Δημήτρης Γιώτης: Είμαι ο πατέρας που δεν είχα!

Ο ηθοποιός Δημήτρης Γιώτης μιλάει στο www.pagenews.gr και στην Έπη Τρίμη για τον ρόλο του στην παράσταση «Hello Ελένη 2018 μ.Χ».

Αναφέρεται στην προσωπική του ζωή, τα βιώματά του, τα reality shows και τα μελλοντικά του σχέδια.

Δημήτρη υποδύεσαι το Μενέλαο που ”ξεβράζεται” στα παράλια του Νείλου, χαμένος αποκαμωμένος και ταλαιπωρημένος προσπαθώντας να βρει γιατί πήγαν 7 χρόνια χαμένα για μιαν Ελένη που στην ουσία είναι ανεκπλήρωτος έρωτας. Μίλησέ μας για το ρόλο σου καθώς και για τις δυσκολίες που έχει.

Η «Ελένη» του Ευριπίδη είναι από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας. Εδώ, εμείς, με απόλυτο σεβασμό στο μύθο και το έργο του Ευριπίδη παρουσιάζουμε την «Ελένη» σε παρωδία, (κατά τη «Μήδεια» του Μποστ), του Γιάννη Βασιλειάδη. Μια γρήγορη, εύστοχη, καυστική, σημερινή κωμωδία σε έμμετρο λόγο ιδιαίτερα απαιτητική κι εξουθενωτική (για μας! )

Ο ρόλος μου «παλαντζάρει» μεταξύ κωμωδίας και δράματος, έχει πολλά χαρακτηριστικά commedia dell arte ενός σύγχρονου stand up comedy που με κρατά σ’ εγρήγορση και απόλυτο αυτοέλεγχο των υποκριτικών μου μέσων.

Βλέπουμε τον έρωτα, όχι από την πλευρά της γυναίκας, αλλά του άντρα κι ως πού μπορεί να φτάσει για μια αιώνια αγάπη. Στον πόλεμο της Τροίας. Για μια αγάπη… μάς βάζει ερωτήματα για το τί είναι αγάπη, ευτυχία, λατρεία, εμμονή, καλό και κακό, τί είναι ανεκπλήρωτος στόχος και ως πού μπορούμε να φτάσουμε.

Φέτος, βλέπουμε πολλές παραστάσεις που βγαίνουν από τα «συρτάρια της αρχαιότητας». Κατά τη γνώμη σου είναι μόδα ή ανάγκη να επιστρέψουμε στις ρίζες μας;

Είναι επιτακτική ανάγκη να θυμηθούμε ποιοί είμαστε και πού πηγαίνουμε. Χάσαμε πολλά πράγματα προσπαθώντας να υιοθετήσουμε έναν δυτικό (κοσμοπολίτικο) τρόπο ζωής ενώ το ένα πόδι μας πατά γερά στην Ανατολή (τα 400 χρόνια έχουν άμεση σχέση), χωρίς να προσπαθούμε να διατηρήσουμε την βαθιά κληρονομιά πολιτισμού, ηθικής και παιδείας. Πάει να χαθεί η γλώσσα μας με τα greeklish και είναι βαθειά ανάγκη να επαναπροσδιορίσουμε, να ξαναθυμηθούμε ποιοι είμαστε και πού πηγαίνουμε.. Ε, αυτό, η τέχνη το βοηθά. Μάς προβληματίζει, μάς θυμίζει και κάνοντας ένα βήμα πίσω, παίρνουμε φόρα για τα άλλα μπροστά. Λαός που ξεχνά το παρελθόν, δεν έχει μέλλον!!!

Θα σου άρεσε να υπάρχει ένα μαγικό κουμπί που να μάς μετέφερε για μια εβδομάδα σε διαφορετικές χρονικές περιόδους ώστε να ζήσεις εμπειρίες άλλων εποχών;

Θα είχε πολύ ενδιαφέρον, όντως. Βέβαια, εμείς οι ηθοποιοί έχουμε την τύχη να μας συμβαίνει αυτό κάθε φορά. Ανάλογα το έργο και τον ρόλο, μεταφερόμαστε, ζούμε άλλες χρονικές περιόδους, ενστερνιζόμαστε συμπεριφορές, κοινωνικές και οικονομικές καταστάσεις που επηρεάζουν χρονικά τον ρόλο, τα κοστούμια, τα σκηνικά, οι χαρακτήρες, οι μουσικές. Όλα βοηθούν να γινόμαστε «μεταφορείς» τόπων και χρόνων. Ένα παιχνίδι είναι η ζωή!

