Ο Αντώνης Λουδάρος στο www.pagenews.gr: Η σκηνοθεσία είναι σαν ένα κρυφό γκομενικό παιχνίδι

Με τον Αντώνη Λουδάρο υπάρχει χημεία πώς να το κάνουμε. Από τα γλυκά που μάς αρέσουν, μέχρι τις απόψεις και τον τρόπο σκέψης. Επιτέλους μετά από αρκετές αναβολές και καθυστερήσεις των δύο πλευρών βγαίνει στον αέρα μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη για λογαριασμό του www.pagenews.gr.

Η κουβέντα μας έγινε στο Κολωνάκι στη Μηλιώνη σ’ ένα πολύ ωραίο café όπου τα είπαμε σαν πολύ καλοί φίλοι. Τον ευχαριστώ από καρδιάς για το χρόνο που διάθεσε και κυρίως για την υπομονή του μέχρι να δημοσιευτεί η συνέντευξη.

Συνέντευξη στην Έπη Τρίμη

Αντώνη αυτή την περίοδο είσαι αεικίνητος. Πού σε πετυχαίνουμε;Πράγματι έχεις δίκιο. Δευτέρα – Τρίτη είμαι στην ”Φονική Παγίδα” στο θέατρο ”Αγγέλων Βήμα” και Τετάρτη με Κυριακή στο Ι.Μ.Ε στο έργο για τοΣτέλιο Καζαντζίδη. Παράλληλα σκηνοθέτησα το ”Δουλειές με Φούντες” στην Αθηναΐδα αλλά και το ”Όνειρα Γλυκά”. Τέλος θα υπάρξει και επανάληψη της ”Ρόζα Εσκενάζυ” που σύντομα θα μπει στο δεύτερο κύκλο της. Όπως καταλαβαίνεις, φουλ πρόγραμμα, από το πρωί μέχρι το βράδυ στο θέατρο. Με είχαν χάσει οι φίλοι μου (γέλια). Τώρα άρχισα να είμαι πιο ελεύθερος κι έχω επιτέλους λίγο χρόνο να τον διαθέσω για μένα.

Προτιμάς την υποκριτική ή την σκηνοθεσία; Τελευταία το βάρος έχει πέσει στη γοητευτική «αμαρτία» της σκηνοθεσίας.Η υποκριτική είναι η δουλειά μου. Αυτό σπούδασα, αυτό εξασκώ εδώ και 30 χρόνια. Η σκηνοθεσία είναι καινούριο κοσκινάκι, το κάνω με μεγάλη αγάπη, αγωνία κι ενθουσιασμό, είναι σαν ένα κρυφό ”γκομενικό” παιχνίδι. Είναι κάτι καινούριο για εμένα, αλλά είναι γοητευτικό…

Σε παρακολούθησα να σκηνοθετείς και εντυπωσιάστηκα από την ψυχραιμία σου αλλά και το γεγονός πως άπαντες ακούνε αδιαμαρτύρητα ό,τι πεις. Είναι πράγματι έτσι;Ναι, είμαι ψύχραιμος. Αν ο σκηνοθέτης δεν έχει την ικανότητα αυτή διαταράσσει όλη την ισορροπία του καστ. Είμαι και πραγματικά ψύχραιμος, νιώθω μέσα μου ότι όλα θα πάνε καλά. Μερικές φορές πανικοβάλλομαι βέβαια, αλλά υπάρχουν κι άλλες φορές που υποκρίνομαι ότι έχω αγχωθεί. Κάποτε πρέπει να δείξεις ότι αγχώνεσαι για κάτι ώστε να βγάλεις τους μηχανισμούς εγρήγορσης άλλων ανθρώπων ( γέλια).

Όπως σου είπα ενώ σε λατρεύουν και σε σέβονται οι συνεργάτες σου στις προσταγές σου όλοι είναι σούζα. Ηγέτης ή απλά σε εμπιστεύονται;Ξέρουν πως ό.τι κι αν κάνω δίνω την ψυχή μου και τα πάντα γίνονται με πολλή αγάπη και κόπο. Βασικά, συνδημιουργούμε με τους ηθοποιούς, δεν κάνω ποτέ κάτι που δεν τους συμπεριλαμβάνει… Επίσης, όλοι οι συνεργάτες πιστεύουν στο εκάστοτε εγχείρημα. Δεν τίθεται θέμα εγωισμού, αλλά το να καταλαβαίνεις ότι σε αποδέχονται και ότι πιστεύουν σ’ αυτό που λες, βεβαίως και σε τονώνει, σου δίνει δύναμη κι αποτελεί και το όχημα να γίνεσαι καλύτερος.

