Αντώνης Λουδάρος στο pagenews.gr: Η περιοδεία μου σαν προεκλογική εκστρατεία

Ο Αντώνης Λουδάρος είναι ένας  ηθοποιός κι ένας άνθρωπος που αγαπώ κι εκτιμώ. Το ταλέντο του δε θέλει συστάσεις γιατί με ό,τι κι αν καταπιαστεί το φέρνει εις πέρας. Κι όχι απλά το καταφέρνει αλλά το αποθεώνει. Έχει αυτό το άστρο που λέμε λαϊκά. Λατρεύει τη δουλειά του και βέβαια εργάζεται ως ακούραστος στρατιώτης είτε υποκρίνεται έναν ρόλο, είτε σκηνοθετεί, είτε διδάσκει τους σπουδαστές του.

Είναι συγκινητική η απλότητά του αλλά και η αγάπη που τρέφει ο απλός κόσμος γι΄ αυτόν. Πάντα πιάνει την κουβέντα κι ευχαριστεί. Ποτέ δεν τον είδα να βαριέται ή να σνομπάρει.

Η δε αίσθηση που έχω είναι πως αυτήν την αμφίδρομη σχέση αγάπης την εισπράττει με πολύ σεβασμό και με μια ευγένεια που με γοητεύει. Η αγάπη του κόσμου είναι τα παράσημά του κι επικροτώ.

Για κάποιον που δεν τον ξέρει ίσως τα παραπάνω ακούγονται κάπως υπερβολικά. Κι’ όμως ανταποκρίνονται πλήρως στην πληθωρική προσωπικότητα που λέγεται Αντώνης Λουδάρος.

Πριν λίγες ημέρες βρεθήκαμε στο Κολωνάκι να πιούμε έναν καφέ και να μιλήσουμε για τις «Εκκλησιάζουσες» του Αλέξανδρου Ρήγα. Ήταν ένα βροχερό μεσημέρι λίγο πριν από τις τελικές πολύωρες πρόβες που απασχολούσαν τόσο τον ίδιο όσο κι όλους τους ηθοποιούς για απέραντες ώρες.

Βλέποντας την πρόβα αλλά και την επίσημη πρεμιέρα πιστεύω πως ο ρόλος της πρωταγωνίστριας Πραξαγόρας του ταιριάζει «γάντι». Άλλωστε το έγραψα και στην κριτική μου κάνοντας μνεία τόσο στον ίδιο όσο και σ΄ όλη την πλειάδα των ταλαντούχων και ακούραστων στρατιωτών της τέχνης. Θα προέτρεπα όσους ακόμη δεν έχετε δει την εν λόγω παράσταση να σπεύσετε. Περιοδεύει ανά την Ελλάδα και κάπου θα την πετύχετε.

Θα γελάσετε αλλά και θα προβληματιστείτε. Στη συνέντευξη που ακολουθεί επ’ αφορμή του ρόλου και της όλης θεματικής μιλάμε για την παράσταση αλλά και την κατάσταση που επικρατεί στην πατρίδα μας. Ελπίζω να απολαύσετε τη συνέντευξη όπως κι εγώ όταν τα λέγαμε σαν δυο καλοί φίλοι.

Αντώνη θα ήθελα να μας μιλήσεις για το ρόλο σου καθώς και για το αν αντέχεις καλοκαιριάτικα να περιοδεύεις.

Η πρώτη μας επαφή με το θεατρόφιλο κοινό θα γίνει στις 30 Ιουνίου, στο Κατράκειο. Τώρα αν μού αρέσουν οι περιοδείες… Η  όλη έκβαση της περιοδείας εξαρτάται από τί άνθρωπος είσαι και πώς εισπράττεις όλες αυτές τις συνεχόμενες μετακινήσεις και πιθανές ταλαιπωρίες. Εάν βλέπεις δηλαδή μισογεμάτο ή μισοάδειο το ποτήρι. Έτσι, εάν βλέπεις μόνο τα αρνητικά, έχει χιλιάδες αρνητικά το να κάνεις περιοδεία. Κούραση, έλλειψη ανθρωπιάς γιατί κάθε μέρα παίζεις σ’ άλλη πόλη, ελάχιστα ρεπό, ταξίδι κάθε μέρα. Αυτό γίνεται για 2 μήνες και δεν είναι εύκολο. Δεν είναι τουρισμός η περιοδεία. Οπότε καταλαβαίνεις όταν ειδικά είσαι με πολλά άτομα μπορεί να έρθουν γκρίνιες, στεναχώριες, εντάσεις, δυσκολίες προσαρμογής. Μπορεί λοιπόν να είναι πολύ δυσάρεστη μια περιοδεία.

