Κατερίνα Βρανά: Η εξομολόγηση για τη δύσκολη περιπέτεια της υγείας της

Η Κατερίνα Βρανά μιλάει στο περιοδικό People για τις παραστάσεις της και τις δύσκολες αλλά και αστείες στιγμές που έζησε στο νοσοκομείο της Μαλαισίας.

Πώς είσαι αυτό τον καιρό; Πλησιάζουν και οι παραστάσεις που θα δώσεις.

Ναι, είμαι ενθουσιασμένη! Βρήκα και το τέλειο χρυσό κολάν, γιατί το πρώτο που είχα πάρει ήταν τελικά θαμπό, δεν ήταν όσο glam θα ήθελα. Το θέλω κάτι ανάμεσα σε Δυναστεία και glam rock. Θέλω το μαλλί φουντωτό, σκουλαρίκια μακριά, χρυσό κολάν, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν πια βάτες.

Πώς τα πας με το αμαξίδιο;

Είμαι οδηγάρα! (σκύβει και μου λέει ψιθυριστά) Μεταξύ μας, τρακέρνω συνέχεια μέσα στο σπίτι. Είναι το αγαπημένο μας αστείο με τη μαμά μου. «Αχ, μπορεί να πέθαινε η κόρη μου, αλλά τουλάχιστον το σπίτι μου ήταν άθικτο» μου λέει. (γέλια)

Η παράσταση βασίζεται στα όσα έχεις περάσει. Ποιος είναι ο αγαπημένος σου χαρακτήρας;

Από την κωμική πλευρά του πράγματος, οι δύο νοσοκόμες μου –η πρωινή και η απογευματινή– είναι οι αγαπημένες μου! Είναι εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, σε βαθμό που σκέφτομαι πως μόνη μου δεν θα μπορούσα να βγάλω τόσα κωμικά ευρήματα. Είναι caractère και το ξέρουν. Θα μπορούσα να κάνω μια παράσταση μόνο γι’ αυτές τις δύο. Το άλλο που λάτρεψα ως κωμική κατάσταση ήταν οι νοσοκόμες στη Μαλαισία. Όλες φοράνε χιτζάμπ (σ.σ. μαντίλα), είναι μουσουλμάνες. Οι Μαλαισιανοί γενικά είναι κοντοί. Έτσι, πολλές φορές ζούσαμε σουρεαλιστικές καταστάσεις. Γενικά, όμως, οι γιατροί που είχα και εκεί και στην Ελλάδα είναι εξαιρετικοί, ήμουν τυχερή. Σχεδόν όλοι είχαν εκπληκτική αίσθηση του χιούμορ. Έτσι, θεωρώ πως η παράσταση έχει γραφτεί μόνη της, δεν χρειάστηκε να σκεφτώ πολλά.

Υπήρξε ένα σοκ όταν σου είπαν τι σου συμβαίνει;

Μου τα είπαν σιγά σιγά. Στην αρχή πωρώθηκα πολύ με το πόσο δραματική είναι η κατάσταση και σου το λέω ειλικρινά. Έλεγα «Μαλάκες, είναι σαν σαπουνόπερα. Είμαι σε νοσοκομείο της Μαλαισίας, με έριξαν σε κώμα, σχεδόν πέθανα, ξυπνάω ξαφνικά…».

Είναι σαν τον Dr. Drake Ramoray στο Days of Our Lives (τη σαπουνόπερα στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Joey από Τα Φιλαράκια και όπου συνέβαιναν απίθανα πράγματα)…

Ναι, ρε φίλε! Ακριβώς! (γέλια) Ρωτούσα συνεχώς τους δικούς μου «Σίγουρα, παραλίγο θα πέθαινα;» και η μητέρα μου, κουρασμένη, απαντούσε «Αμάν, ρε Κατερίνα μου, ναι». Κουνούσα το κεφάλι μου και τη ρωτούσα ξανά «Και μετά τι έγινε; Πανικοβλήθηκε ο κόσμος; Σου στέλνουν συνεχώς μηνύματα στο κινητό;». Ήθελα να μου διηγηθεί αυτό το δράμα. «Είναι χειρότερα από ποτέ» έλεγε η μητέρα μου, που θεωρούσε πως είχα πάθει κάποια εγκεφαλική βλάβη. (γέλια) Όταν ξύπνησα από το κώμα στην εντατική, η κατάστασή μου ήταν πολύ κρίσιμη, αλλά εγώ ένιωθα τέλεια. Ξεκούραστη, χωρίς άγχος… Μόλις είχα κάνει πλάκα ακόμα και στο θάνατο.

Φαντάζομαι πως σου χορηγούσαν και ηρεμιστικά…

Υποθέτω πως ναι. Ήμουν πανευτυχής όταν ξύπνησα. Μου έλεγαν οι γιατροί «Θα έχεις μια μακρά περίοδο αποκατάστασης μπροστά σου», δεν μπορούσα να κουνήσω χέρια και πόδια, αλλά εμένα δεν με απασχολούσε. Έλεγα «Θα τα κουνήσω. Ας πάω πρώτα σπίτι και θα τα κουνήσω, δεν αγχώνομαι» τους απαντούσα πολύ cool. Ή μου έλεγαν «Πρέπει να μάθεις να αναπνέεις μόνη σου». «Εντάξει, θα γίνει κι αυτό» απαντούσα. Το δύσκολο ήταν όταν βγήκα από το νοσοκομείο κι άρχισα τη φυσικοθεραπεία. Ήταν περίπου ένα εξάμηνο αφότου αρρώστησα και τότε αντιλήφθηκα το μέγεθος της ζημιάς που είχα πάθει. Όταν είσαι στο νοσοκομείο, είσαι τόσο προστατευμένη που δεν το καταλαβαίνεις. Μόνο όταν επέστρεψα στο σπίτι συνειδητοποίησα πως δεν μπορούσα να πιάσω αντικείμενα, δεν μπορούσα να δω…