Όταν για πρώτη φορά μπήκες στο trip της σκηνοθεσίας, χρειάστηκε να πείσεις ότι τα καταφέρνεις ή η πορεία σου ως ηθοποιός σε βοήθησε;Είχα κάνει παλαιότερα δουλειές ως σκηνοθέτης, οπότε ήταν κάτι που ήρθε σταδιακά στη ζωή μου. Βεβαίως και πρέπει να αποδεικνύω κάθε φορά ότι έχω την ικανότητα να σκηνοθετώ. Σιγά σιγά όμως, οι συνάδελφοί μου έχουν κάνει κτήμα τους ότι ”ΟΚ, είμαι με τον Αντώνη άρα όλα θα πάνε καλά”. Αυτό όμως κατακτήθηκε με την πάροδο των ετών, δεν είμαι κανένας χθεσινός, υπάρχει τριβή στο χώρο μετά από τόσα χρόνια….

Δεν ξέρω αν είναι απαραίτητο ένας ηθοποιός να είναι σκηνοθέτης και τούμπλαλιν. Εγώ ξέρω όμως πως πρέπει να βγάζω τα καλά στοιχεία του κάθε ηθοποιού αλλά και τα αρνητικά ή αδύναμα στοιχεία να τα κρύβω εντέχνως ή να τ’ αναδείξω με τέτοιο τρόπο ώστε να μετουσιωθούν σε θετικά. Είναι μια εξαιρετική διαδικασία και το βρίσκω γοητευτικό το να προσαρμόζεσαι πάνω στην προσωπικότητα του ηθοποιού σου.

Όταν σκηνοθετείς, εσύ προτείνεις συντελεστές ή σου προτείνουν;Έχουν γίνει και τα δύο.

Το ν’ αυτοπροταθείς το θεωρείς κάτι το οποίο ”σε θίγει” ή λες ότι, ”ΟΚ, δεν είναι δυνατόν να με ξέρουν όλοι;Δεν με θίγει καθόλου. Διεκδικώ πράγματα που με ενδιαφέρουν να κάνω. Η δουλειά μου είναι ένα κομμάτι της ζωής μου. Όπως διεκδικώ την προσωπική μου ζωή έτσι και στην επαγγελματική. Δεν είναι κακό να προτείνεις. Έχω αυτοπροταθεί και για ρόλο. Η ”Φονική Παγίδα”, ήταν ένα έργο που ήθελα πολύ να το κάνω, αλλά με πρόλαβε ο Γιάννης ο Λασκιάς. Τον πήρα τηλέφωνο και τον ρώτησα αν βρήκε ηθοποιό για το ρόλο και του απάντησα: ”Α μόλις τον βρήκες”. Έτσι έχουν τα πράγματα.

Δεν υπάρχει δισταγμός. Όταν θέλω να κάνω κάτι, γιατί να έχω δισταγμό. Να ντραπώ; Όχι δεν ντρέπομαι!Για τον κάθε έναν μας υπάρχει μια ”ταμπέλα”. Σε φαντάζονται σε ένα ρόλο ή μια επιτυχία άρα θα σε κατατάξουν κάπου χωρίς άλλη ευκαιρία για κάτι νέο και κόντρα σε όσα ήδη έχεις κάνει, κάτι που συμβαίνει στους παραγωγούς. Κι εμένα, ουδείς με σκέφτεται για δραματικό ρόλο. Η δουλειά με κατατάσσει στους κωμικούς. Θα πρέπει να επιλέξω να κάνω κάποια πράγματα σε δράμα ώστε να πείσω τους γύρω μου. Δεν θα με φανταζόταν κάποιος σ’ ένα θρίλερ, το να υποδύομαι έναν περίεργο τύπο. Είναι κάτι που το χτίζω εξ’ αρχής από μόνος μου. Ήξερα άλλωστε ότι αυτό θα μου προσφέρει και το επόμενο βήμα στις επιλογές μου.

