Γιώργος Ηλιόπουλος: Χρωστάω τη ζωή μου στον Κώστα Καζάκο

Γιώργος Ηλιόπουλος: Τον Γιώργο Ηλιόπουλο τον γνωρίσαμε τηλεοπτικά μέσα από τα «Σφηνάκια» και τώρα τον απολαμβάνουμε στην πετυχημένη σειρά του ΑΝΤ1 «Άγριες Μέλισσες». Ο ηθοποιός και σεναριογράφος μίλησε στην εκπομπή του Γρηγόρη Αρνατούτογλου και αποκάλυψε πως τη διαδρομή του στην υποκριτική και όχι μόνο τη χρωστάει στον Κώστα Καζάκο.

«Σαν δάσκαλος στη δραματική σχολή σοκάρεσαι με αυτό που σου έρχεται από τα σχολεία. Είναι πολύ ιερό πράγμα να είσαι δάσκαλος και για μένα είναι ότι πιο σημαντικό έχω κάνει. Νιώθω ευλογημένος γιατί υπήρξα μαθητής και ευτυχώς είχα δάσκαλο. Δάσκαλος μου ήταν ο Κώστας Καζάκος που του χρωστάω τη ζωή μου. Στην κυριολεξία του χρωστάω, όμως τη ζωή μου. Δεν θα ήμουν εδώ. Δεν θα είχα κάνει τίποτα εάν δεν υπήρχε αυτός ο άνθρωπος. Εάν δεν υπήρχε αυτή η σχολή, αν δεν είχα αυτούς τους δασκάλους που είχα και αυτούς τους συμμαθητές που είχα», είπε συγκινημένος ο Γιώργος Ηλιόπουλος και συμπλήρωσε: «Ήταν ευλογημένη στιγμή και δεν υπάρχει στιγμή που να μην τον έχω δίπλα μου. Όποτε ανεβαίνω στη σκηνή, είναι πάντα δίπλα μου. Το θεωρώ πολύ σημαντικό πράγμα να έχεις ένα χέρι να πιαστείς».

Κάποιοι τον θεωρούν γιο του αξέχαστου Ντίνου Ηλιόπουλου

Δεν είναι λίγοι αυτοί που ακούγοντας το όνομά του αναρωτιούνται αν έχει κάποια σχέση με τον αείμνηστο ηθοποιό Ντίνο Ηλιόπουλο. Τη συγκεκριμένη ερώτηση του έκανε και ο Γρηγόρης Αρναούτογλου με τον τηλεοπτικό κουρέα από το Διαφάνι να απαντάει: “Δυστυχώς καμία. Ήταν αγαπημένος μου και με είχε επηρεάσει πολύ. Υπάρχει και μια αστεία ιστορία. Θυμάμαι παίζαμε μια σεζόν ένα καλοκαίρι στο Παρκ.

Στις απογευματινές παραστάσεις λοιπόν φώναζαν από κάτω κάποιες κυρίες ‘μπράβο, μπράβο ίδιος ο πατέρας σου’. Και σκεφτόμουν ξέρουν τον πατέρα μου; Ο πατέρας μου εν τω μεταξύ ήταν μπογιατζής. Σκέφτηκα λοιπόν ότι θα τους έχει βάψει κάποιο σπίτι. Μια, δύο, τρεις… Κάποια στιγμή ρωτάω τη Μαρία την ταμία στο Παρκ ‘ρε συ Μαρία τι γίνεται;’ και μου απαντάει ‘νομίζουν ότι είσαι ο γιος του Ηλιόπουλου’. ‘Και γιατί δεν τους λες την αλήθεια’, τη ρώτησα. ‘Τι να πω, το είπα σε μια και δεν με πίστευε και λέω αφού το θέλετε είναι”.