Πέθανε ο Λευτέρης Ξανθόπουλος

Σε ηλικία 75 ετών πέθανε το βράδυ της Παρασκευής 19 Ιουνίου, σε νοσοκομείο της Αθήνας, ο ποιητής, συγγραφέας και σκηνοθέτης, Λευτέρης Ξανθόπουλος. Είχε υποβληθεί σε εγχείρηση καρδιάς, ωστόσο, η υγεία του ήταν επιβαρυμένη και παρουσίασε επιπλοκές, με αποτέλεσμα να πληγούν ζωτικά όργανα και ο ίδιος να αφήσει την τελευταία του πνοή.

Ο Λευτέρης Ξανθόπουλος κατάγονταν από την Καβάλα όμως έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Αθήνα. Την Καβάλα δεν την ξέχασε ποτέ. Μάλιστα έχει γράψει το βιβλίο “Άγγελος”, το οποίο είναι αφιερωμένο σε αυτήν. Κατά καιρούς συνεισέφερε κείμενά του στα λογοτεχνικά περιοδικά “Υπόστεγο” και “Σκαπτή Ύλη”.

Λίγα λόγια για τον Ξανθόπουλο:

Γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου το 1945. Φοίτησε στη Νομική σχολή του Πανεπιστήμιου Αθηνών χωρίς να φτάσει ποτέ στο πτυχίο. Κατά το διάστημα 1965-1972 εργάζεται ως υπάλληλος στην Ελληνική Τράπεζα Βιομηχανικής Αναπτύξεως (ΕΤΒΑ). Από το 1972 έως το 1976 σπουδάζει κινηματογράφο στην Αγγλία, στο “The London Film School”. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του ήταν η “Καλή πατρίδα, σύντροφε” η οποία γυρίστηκε το 1985 στην Ουγγαρία και βραβεύτηκε στο 39ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λοκάρνο ενώ η επόμενη “Ο Δραπέτης” που γυρίστηκε το 1991 συμμετείχε στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών στο 44ο Φεστιβάλ των Καννών. Έχει σκηνοθετήσει ταινίες και ντοκιμαντέρ και έχει τιμηθεί για το σύνολο του κινηματογραφικού του έργου.

Η ταινία του “Ο Δραπέτης” διδάχτηκε σε σεμινάρια σεναρίου στις σχολές κινηματογράφου του Μονάχου και “National Film School” στο Λονδίνο. Το 1988, με υποτροφία του αμερικανικού ιδρύματος “The Academy for Educational Development” και στα πλαίσια του Προγράμματος “International Visitor Program – The American Film”, μετεκπαιδεύτηκε στις τάσεις και τεχνικές του σύγχρονου κινηματογράφου, σε στούντιο των ΗΠΑ.

Από το 1995 διδάσκει σε ανώτερες σχολές Δραματικής Τέχνης και σε εργαστήρια θεατρικών σπουδών το μάθημα του Κινηματογράφου και της Υποκριτικής στον Κινηματογράφο. Έχει δημοσιεύσει κείμενα και άρθρα στις εφημερίδες “Τα Νέα” και “Ελευθεροτυπία” και στα περιοδικά “Αντί”, “Σύγχρονος Κινηματογράφος”, “Η Λέξη”, “Εντευκτήριο”, “Ευθύνη”, “Νέα Εστία”, “Σκαπτή Ύλη”, “Τραμ”, “Διαβάζω”, “Υπόστεγο”, “Οδός Πανός”, “Αντι-Κινηματογράφος”, “Νέα Συντέλεια”, “Το Δέντρο”, “Πλανόδιον” κ.ά.

Το ποίημά του με τον τίτλο “Χρονικό”, από τη συλλογή “Αντίψυχα” έχει ανθολογηθεί στο αναγνωστικό «Νεοελληνική Λογοτεχνία» της Β’ Γυμνασίου (Ο.Ε.Δ.Β. 2006). Το 1967 βραβεύονται ποιήματά του στον Γ’ πανελλήνιο ποιητικό διαγωνισμό του περιοδικού “Πανσπουδαστική” με κριτική επιτροπή τους ποιητές Νίκο Γκάτσο, Γιάννη Ρίτσο και Νικηφόρο Βρεττάκο. Το 1972 παραιτείται από την ΕΤΒΑ, εγκαταλείπει στο πτυχίο τις σπουδές Νομικής και αναχωρεί από την Ελλάδα. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, ζει σε διάφορες χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης.

Το 1972 εκδίδεται η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο “Αντίψυχα”. Ακολουθούν: “Περιπέτειες πλανόδιου σωματοφύλακα ονείρων”, “Το κόκκινο δωμάτιο”, “Σήκωσε το κεφάλι σου πατέρα”, “Η ορμή του νερού και των υδάτων”, “Άγγελος των πρώτων ημερών” (πεζό), “Γιατί οι γυναίκες δεν αγαπούν τη βροχή”, “Η έβδομη βροχή” και “Γάτες αλλού” (μικρές ιστορίες).

Στις πρόσφατες δουλειές του στο ντοκιμαντέρ περιλαμβάνονται οι τίτλοι: “Η εποχή των κενταύρων – Ο μουσουργός Αλέκος Ξένος” (2009), “Γεώργιος Ν. Παπανικολάου – Παπ τεστ” (2008), “Σπίτι δίπλα στη θάλασσα – Η. Χ. Παπαδημητρακόπουλος” (2007), “Ένας υπέροχος άνθρωπος – Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή” (2006), “Ο κήπος με τ’ αμέτρητα παράθυρα – Νίκος Εγγονόπουλος” (2005), “Κληρονόμος πουλιών – Μίλτος Σαχτούρης” (2004), και πολλά άλλα.