Στον αντίποδα, ο τρόπος που εγώ τουλάχιστον αντιμετωπίζω τα πράγματα είναι διαφορετικός. Κάνω πέρα όσα σού είπα και φυσικά ξέρω ότι θα τα συναντήσω.

Η αλήθεια είναι πως κάνω αυτό που μ’ αρέσει. Για πρακτικούς λόγους, ίσως, είμαι συγκαταβατικός και γλυκός με τους ανθρώπους προκειμένου να τους απαλύνω την γκρίνια τους. Κι αυτό το κάνω γιατί ήμουν κι εγώ πολύ γκρινιάρης σαν άνθρωπος και ξέρω με το πέρασμα του χρόνου και την ωριμότητα πώς να το διαχειριστώ.

Βλέπω λοιπόν τα καλά. Και υπάρχουν πολλά καλά! Κάθε βράδυ είσαι μ’ άλλους ανθρώπους, σ’  άλλη πόλη. Σ’ άλλο νησί που έρχονται να σε δουν χαρούμενοι και φοράνε οι θεατές τα καλά τους για να σε τιμήσουν. Δίνουν χρήματα και θέλουν να περάσουν όμορφα με σένα. Κι εσύ πρέπει να τους δώσεις συναίσθημα και μνήμη για να έχουν για το χειμώνα. Κι αυτό είναι πολύ συγκινητικό όταν γίνεται και δεν επιλέγουν να πάνε να φάνε για άλλη μια φορά σε μια ταβέρνα. Έρχονται για να διασκεδάσουν και το λέω με την καλή έννοια.

Ακόμα κι ένα δράμα, ένα θρίλερ να δεις, βγαίνουμε έξω. Κάνουμε κάτι και δεν τρώμε μόνο. Αυτό είναι μεγάλη ευθύνη θεωρώ εγώ από την μια πλευρά, ενώ από την άλλη μεγάλη χαρά που θα τους συναντήσω. Αυτό σκέφτομαι.

Άντε λίγες μέρες ακόμα για να συναντήσω τον κόσμο, οπότε η γκρίνια έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Το αντιμετωπίζω λοιπόν έτσι. Κι αυτό προσπαθώ να μεταλαμπαδεύσω και στους συναδέλφους μου: «ελάτε να το δούμε έτσι γιατί η ζωή μας θα είναι πιο ωραία»! Νιώθω σαν να κάνω ένα κινούμενο πάρτι….

Απορώ Αντώνη πως βρίσκεις δύναμη εσύ και οι συνάδελφοί σου όταν και το δικό σας επάγγελμα δεν είναι τόσο λαμπερό όσο κάποιος φαντάζεται.

Οι ηθοποιοί γενικά μέσω της κρίσης περνάμε πολύ δύσκολα. Περνάμε και περνάγαμε πάρα πολύ δύσκολα. Η εκμετάλλευση έχει φτάσει σ’ άλλο επίπεδο. Σκέφτομαι ώρες ώρες μετά τί θα κάνουμε; Θα πληρώνουμε για να παίζουμε; Μάς κοροϊδεύουν ασύστολα. Για παράδειγμα, κλείνεις ένα ποσό και ενώ το έχετε συμφωνήσει χωρίς υπογραφές σού κάνουν παζάρι για πιο κάτω. Και φτάνεις σ’ ένα σημείο, όταν έχουν κλείσει πια όλες οι δουλειές, να αναγκαστείς να πέσεις κι άλλο. Και όχι να πέσεις κι άλλο από το τυχόν κέρδος. Δεν υπάρχει πια κέρδος με αυτήν την έννοια στους ηθοποιούς, απλώς τζιράρουν τα ξενοδοχεία και τα εστιατόρια και άντε να τους μείνει και κάτι ελάχιστο. Και όταν λέω ελάχιστο, εννοώ με οικονομία να μπορείς να κρατήσεις και 20 ευρώ.

