Ηλέκτρα Γεννατά και Μαρία Θρασυβουλίδη στο www.pagenews.gr

Όταν είδα τη σπουδαία αυτή παράσταση, είχα ήδη διαβάσει το ομώνυμο βιβλίο της Μαργαρίτας Φρανέλη και ομολογώ πως η μεταφορά του επί σκηνής με γοήτευσε απ’ όποια σκοπιά κι αν τη δεις. Δύο σπουδαίες ηθοποιοί η Ηλέκτρα Γεννατά και η Μαρία Θρασυβουλίδη ένωσαν τις δυνάμεις τους και με τη βοήθεια του σκηνοθέτη Θανάση Χαλκιά κι όλων των υπολοίπων συντελεστών έβγαλαν μια ερμηνεία ανθρώπινη, συγκινητική, μεστή κι απαλλαγμένη από κάθε τι περιττό ή υπερβολικό. 

Φυσικό κι επόμενο ήταν να τους συγχαρώ και να ζητήσω να μιλήσουν στο Pagenews.gr για την παράσταση, τα συναισθήματά τους, τη συνεργασία τους, το ρόλο της μητρότητας και τα όνειρά τους. Πιστεύω πως θα συνεπάρει τους αναγνώστες μας η διπλή αυτή συνέντευξη όπως μάγεψε κι εμένα. 

Κλείνοντας τον πρόλογό μου θα ήθελα να πω κι από μέρους μου -για ακόμη μια φορά- ένα μεγάλο ευχαριστώ για το πείσμα, το πάθος, το όραμα και τον επαγγελματισμό των καλλιτεχνών που αγγίζει τις περισσότερες φορές «ταβάνι» παρά τις αντιξοότητες που δεν ενθαρρύνουν κανέναν ν’ ανοίξει τα «φτερά» του και ν’ αφήσει την ψυχή του να δημιουργήσει.  Η Ελλάδα έχει ταλαντούχους ανθρώπους, σκεπτόμενους και γεμάτους συναίσθημα. Οφείλουμε να τους ενισχύουμε και να είμαστε κοντά τους τιμώντας τους.

Συνέντευξη στην Έπη Τρίμη

Ηλέκτρα, υποδύεσαι τη μητέρα της Μαρίας στο θέατρο «ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ» που βασίζεται στο υπέροχο βιβλίο της Μαργαρίτας Φρανέλη «Μαμά, κι εγώ δε σ’ αγαπώ». Πόσο δύσκολο ήταν να μπεις στο ρόλο της μητέρας που υποδύεσαι; 

ΗΓ: Δεν ήταν λιγότερο ή περισσότερο δύσκολο από το να προσεγγίσεις άλλους ρόλους. Άλλωστε αυτόν τον ρόλο τον «παίζω» και στη ζωή μου. Είμαι μητέρα δύο αγοριών και πολλές φορές κατά τη διάρκεια των προβών αναγνώρισα στην κ. Κάκια δικές μου συμπεριφορές. Μία βασική διαφορά όμως ήταν ότι αυτή η γυναίκα άφηνε τη ζωή της και τις μέρες της να περνούν απαρατήρητες. Σα να ήταν συνέχεια στο σημείο μηδέν. Πώς να τρυπώσεις στο μηδέν;

Ήρθαν στη μνήμη σου Ηλέκτρα γεγονότα –όταν διάβασες το κείμενο– που να θύμισαν τη δική σου σχέση με τη μητέρα σου ώστε να προσθέσεις στις πρόβες και τη δική σου πινελιά συναισθημάτων;

ΗΓ: Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν έχω τέτοιες αναμνήσεις γιατί έχασα τους γονείς μου σε μικρή ηλικία. Οπότε στην ψυχή μου και στη θύμησή μου είναι οι ιδανικοί γονείς. Έξυπνοι, μορφωμένοι, με χιούμορ, με υπερβολική αγάπη, ταξίδια, παρέες… Δεν ξέρω αν ζούσαν πώς θα ήταν οι ίδιοι αλλά και η σχέση μας, και πόσο αυτά θα με είχαν καθορίσει αρνητικά.

