Elvis Prisley: Long Live The King

Elvis Prisley: Ίσως ο μεγαλύτερος καλλιτέχνης του 20ου αιώνα, είδε για πρώτη φορά το φως της ημέρας στις 8 Ιανουαρίου του 1935.

Elvis Prisley: Τις δεκαετίες του 70 και του 80 οι ήχοι του Rock n Roll μεσουρανούσαν στα μουσικά δρώμενα της Αμερικής. Πριν από όλους του μεγάλους Rock star υπήρχε ένας Βασιλιάς. Ο Elvis Prisley κέρδισε επάξια αυτόν τον τίτλο με την παρουσία του. Ψηλός, ενεργητικός πάνω στη σκηνή με μια μαγευτική φωνή. “Μαμάκιας” γυναικάς, μα πάνω από όλα ένας ευαίσθητος άντρας.

Γεννήθηκε στις 8 Ιανουαρίου του 1935. Τα παιδικά του χρόνια δεν ήταν καθόλου εύκολα καθώς ήταν αναγκασμένος να ζει σε ένα σπίτι δυο δωματίων μαζί με τους γονείς του. Μαζί του γεννήθηκε ο δίδυμος αδερφός του, Τζέσι Γκάρον Πρίσλεϊ που πέθανε κατά τη γέννα. Μάλιστα, ο Elvis θέλοντας να τον τιμήσει, χρησιμοποιούσε σαν ενδιάμεσο όνομα το “Άρον”, που προέρχεται από το “Γκάρον”.

Στο σχολείο αντιμετώπισε πολλά προβλήματα με τα άλλα παιδιά. Από μικρή ηλικία έδειχνε ότι είναι διαφορετικός με αποτέλεσμα να μη μπορεί να γίνει αποδεκτός. Το 1945 πήρε στα χέρια του την πρώτη του κιθάρα. Αυτό το όργανο έμελλε να του αλλάξει τη ζωή, αλλά και να διαμορφώσει τη μουσική όπως τη γνωρίζουμε σήμερα. Το 1953 τελείωσε τις σπουδές του και άρχισε να κάνει διάφορες περιστασιακές δουλειές.

Η μεγαλύτερη θαυμάστρια του

Ο Elvis γνώρισε πολλές γυναίκες στη ζωή του. Ωστόσο δεν αγάπησε καμία όσο την μητέρα του. Η Γκλάντις Πρίσλεϊ ήταν αυτή που έκανε τον Έλβις να ασχοληθεί με τη μουσική. Συγκεκριμένα στις 18 Ιουλίου 1953, ο Πρίσλεϊ πλήρωσε $3,25 δολάρια για να ηχογραφήσει ένα δίσκο στη Sun Studios με τα τραγούδια My Happiness και That’s When Your Heartaches Begin. Ο Πρίσλεϊ έδωσε αυτό το δίσκο στη μητέρα του, ως δώρο για τα γενέθλια της. Επέστρεψε στη Sun Studios στις 4 Ιανουαρίου 1954 και πλήρωσε $8,25 δολάρια για να ηχογραφήσει ένα δεύτερο δίσκο με τα τραγούδια I’ll Never Stand in Your Way και It Wouldn’t Be the Same Without You.

Ο ιδιοκτήτης του μικρού στούντιο έμεινε εντυπωσιασμένος με όσα  είχε ακούσει και μαζί με τους συνεργάτες του κάλεσαν τον Έλβις να κάνει ένα δοκιμαστικό. Ο Έλβις έπαιξε με τους Σκοτ Μουρ και Μπιλ Μπλακ αλλά αρχικά το δοκιμαστικό κρίθηκε αποτυχημένο. Κατά τη διάρκεια μιας πρόβας όμως πάνω στο τραγούδι That’s All Right, ο Φίλιπς έκρινε το αποτέλεσμα ικανοποιητικό και στις 19 Ιουλίου 1954 το έδωσε στην κυκλοφορία. Ο δίσκος είχε μεγάλη επιτυχία και η φήμη του Έλβις άρχισε να μεγαλώνει.