Θα μου πεις, ποιός άλλος βγάζει πάνω από 20 ευρώ την ημέρα στην Ελλάδα;  Και τί να απαντήσω σ’ αυτό. Στη δική μας όμως περίπτωση είσαι εκτός σπιτιού. Δεν είσαι στο σπίτι σου. Δεν γυρνάς να κοιμηθείς, είσαι στους δρόμους. Και νερό να θέλεις το πληρώνεις, ενώ ταυτόχρονα οι λογαριασμοί και τα πάγια συνεχίζουν να τρέχουν στην Αθήνα. Δεν μπορείς να καλύψεις τις ανάγκες σου. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με την περιοδεία. Έχει να κάνει με το όλο σύστημα, τη φτωχοποίηση που έχουμε υποστεί. Εμείς είμαστε τυχεροί και στις Εκκλησιάζουσες έχουμε πολλούς χορηγούς.

Ας πούμε μάς βοήθησαν να μην αγοράσουμε καλλυντικά, γιατί βαφόμαστε όλοι γυναίκες. Χρειάστηκαν κοσμήματα βρέθηκαν (όχι αληθινά), χρειάστηκαν περούκες το ίδιο, χρειάστηκαν νυχτικά επίσης. Τους ευχαριστούμε πάρα πολύ λοιπόν γι αυτό και εγώ προσωπικά θα βρω και έναν τρόπο να τους το ανταποδώσω.

Ποιός είναι ο τρόπος που σκέφτεσαι;

Αυτό που οι περισσότεροι θέλουν είναι να ακουστεί κάπως το όνομά τους. Δε ζούμε. Όλο αυτό που βλέπεις φώτα, λάμψη είναι κομμάτι της δουλειάς. Δεν έρχεται ο άλλος να δει την δυστυχία σου. Έρχεται να περάσει καλά. Ο κόσμος έρχεται για να ξεχάσει τα δικά του προβλήματα, όχι για να μάθουν τα δικά σου. Αλλά κι εγώ πρέπει να ξεχάσω τα δικά μου προβλήματα παίζοντας. Είναι αμφίδρομο.

Νιώθω ευλογημένος που έχω μια δουλειά που για 2-3 ώρες με κάνει και ξεχνάω τα προβλήματά μου. Δεν είναι εύκολο αυτό γιατί πλέον τα προβλήματα είναι πολλά. Ο χώρος του θεάματος έχει πολλές δυσκολίες.

Διδάσκω σε δραματικές σχολές νέα παιδιά και δεν ξέρω τί να τους πω. Βλέπω τα νέα παιδιά και δεν θέλω να τους κόψω τα φτερά. Με κοιτάνε και τους λέω να κρατήσουν των ενθουσιασμό τους, αλλά να ξέρουν που πηγαίνουν. Γιατί όταν πρωτοβγαίνεις δεν ξέρεις πού πας και τα μονοπάτια που θα αναγκαστείς να περπατήσεις.

Όταν σπουδάζεις ούτε  καν περνάνε από το μυαλό σου ότι θα σε υποτιμήσουν, θα σου φερθούν σα να είσαι σκουπίδι και δε θα σε υπολογίζει κάνεις. Υπάρχουν πολλά που πρέπει να αντιμετωπίσεις.

Αρχίζουν να σε αντιμετωπίζουν όταν είσαι μετρήσιμος στο ταμείο. Μετρήσιμος με ποιά έννοια; Να το πω έτσι για να με καταλάβει κι ο κόσμος. Όταν φέρνεις εισιτήρια στο ταμείο. Εάν δεν φέρνεις εισιτήρια δε σε υπολογίζουν από την παραγωγή σαν άνθρωπο, ακριβώς. Μόνο εάν είσαι αναγνωρίσιμος και ποντάρουν πάνω σου για να τους φέρεις χρήμα, τότε αρχίζουν και είναι πιο ευγενείς με το άτομό σου.