Μαρία, γεννήθηκες στην Αθήνα το 1986 άρα έχεις πρόσφατες μνήμες από την εφηβική και νεαρή σου ηλικία. Σε βοήθησαν αυτές οι εικόνες προκειμένου να υποδυθείς την κόρη; 

ΜΘ: Το ενδιαφέρον είναι ότι ενώ είχα μία πολύ διαφορετική παιδική ηλικία απ’ αυτήν της ηρωίδας τού Μαμά, βρήκα αρκετά κοινά στοιχεία τα οποία με βοήθησαν να κάνω κάποιες βασικές συνδέσεις. Ωστόσο, δε θα έλεγα ότι άντλησα από δικές μου μνήμες, όσο από τον τρόπο που άκουγα αυτό το κείμενο μέσα από τη φωνή που του έδινε η Ηλέκτρα. Προσπαθούσαμε όλοι μαζί, κι η Ηλέκτρα κι ο Θανάσης και εγώ φυσικά, να φανταστούμε πώς θα το εκλάμβανε αυτό η κόρη, δεδομένου κιόλας ότι ο χαρακτήρας μου δεν υπάρχει από γραφής, η ύπαρξή μου επί σκηνής βασίζεται περισσότερο στην οπτική του Θανάση πάνω στο συγκεκριμένο κείμενο. 

Μαρία είσαι απόφοιτη του τμήματος Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του ΕΚΠΑ και της δραματικής σχολής “Αρχή” της Ν. Καρρά. Σκέφτηκες ποτέ να εξασκήσεις παράλληλα τη δημοσιογραφία ή τη διερμηνεία με την υποκριτική;

ΜΘ: Τις σπουδές μου στο πανεπιστήμιο τις έκανα με πολλή όρεξη αλλά με ακόμα μεγαλύτερη όρεξη ολοκλήρωσα την «Αρχή». Ήδη από τη σχολή μου ήταν ξεκάθαρο ότι προτιμούσα το θέατρο, οπότε πήρα το πτυχίο μου, αλλά δεν μπήκα στη διαδικασία να το κυνηγήσω επαγγελματικά. Όσον αφορά τη διερμηνεία και τις μεταφράσεις, ήταν και λίγο κομμάτι συγκυρίας που δεν προέκυψε…

Η σχέση γονέων και παιδιών είναι ένας δεσμός διαρκούς αλληλεπίδρασης, που «επεμβαίνει» ακόμη και επιθετικά στον ψυχισμό του παιδιού, διαμορφώνοντας πρότυπα και συμπεριφορές που μάς ακολουθούν ως το τέλος της ζωής μας. Πιστεύετε πως δίνουμε συγχωροχάρτι τελικώς οι μεν στους δε; 

ΗΓ: Σίγουρα όλοι έχουμε στις αποσκευές που πήραμε φεύγοντας από την οικογένεια καλές και κακές στιγμές, τραύματα, ανομολόγητα μυστικά, παραβάσεις που τιμωρήθηκαν, μια θυμωμένη φωνή, ένα σκληρό πρόσωπο, θλίψεις, απόρριψη, εισβολές στην προσωπική μας ζωή, κλάματα… Είναι βέβαιο πως δεν υπάρχει κακή πρόθεση γι’ όλα αυτά. Όλα γίνονται για το «καλό» των παιδιών. Ίσως όμως κάποιοι να μην μπορέσουν να συγχωρήσουν ποτέ τους γονείς τους γι’ αυτές τις πληγές. Κάποιοι –πιο δυνατοί– γυρίζουν σελίδα συγχωρώντας, αλλά δυστυχώς υπάρχουν πολλές λευκές σελίδες άδειες ανάμεσα σ’ αυτούς και τους γονείς τους, κενές περιεχομένου!

ΜΘ: Θεωρώ πως η πλειοψηφία των ανθρώπων που αποφασίζουν να γίνουν γονείς κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για τα παιδιά τους. Ο καθένας ωστόσο, έχει τις δικές του αδυναμίες κι αυτές εκ των πραγμάτων θα επιδράσουν στο παιδί. Στο πέρασμα των χρόνων όμως – και αν δε μιλάμε για ακραίες περιπτώσεις – είναι καλό να τους το αναγνωρίσουμε αυτό και να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε και τη δική τους πλευρά. Ο ρόλος του γονιού είναι ο δυσκολότερος ρόλος που ένας άνθρωπος θα κληθεί να αναλάβει στη ζωή του και δεν πιστεύω καθόλου ότι όλοι χρειάζεται ή μπορούν να γίνουν γονείς.