Οι συνάδελφοί σου λένε ότι η κωμωδία είναι δύσκολο εγχείρημα που άπαξ και το κάνεις, μπορείς να παίξεις την πιο δύσκολη τραγωδία. Ισχύει;Εγώ αυτό που μπορώ να πω είναι ότι για να καταφέρω να κάνω καλά μια κωμωδία, βασανίζομαι. Δεν είναι κάτι πολύ εύκολο, ούτε βγαίνει δίχως κόπο. Για να μπορέσεις εσύ ως θεατής να γελάσεις και να ψυχαγωγηθείς με κωμωδία, πρέπει ο ηθοποιός απέναντι να βασανιστεί και να πασχίσει. Παραδείγματος χάρη: Βλέπεις έναν άνθρωπο που περπατάει και τρώει μια τούμπα και εσύ ξεκαρδίζεσαι. Ο ίδιος ο παθών όμως εκείνη την ώρα παθαίνει κάτι κακό, γλιστράει, ντρέπεται, πονάει, κοκκινίζει. Δε θα ήταν το ίδιο εάν δεν πάθαινε τίποτα, αν δεν έβλεπες την έκφρασή του την ώρα που πέφτει. Αυτό θέλει μελέτη για να μπορέσεις να το κάνεις, δεν είναι κάτι που βγαίνει αβίαστα.

Η φυσική μου θέση είναι η κωμωδία αλλά γίνεται με κόπο και δεν πετυχαίνει δίχως βάσανο, ούτως ώστε να βγει καλό και να μην είναι ”μπαλαφάρα”.Είναι ένα σοβαρό είδος η κωμωδία. Δεν μπορώ να σου πω για τον ηθοποιό που αν παίζει κωμωδία μπορεί να παίξει σ’ όλα τα είδη. Σου ξαναλέω, αυτό που συμβαίνει σε μένα. Για να είμαι καλός πρέπει να ”βασανιστώ”. Δεν το έχω στο τσεπάκι μου, ούτε βγαίνει χωρίς σκέψη. Τώρα δεν έχω κάνει δράμα, οπότε δεν μπορώ να σου πω κάτι γι’ αυτό.

Το θρίλερ δεν έχει δραματικά στοιχεία;Είναι η ζωή από δραματικό καθρέπτη, από άλλο είδωλο. Η ”Φονική Παγίδα” είναι κωμικό δράμα, που τρομάζεις αλλά γελάς συνάμα…

Εφ’ όσον έχεις δοκιμάσει να «δεις» τον εαυτό σου μέσα από τη δουλειά σου, έχεις την ικανότητα να κρίνεις αν μπορείς να υποδυθείς κι ένα δραματικό ρόλο. Εκτιμώ πως είσαι εις θέσιν να καταλάβεις τί μπορείς να υπηρετήσεις και τί όχι…σωστά;Το παλεύω και δουλεύω προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν μπορώ να σου πω ότι το έχω 100%. Προσπαθώ, σκέφτομαι, επεξεργάζομαι καταστάσεις. Άλλοτε μου βγαίνει έτσι όπως πρέπει, κι άλλοτε όχι. Δε θα με χαρακτήριζα επιπόλαιο πάντως σε καμία εκ των περιπτώσεων.

