Χρήστος Θηβαίος – Χάρης Κατσιμίχας στη συνεργασία της χρονιάς

Συνεργασία που δύσκολα δεν θα προσέξεις αυτή των Χάρη Κατσιμίχα και Χρήστου Θηβαίου. Οι δύο εξαίρετοι καλλιτέχνες δημιουργούν και φέρνουν στο φως τον δίσκο «Από τους κήπους των ψιθύρων». Εκεί ανάμεσα στα οκτώ «διαμάντια» βρίσκεται και το τραγούδι «Ωραία ξεκίνησε η μέρα», το οποίο θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι πιο επίκαιρο από ποτέ καθώς σκιαγραφεί την αντίθεση ανάμεσα στην ομορφιά ενός κόσμου λουσμένου από φως και τις σκιές της εσωτερικής ανθρώπινης ερημιάς. Όλα αυτά την ίδια ώρα που όλοι μας λόγω της πανδημίας βρισκόμαστε σπίτι και βάζουμε το μυαλό μας να σκεφτεί περισσότερο τις βασικές αξίες της ζωής.

Πρόκειται για ένα από τα 8 κομμάτια που συμπεριλαμβάνονται στον δίσκο «Από τους κήπους των ψιθύρων» που κυκλοφόρησε πρόσγατα από το Ogdoo Music Group. Ο Χάρης Κατσιμίχας «ντύνει» με τις μουσικές του στίχους σπουδαίων ποιητών όπως οι Αργύρης Χιόνης, Γιάννης Βαρβέρης και Κώστας Παπαγεωργίου μεταξυ των οποίων και ένα «δύσκολο» αλλά εξαιρετικό ποίημα πιστοποιώντας, για μία ακόμα φορά, την πνευματική και συναισθηματική του σύνδεσή με τον ποιητικό λόγο.

Ο Χρήστος Θηβαίος προσεγγίζει ερμηνευτκά αυτά τα τραγούδια με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο, ισορροπημένα και λιτά αλλά ταυτόχρονα λυρικά και συγκηνιτικά, επιβεβαιώνοντας την αδιαμφισβήτητη ικανότητά του να προσδίδει ακόμα και στις χαμηλόφωνες ερμηνείες του, την κατάλληλη συναισθηματική ένταση και διαύγεια στον τρόπο που αρθρώνει τον ποιητικό λόγο.

Το σημείωμα του Χάρη Κατσιμίχα

«Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 … αρχές ’70, εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα, μία νέα γενιά ποιητών, που στις μέρες μας έχει πλέον καταγραφεί επίσημα σαν “η γενιά του ’70”. Σχεδόν όλοι απ’ την αρχή κιόλας, αρνήθηκαν πεισματικά να πιάσουν το νήμα από όπου το άφησαν οι προηγούμενοι.

Γύρισαν την πλάτη σε κάθε τι, που είχε σχέση με την παράδοση και έδειξαν μια σαφή προτίμηση σε πιο σκοτεινές φιγούρες (Καβάφη, Καρυωτάκη κλπ) καθώς και σε Αμερικανούς ομότεχνούς τους, όντας ταυτόχρονα επηρεασμένοι από τα αριστερά και λοιπά κοινωνικά κινήματα των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά και από το Μάη του ’68 στη Γαλλία.

Η γραφή τους κοφτή, κάθετη και χωρίς ίχνος καλολογικού στοιχείου. Λόγος αψύς, καταγγελτικός και συχνά συνθηματολογικός. Λίγο λίγο όμως, οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο, και ήταν ολοφάνερο, ότι αυτό το “κίνημα” θα έσβηνε κακήν κακώς, εάν δε συνέβαινε κάτι, κυριολεκτικά δραματικό.

Και πράγματι. Αυτό το κάτι, ήταν η πτώση της δικτατορίας του ’67. Και καθώς η ζωή της χώρας σταδιακά επανερχόταν στην κανονικότητα, η “γενιά του ’70” άρχισε να μην ετεροκαθορίζεται από την άχαρη και ανελέητη, εξωτερική πραγματικότητα.

Οι ποιητές στράφηκαν σε μία καθαρά εσωτερική αναζήτηση και άρχισαν να περιπλανιούνται στους “κήπους των ψιθύρων”(που ήταν πάντα ο φυσικός χώρος των ποιητών). Και ξαφνικά, άνθισαν! Έγραψαν ποίηση ισχυρή, ζεστή και μεστή, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει, από τη μεγαλοσύνη ενός Ελύτη ή ενός Σεφέρη.

Οι αγαπημένοι μου από αυτούς τους ποιητές είναι ο Αργύρης Χιόνης, ο Γιάννης Βαρβέρης και ο Κώστας Παπαγεωργίου (…αυτοί οι τρεις υπέροχοι παραμυθάδες!). Έκανα ό,τι μπόρεσα για να τους τραγουδήσω. Ελπίζω με όλη μου την ψυχή, να το κατάφερα.»