Το βιολογικό δέσιμο μητέρας και παιδιού είναι αρκετό για να εξαλείψει την απειρία, τα στερεότυπα, τις ενοχές και την έλλειψη εγχειριδίου στο μεγάλωμα ενός παιδιού; 

ΗΓ: Το βιολογικό δέσιμο δεν αρκεί. Αλλά ούτε και τα εγχειρίδια, οι μέθοδοι ή η εμπειρία. Πιστεύω πως μια σωστή κατεύθυνση στο μεγάλωμα ενός παιδιού είναι να καταλάβουμε αφενός πως δεν μας ανήκει και αφετέρου πως είναι μια ανεξάρτητη ύπαρξη, διαφορετική! Με άλλες επιθυμίες, άλλα όνειρα άλλη πορεία. Εμείς –ως γονείς– πρέπει να βαδίζουμε δίπλα τους διακριτικά, κρατώντας τους (όχι σφιχτά) το χέρι και οδηγώντας τους (όχι καθοδηγώντας τους). Να τα αγαπάμε και να αφουγκραζόμαστε τις επιθυμίες τους και τις ανάγκες τους χωρίς να περιμένουμε ανταλλάγματα για τις «θυσίες» που κάνουμε για χάρη τους.

ΜΘ: Δε γνωρίζω, για να είμαι ειλικρινής. Εκείνο που πιστεύω είναι ότι ο καθένας βρίσκει πράγματι τον δικό του τρόπο να γίνει γονιός και να μεγαλώσει ένα παιδί. Το βιολογικό δέσιμο θα παίξει αναμφισβήτητα το ρόλο του, αλλά ακόμα σημαντικότερη είναι η ίδια η ενασχόληση με το παιδί, με τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του, με τα στοιχεία δηλαδή εκείνα που έρχονται στη συνέχεια.

Ηλέκτρα μίλησέ μας για την Εταιρεία Θεάτρου «Ναυτίλος» γιατί δημιουργήθηκε και ποιους σκοπούς εξυπηρετεί.

ΗΓ: Δημιουργήθηκε από μια ανάγκη του Θανάση Χαλκιά και του Γεράσιμου Γεννατά να βρουν ένα βήμα μέσα από το οποίο θα μπορούσαν να εκφραστούν και να υπάρξουν καλλιτεχνικά σ’ αυτό το χαοτικό θεατρικό τοπίο των τελευταίων ετών. Ο σκοπός της είναι να κάνει πράξη (με μεγάλες οικονομικές δυσκολίες και ρίσκα) επιθυμίες, σκέψεις, όνειρα, ακόμη και να αρθρώσει έναν πολιτικό λόγο, τόσο των ιδρυτικών μελών της, όσο και άλλων συνεργατών. Να μπορούμε μέσω του Ναυτίλου να ταξιδεύουμε σ’ αυτό το πέλαγος που έχει περιέλθει η χώρα, αλλά και η τέχνη.

Μαρία διάβασα το βιογραφικό σου σημείωμα και εξεπλάγην. Γνωρίζεις απταίστως Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά και καλά Ιταλικά και Ρώσικα. Εφόσον έχεις έφεση στις γλώσσες πώς και δε σκέφτεσαι καριέρα στο εξωτερικό;

ΜΘ: Το είχα σκεφτεί αρκετά και μάλιστα ξεκίνησα και ρωσικά γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, αλλά μετά είχα κάποιες ενδιαφέρουσες προτάσεις εδώ που με έκαναν να μείνω. Ο ενδοιασμός μου είχε να κάνει πάντα με το πόσο διαισθητικά προσεγγίζεις ένα κείμενο στη μητρική γλώσσα: οι συνειρμοί που προκύπτουν αυτόματα, οι αναφορές κτλ. είναι κάτι που όσο «απταίστως» κι αν γνωρίζεις μία γλώσσα, δεν μπορείς να το κάνεις με τον ίδιο τρόπο. 