Δεν υπάρχει περίπτωση να είσαι ευτυχισμένος στη δουλειά αυτή εάν δεν την αγαπάς πραγματικά. Και να σκέφτεσαι αν θα συνέχιζες να την κάνεις και χωρίς χρήματα. Θα την έκανες κάτω από τόσο αντίξοες συνθήκες; Εγώ, «ναι» θα την έκανα!

Για να μην παρεξηγηθούν και παρερμηνευτούν τα λόγια μου εάν μπορούσα να επιβιώσω χωρίς να παίρνω στα χέρια μου χρήμα δε θα με πείραζε καθόλου. Ίσα ίσα θα μου έλυνε και τα προβλήματα. Αντί μισθού δηλαδή να έβγαζα τους λογαριασμούς μου και αυτά κάπως μαγικά να τακτοποιούνται.

Μα αυτά που μόλις είπες Αντώνη τα λέει και η Πραξαγόρα η ηρωίδα σου… το alter ego σου στις Εκκλησιάζουσες…

Πράγματι αυτό το λέει και η Πραξαγόρα. Κοινοκτημοσύνη. Όλοι θα έχουμε απ’ όλα. Με τον τρόπο αυτό δε θα υπάρχουν φτωχοί και πλούσιοι. Θα έχουμε όλοι να φάμε και να πιούμε και να κάνουμε σεξ. Δηλαδή δε θα είναι κάποιος στερημένος. Γιατί τώρα ζούμε με στέρηση. Κι έτσι καταλαβαίνεις εσύ αλλά και οι αναγνώστες σας στο Pagenews.gr πόσο επίκαιρος είναι ο Αριστοφάνης.

Υπάρχει μια τεράστια ανισότητα ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς και τη μεσαία τάξη που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να αντισταθεί στην φτωχοποίηση. Αυτή η όλη η ιστορία που έγινε με τις τράπεζες, που δεν φταίγαμε, απλώς δεν είχαμε το μυαλό, σ’ αυτό το κομμάτι φταίμε που κρίναμε. Νομίζαμε ότι θα έχουμε για πάντα χρήματα. Οι τράπεζες έδιναν στον πιο φτωχό των φτωχών δάνεια… μοίραζαν χρήμα.

Αυτό όλο που ονόμασαν “κρίση” είχε ως αποτέλεσμα να υπάρξει τεράστια εκμετάλλευση για την μεσαία τάξη και τους πιο κάτω. Οι πλούσιοι δηλαδή γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Δεν πόνταραν σ’ αυτούς που χρωστάνε δις στο ελληνικό δημόσιο, πόνταραν στα χαμηλά στρώματα και τους ρουφάνε το αίμα με το μπουρί της σόμπας. Πολιτική νομίζω είναι η συζήτησή μας, μεσημεριάτικα (γέλια).

Κάνοντας την Πραξαγόρα, όταν διάβασες τα λόγια για πρώτη φορά, τί ένιωσες;

Φέτος το καλοκαίρι θα αδράξω την ευκαιρία να έχω μια επαφή με τους θεατές μετά το πέρας της παράστασης.  Έχω να τους πω κάτι. Κι αυτά που έχω να τους πω είναι πέρα από τα λόγια του κειμένου. Σίγουρα θα διασκεδάσεις, σίγουρα θα γελάσεις, αλλά βαθύτερα σκεφτείτε τί κάνουμε όλοι: “ελάτε να αντιμετωπίσουμε ο τέρας το οποίο έχουμε μπροστά μας”.

Αυτό δεν είναι λίγο. Ουσιαστικά αντιμετωπίζω την περιοδεία φέτος με τη σοβαρότητα, αλλά και την ευθύνη μια προεκλογικής εκστρατείας. Σαν να είναι δηλαδή το κόμμα της κοινοκτημοσύνης σε 60 πόλεις. «Ναι θα περάσετε καλά, αλλά σκεφτείτε τί πρέπει να κάνουμε. Το τέρας είναι μπροστά στα μάτια μας. Δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια μας κάνοντας ότι δεν υπάρχει. Κάτι πρέπει να κάνουμε, κάπως πρέπει να αντιδράσουμε».

Πρώτα ο καθένας να αντιδράσει και να διαλογιστεί με τον εαυτό του και να δουλέψει με τα κακώς κείμενα του μυαλού και της ψυχής του.