Το δεύτερο σινγκλ του με τα Good Rockin’ Tonight και I Don’t Care if the Sun Don’t Shine κυκλοφόρησε στις 25 Σεπτεμβρίου 1954. Η καριέρα του αρχίζει να παίρνει εθνικές διαστάσεις, όταν στις 28 Ιανουαρίου 1956 μαζί με τους Μουρ, Μπλακ και D.J. Fontana έκαναν την πρώτη τους τηλεοπτική εμφάνιση στην εκπομπή Stage Show, σε μια σειρά οκτώ παραστάσεων.

Η ιστορική γνωριμία με τον Τομ Πάρκερ

Ένα γεγονός που βοήθησε στην γιγάντωση του Έλβις Πρίσλεϊ ήταν η γνωριμία του με τον Τομ Πάρκερ. Αυτός ήταν ο άνθρωπος που τον πήρε από την Sun Studios στην RCA Records στις 25 Νοεμβρίου 1955, εξαγοράζοντας το συμβόλαιο του με τη Sun για $35,000. Το πρώτο σινγκλ του Έλβις για την RCA, Heartbreak Hotel πούλησε πολύ γρήγορα ένα εκατομμύριο αντίτυπα. Εκείνη την περίοδο δεν υπήρχε καλύτερος άνθρωπος για να προωθήσει έναν καλλιτέχνη.

Η δημοτικότητα του Έλβις όλο και μεγάλωνε. Τα κορίτσια της εποχής είχαν μεγάλο έρωτα για τον νεαρό τραγουδιστή και ο Τομ Πάρκερ σκέφτηκε ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί ακόμα περισσότερο την ωραία εικόνα του Έλβις. Τότε τον έσπρωξε περισσότερο προς τον κινηματογράφο. Συγκεκριμένα  έκλεισε στον Έλβις επταετές συμβόλαιο με κινηματογραφικό στούντιο, κάτι που οδήγησε στην παραμέληση της μουσικής καριέρας του, για συμμετοχή σε ταινίες. Αυτές συνήθως ήταν μιούζικαλ και σημάδεψαν τη μεταμόρφωση του Πρίσλεϊ από έναν επαναστάτη ρόκερ σε διασκεδαστή για όλη την οικογένεια. Ο Πρίσλεϊ ξεκίνησε την κινηματογραφική του καριέρα με την ταινία Love Me Tender ενώ κάποιες από τις καλύτερες ταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε θεωρούνται τα Jailhouse Rock και King Creole. Μάλιστα, είχαν γίνει τόσο άμεσοι συνεργάτες που μοιραζόντουσαν τα κέρδη τους.

Μπορεί αυτές οι ταινίες να ήταν κερδοφόρες, αλλά πήγαν πίσω τη μουσική καριέρα του Έλβις. Εκείνη την περίοδο, οι Beatles που ήταν η κορυφαία μπάντα στην Ευρώπη, έκαναν μεγάλη επιτυχία και στην Αμερική. Ο Πρίσλεϊ άρχισε να έχει αμφιβολίες για την πορεία που έχει πάρει η καριέρα του. Αφού ολοκλήρωσε την στρατιωτική του θητεία, επέστρεψε το 1968. Η επιστροφή του το 1968 ακολουθήθηκε από ζωντανές συναυλίες το 1969, αρχικά στο Λας Βέγκας και έπειτα σε ολόκληρη την έκταση των ΗΠΑ, με αριθμό-ρεκόρ θεατών στις περισσότερες από αυτές. Παρ’ όλη την επιτυχία αυτών , ήταν η αρχή μιας νέας εποχής για τον Έλβις, κατά την οποία απομακρύνθηκε από τα “ρεύματα” που εκείνη την εποχή είχαν παγιωθεί από τους Beatles και Rolling Stones. Πολλοί ήταν αυτοί που άσκησαν κριτική σε αυτήν την απομάκρυνση από τις ρίζες του.