Ηλέκτρα έχεις τραγουδήσει τρία τραγούδια στο CD «Οικολογήματα» σε μουσική Κ. Θωμαΐδη και στίχους Β. Ηλιόπουλου. Μαρία εσύ έχεις επίσης την ικανότητα να ερμηνεύεις μια τεράστια γκάμα ειδών που ξεκινά από το ρεμπέτικο μέχρι τα Blues. Θα συμμετείχατε οι δυο σας σ’ ένα μιούζικαλ που φέτος έχουν την τιμητική τους;

ΗΓ: Βάζεις ψηλά τον πήχη. Μιούζικαλ. Μεγάλες απαιτήσεις. Η μουσική μου παιδεία δεν ξέρω αν με καλύπτει .Τραγουδώ και χορεύω, αλλά με τα εφόδια που έχει ένας ηθοποιός που τελειώνει μια δραματική σχολή στην Ελλάδα! Βεβαίως με την πολλή δουλειά και τη σωστή καθοδήγηση καταφέρνω ό,τι μου ζητηθεί. Πάντως μια συνεργασία με την Μαρία σ’ ένα τέτοιο είδος θα ήταν απολαυστική και γιατί είναι πολύ καλή σ’ αυτό, αλλά και γιατί δουλεύουμε το ίδιο ακούραστα και με το ίδιο πάθος. 

ΜΘ: Γιατί όχι; Με την Ηλέκτρα ήταν τόσο ευχάριστη η συνεργασία που δε θα το σκεφτόμουν δεύτερη φορά πριν πω ναι! Και σίγουρα ένα μιούζικαλ θα έδινε στις δυο μας πολλές αφορμές για γέλια, αν σκεφτεί κανείς πώς φτάσαμε να μάθουμε τα τραγούδια και τις χορογραφίες αυτής της παράστασης!

Η αίσθηση που έχω και για τις δυο σας είναι πως είστε τελειομανείς στη ζωή σας ισχύει;

ΗΓ: Η λέξη έχει μάλλον αρνητική χροιά, αλλά ναι, ισχύει. Μου αρέσει με ό,τι καταπιάνομαι να το κατανοώ και να το κάνω σωστά. Δεν ξέρω αν αυτό είναι το σύνδρομο του καλού μαθητή ή κάποιο παιδικό τραύμα, πάντως μου βγαίνει σε καλό. Νιώθεις μια σιγουριά όταν τα πράγματα γίνονται σωστά και οργανωμένα. Όταν δεν είναι στο περίπου ή στην τύχη. Φανταστείτε έναν πιλότο ή ένα χειρουργό να μην είναι τελειομανής!! Γιατί λοιπόν ο ηθοποιός να μην είναι; Αλλιώς υποτιμάς τη δουλειά σου και κατ’ επέκταση και τον εαυτό σου. Ευτυχώς σ’ αυτήν την παράσταση είχαμε και οι τρεις αυτό το «κουσούρι».

ΜΘ: Αυτό δηλαδή το αποπνέουμε από σκηνής; Αν ναι, τα πράγματα είναι επικίνδυνα!… Η αλήθεια είναι ότι ταιριάζουμε πολύ σ’ αυτό το κομμάτι, μάς αρέσει να δουλεύουμε στις λεπτομέρειες και να δίνουμε αξία στο κάθετι γιατί από εκεί μπορεί να προκύψει κάτι καινούριο ακόμα πιο ενδιαφέρον για τον παρτενέρ ή την παράσταση.

Σε συνέχεια της ως άνω ερώτησής μου οι τελειομανείς θέτουν πολύ υψηλούς κι άπιαστους στόχους τους οποίους είναι δύσκολο να πετύχουν με αποτέλεσμα να μην είναι ποτέ ευχαριστημένοι από την επίδοσή τους και να αισθάνονται ενοχές. Το έχετε βιώσει και πώς θα το σχολιάζατε; 

ΗΓ: Το να θέτεις υψηλούς στόχους είναι σωστό. Γίνεσαι καλύτερος και προχωράς. Δεν βαλτώνεις. Όταν όμως αυτό γίνει μανία περνάς στην αντίπερα όχθη. Κινείσαι γύρω από το «εγώ» σου. Όλα πρέπει να γίνουν τέλεια για να εξυψωθεί το εγώ και όχι το «εμείς»!! Κι όταν δεν πετυχαίνει, έρχεται η απογοήτευση, ο θυμός και η μοναξιά. Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που χωρίζει την αναζήτηση της τελειότητας, από την μανία και την υστερία. Άλλωστε όπως πολύ συχνά έλεγε ο Θανάσης πάνω στη σκηνή πρέπει να νιώθουμε μόνο χαρά. Τα άλλα συναισθήματα είναι περιττά.

