Γιώργος Κοτανίδης πέθανε: Έφυγε σε ηλικία 74 ετών

Γιώργος Κοτανίδης: Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη αλλά τα πρώτα δώδεκα χρόνια της ζωής του τα πέρασε στη Δράμα όπου είχαν πάει οι γονείς του μωρά, σαν πρόσφυγες. Εκεί γνωρίστηκαν. Το πρώτο του σχολείο το έλεγαν «Εβραίικο», βρισκόταν στο κέντρο της Δράμας. Ύστερα, μετακόμισε σε καινούρια γειτονιά κι αναγκάστηκε να αλλάξει σχολείο.

Το σχολείο, εκεί, το αποκαλούσαν «Ορφανοτροφείο», γιατί έρχονταν παιδιά κι από ένα μεγάλο ορφανοτροφείο στη Δράμα. Το σχολείο και οι δάσκαλοί του έδιναν πολλές δυνατότητες έκφρασης. Στην τεράστια σκάλα της αυλής ο Γιώργος Κοτανίδης απήγγειλε το πρώτο του ποίημα. Εκεί έγινε και η αρχή για την μετέπειτα θεατρική και κινηματογραφική καριέρα.

«Η Δράμα ήταν από τις πόλεις που δέχθηκε τους πρόσφυγες και δεν είχε κόντρα μαζί τους. Ήταν σαν να είχαν ζήσει αιώνες μαζί. Στη γειτονιά μου συνέβη κάτι καταπληκτικό: έβγαλε αρκετό κόσμο στην τέχνη και το πνεύμα» θα πει σε συνέντευξή του. Ο πατέρας του ήταν αξιωματικός από την πλευρά του Εθνικού Στρατού και μύησε τον μικρό Γιώργο στα πολιτικά ζητήματα της χώρας, όταν επιστρέφοντας του έφερε δώρο έναν κόκκινο μπερέ. Ήταν το χρώμα- σήμα των Κομμουνιστών.

Μεγαλώνοντας στις αλάνες της Δράμας ο Γιώργος Κοτανίδης αγάπησε πολύ το ποδόσφαιρο. Εκείνη την εποχή η μοναδική επαρχιακή ομάδα ήταν η Δόξα Δράμας, η οποία έπαιζε καταπληκτική μπάλα και ήταν στις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας. “Της έπαιρναν τα κύπελα και τα πρωταθλήματα μέσα από τα χέρια, με το πιστόλι στον κρόταφο. Δεν μπορούσε να μπει άλλος μεταξύ Ολυμπιακού–Παναθηναϊκού–ΑΕΚ. Τότε, κατάλαβα για πρώτη φορά στη ζωή μου ότι «δεν νικά πάντα ο καλύτερος” θα πει ο Γιώργος Κοτανίδης.

Τελειώνοντας το σχολέιο είχε αποφασίσει ότι θα γινόταν ηθοποιός ή τραγουδιστής! Η κόντρα με τους γονείς του μεγάλες, που δεν άκουγαν ούτε την παραίνεση της δασκάλας του Γιώργου η οποία υποστήριζε ότι ο Γιώργος πρέπει να γίνει ηθοποιός.

Για να ικανοποιήσει τους γονείς του έδωσε εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο και κατά τύχη όπως θα εκμυστηρευτεί πολλά χρόνια αργότερα πέρασε στην Κτηνιατρική σχολή, όπου φοίτησε για δυο χρόνια. Σε αυτά τα δύο χρόνια, ασχολήθηκε, παράλληλα με το φοιτητικό θέατρο και, με το φοιτητικό κίνημα. Παραμονή των γενεθλίων του, είχε βρεθεί μπροστά στη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη.

Όταν ήρθε η δικτατορία, έφυγε από τη Θεσσαλονίκη, παράτησε το Πανεπιστήμιο και κατέβηκε στην Αθήνα για να δώσει εξετάσεις στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Για τον Γιώργο Κοτανίδη η Αθήνα ήταν η «πρωτεύουσα». Η πόλη-σύμβολο της ιστορίας, με καλλιτεχνική και πνευματική άνθηση. Γι’αυτούς τους λόγους δεν ήθελε να φύγει στο εξωτερικό. Στη διάρκεια των τριών χρόνων της σχολής, βρέθηκε μαζί με τους Δημήτρη Καμπερίδη, Άννα Μιχαλιτσιάνου, Κώστα Αρζόγλου, Νίκο Σκυλοδήμο, Μηνά Χατζησάββα και Υβόννη Μαλτέζου, με τους οποίους έκανε παρέα.