Η αρχή του τέλους

Όταν μιλάμε για έναν καλλιτέχνη τέτοιου μεγέθους, τα επτά χρόνια μακριά από τα τσαρτς ήταν πολλά. Το τραγούδι του Πρίσλεϊ “Suspicious Minds” έφτασε στο νούμερο 1 του Αμερικανικού Billboard στις 1 Νοεμβρίου 1969. Από το 1969 έως το 1971 θα κυριαρχήσει στις πωλήσεις δίσκων σε πολλές χώρες, με 20 συνεχόμενες επιτυχίες. Μετά από μια δεκαετία κινηματογραφικών ταινιών, η δεκαετία του ’70 σηματοδότησε την επιστροφή του καλλιτέχνη σε μια καθαρά μουσική καριέρα. Η αρχή έγινε με το σινγκλ “Kentucky Rain” το οποίο μόνο στις ΗΠΑ πούλησε πάνω από 500.000 αντίτυπα. Ακολούθησε μια σειρά επιτυχημένων δίσκων και παραστάσεων, όπως τα “Elvis Country”, “Love Letters”, “That’s The Way It Is” κ.α. Το 1973, η χρονιά ξεκίνησε με δύο παραστάσεις στη Χαβάη, μια από τις οποίες μεταδόθηκε ζωντανά σε όλο τον κόσμο μέσω δορυφόρου και την παρακολούθησαν πάνω από ένα δισεκατομμύριο τηλεθεατές. Κυκλοφόρησε και σε άλμπουμ με την ονομασία “Aloha from Hawaii via Satellite”.

Φαινομενικά τα πράγματα έδειχναν να έχουν πάρει ανοδική πορεία για τον Έλβις, αλλά όταν έσβηναν τα φώτα της σκηνής ο καλλιτέχνης ζούσε μια κόλαση.  Ιδιαίτερα μετά το διαζύγιο του το 1973, ο Πρίσλεϊ άρχισε να γίνεται ιδιαίτερα απόμακρος και να παίρνει συνεχώς βάρος, ενώ μάχονταν και με την εξάρτηση του στα συνταγογραφούμενα φάρμακα, τα οποία είχαν μεγάλο αντίκτυπο στην εμφάνιση του αλλά και στην απόδοση του πάνω στη μουσική. Παρά τα προβλήματα που είχε, ο Έλβις δεν ήθελε να σταματήσει τη μουσική.  Το 1977 βρήκε τον Πρίσλεϊ να μάχεται με τον εαυτό του, καθώς είχε μετατραπεί σε μια καρικατούρα αυτού που ήταν πριν μερικά χρόνια. Πολλές συναυλίες δεν δόθηκαν καθόλου ενώ δεν ήταν λίγες αυτές στις οποίες το ηχητικό αποτέλεσμα ήταν κάτω του μετρίου. Αντιμέτωπος με την πολύ κακή του υγεία, έκανε την τελευταία του ζωντανή εμφάνιση στην Ιντιανάπολις, στις 26 Ιουνίου 1977.

Λίγους μήνες αργότερα άφησε την τελευταία του πνοή. Συγκεκριμένα στις 6 Αυγούστου 1977 στο Μέμφις του Τενεσί, ο Πρίσλεϊ βρέθηκε από τη μνηστή του, Τζίντζερ Όλντεν, ξαπλωμένος στο πάτωμα στο σπίτι του στο Μέμφις, το κτήμα Graceland. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Baptist Memorial όπου και στις 3:30 μ.μ. ανακοινώθηκε ο θάνατος του, σε ηλικία 42 ετών. Σε μια συνέντευξη τύπου που δόθηκε αργότερα, οι γιατροί ανακοίνωσαν πως ο θάνατος επήλθε από καρδιακή αρρυθμία, η οποία προκλήθηκε από μεγάλη δόση ναρκωτικών.

Η κηδεία του Πρίσλεϊ ήταν εθνικό γεγονός, το οποίο παρακολούθησαν φίλοι, θαυμαστές του και δημοσιογράφοι. Η ταφή του αρχικά έγινε στο νεκροταφείο του Φόρεστ Χιλ στο Μέμφις, δίπλα από τη μητέρα του, αλλά για λόγους ασφαλείας οι σωροί μεταφέρθηκαν στη Graceland. Μετά το θάνατο του άρχισαν να κυκλοφορούν διάφορες φημολογίες, από τον τρόπο με τον οποίο πέθανε μέχρι και το αν βρίσκεται ακόμη στη ζωή. Μέχρι και σήμερα παραμένει ένας από τους πιο επιτυχημένους καλλιτέχνες παγκοσμίως.