ΜΘ: Ναι, ναι, πολύ γνωστά όλα αυτά! Αλλά από την άλλη, φτάνει και μία στιγμή που συνειδητοποιείς τι δουλειά έχεις κάνει και μπορείς να ανταμείψεις τον εαυτό σου γι’ αυτό. Πάντα υπάρχουν περιθώρια και πάντα μπορείς να βελτιώνεις πράγματα, αλλά το καλό με το θέατρο είναι ότι οι συγκεκριμένες προθεσμίες σε καλούν να πάρεις αποφάσεις και να οριστικοποιήσεις κάποια πράγματα που ποτέ έτσι κι αλλιώς δε θα είναι τέλεια. Πιστεύω, το θέατρο με έχει βοηθήσει σ’ αυτό και όταν φτάνει η ώρα να παρουσιάσουμε τη δουλειά μας, αισθάνομαι –μαζί με το άγχος φυσικά– και μία ευχαρίστηση, μία ολοκλήρωση.

Ηλέκτρα δεν είναι η πρώτη φορά που έχεις συνεργαστεί με το σκηνοθέτη Θανάση Χαλκιά. Έχετε δουλέψει μαζί στις παραστάσεις: «Τα σημάδια του Κάιν» , «Επτά Εβραιόπουλα», «Περπατώ εις το δάσος», «Το παραμύθι χωρίς όνομα», «Ο άνθρωπος, το κτήνος και η αρετή» και «Ο κύκλος με την κιμωλία». Υποθέτω πως μια σχέση δοκιμασμένη και από τις δύο μεριές διασφαλίζει σύμπνοια και ασφάλεια. Λόγω του ότι και εσύ σκηνοθετείς έχετε ποτέ διαφορετική ανάγνωση του ιδίου πράγματος; 

ΗΓ: Πράγματι με το Θανάση Χαλκιά έχουμε συνεργαστεί πολλές φορές και είναι μια δοκιμασμένη σχέση. Έχει έναν τρόπο να δημιουργεί ένα κλίμα ανάμεσα στους συντελεστές χωρίς εντάσεις και με αγάπη και ενδιαφέρον κάνει τους πάντες να νιώθουν σημαντικοί. Με ευγένεια και ηρεμία. Έτσι ο καθένας δίνει ό,τι καλύτερο έχει. Όσο για το αν υπάρχουν διαφωνίες εννοείται πως ναι. Μέσα στη διαδικασία μιας θεατρικής πρόβας (αλλά και σε οποιαδήποτε δουλειά μάλλον) που οι άνθρωποι μελετούν, σκέφτονται και αναζητούν, είναι φυσικό, αλλά και ενδιαφέρον το να διαφωνούν. Αυτό σημαίνει δημιουργική διαδικασία. Γίνονται ζυμώσεις. Απλώς ποτέ δεν πρέπει να ξεχνά κανείς «ποιος οδηγεί το κάρο». Ποιος είναι ο σκηνοθέτης. Ποιος παίρνει τις τελικές αποφάσεις.

Ηλέκτρα, έκανες το σπηκάζ στην εκπομπή του Παύλου Τσίμα « Έρευνα» για λογαριασμό του MEGA. Όμως ποτέ δε σε είδαμε να υποδύεσαι ένα ρόλο στην τηλεόραση. Προκύπτει από επιλογή; 

ΗΓ: Μάλλον ναι. Ίσως από μια ρομαντική, νεανική πεποίθηση πως μόνο το θέατρο είναι τέχνη και με εκφράζει. Αν και έχω εμφανιστεί μια δυο φορές. Πρέπει ωστόσο να παραδεχτώ πως έχουν γίνει και γίνονται εξαιρετικές δουλειές στην τηλεόραση και πολλοί αξιόλογοι ηθοποιοί συμμετείχαν σ’ αυτές χωρίς να κάνουν εκπτώσεις και να αποκτήσουν μανιέρα.