Η κωμωδία τόσο για τον ηθοποιό όσο και το θεατή, είναι η λύση για πάσης φύσεως καθημερινά προβλήματα πρόβλημα όπως η κρίση, η ανεργία και οι ψυχολογικές μας μεταπτώσεις;

Σίγουρα ναι! Βοηθά, εξωτερικεύει ό,τι καλό έχεις μέσα! Το γέλιο είναι βάλσαμο και μάς βοηθά να φωτίζεται η ψυχή και το πρόσωπό μας. Ανοίγουν οι πόροι και μπαίνει ο ήλιος, η χαρά της ζωής. Είναι στάση ζωής να βλέπουμε την θετική πλευρά των πραγμάτων. Σκέφτεσαι καλό, έρχεται καλό! Είναι νόμος. Μια καλημέρα γεμάτη, αληθινή, φωτεινή, να λέγαμε στον καθένα, όλα θα’ ταν αλλιώς. Ε, σ’ αυτό βοηθά η κωμωδία, γίνεται η γέφυρα για την αισιόδοξη πλευρά της ζωής. Η κρίση υπάρχει, η ανεργία επίσης, εμείς πρέπει να αλλάξουμε τρόπο σκέψης για να αλλάξει και η ζωή μας. Δε φταίνε οι άλλοι. Ο καθένας έχει μερίδιο ευθύνης και όταν πάρει την ευθύνη του εαυτού του, τότε γίνονται θαύματα.

Δημήτρη προτιμάς τη σκηνοθεσία ή την υποκριτική;

Το θέατρο είναι η ζωή μου. Η ανάσα, η αναπνοή μου! Το οξυγόνο μου. Η ανάγκη ύπαρξής μου. Δεν τα ξεχωρίζω. Όταν έχεις όραμα κι ελπίδα, κι έχεις όνειρα που θες να πραγματοποιήσεις, κανείς δεν σε σταματά. Έχω έργα στα συρτάρια μου που «ξεπηδούν» την κατάλληλη στιγμή. Το « Equus», «Ο ταλαντούχος κύριος Ριπλέι», το «Μ. Butterfly», το «Παγωτό μες στο χειμώνα», το «Ημερολόγιο ενός τρελού», βγήκαν στο φως συγκεκριμένη στιγμή και για συγκεκριμένους λογούς.

Ξέρεις, τώρα πια, δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω αυτά τα δυο. Έχω γνώμη, άποψη, εμπειρία, γνώση, ιδέες που βουτάω σε κάθε δουλειά με το 150 % των δυνατοτήτων μου ελπίζοντας στα καλυτέρα αποτελέσματα.

«Η Τζωρτζίνα είναι ο άνθρωπός μου και ο Γιάννης η ζωή μου! Είναι το φως της ζωής μου» Έχεις πει σε προγενέστερη συνέντευξή σου. Σκέφτεστε τρίτο παιδάκι ώστε να μπει κι ένα κοριτσάκι στη ζωή σας;

Το όνειρο ζωής μου είναι να υιοθετήσω άλλο παιδί. Τα παιδιά είναι παιδιά και είναι ολονών μας. Στα μάτια τους είναι το αύριο, η ελπίδα, η χαρά για το καινούριο. Το γέλιο ενός παιδιού είναι η ευτυχία όλη !!! Είναι ό,τι σπουδαιότερο μάς διδάσκει η φύση, ο ερχομός ενός παιδιού. Βεβαία με τη βαθύτερη σημασία και διόλου εγωιστικά… πού μοιάζει και τί όνομα θα πάρει… τα βρίσκω τόσο παλιακά όλα αυτά μπροστά στο θαύμα της ζωής που λέγεται παιδί!

Πώς μπορεί κάποιος τις κακές εμπειρίες της ζωής του όπως εσύ με την παιδική σου ηλικία, να μην έχει ανοιχτές πληγές και να κάνει στη συνέχεια ένα ευτυχισμένο σπιτικό;

Επανερχόμαστε στη θεωρία αλλά και στην πράξη του τί θέλεις να κρατήσεις και τί ζωή θέλεις να ζήσεις. Οι δίκες μου πληγές γίναν εμπειρίες… Δεν έκλεισαν και δεν κλείνουν ποτέ… Συγχώρεσα, κατανόησα, πάω παρακάτω γιατί θέλω να κοιτώ μπροστά. Είμαι ο πατέρας που δεν είχα! Έχει ευθύνη ο γονιός…δε γίνονται όλοι γονείς. Πρέπει να το θες πολύ… όχι από ανάγκη βιολογική, κοινωνική και δεν ξέρω τί άλλο. Τα παιδιά είναι δώρο ζωής !!!Και η ευτυχία, απόφαση ζωής !!! Στο χέρι μας είναι πού πάει η ζωή μας !!!Είναι μία και είναι μοναδική!