“Την επομένη της αποφοίτησής μας από τη σχολή κάναμε έναν θίασο που λεγόταν «Ελεύθερο θέατρο». Το Ελεύθερο θέατρο, εν μέσω δικτατορίας, άλλαξε το θεατρικό σκηνικό”. Οι ιδεολογικές του πεποιθήσεις τον οδήγησαν στην αγκαλιά της Αριστεράς. όπως θα εξομολογηθεί σε κάποια συνέντευξή του “Τότε, ήμουν ενταγμένος σε μια επαναστατική οργάνωση και δούλευα παράνομα, παράλληλα με το θέατρο. Κάπου εκεί άρχισαν και οι περιπέτειές μου με τη Χούντα. Με έπιασαν, πέρασα από τις φυλακές.

Μετά από ένα διάστημα έγινε μια αμνηστία, βγήκα, παντρεύτηκα. Ύστερα, συνέβησαν τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο. Ημουν από τα πολύ ενεργά άτομα εκεί. Ήμουν από αυτούς που είχαν σκοπό να κάνουν αυτή την κατάληψη τότε κι ας ξέραμε ότι παίζαμε το κεφάλι μας κορώνα γράμματα. Απέναντί μας είχαμε οπλισμένους που δεν αστειεύονταν”. Για εκείνη την περίοδο που έζησα έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Ολοι μαζί, τώρα».

Το βράδυ του Πολυτεχνείου, όταν μπήκε το τανκ μέσα, με στρατό κι αστυνομία, Ο Γιώργος μαζί με άλλους προσπαθούσαν να διαφύγουν. “Από την μεριά της Στουρνάρα υπήρχε μια πόρτα και κάγκελα, είχαν μαζευτεί πολλά παιδιά και προσπαθούσαν να τα ρίξουν. Είχα από το χέρι τον Γιώργο Κακουλίδη που ήταν 15 χρονών τοτε. Φτάνοντας στα κάγκελα είπα «Μισό λεπτό να συντονιστούμε». Αρχίσαμε να κουνάμε τα κάγκελα. Εκεί, χωρίς να το χω στο μυαλό μου, φώναξα «Ολοι μαζί, τώρα» -γκρεμίσαμε τα κάγκελα και βγήκαμε. Αρχικά, κατά τη συγγραφή του βιβλίου, δεν είχα συνειδητοποιήσει την ταύτιση που υπήρχε σε αυτά τα δύο σημεία.

Ο τίτλος βγήκε από την βραδιά του Πολυτεχνείου και την πρώτη μου παράσταση. Εκείνο το βράδυ ήμασταν από παντού περικυκλωμένοι. Οι πόρτες των σπιτιών, όμως, άνοιξαν. Ενώ τρέχαμε πανικόβλητοι από τους πυροβολισμούς, μας έκρυβαν μέσα. Στην εποχή σου οφείλεις να είσαι «παρών». Χαίρομαι που ήμουν. Ποτέ δεν πούλησα ηρωισμούς. Αρνήθηκα να κάνω πολιτικές καριέρες, αν και είχα την ευκαιρία”.

Στην μεταπολίτευση εντάχθηκε στο Ελεύθερο θέατρο, ενώ ασχολήθκε με τη συγγραφή. Ανάμεσα στα βιβλία που έγραψε ήταν και το μυθιστόρημα “οι σαλτιμπάγκοι”. Έπειτα ήρθε το σινεμά. Με το «Κορίτσι της Μάνης» πήγε στο Φεστιβάλ Καννών. Του δημιουργήθηκε και η επιθυμία να γράψει για το σινεμά. Έγραψε το σενάριο στην ταινία «Πάμπτωχοι Α.Ε».

Μεγαλώνοντας δεν είχε κανένα φόβο, το μόνο για το οποίο προσπαθούσε ήταν η συμφιλίωση με το θάνατο. “Αυτό είναι φυσιολογικό για έναν άνθρωπο που έχει μεγαλώσει, όπως εγώ. Δεν είμαι πια νέος, είναι βέβαιο. Η ψυχή μου, όμως, έχει κάτι πια από τα νιάτα μου. Με γοητεύει πάντα αυτή η φράση του Καζαντζάκη «Δεν φοβάμαι τίποτα, δεν πιστεύω τίποτα, είμαι ελεύθερος». θα πει σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις.