Παναγιώτης Πετράκης: «Ο ρομαντισμός είναι το γλυκό ποτήρι κρασί το οποίο σου μαλακώνει την καρδιά!»

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ

Έπη Τρίμη 21.10.2018 | 09:00 ΧΡΟΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ 11 '

O Παναγιώτης Πετράκης σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο pagenews.gr.

Παναγιώτης Πετράκης: Ο έρωτας στα χρόνια του μεσοπολέμου στο EL CONVENTO DEL ARTE. Μετά τη σκιά του πολέμου, το φως της ειρήνης και η προσδοκία για μια καλύτερη ζωή…

H σοπράνο Τζίνα Φωτεινοπούλου και ο ηθοποιός-τραγουδιστής Παναγιώτης Πετράκης, εμπνέονται από τη χρυσή εποχή του Μεσοπολέμου και δημιουργούν μία μουσική παράσταση με τίτλο «Φως στο «ανάμεσο».

Μάς μεταφέρουν στη φωτεινή περίοδο της καλλιτεχνικής δημιουργίας ανάμεσα στο 1920 και 1940 με τραγούδια που αγαπήθηκαν και αντιστάθηκαν στον χρόνο, τραγούδια που ακόμη και εκατό χρόνια μετά μας κάνουν να αισθανόμαστε, να ζούμε, να ερωτευόμαστε….

Μάς θυμίζουν σπουδαίους δημιουργούς αλλά και φωνές που ανέτειλαν μετά τη θύελλα του πρώτου παγκόσμιου πολέμου. Τραγουδούν τη ζωή που αντιστάθηκε, πολέμησε, πάλεψε, άνθισε και ζωγράφισε. Τραγουδούν το φως που επικράτησε των σκιών και επικράτησε στο «ανάμεσο»….

Παναγιώτη για ακόμη μια φορά θα σε απολαύσουμε στο El Convento Del Arte τις Δευτέρες 15 και 29 Οκτωβρίου και 5 και 19 Νοεμβρίου 2018. Τι θα ακούσουμε και τι πρόκειται να συμβεί;

Στο «Convento del’ arte» κάνουμε μια μουσικοθεατρική παράσταση- αφιέρωμα στα τραγούδια του μεσοπολέμου. Της φωτεινής δηλαδή εκείνης χαραμάδας, μεταξύ δύο πολύ σκοτεινών εποχών της ανθρωπότητας, τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους. Σ’ αυτές τις δεκαετίες λοιπόν, ουσιαστικά του 20’ και του 30’υπήρξε μια άνθιση δημιουργίας, ειδικά στο εξωτερικό, αλλά και στη χώρα μας με πολύ μεγάλους εκπροσώπους, όπως ήταν ο Αττίκ, ο Κώστας Γιαννίδης, ο Σακελλαρίδης και πολλοί άλλοι. Μάλιστα, μού έκανε εντύπωση στο εξωτερικό, όταν ψάχναμε το ρεπερτόριο πως αρκετά τραγούδια έχουν επανέλθει στις μέρες μας με πολλές διασκευές. Τραγούδια δηλαδή που εγώ νόμιζα πως ήταν σύγχρονα ήταν από τότε.

Ας πούμε το «The way you look tonight» το έχω ακούσει σε τόσες πολλές επανεκτελέσεις κι όμως είναι τραγούδι της δεκαετίας του 30’. Ένα, επίσης, εκπληκτικό της εποχής είναι το «My funny valentine». Ξεκινάμε από το Βερολινέζικο καμπαρέ, μετά περνάμε όσο αναφορά τα τραγούδια σε κομμάτια από την λατινική Αμερική (tangos, boleros). Έπειτα κάνουμε ένα μουσικό ταξίδι στην Βόρεια Αμερική, σ’ όλα αυτά τα jazzy /swing κομμάτια, όπως είναι το «Singing in the rain». Γενικότερα στο ρεπερτόριό μας θα συμπεριλαμβάνονται τέτοια όμορφα τραγούδια, αρκετά νοσταλγικά. Νομίζω ότι θα είναι μοναδικές αυτές οι τέσσερις βραδιές που θα κάνουμε και θα τις απολαύσουμε τόσο εμείς, όσο και όσοι παρευρεθούν.

Γιατί μόνο τέσσερις βραδιές;

Γιατί τόσο εγώ και η Τζίνα Φωτεινοπούλου έχουμε κάποιες υποχρεώσεις και θα είμαστε απασχολημένοι. Ωστόσο, εάν δούμε ότι όλο αυτό αρέσει στον κόσμο και το αγαπήσει είμαι σίγουρος ότι θα βρούμε τον χρόνο να το επαναλάβουμε.

Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεσαι με τη σοπράνο Τζίνα Φωτεινοπούλου;

Είναι η τρίτη φορά που συνεργαζόμαστε, αλλά οι προηγούμενες ήταν μεμονωμένες συναυλίες. Αυτό που κάνουμε τώρα είναι πιο δημιουργικό.