Γονιός γεννιέσαι ή γίνεσαι μέσα από τις εμπειρίες, τα βιώματά σου και τις οικογενειακές στιγμές;

Πατεράδες υπάρχουν πολλοί….μπαμπάδες λίγοι !!! Σίγουρα δεν υπάρχει manual για γονείς, υπάρχει όμως η βαθύτερη ανάγκη! Λένε καμία φορά «η μαμά είναι μαμά», όταν θέλουν να δείξουν την αγάπη της μητέρας κι απαντώ: «καλά και η Μήδεια έσφαξε τα παιδιά της» για να μην πω βέβαια για τις άλλες περιπτώσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας…

Ο γονιός, είναι ένας μικρός Θεός, πρέπει να δείξει το δρόμο, να δώσει την αγάπη άνευ όρων στα παιδιά, να παρέχει ασφάλεια, αγκαλιές, χάδια, παιχνίδια, να μπει στο μυαλό και τις ανάγκες των μικρών αυτών πλασμάτων … Θέλει δουλειά, υπομονή, κατανόηση κι αγάπη.. απεριόριστη αγάπη!

Υπάρχει κάποια σειρά μυθοπλασίας που φέτος λάτρεψες στην τηλεόραση;

«Ναι» και είμαι χαρούμενος γι’ αυτό, αν και δεν μπορώ ακόμα να πω κάτι περισσότερο. Έρχομαι από έναν χειμώνα που ήμουν στο καθημερινό του Star «Ο άντρας των ονείρων μου» σε σκηνοθεσία Ρέινας Εσκενάζυ-Κώστα Κιμούλη, κάνοντας τον Ινδό γκουρού Σουάμι, όπου ειλικρινά πέρασα εξαιρετικά !!! Όλοι μα όλοι, από την Άννα Αδριανού, τον Χατζηπαναγιώτη, την Ελένη Γερασιμίδου, την Δήμητρα Σιγάλα, τη Νικολέττα Βλαβιανού, μπροστά και πίσω από τις κάμερες, ήταν τόσο αγαπημένη ομάδα που περνούσαμε μοναδικά !!! Είχαμε δε τη χαρά η Εμμανουέλα Αλεξίου να γράφει τα κείμενα κι εμείς «κεντούσαμε»… Ε, σε τέτοιες δουλείες είναι ευτυχές έργο να υπάρχουμε.

Πώς σου φαίνεται η στροφή των διευθυντών προγράμματος που φέτος το φθινόπωρο θα δώσουν έμφαση στα reality shows και στη μυθοπλασία;

Έχει ο καιρός γυρίσματα. Η μυθοπλασία είναι ανάγκη του κόσμου στο όνειρο, στο παραμύθι, στην ελπίδα. Υπάρχουν ευτυχώς πολλά καλά δείγματα κι ο κόσμος τα ακολουθεί. Τώρα, όσο τα reality είναι η ανάγκη της κλειδαρότρυπας και του κουτσομπολιού, δε μ’ αφορά, δε μού αρέσει, δεν ακολουθώ.

Υπάρχουν σχέδια ανακοινώσιμα για το φθινόπωρο;

Δόξα το Θεό, σχεδία και συμφωνίες έχουν υπάρξει κι ο χειμώνας φαίνεται ελπιδοφόρος, όμως τώρα έχω στο μυαλό μου το Μενέλαο και την παράσταση Hello#Ελένη; 2018 μ.Χ. του Γιάννη Βασιλειάδη που στήνει με μαεστρία ο Ζανό Ντάνιας. Όλη μου η ενεργεία είναι εκεί! Μια κωμωδία σ’ έναν underground χώρο, στην πλατεία Αβησσυνίας, το Loukoumi#10, στην Αγ. Φιλίππου 7, όπου θα είμαστε κάθε Δευτέρα έως και τις 30 Ιουλίου με τους: Γεωργία Σιακαβάρα, Μαρία Δρακοπούλου, Βασίλη Σαμαριτάκη και βέβαια τον Ζανό! Στήσαμε μια cult καλοκαιρινή κωμωδία κι ελπίζουμε να σάς κάνουμε να ξεχαστείτε και να γελάσετε!

Σάς ευχαριστώ πολύ και σάς περιμένουμε!