Δημοτικό Θέατρο Πειραιά: 10 “κούκλες” για τη γυναικεία χειραφέτηση (pics)

Στο φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά στήνεται ένα κουκλόσπιτο με δέκα γυναίκες, που απαρτίζουν ένα χορό κέρινων ομοιωμάτων. Δέκα γυναίκες νεαρές, αλαβάστρινες, κούκλες, μαριονέτες κι επαναστάτριες.

Σε ένα ταμπλό βιβάν γυναικείας χειραφέτησης, όπου η μία γυναίκα εξερευνά την άλλη, κι όλες χειραγωγούνται από τον δημιουργό τους.

Έχουν περάσει 140 χρόνια από την πρώτη ανάγνωση του Κουκλόσπιτου του Ίψεν, που έθεσε το ζήτημα της θέσης της γυναίκας στην κοινωνία και ο σκηνοθέτης Νικόλας Ανδρουλάκης επιχειρεί μία νέα θεώρηση.

Τι να περιμένει ο θεατής της παράστασης που ανεβαίνει στο φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, ρωτούμε τον σκηνοθέτη.

Η απάντηση του Νικόλα Ανδρουλάκη:

«Η παράσταση είναι ένα ensemble, ένας χορός που μεταλλάσσεται. Και ερμηνεύει αυτόβουλα ή κατ εντολή δομές αυστηρές, στο κυνήγι της ενόρμησης. Στ’ αλήθεια. Κι όπου βγει. Δεν είμαι ντετερμινιστής αλλά τα σπουδαία έργα έχουν εντελέχεια.

Και αυτό είναι ο πυρήνας της δραματουργίας στις Κούκλες. Με τις ηρωίδες να εξερευνούν κάθε νύχτα ένα διαφορετικό μονοπάτι, ατομικά και συλλογικά. Που οδηγεί στην ίδια πόρτα.

Στην ασφυκτική πρεμιέρα η παράταση κατέληξε σε χειροκροτήματα στη σάλα, η δεύτερη παράσταση κατέληξε σε στοχαστική σιωπή στα μαρμάρινα σκαλιά του Δημοτικού Θεάτρου.

Κάθε νύχτα είναι και θα είναι ξεχωριστή. Αλλά η ιστορία ίδια. Με μια σκηνική συνθήκη αρκετά μακριά από το ρεαλιστικό αφήγημα του 1879. Σε εμάς το 1879 είναι ο αριθμός τηλεφώνου που στέλνουν μήνυμα οι θεατές της έκθεσης ζωντανών εκθεμάτων «Next Top Nora», για να ψηφίσουν την αγαπημένη τους Κούκλα.»

Επανέρχομαι: Γιατί να μας απασχολεί σήμερα το θέμα της χειραφέτησης της γυναίκας; Δεν το έχουμε λύσει;

«Το Κουκλόσπιτο είναι βασισμένο σε αληθινή ιστορία. Η Λώρα, που έγινε Νόρα, βρέθηκε από μια παρόμοια αλληλουχία γεγονότων να δέχεται ψυχολογική αλλά και σωματική βία», απαντά ο κύριος Ανδρουλάκης, για να προσθέσει:

«Το δεύτερο ο Ίψεν αποφάσισε να το απαλείψει από το έργο, πόσα «σοκ» να αντέξει η Νορβηγία του 19ου αιώνα. Σήμερα, 140 χρόνια μετά, ο δυτικός κόσμος έχει ανηφορίσει στην ελικοειδή σπείρα της Ιστορίας.

Η μετατόπιση έχει οδηγήσει σε μεγάλα παράδοξα. Πιο απενοχοποιημένη από ποτέ η καταγγελία κάθε μορφής παρενόχλησης και ταυτόχρονα πιο χειραφετημένη από ποτέ η σεξουαλικοποίηση του σώματος, από το ίνσταγκραμ της διπλανής πόρτας μέχρι την παγκόσμια βιομηχανία.

Όπως λέει και σε ηχητικό μήνυμα στην παράσταση η αληθινή Νόρα από τον άλλο κόσμο, «Όλες μαζί μπορούμε. Όλες για μία και μία για όλες. Κι οι νεκρές μας γιαγιάδες στους τάφους να καμαρώνουν.