Πώς γνωριστήκατε με την κυρία Φωτεινοπούλου;

Εάν θυμάμαι καλά μού είχε κάνει μια πρόταση να συμμετέχω σε μια συναυλία μαζί της για ένα φιλανθρωπικό event. Να σου πω την αλήθεια δε θυμάμαι ακριβώς όλη την ιστορία, αλλά πάνω κάτι έτσι γνωριστήκαμε πριν από αρκετά χρόνια. Πρέπει να είναι δέκα με δώδεκα χρόνια πριν.

Πώς σου φαίνεται που μετά από τόσα χρόνια και αλλαγές στην κοινωνία μας συνεργάζεστε εκ νέου;

Με τους ανθρώπους που μιλάς την ίδια γλώσσα δεν μπορείς να σταματήσεις να συνεργάζεσαι. Συνενώνεσαι, έχεις παρόμοια αισθητική, έχεις παρόμοιες ανησυχίες, τόσο μουσικά, όσο και καλλιτεχνικά, οπότε αναπόφευκτα τα μονοπάτια μας διασταυρώνονται.

Η εποχή εκείνη του Παγκοσμίου πολέμου και του Μεσοπολέμου, στα δικά μου αφτιά και μάτια είχε έναν ρομαντισμό, παρά τα θλιβερά γεγονότα που συνέβησαν ιστορικά. Συμφωνείς εσύ σ’ αυτό; Συμφωνώ, γιατί είναι φυσικό επακόλουθο. Μετά δηλαδή από έναν πόλεμο που έχει πονέσει τόσο κόσμο, υπάρχει η ανάγκη να βρεθεί μια ανάταση. Και η ανάταση από πού θα βρεθεί; Μέσα από τον έρωτα. Μέσα από τους δεσμούς αυτούς δηλαδή που κρατάνε τους ανθρώπους ενωμένους, αντί να τους διαλύουν, όπως ο πόλεμος. Ο έρωτας γιατρεύει γι’ αυτό και νομίζω στράφηκαν σε τόσο ρομαντικές φόρμες.

Ταιριάζει ο ρομαντισμός στην ψυχοσύνθεσή σου;

«Ναι», συνάδει με το χαρακτήρα μου. Δηλαδή είναι αυτό το γλυκό ποτήρι κρασί το οποίο σου μαλακώνει την καρδιά, για εμένα.

Εσύ στις διαπροσωπικές σου σχέσεις διέπεσαι από πολύ συναίσθημα. Πώς το εκφράζεις αυτό σε αντίθεση με τα στερεότυπα που λένε ότι ο άντρας πρέπει να είναι σκληρός, δεν πρέπει να κλαίει κ.ο.κ ;

Προσπαθώ να μην κολλάω σε τέτοια στερεότυπα. Πέραν του άνδρας γυναίκα, όλοι είμαστε άνθρωποι κι όλοι έχουμε ανάγκη τα ίδια συναισθήματα. Ακόμη, είμαι της άποψης ότι το να εκφράζεις ένα συναίσθημα θέλει δύναμη. Το να το κρατάς μέσα σου κρύβει φόβο και δειλία.

Ποια είναι τα συναισθήματα που νιώθεις στο «El Convento Del Arte»; Τί είναι αυτό που σου αρέσει στο συγκεκριμένο χώρο;

Καταρχάς η αισθητική του. Είναι ένας πολύ ιδιαίτερος χώρος που σε προδιαθέτει για κάτι μυσταγωγικό. Η παράσταση που θα τελεστεί εκεί έχει κάτι το πολύ ιδιαίτερο, κάτι το μεθυστικό. Αυτό μού αρέσει στο συγκεκριμένο χώρο. Είναι υποβλητικός πολύ. Εκτός αυτού, ο κόσμος που μαζεύει σέβεται πάρα πολύ τον καλλιτέχνη. Όποτε έχει τύχη να είμαι εκεί επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή. Δεν ακούς ούτε ομιλίες, ούτε πιάτα και μαχαιροπίρουνα να χτυπάνε. Είναι πολλοί σεβαστικοί όσοι πηγαίνουν.

Στα μπουζούκια, ακούς φασαρία και ο κόσμος τρώει και πίνει όταν τραγουδάει ο καλλιτέχνης. Το κοινό από κάτω δε δείχνει ιδιαίτερο σεβασμό στον καλλιτέχνη που έχει πληρώσει για να ακούσει;

Εδώ αλλάζουν τα πράγματα. Τα μπουζούκια, είναι καθαρή διασκέδαση. Κυριολεκτικά από το ρήμα «διεσκεδάννυν» που σημαίνει σκορπίζομαι. Είναι σκόρπισμα δηλαδή. Είναι ένας χώρος που πάει κανείς για να εκτονωθεί . Στον αντίποδα, αυτό που κάνουμε εμείς στο «El Convento Del Arte» είναι ψυχαγωγία. Οδηγούμε την ψυχή σ’ ένα ταξίδι. Εκεί πιστεύω ότι είναι η ειδοποιός διαφορά ανάμεσά στους δύο χώρους. Δεν θα στο παίξω κουλτουριάρης. Έχω περάσει και πολύ καλά σε μπουζούκια, αλλά δεν είναι ο αγαπημένος μου τρόπος διασκέδασης. Όλα είναι χρήσιμα να υπάρχουν, αρκεί να μην αποκλείει το ένα είδος το άλλο. Και η λαϊκή δημιουργία δηλαδή είναι πολύ σημαντική και έχει τους οπαδούς της.