Ενώ είσαι πολύ δοτικός και συναισθηματικός, είσαι εις θέσιν να τα ισορροπήσεις μέσα σου με τη λογική. Έχω πέσει μέσα στο ψυχογράφημα;Δεν έχεις άδικο. Παίζει ρόλο η ηλικία, τα βιώματα. Δε θα σου έλεγα ότι ήμουν έτσι στα 20 μου. Με τα χρόνια οι εμπειρίες σε διαμορφώνουν και σε εξελίσσουν. Παλαιότερα είχα μόνο το συναίσθημα, πλέον υπάρχει και η λογική. Δεν ξέρω πώς το κατάφερα, αυτό που ξέρω είναι ότι ακολουθώ το ποτάμι της ζωής και δεν το αφήνω να με παρασύρει. Είμαι φιλικά προσκείμενος μ’ αυτά που μού φέρνει η ζωή και μού αρέσει να βλέπω τη ροή των πραγμάτων. Εμείς κάνουμε σχέδια, αλλά η ζωή έρχεται και σου λέει ”όχι, δεν θα γίνει αυτό, αλλά το άλλο”. Πρέπει να είσαι ψύχραιμος και να πεις ”ΟΚ ας πάμε έτσι”. Αργά η γρήγορα, η ζωή σε πάει εκεί που θέλεις ,αρκεί να ξέρεις πού θέλεις να πάς. Όμως είναι μεγάλη φιλοσοφική κουβέντα…

Είσαι αυστηρός κριτής του εαυτού σου;Νομίζω παλιότερα ήμουν. Με την πάροδο των ετών πιστεύω ότι δεν είμαι τόσο αυστηρός, χωρίς όμως να χαριεντίζομαι με τον εαυτό μου. Του επιτρέπω να κάνει λάθη αρκεί να τ’ αναγνωρίζω και να προχωράω. Δεν μου θυμώνω πια με τα σφάλματά μου. Θεωρώ ότι είναι φυσιολογικό… άνθρωπος είμαι. Παλιότερα όταν έκανα λάθος το θεωρούσα ως κάτι ανεπίτρεπτο, είχα θυμό με εμένα. Είμαι πολύ πιο μαλακός μαζί μου πλέον, νιώθω ότι πρέπει να με κανακέψω και λίγο, χωρίς όμως να με κακομάθω και να με κάνω κωλόπαιδο. Απλά θέλω να παίρνω αυτό που μου αξίζει. Πλέον έλεγα ”πω πω καταστροφή” τώρα ξέρω ότι δεν υπάρχει καταστροφή στο δώρο που λέγεται ζωή. Υπάρχουν πόρτες που πρέπει ν’ ανοίξω και να αποκτήσω εμπειρίες. Σημασία έχει το ταξίδι…

Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είμαστε εμείς. Λέμε ότι ”ο τάδε μου έκανε αυτό”. Όχι, εμείς επιτρέπουμε και γίνονται. Κάποτε πρέπει να πάρουμε την ευθύνη για το ότι συμβαίνει στη ζωή μας. Πέρα από το κομμάτι της τύχης, οτιδήποτε άλλο το έχουμε επιλέξει. Γι’ αυτό λέω ότι μερικές φορές έκανα επιλογές που δεν ήταν οι καλύτερες, αλλά με οδήγησαν σ’ αυτό που είμαι σήμερα. Δεν μπορώ να με μαστιγώνω μια ζωή. Και να σου πω και κάτι; Τί ωραία που είναι και τα λάθη σωστά;

Πιστεύεις πως όταν πονάει η ψυχή μας πρέπει να ζητάμε βοήθεια από τους ειδικούς;Πάντα όταν φτάνουμε σ’ αδιέξοδα, καλό θα ήταν να απευθυνόμαστε σε ειδικούς. Όταν πονάει το πόδι μας πάμε στον ορθοπεδικό. Όταν πονάει η ψυχή μας γιατί δεν πάμε στον κατάλληλο γιατρό; Πόσο ταμπού είναι όταν το παθαίνει ένας άντρας ε; Φαντάζεσαι μια ηγετική μορφή να παίρνει αντικαταθλιπτικά; Λες, ”ώπα, κάτι άσχημο γίνεται εδώ”. Δυστυχώς είναι ταμπού στην Ελλάδα. Έχει να κάνει και με την εικόνα που κάποιος έχει για το άτομό σου. Όταν ακούς έναν άνθρωπο με ηγετική θέση πως παλεύει με τα προβλήματά του, λες ότι υπάρχει θέμα γιατί τον κρίνεις αυστηρά. Σε μια γυναίκα, φαντάζει πιο λάιτ στην κοινωνία μας. Είναι άδικο και κυρίως σκληρό να σκεφτόμαστε κατ’ αυτόν τον τρόπο.

