Σαράντης Αλιβιζάτος: Ο στιχουργός της “Αννούλας του Χιονιά”

Σαράντης Αλιβιζάτος: Όταν γράφτηκε αυτό το τραγούδι όλοι αναρωτήθηκαν σε ποια ήταν αφιερωμένο. Το τραγούδι αυτό κατάφερε να στεριώσει με τα χρόνια και να σημαδέψει την 9η Δεκεμβρίου, τη μέρα δηλαδή που γιορτάζονται οι Αννούλες. Τριάντα πέντε χρόνια μετά τη πρώτη φορά που ακούστηκε το τραγούδι, όλοι αναρωτιούνται ποια είναι η Άννα που έφερε τον στιχουργό να θέση να γράψει το μελαγχολικό τραγούδι.

Όπως αναφέρει η mixanitouxronou.gr, Ο στιχουργός, Σαράντης Αλιβιζάτος διένυε μια περίοδο θρησκευτικής αναζήτησης. Βρέθηκε, όπως έχει δηλώσει σε συνέντευξή του, στους Ιεχωβάδες. Μαζί του ήταν η Άννα, το κορίτσι για το οποίο γράφτηκε το τραγούδι. Όταν έφυγε από τους Ιεχωβάδες, δεν συνάντησε ξανά την Άννα. Οι δρόμοι τους χωρίστηκαν και αυτός ήταν ο λόγος που εμπνεύστηκε το «δεν θα είμαι πια μαζί σου». Οι δύο τους δεν ξαναμίλησαν…

Το κορίτσι αυτό ήταν η ιδέα για να γράψει ο Σαράντης Αλιβιζάτος την «Αννούλα του χιονιά». Από τη δεκαετία του ’80 μέχρι και σήμερα οι ερωτικοί στίχοι του σιγοτραγουδήθηκαν από όλους. Ίσως να διαπέρασαν και την ίδια την Άννα, χωρίς εκείνη να γνωρίζει ότι οι σκέψεις του τραγουδιού αφορούν εκείνη. Ο στιχουργός δεν της το εκμυστηρεύτηκε ποτέ. Δεν ήθελε η ίδια να το γνωρίζει γιατί θεωρούσε ότι η Άννα θα ντρεπόταν. Οι στίχοι του μελοποιήθηκαν από τον Μάριο Τόκα και έγιναν μία από τις κορυφαίες επιτυχίες που καθιέρωσαν τον Αντώνη Καλογιάννη στο ερωτικό τραγούδι.

Πώς ο Θεοδωράκης ξεκλείδωσε την καριέρα του

Οι δεκαετίες του ’80 και του ’90 ήταν οι πιο εμπορικές του και χαρακτηρίστηκαν κυρίως από ερωτικά κομμάτια. Ωστόσο, ο Αντώνης Καλογιάννης πριν από αυτή τη στροφή υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους εκφραστές του κοινωνικοπολιτικού τραγουδιού των προηγούμενων δεκαετιών. «Είμαστε δυο, είμαστε δυο «, τραγουδούσε και έδινε δύναμη στη νεολαία, η οποία έβγαινε στους δρόμους και ξεσηκωνόταν. Ο φτωχός νεαρός με προσφυγική καταγωγή δεν είχε καμία επιδίωξη να γίνει τραγουδιστής. Γεννήθηκε και μεγάλωσε με δυσκολίες στην Καισαριανή. Έβγαζε τα προς το ζην από ένα τσαγκαράδικο. Η μόνη επαφή του με το τραγούδι ήταν όταν έβγαινε με τους φίλους και με μια κιθάρα στο χέρι, τραγουδούσαν στις ταβέρνες τους στίχους του Βάρναλη. Είχαν πέραση και ο κόσμος τους κερνούσε. Έτσι αποκτούσε ένα παραπάνω κομπόδεμα.

