Δέσποινα Βανδή: Το δημόσιο ευχαριστώ στη Χαρούλα Αλεξίου

Πριν από λίγες εβδομάδες, η Χαρούλα Αλεξίου γνωστοποίησε την απόφασή της να αποχαιρετήσει το τραγούδι, αφού όπως είπε «η φωνή μου δεν με ακούει πια».

Και πολλοί είναι εκείνοι που αισθάνθηκαν την ανάγκη μετά την ανακοίνωση της Ελληνίδας τραγουδίστριας ότι σταματάει το τραγούδι, να εκφράσουν την αγάπη και την εκτίμησή τους προς το πρόσωπό της.

Ανάμεσα τους και η Δέσποινα Βανδή, η οποία μέσα από τον επίσημο και προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram εξέφρασε τον θαυμασμό και την αγάπη της προς εκείνη με μια φωτογραφία της γνωστής ερμηνεύτριας και ένα μακροσκελές κείμενο. Η ανάρτηση της Δέσποινας Βανδή έχει ως εξής:

«Καβάλα 1979…

Στο σχολείο θυμάμαι να ζωγραφίζω AC/DC πάνω στο θρανίο και στις μαθητικές μου τσάντες! Ωστόσο κάθε φορά που πήγαινα στο σπίτι της αδελφής μου άκουγα τις δικές της μουσικές! Ο πρώτος δίσκος με ελληνικά τραγούδια που κράτησα στα χέρια μου ήταν εκείνος της Χαρούλας και του Μάνου Λοΐζο! Όλα σε θυμίζουν… Αν και δε με αφορούσε ιδιαίτερα το ελληνικό τραγούδι εκείνη την περίοδο, η φωνή αυτής της γυναίκας διείσδυε με έναν αδιευκρίνιστο τρόπο στην παιδική ψυχή μου!

Θεσσαλονίκη…

Στην επόμενη σκηνή θα σας πάω σε ένα κατάμεστο θέατρο στο θέατρο Δάσους! Φοιτήτρια εγώ, ανυποψίαστη, θυμάμαι να φτάνω καθυστερημένα και να μπαίνω με βουρκωμένα μάτια μόνο με το άκουσμα της φωνής της! Η δική μου φωνή πάλι εκείνη τη νύχτα έκλεισε καθώς ήμουν από κάτω και ούρλιαζα για το τραγούδι που θα θελα να ακούσω! Την μπαλάντα της Ιφιγένειας! Δεν το είπε ποτέ! Από εκείνη τη συναυλία δεν άργησα και πολύ να ξεκινήσω το δικό μου ταξίδι! Ούτε άργησε και η στιγμή που κατέβηκα στην Αθήνα!

Αθήνα 1995…

Τα πρώτα μου Χριστούγεννα με βρίσκουν σε ένα μικρό διαμέρισμα με ένα κρεβάτι, έναν καναπέ, ένα τραπέζι και… τον σκύλο μου! Μόνη σε μια άγνωστη πόλη όπου και οι 2 – 3 άνθρωποι που γνώριζα ήταν με τις οικογένειες τους-μέρες που ήταν – και σε μια γειτονιά που ακόμα την περπατούσα για να τη μάθω…με πήρε το παράπονο πανσέληνος σε ένα μινοράκι…

Τα χρόνια περνούσαν και όσο κι αν απολάμβανα ή και χανόμουν μέσα στη δίνη των όσων ζούσα για μένα η Χαρούλα Αλεξίου δεν ήταν ένα απλό σημείο αναφοράς για το πως πρέπει να ερμηνεύεται το λαϊκό τραγούδι! Ήταν καταφύγιο! Η φωνή της είχε μια θέρμη που συνδεόταν με την ψυχή, μια θλίψη που είχε τις σωστές αποχρώσεις! Η χαρά ειπωνόταν με μια αληθινή εξωστρέφεια κι ο έρωτας με την υπόσχεση μιας μεγάλης αλήθειας και άλλοτε με ένα σαγηνευτικό παράπονο!

Η Χαρούλα Αλεξίου ερήμην της χρωμάτισε πολλές σελίδες της ζωής μου! Δεν έτυχε ποτέ να τη γνωρίσω! Και από συστολή δεν το επεδίωξα! Ήθελα να την έχω μέσα μου όπως εγώ τη φανταζόμουν από 10 ετών…

2020 ακόμα Αθήνα…

Σε ευχαριστώ για όσα με έκανες και με κάνεις να νιώθω χρόνια τώρα… Άθελα σου… Και ηθελημένα μου! Έτσι! Γιατί ήθελα μια μέρα να στα πω…».