Που διεκδικούμε ίσους μισθούς. Με χαμόγελο και νάζι, τόσο όσο. Για να μη φτάσουν να μας βάλουν χέρι την ώρα που τρώμε όρθιες κινόα χώρις γλουτένη από πλαστικό τάπερ για να προλάβουμε να πάμε γυμναστήριο, να γυρίσουμε να βάλουμε πλυντήριο και να διαλέξουμε κάλτσες για μια καλή φωτογραφία στο ίνσταγκραμ. Να σας αρέσουμε. Να μας ποθείτε. Να μας τάξετε παιδιά. Να μας μοιάζουν. Να είμαστε για πάντα αγκαλιά, χαρούμενοι. Στο οστεοφυλάκιο, σε καλή σειρά. Πλούσιες. Ή ό,τι καταφέρουμε».

Παρατηρώ ότι στο Δελτίο Τύπου της παράστασης διαβάζουμε ότι η νέα προσέγγιση του έργου του Ίψεν γίνεται στο πλαίσιο συνεργασίας της νεοσύστατης Καλλιτεχνικής Συμμορίας Ντουέντε. Ρωτώ, λοιπόν, ποιες είναι οι καταστατικές αρχές που συνομολογεί αυτή η συμμορία;

«Φαντασία, τόλμη, απενοχοποίηση, αλληλεγγύη. Με το ισπανικό δαιμόνιο που κάποτε αναφέρθηκε ο Λόρκα, από τον χορευτικό οίστρο του φλαμένκο, να φυτεύεται στη δραματουργική και ερμηνευτική αποτύπωση της ιστορίας που αφηγούμαστε. Με σπουδή πολλή και στον αντίποδα άφεση στην ενόρμηση της στιγμής.

Η ταπεινή μου μέθοδος, που εξελίσσω χωρίς βερμπαλισμούς και εγκαίνια, προσπαθεί να δώσει σάρκα, οστά και φωνή στους ήρωες ακόμη και εκτός της γραμμένης πλοκής. Ο λόγος είναι ακόμη μια δομή προς ερμηνεία, οι ήρωες στις δραματουργίες μου μπορούν να βρίσκονται επι σκηνής, να παράγουν σχέσεις, λόγο, ζωή, ατέρμονα.

Το έχω βαφτίσει Θέατρο της Πραγματικότητας γιατί ταΐζεται από την πρακτικότητα των ερμηνευτών, βουτώντας στο σύμπαν του ήρωα. Κι όπου πάει», λέει ο Νικόλας Ανδρουλάκης.

Το βιογραφικό του κυρίου Ανδρουλάκη δείχνει μία πολυπράγμονα προσωπικότητα. «Συστήνεστε ως σκηνοθέτης, ηθοποιός και συγγραφέας και μάλιστα μόλις ολοκληρώνετε τα γυρίσματα της ταινίας μικρού μήκους, HeyLove. Θα μας αποκαλύψετε τα μυστικά της ταινίας», τον ρωτώ.

«Συστήνομαι ως Νικόλας. Σκέτο. Και μου αρέσει πολύ όταν μου συστήνονται σκέτα επίσης», απαντά. «Η ανάγκη για ταξινόμηση είναι ένα μικρό φαντασματάκι που θα χαρώ πολύ να καταφέρουμε να ξορκίσουμε.

Με νερό και βασιλικό ή με αγκαλιές και αυθορμητισμό. Το Hey Love είναι η συνέχεια του κοινωνικοπολιτικού εγχειρήματος Eurowhisper που ξεκίνησε το 2015 με ένα ταινιάκι για την Ευρώπη των πολιτών κι όχι των θεσμών ως μόνη ελπίδα δίκαιης και γόνιμης συνύπαρξης των λαών μας.

Και το είδαν τότε μερικά εκατομμύρια θεατές στο ίντερνετ και ήταν αφορμή για τριβή καλή. Το καινούριο θα είναι λίγο πιο οξύ. Ίσως δεν αρέσει σε κανέναν. Ποιος ξέρει».

Πληροφορίες:

Δημοτικό Θέατρο Πειραιά Παραστάσεις έως 12/02, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 21.00

Δραματουργική επεξεργασία-σκηνοθεσία: Νικόλας Ανδρουλάκης

Σκηνικά: Δημήτρης Κωνσταντάρας

Μουσική επιμέλεια: Νόρα Χέλμερ

Ερμηνεύει η σοπράνο Ζαϊρα Νικολακοπούλου

Παίζουν:

Ιώβη Φραγκάτου,Έλενα Μεγγρέλη, Αντιγόνη Σταυροπούλου, Αγγέλικα Σταυροπούλου, Αναστασία Παντούση, ΝαταλίαΔήμου, Εύη Δόβελου, Έμιλυ Νικόλα, Ζαϊρα Νικολακοπούλου και η Κατερίνα Μισιχρόνη, σε έναν ρόλο έκπληξη