Θα πρέπει να σκεφτούμε ότι ό,τι συμβαίνει στη ζωή μας έχουμε επιτρέψει εμείς να συμβεί. Όταν μας απορρίπτει κάποιος σημαίνει ότι του δώσαμε το δικαίωμα να το κάνει κι επίσης έχει δει το «παραθυράκι» που έχουμε αφήσει, απορρίπτοντας ουσιαστικά τον εαυτό μας.

Αυτό πάντως έρχεται με το πέρας της ζωής. Θέλει χρόνο και χιλιόμετρα στη ζωή. Ο καθένας ωριμάζει διαφορετικά.

Ποια είναι Αντώνη η σχέση σου με τα αδέλφια σου;Όσο θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια, αλλά και την εφηβεία, με είχε ορίσει αρκετά το γεγονός ότι ήμασταν επτά αδέρφια στο σπίτι. Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο ποιός είμαι, πώς συμπεριφέρομαι και τί σκέφτομαι.

Εγώ είμαι ο μικρότερος από τα επτά αδέλφια μου που σημαίνει ότι ήμουν καλομαθημένος ως ”Βενιαμίν”. Με είχαν στα ώπα-ώπα (γέλια).

Σού αρέσει και τώρα σαν ενήλικας το να σε ταχταρίζουν;Μού αρέσει. Παλαιότερα μού άρεσε περισσότερο, τώρα δεν το θέλω σε τέτοιο επίπεδο. Ίσως και να είμαι χορτασμένος απ’ αυτό και δεν το χρειάζομαι πλέον.

Νιώθεις ότι είσαι σε φάση να δώσεις σε ανθρώπους που σ’ αγαπούν όλη σου την ψυχή;Ναι γιατί ο Αντώνης δεν είναι μόνο τα ”καλά” του είναι και τα ”κακά” του. Θέλω να δίνω τον εαυτό μου δίχως προστατευτικά, γυμνό. Με τα ωραία μου και τις ασχήμιες μου. Να μην κρύβομαι. Δεν προσπαθώ να φτιάξω ένα ψεύτικο Αντώνη για να τον παρουσιάσω προς τα έξω. Αυτό δεν είναι εύκολο και δεν είναι υποχρεωμένος ο άλλος να είναι έτοιμος να το αποδεχθεί. Πρέπει να υπάρχει εντιμότητα και γενναιοδωρία ώστε να αποδέχεσαι τις αλήθειες του άλλου.

Ο Αντώνης είναι ο άνθρωπος που βρίσκει τον εαυτό του στη… Ντίσνειλαντ αλλά είναι και ένα σκατόπαιδο, με αρκετά σκαμπανεβάσματα, με σκοτεινιές, δυσκολίες και κυκλοθυμία.

Πιστεύεις στη φιλία μεταξύ των συναδέλφων σου;Το να επιλέγουμε τους φίλους μας είναι σχεδόν σαν μια ερωτική πράξη. Δεν είναι σεξουαλική η σχέση αλλά είναι βαθιά ερωτική. Γοητευόμαστε με κάποιον που θέλουμε να είναι φίλους μας.

Έχω κάποιους φίλους, αλλά έχω επίσης ανάγκη περισσότερο από συναναστροφές ανθρώπων εκτός χώρου. Εκείνοι με γειώνουν περισσότερο, γιατί δε συζητάω για τις δουλειές μου. Και στην ερωτική μου ζωή, δε μ’ αρέσει να μιλάω για τη δουλειά, βαριέμαι πολύ.

Διαλέγεις φίλους με βάση τα ενδιαφέροντά σου;Όχι, δεν το νιώθω έτσι. Για εμένα δεν έχει σημασία αν θα βγούμε για καφέ ή αν θα πάμε σινεμά. Συνήθως μάς έλκουν τ’ αντίθετα. Είναι γοητευτικό το να μπορείς να γνωρίζεις έναν καινούριο κόσμο και να σε συναρπάζει το περιβάλλον του.