Θα αναφερθώ σε καθημερινά πράγματα.  Ας αναρωτηθούμε από το πώς διαχειριζόμαστε τα σκουπίδια  μας και δε σεβόμαστε τον εαυτό μας. Τα πετάμε δεξιά και αριστερά, δεν κάνουμε ανακύκλωση..

Άλλο παράδειγμα, η υπερφορολόγηση. Σ’ άλλες χώρες, εάν ανέβαινε η φορολογία δε θα την  πλήρωνε κανένας ως δείγμα διαμαρτυρίας. Εάν ανέβαινε η ΔΕΗ δεν πλήρωνε κάνεις. Μηδέν είσπραξη η ΔΕΗ. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να τους τιμωρήσουμε. Και πια αυτό νιώθω. Ο κόσμος έχει οργή μέσα του, όχι για την πολιτική απλά επειδή δεν μπορεί να ζήσει. Είμαστε ζωντανοί νεκροί και πρέπει να σκεφτούμε τί θα κάνουμε από δω και πέρα  και μ’ έναν τρόπο να αντιδράσουμε.

Δίκιο έχεις. Αλλά βλέπω πως κάποιοι αντιδρούν εντόνως, κάποιοι απλά γκρινιάζουν και άλλοι απλά σκύβουν το κεφάλι. Χωρίς να είμαστε μια γροθιά με κοινή πλεύση δε θα αλλάξουμε τα κακώς κείμενα.

Αυτό που λες θα το δεις μέσα στη παράσταση. Αυτός είναι ο ρόλος του Γιώργου Κωνσταντίνου. Είναι ο «Έλληνας» και μιλά στην καρδιά του κοινού. Λέει τα κακώς κείμενα που όλοι αναγνωρίζουμε και ξέρουμε με μια σκληρή γλώσσα και δεν χαϊδεύει τα’ αυτιά. Από την άλλη ταυτόχρονα περνάει το μήνυμα: «έλα να κάνουμε κάτι». Σαν Έλληνες έχουμε ωραία ψυχή, αλλά έχουμε κάνει και τέρατα. Έχουμε φιλότιμο που αυτή η λέξη δεν υπάρχει σε κανένα κράτος.

Εμείς με τόσο πλούσιο παρελθόν και μια κουλτούρα πώς τα κάναμε μαντάρα;

Δεν ξέρω εάν έχουμε κάποια σύνδεση ακόμα με την αρχαία Ελλάδα. Έγινε τέτοια πρόσμιξη με την τουρκοκρατία και λες: «γεννήθηκε η δημοκρατία εδώ, αλλά ποια ακριβώς δημοκρατία έχουμε»; Παγκόσμια έτσι! Δεν μιλάω μόνο για την Ελλάδα. Όλο αυτό που ζούμε είναι ένα μεταλλαγμένο ολοκληρωτικό καθεστώς. Το τέρας έχει αλλάξει μορφή και το λέμε δημοκρατία.

Πώς σκέπτεσαι να μεταλαμπαδεύσεις τις σκέψεις σου στον κόσμο;

Κάθομαι μια ώρα μετά την παράσταση με το κοινό. Αυτό είναι συμφωνημένο μ’ όλο το θίασο. Είμαστε εκεί είτε για κάποιον που θέλει μια φωτογραφία, είτε για κάποιον που θέλει να ακούσει μια καλή κουβέντα, είτε για κάποιον που θέλει να σε ρωτήσει κάτι. Εγώ, αυτή τη στιγμή περιμένω, όχι μόνο την παράσταση. Ακόμα δηλαδή κι εάν του φτιάξω την επόμενη του μέρα, αυτό είναι κέρδος. Να γυρίσει και να πει: «χάσατε που δεν ήρθατε» και να νιώθει γεμάτος μέσα του που καλά έκανε και ήρθε εκείνος.

