα ένα κομμάτι μιας εποχής που έχει οριστικά τελειώσει, ακόμα κι αν μοιάζει οικία χάρη στη δημοφιλία του ελληνικού σινεμά των δεκαετιών του ΄60 και του ΄70. Κι αν τραγούδια όπως το «Γύφτισσα Μέρα» και το «Πάμε για ύπνο Κατερίνα», που θεωρήθηκε αντιστασιακό, θα μείνουν για πάντα στο πανόραμα της ελληνικής μουσικής, η εικόνα του μελαγχολικού τροβαδούρου, μέσα από τα κοντινά του Γιάννη Δαλιανίδη,  που τραγουδάει σε ένα κουτούκι με μια κιθάρα θα είναι η εικόνα που θα μας έρχεται στο μυαλό κάθε φορά που ακούμε ένα τραγούδι του.