Τάκης Σπυριδάκης: Ανακοίνωση της οικογενείας για την κηδεία του – «Σεβαστείτε το πένθος μας»

Η κηδεία του ηθοποιού θα τελεστεί τη Δευτέρα (16/09) το πρωί, με την οικογένεια να ζητά από τον κόσμο, με ανακοίνωσή της, να σεβαστεί την ιδιωτικότητα της κηδείας και να αφήσει τους ανθρώπους μόνους να θρηνήσουν για τον χαμό του Τάκη Σπυριδάκη, λέγοντάς του το τελευταίο «αντίο».

Η ανακοίνωση της οικογένειας του Τάκη Σπυριδάκη

«Σας ευχαριστούμε όλους για τα συλλυπητήρια. Δυστυχώς τα μέσα προχώρησαν και σε δημοσίευση των πληροφοριών για τον τόπο της κηδείας του πατέρα μας παραβιάζοντας την επιθυμία μας να παραμείνουν σε στενό οικογενειακό κύκλο. Η οικογένεια σας παρακαλεί να σεβαστείτε την κατάσταση, την θλίψη και το πένθος μας και να παρευρεθούν μόνο τα άτομα που επιθυμούμε», αναφέρει η ανακοίνωση.

Η συγκλονιστική εξομολόγηση ενός φίλου του για την μάχη του Τάκη με τον καρκίνο

Ο φίλος του, δημοσιογράφος Γιάννης Παντελάκης με ανάρτησή του στο Facebook συγκλονίζει με την εξομολόγησή του για την μάχη που έδινε ο Τάκης Σπυριδάκης με τον καρκίνο. Λίγη ώρα μετά την είδηση του θανάτου ο κ. Παντελάκης έγραψε: »

«Για τον Τάκη, μερικά λόγια σκόρπια…

‘’Την κάτσαμε σύντροφε’’. Ήταν ένα βράδυ περίπου τρία χρόνια πριν. Ο Τάκης μου έλεγε τηλεφωνικά το κακό νέο της αρρώστιας. Δεν πρόλαβα να πω κάτι, είχε προλάβει αυτός ‘’Άλλα δεν μασάμε, ε ;’’. Η μια αμήχανη σιωπή μου, διαδέχτηκε την επόμενη. Τις έσπασε αυτός ‘’Ρε σύντροφε μίλα, πες κάτι…’’. Και γέλαγε. Προσωποποιήθηκα οτι οδηγώ, ‘’θα σε δω από κοντά’’. Εκείνο το βράδυ ήπιε και κάπνισε τόσο λες και δεν υπήρχε αύριο. Δεν μάσησε. Για τρία χρόνια έφτασε τόσο κοντά στον θάνατο, όσο δεν έχει φτάσει κανένας. Κάθε φορά που του έλεγα πως θα τα καταφέρει, με κοίταζε στα μάτια και μετά στα χείλη. Ήθελε να του το ξαναπώ.

Πήγαμε σ ένα φίλο μου γιατρό τον Δημήτρη, όταν τέλειωσε η επίσκεψη έμεινα λίγα λεπτά παραπάνω. Ο Δημήτρης κούνησε το κεφάλι, σαν να έλεγε πως δεν θα τα καταφέρει για πολύ. ‘’Και τι σου είπε; ‘’,’ ρώτησε μετά. ΄Για μια παλιά γκόμενα ρε Τάκη’’. Στο μικρό δωμάτιο σ ένα ψηλό όροφο του Ιπποκράτειου, πέρασε κάτι λιγότερο από δυο μήνες, ήταν και ένα Πάσχα μέσα. Τσουρέκι Ασημακόπουλου, ‘’ελα ρε αυτό είναι γαμάτο, άλλα δεν μπορώ να φάω’’. Εκεί στον ψηλό όροφο μου είπε πως σκέφτηκε μια στιγμή να πηδήξει, άλλα το έδιωξε από το μυαλό του γρήγορα. ‘’Αφού θα τα καταφέρω’’, ξαναείπε, συνήθιζε να το λέει.

Και όλοι δίπλα του συμφωνούσαμε. Πάντα αναζητούσε μια επιβεβαίωση πως όλα αυτά θα περάσουν. Ήθελε ν ακούει και κάτι άλλο. Πως έναν ωραίο Αύγουστο θα ξαναπάμε στο πανηγύρι στο ΄΄Μαύρο χωριό’’, στη Σίφνο. Το λέγαμε κάθε καλοκαίρι, το είπαμε και το φετινό. Και μετά το πανηγύρι και τόση ώρα περπάτημα σ ένα κακοτράχηλο μονοπάτι, μια βόλτα στο Μπότζι για ένα ποτό. Ποτέ δεν ήταν ένα. Αγαπούσε πολύ την μουσική, τζαζ και πάλι τζαζ. Δυο τρεις τρομπέτες επάνω στα ράφια της βιβλιοθήκης.

Πλάι σε βιβλία και φωτογραφίες με τις δυο κόρες του που λάτρευε. Ο κινηματόγραφος ήταν κάτι περισσότερο από πάθος, σκαρφιζόταν συνέχεια ιδέες και έγραφε σενάρια ως τα τελευταία. Ένα από αυτά που είχε γράψει αρκετά χρόνια πριν, είχε μια ιστορία μ ενα πλοίο γεμάτο μετανάστες που έπλεε χωρίς σκοπό γιατί καμιά χώρα δεν τους ήθελε ‘’Με ξεπέρασε η πραγματικότητα’’, μου είπε αργότερα. Όσοι τον είδαν στον ‘’Άγριο σπόρο’’ κατάλαβαν πως ο Τάκης δεν ήταν ο ‘’αγαπούλας’’, δεν ήταν καν η ‘’γλυκιά συμμορία’’. Ήταν πολλά περισσότερα, σπουδαίος ηθοποιός στ’ αλήθεια. Όταν βρισκόταν στα δύσκολα, είχε μια αγαπημένη φράση με δυο λέξεις ‘’Το παλεύω’’. Το εννοούσε, το πάλεψε οσο και αν τα μηνύματα που έπαιρνε δεν συμφωνούσαν. ‘’Το παλεύω’’ μου ειπε και δυο ημέρες πριν κοιτάζοντας με στα μάτια. Λες και ήθελε να του ξαναπώ πως ‘’θα τα καταφέρει’’…