Πώς μπορεί σήμερα ο άνθρωπος να μιλήσει για ποιότητα ζωής στη χώρα μας;

ΗΓ: Ποια ποιότητα όταν δεν αμείβεσαι όπως πρέπει, όταν εργάζεσαι απλώς για να επιβιώνεις κι όχι για να ζεις; Εξαρτάται πώς έχει φτιάξει ο καθένας τη ζωή του. Τι απαιτήσεις έχει, τι ανάγκες, τι υποχρεώσεις. Το σίγουρο είναι πως όλοι έχουμε στριμωχτεί σ’ ένα στενό ρούχο που μας φόρεσαν με το έτσι θέλω και το οποίο δε βγαίνει κιόλας. Ίσως μόνο με την πνευματική τροφή και τα ενδιαφέροντά μας μπορούμε να διατηρούμε την ποιότητα της ζωής μας σ’ ένα επίπεδο που να μάς εκφράζει. Βεβαίως αυτά δεν τρώγονται!

ΜΘ: Στον κλάδο μας τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για τη μεγαλύτερη μερίδα των εργαζόμενων. Υπάρχει πολλή εκμετάλλευση και λίγη στήριξη σ’ αυτό που βιώνουμε. Όποιος μιλήσει ή διαμαρτυρηθεί είναι δακτυλοδεικτούμενος και δεν υπερβάλλω καθόλου σ’ αυτό. Για μένα, τα τελευταία χρόνια έχει αποκτήσει τεράστια σημασία το ποιόν των ανθρώπων με τους οποίους επιλέγω να συνεργαστώ. Το να πηγαίνω στη δουλειά μου με ευχάριστη διάθεση και να γυρίζω απ’ αυτήν με ακόμα πιο ευχάριστη είναι αυτό που μου δίνει τη στήριξη που χρειάζομαι στις δύσκολες συνθήκες που επικρατούν.

Μετά την ολοκλήρωση της παράστασης «Μαμά, κι εγώ δε σ’ αγαπώ» θα χωρίσουν επαγγελματικά οι δρόμοι σας; Κι αν «ναι» είστε της άποψης της διατήρησης φιλικών σχέσεων και δεσμών μετά το πέρας μιας συνεργασίας;

ΗΓ: Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κάποιο σχέδιο για το μέλλον. Συχνά οι δρόμοι χωρίζουν γιατί ο καθένας κάνει πολλά πράγματα για να επιβιώσει. Θα ήθελα όμως και θα ευχόμουν να δουλέψουμε σύντομα μαζί γιατί η συνεργασία μας ήταν και συνεχίζει να είναι ανθρώπινη, ευχάριστη και δημιουργική. Όσο για την διατήρηση των σχέσεων δεν είναι πάντα δεδομένη. Δεν ταιριάζεις με όλους τους ανθρώπους. Δεν θα τους διάλεγες για φίλους. Όμως με την Μαρία μάλλον ταιριάξαμε. Μοιραστήκαμε γέλια, αγωνίες, ανησυχίες και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε. Άλλωστε είναι από τα λίγα που έχουν απομείνει για να έχουμε την ποιότητα ζωής που έχουμε επιλέξει και που τελικά μάς αξίζει.

ΜΘ: Για μένα, η συνεργασία με το Θανάση και την Ηλέκτρα, αλλά και με όλους τους συντελεστές αυτής της παράστασης, ήταν από τις πιο ευχάριστες εργασιακές εμπειρίες και χαίρομαι εξαιρετικά που η δουλειά μας ανταμείβεται με τέτοιο τρόπο και από την αγάπη του κοινού. Πιστεύω θα βρούμε τρόπους να ξανασυνεργαστούμε και δεν ανησυχώ καθόλου για τις φιλικές μας σχέσεις, αυτές όσο περνάει ο χρόνος ισχυροποιούνται.

Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά βήματα της κάθε μιας σας; 

ΗΓ: Οι παραστάσεις στο θέατρο Επί Κολωνώ ολοκληρώνονται στις 20/5/2018 έπειτα από μια παράταση που πήραμε. Κατόπιν σκεφτόμαστε η παράσταση να παιχτεί στο Βέλγιο. Στο τέλος Ιουνίου από τη Θεατρική ομάδα Εφήβων του Δήμου Πετρούπολης, θα παρουσιαστεί το έργο Οι Ηλίθιοι του Ν. Σάιμον σε μια παράσταση που έχω τη σκηνοθετική επιμέλεια. Ίσως το φθινόπωρο ο Ναυτίλος ταξιδέψει το Μαμά κι εγώ δεν σ’ αγαπώ όπου βρει λιμάνι και μετά βλέπουμε για πού θ’ ανοίξουμε πανιά.