Δράττομαι της ευκαιρίας να σού πω πως εμένα στα μπουζουκοτράγουδα των τελευταίων ετών αυτό που με ενοχλεί είναι ο φθηνός στοίχος και ότι τελευταία όλο και περισσότεροι τα τραγουδάνε χωρίς φωνή απλά γιατί είναι όμορφοι ή έχουν γίνει γνωστή μέσα από ένα reality και γεμίζουν ένα μαγαζί για το οφθαλμόλουτρο.

Εγώ, δε θα σταθώ μόνο εκεί και θα το πάω λίγο παρακάτω. Εμένα αυτό που μ’ ενοχλεί τελευταία είναι ότι το λαϊκό τραγούδι σήμερα, έχει πάρει μια τροπή η οποία καμία σχέση δεν έχει με τον παλιό λαϊκό ελληνικό τραγούδι. Έχει πάρει μια μορφή βαλκανοανατολίτικη μορφή που δε θυμίζει πλέον τα λαϊκά τραγούδια του Μπιθικώτση, του Καζαντζίδη, της Μοσχολιού. Έχει πάρει μια άλλη μορφή με πολλές «τζιριτζάντζουλες», που το κάνουν λίγο τσιγγάνικο στα αυτιά μου.

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια, εκτός από τις εμφανίσεις σου στο El Convento Del Arte;

Από τέλη Νοέμβρη αρχές Δεκέμβρη, θα ξεκινήσουμε μια πάρα πολύ ωραία παράσταση που περιμένω με πολύ λαχτάρα, τη θεατρική μεταφορά μια πολύ αγαπημένης ταινίας, «Η νεράιδα και το παλικάρι». Η παράσταση θα ανέβει στο θέατρο «Μπρόντγουαιη», όπου πέρυσι είχε ανέβει το «Γοργόνες και Μάγκες». Θα είμαστε εκεί με την Μαρία Κορινθίου και το Γιώργο Κωνσταντίνου. Επίσης, να πούμε ότι στην κρητική ατμόσφαιρα θα μας βάζει με τη λύρα του ο Νίκος Ζωιδάκης.

Τελευταία όλο και πιο συχνά γίνονται τέτοια remake με παλιές ελληνικές ταινίες. Αυτό πιστεύεις ότι είναι μόδα ή ανάγκη να γυρίσουμε στις ρίζες μας;

Εγώ, νομίζω ότι γίνεται επειδή έχουμε την ανάγκη από θεάματα τα οποία θα μας μεταφέρουν σε μια εποχή αθωότητας, ξεγνοιασιάς και καλός εννοούμενης αφέλειας. Είναι τόσο αγχωτικό το περιβάλλον το οποίο ζούμε και ο κόσμος πλέον έχει την ανάγκη να περάσει 2 ώρες από την ζωή του ξέγνοιαστα. Οι παλιές ταινίες μας, με λίγα λόγια μας συνδέουν πάλι με το όνειρο.

Όσο μιλάμε ακούω ένα γαύγισμα στο βάθος. Έχεις σκυλάκι;

«Ναι, έχω.

Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα;

Τα λατρεύω τα ζώα. Νομίζω σ’ όλη μου τη ζωή είχα κάποιο κατοικίδιο. Τώρα μόνο είχα τρία χρόνια να έχω κάποιο γιατί το προηγούμενό μου κατοικίδιο ήταν επιληπτικό και «έφυγε». Ήταν πολύ δύσκολο να το ξεπεράσουμε. Όμως, ξαφνικά έχει μπει στην ζωή μου ο Μέρλιν, που είναι μάγος. Είναι απίστευτο πλασματάκι, το φιλαράκι μου το κολλητάρι μου που τον έχω μαζί μου όπου κι εάν πάω.

Είναι πάρα πολύ ωραίο αυτό που λες γιατί στην Ελλάδα δε φημιζόμαστε για τη φιλοζωία μας.

Τελευταία βλέπω πως ο κόσμος έχει αρχίσει να αγαπά και να δένεται με τα ζώα. Φέτος που πήγα διακοπές στα Στύρα στην Εύβοια και είχα και το σκύλο μαζί μου κανείς δεν είπε κάτι αρνητικό, ειδικά όταν ο σκύλος πλησίαζε το νερό. Αντιθέτως, έβλεπα όλο και περισσότερους ανθρώπους με τα κατοικίδιά τους.