Όντας δάσκαλος υποκριτικής έχεις δει παιδιά να αποχωρούν εξαιτίας των συνθηκών;

Κοιτά σίγουρα υπάρχουν κάποιες αποχωρήσεις, αλλά δεν ξέρω εάν είναι γι’ αυτόν το λόγο. Σίγουρα θα υπάρχουν και τα παιδιά που αποχωρούν επειδή δεν έχουν χρήματα να συνεχίσουν και να πληρώνουν δίδακτρα. Το μεγαλύτερο ποσοστό πάντως παραμένει και αγωνίζεται. Επίσης, το μάθημά μου εμένα δεν είναι αμιγώς υποκριτικό. Προσπάθησα να τους ανοίξω τις πόρτες από τις πρόβες, τους δέχθηκε Αλέξανδρος, παρακολούθησαν πώς γίνεται μια πρόβα επαγγελματική και τις δυσκολίες που μπορεί να έχει.

Έκανα κάποιες φωτογραφίσεις, πήρα μαζί τα παιδιά για να δουν όλο αυτό το λαμπερό που υπάρχει, τί αγώνα έχει από πίσω. Τί οργάνωση και πόσο κόπο έχει για να κάνω ένα χαμόγελο, στην συνέχεια να το επεξεργαστούν στα Photoshop και μετά να βγει και να λες: “αυτός τί ανάγκη έχει μωρέ. Είναι τόσο χαρούμενος και ευτυχισμένος, καλοπληρώνεται, δεν έχει τα προβλήματα που έχω εγώ».

Όλοι έχουμε τα ίδια προβλήματα. Και μού λένε οι μαθητές, αυτό που ζήσαμε Αντώνη είναι πολύ σημαντικό. Το θέατρο είναι υποκριτική, αυτός είναι ο βασικός κορμός του. Αλλά εάν μπορείς εκτός μαθήματος να πεις: «ελάτε για μια πρόβα, ελάτε σε μια φωτογράφιση», αφού μπορώ να το προσφέρω και όποιος καταβάλει, γιατί δεν καταλαβαίνουν κι όλοι.

Μ’ αρέσει η εκπαίδευση και τα παιδιά. Αυτά είναι τα παιδιά μου. Ναι έχει μεγάλη ευχαρίστηση το θέατρο. Εάν το αγαπάς πολύ θα είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος, αλλά έχει και τα σκοτάδια του ο δρόμος του θεάματος. Και μην ξεχνάμε! Ακριβώς πίσω από το φως βρίσκεται το σκοτάδι. Ό,τι φωτίζεται από πίσω είναι σκοτεινό.

Έχεις μετανιώσει για κάποιες επιλογές που έχεις κάνει στο ξεκίνημά σου;

Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Έχω κάνει και λάθος επιλογές και λάθη σε διαχείριση πραγμάτων. Αλλά αυτό μπορούσα να κάνω τότε και το έκανα

Συγχώρεσες τον εαυτό σου;

Ναι. Το έκανα, γιατί τα λάθη με έχουν πάει μπροστά, όχι τα σωστά. Να μην φοβόμαστε να κάνουμε λάθη. Προτιμώ τους ανθρώπους που αγωνίζονται και κάνουν λάθη πάρα να μην αγωνίζομαι από το φόβο μήπως κάνω λάθος. Το να νιώθεις ηττημένος δε σημαίνει πως είσαι και  αποτυχημένος.

Τα σχέδιά σου για το χειμώνα;

Θα παρουσιάσουμε στο θέατρο “Χώρα” τον ” Συμβολαιογράφο” του Αλέξανδρου Ραγκαβή με το Σταμάτη Φασουλή να κάνει τον συμβολαιογράφο. Επιτέλους θα παίξω μαζί του γιατί μ’ έχει σκηνοθετήσει πολλές φορές αλλά δεν είχα την χαρά να βρεθώ δίπλα του. Είναι μεγάλη εμπειρία. Αυτά είναι τα παράσημά μου. Οι άνθρωποί! Ο Θεός με βοήθησε να έχω δασκάλους τη Μαίρη Αρώνη και τν Νίκο Τζόγια. Ξεχωρίζω τη Μαίρη Αρώνη γιατί μ’ έναν τρόπο νιώθω ότι η Πραξαγόρα είναι δικό της δημιούργημα. Την έχω στα αυτιά μου, την έχω στο μυαλό μου και όσο προχωράμε την έχω δίπλα μου. Την ευχαριστώ πολύ…. εκεί ψηλά στον ουρανό που βρίσκεται…