ΜΘ: Αρχικά, ολοκληρώνοντας τις παραστάσεις στο Επί Κολωνώ, θα δώσουμε και μια σειρά παραστάσεων στο Βέλγιο και διερευνούμε το πεδίο και για άλλες πόλεις της Ευρώπης. Παράλληλα, συνεχίζω με την ομάδα του Ερώτων Βάλσαμο τις παραστάσεις εντός και εκτός Αττικής μέσα στο καλοκαίρι και δίνω ακόμα μεγαλύτερη έμφαση στη δουλειά με τη φωνή μου για τις απαιτήσεις της συγκεκριμένης παράστασης αλλά και για μελλοντικά πρότζεκτ που έχω κατά νου.

Πώς θα θέλατε να κλείσουμε την κοινή σας συνέντευξη; Σας άρεσε; 

ΗΓ: Είχε πολύ ενδιαφέρον. Βέβαια όλα τα ερωτήματα που έθεσες θέλουν πολύ κουβέντα και δεν εξαντλούνται σε δέκα γραμμές. Τι να πρωτοπείς; Θα ήθελα να πω ένα ευχαριστώ στη συγγραφέα Μαργαρίτα Φρανέλη, γιατί η νουβέλα που έχει γράψει κάνει τους θεατές είτε να φεύγουν ανακουφισμένοι και λυτρωμένοι, είτε έτοιμοι για δράση και ξεκαθάρισμα παλιών λογαριασμών. Όσον αφορά εμένα, η ενασχόλησή μου με το κείμενο με οδήγησε σε άγνωστες και σκοτεινές περιοχές της ψυχής μου, ερμητικά κλειστές που έχουν χρόνια να κατοικηθούν. Με το έργο της άνοιξε και μπήκε φως!!! Ήταν μια βουτιά σε μία σκοτεινή άβυσσο. Σε άγνωστα, αχαρτογράφητα νερά που όμως με τη γραφή και το χιούμορ της με βοήθησε να κολυμπήσω και εντέλει μάλλον κατάφερε να με αλλάξει ως μητέρα (και ως κόρη;).Θα ήθελα να ευχηθώ κάτι: Μακάρι στο μέλλον να μην υπάρχει ούτε ένα παιδί που θα πει «Μαμά, κι εγώ δε σ’ αγαπώ». Να φτιάξουμε έναν κόσμο χωρίς αγκάθια, χωρίς φόβους, χωρίς δηλητηριασμένες φτερούγες. Να πλάθουμε χαρακτήρες δυνατούς, που θα μπορούν να υψώσουν το ανάστημά τους, να ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν. Σ΄ ευχαριστώ πολύ.

ΜΘ: Είχε πολύ ενδιαφέρον και πραγματικά σ’ ευχαριστούμε για το χρόνο σου –ήσουν πολύ διαβασμένη!! Θα ήθελα να την κλείσω με μια ευχή-προτροπή: Είναι σημαντικό σ’ αυτές τις συνθήκες που επικρατούν στο χώρο μας να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον, ειδικά οι νεότεροι που δεχόμαστε αυτήν τη στιγμή τα ισχυρότερα χτυπήματα. Στο θέατρο έχουμε τη δυνατότητα να έχουμε τους συνεργάτες δίπλα μας και να εμπνεόμαστε από αυτούς, ας γίνουμε λοιπόν πηγή έμπνευσης για τους συνεργάτες μας τόσο με το ήθος όσο και με την ποιότητα της δουλειάς μας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Ο Prince …άνθισε (pics &vid)Δημοπρατήθηκαν αντικείμενα του Στάνλεϊ Κιούμπρικ (vid)Συμπόσιο του Ορίζοντα Γεγονότων στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (pdf&vid)Ίνγκμαρ Μπέργκμαν: Μία αιωνιότητα και ένας αιώνας