Τραγουδούσε ακόμη και στο τσαγκαράδικο που δούλευε, μέχρι που ο Μίκης Θεοδωράκης το 1966 τον άκουσε και του χάρισε μια ευκαιρία ζωής. Η πρόταση του ήταν να ερμηνεύσει τα «Γράμματα από τη Γερμανία» του Θεοδωράκη και του Φώντα Λάδη. Η συνεργασία τους θα γινόταν όταν ο Μίκης Θεοδωράκης θα επέστρεφε από την κανονισμένη του περιοδεία στη Σοβιετική Ένωση. Θα τον συνόδευαν η Μαρία Φαραντούρη και ο Γιάννης Πουλόπουλος. Ξαφνικά η μία ευκαιρία διαδεχόταν την άλλη. Τελευταία στιγμή ο Γιάννης Πουλόπουλος ακύρωσε την εμφάνιση του και ο Αντώνης Καλογιάννης αναπλήρωσε το κενό. Όλα έγιναν από τη μία μέρα στην άλλη. Η τυχαία συνάντηση και η αστραπιαία ακρόαση ήταν τα κλειδιά για την αρχή της καριέρας του. Ο αντιδικτατορικός αγώνας και η πολιτική του δράση.

Ο αντιδικτατορικός αγώνας και η πολιτική του δράση

Ένας μήνας, 33 συναυλίες και μια συνεργασία που θα σημάδευε την πορεία του. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, ήθελε να γυρίσει στη δουλειά του, στο τσαγκαράδικο. Η Μαρία Φαραντούρη όμως τον έπεισε να γίνει τραγουδιστής. Άφησε τα εργαλεία του στην άκρη, πήρε καινούργια ρούχα και παπούτσια όργωσε την υφήλιο με τη φωνή του, συνέβαλε στον αγώνα κατά της χούντας και έδινε μέσα από τα κομμάτια του ηχηρά αντιστασιακά μηνύματα. Εμφανιζόταν με το συγκρότημα του Θεοδωράκη και τη Μαρία Φαραντούρη στο «Τζάκι» της οδού Μουρούζη.

Εκεί, καθημερινά, βρισκόταν ο Δημήτρης ο Χορν και όλη η ηγεσία της Αριστεράς, της αντιπολίτευσης. Στην δικτατορία των συνταγματαρχών του 1967 έφυγε στο εξωτερικό με τη Μαρία Φαραντούρη. Δημιούργησαν μαζί μια λαϊκή ορχήστρα, οργάνωσαν συναυλίες με καθαρά πολιτικό χαρακτήρα. Πάντρεψαν τις φωνές τους με ένα και μοναδικό σκοπό, τον αντιδικτατορικό αγώνα. Από τον πρώτο χρόνο της δικτατορίας, τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη είχαν απαγορευτεί. Ακούγονταν μόνο κρυφά, κυρίως σε υπόγεια. Τότε Αντώνης Καλογιάννης και Μαρία Φαραντούρη ένωσαν τις φωνές τους και εμφανίστηκαν στη γαλλική τηλεόραση τραγουδώντας Θεοδωράκη σε στίχους Οδυσσέα Ελύτη.

Ήταν ένα ακόμη ισχυρό μήνυμα ότι η αντίσταση ήταν ακόμη ζωντανή. Όταν ο Θεοδωράκης αποφυλακίστηκε, έδωσαν όλοι μαζί περισσότερες από 500 συναυλίες σε Ευρώπη, Αμερική και Αυστραλία, γνωστοποιώντας την πολιτική κατάσταση της Ελλάδας.

Η σύλληψη

«Μιλώ για τα τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών Για τα προαύλια των φυλακών και το δάκρυ των μελλοθανάτων Μιλώ για τα λουλούδια που μαραθήκανε στους τάφους και τα σαπίζει η βροχή» Η πολιτική του δράση στοχοποιήθηκε. Στη μπουάτ τραγουδούσε στίχους του Αναγνωστάκη. Αυτοί οι στίχοι έχει παραδεχτεί σε συνέντευξη του ότι ήταν η αιτία να τον συλλάβουν και να κρατηθεί για αρκετό διάστημα στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Εκείνος όμως δεν πτοήθηκε, καθώς η φωνή του χαρακτήρισε τους αγώνες του ελληνισμού και δημοκρατία και ελευθερία.