Εμπιστεύεσαι εύκολα τους ανθρώπους;Νομίζω ναι. Καταλαβαίνω γρήγορα τις προθέσεις του άλλου, εάν μου ”κάνει” ο άλλος η όχι. Σκανάρω, πιο γρήγορα λόγω εμπειρίας και πλέον είναι αυτοματοποιημένη η αντίδρασή μου. Αντιλαμβάνομαι και το εάν θα υπάρξει χημεία, κάτι που έρχεται έστω και μ’ ένα βλέμμα. Αυτό το αντιλαμβάνεσαι αμέσως. Η φιλία είναι ένα χωράφι, αν το καλλιεργήσεις θα σου αποδώσει καρπούς.

Τί σου δίνει χαρά και δύναμη στην καθημερινότητά σου;Ξεχνάμε μέσα στη δίνη της καθημερινότητας να δίνουμε χαρά στον εαυτό μας και στους γύρω μας. Ξεχνάμε επίσης να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, να τον αποδεχτούμε και να αγαπήσουμε το δώρο της ζωής. Απλά πράγματα δίνουν ευτυχία. Το γεγονός πως τα μάτια μας βλέπουν ουρανό, το να σε χαιρετήσει ένας άνθρωπος στο δρόμο δεν είναι στιγμή ευτυχίας;

Όταν είσαι πεσμένος ψυχολογικά έχεις βρει το μηχανισμό για να ισορροπείς;Πολλές φορές όταν δεν είμαι στα καλά μου, μια βόλτα στο δρόμο μου φτιάχνει τη διάθεση.

Δεν μου αρέσει η σκοτεινιά. Θέλω να σκέφτομαι θετικά, να βάζω το συν μπροστά. Δεν θέλω να έχω αρνητισμό. Έχω περάσει από αυτή τη φάση και δε μου αρέσει πια. Δεν περνάει ωραία η καθημερινότητά σου έτσι.

Στο ”Όνειρα Γλυκά” επέλεξες την Ελπίδα που ήταν για κάποιο διάστημα εκτός χώρου. Γιατί ανθρώπους οι οποίοι έχουν τόσο μεγάλο ταλέντο, έχουμε την τάση να τους περιθωριοποιούμε;Εδώ πιστεύω ότι ήταν δική της επιλογή. Για μένα η Ελπίδα σημαίνει αρκετά πράγματα, είναι όλα μου τα προεφηβικά και εφηβικά μου χρόνια. Όταν ήμουν πιο νέος τη θαύμαζα και ήμουν ερωτευμένος μαζί της, με έναν τρόπο, καλλιτεχνικό. Θυμάμαι ότι είχα στεναχωρηθεί όταν έμαθα ότι παντρεύτηκε. Νόμιζα ότι την ”έχασα”, σταμάτησε να είναι δικός μου άνθρωπος. Της το είχα πει κι όλας, ότι διάβαζα από τα τότε περιοδικά για τη ζωή της.

Η Ελπίδα για κάποιον ανεξήγητο λόγο καταλαβαίνει ότι μου αρέσει και εξωτερικά αλλά και η δυναμική της παρουσία την ώρα που ερμηνεύει. Κι όταν ψάχναμε λοιπόν άνθρωπο για το πρότζεκτ και αναζητούσαμε μια ώριμη γυναίκα, το μάτι μου άστραψε όταν μού την πρότεινε ένας φίλος μου. Συζήτησα μαζί της και μάς έκανε την τιμή να είναι μαζί μας.

Το θεώρησα τεράστιο δώρο το γεγονός ότι συνδιαλέγομαι και συνεργάζομαι μαζί μ’ έναν άνθρωπο που θαύμαζα από τη νιότη μου. Δεν με απογοήτευσε στο παραμικρό. Όποια αίσθηση είχα και πιτσιρικάς για την Ελπίδα, διατηρήθηκε. Το είδωλο δεν έπεσε αλλά έμεινε στη θέση του το ίνδαλμα…

Ποια είναι τα προσεχή σου σχέδια Αντώνη;Το καλοκαίρι θα κάνουμε περιοδεία σ’ όλη την Ελλάδα με τις ”Εκκλησιάζουσες” του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ρήγα. Θα κάνω και ”Πραξαγόρα” μια πρόκληση για εμένα. Έχω πολλά θετικά vibes γι’ αυτήν τη δουλειά. Το ένστικτό μου δεν με προδίδει κι επειδή βρίσκομαι συχνά και συζητάμε αρκετά με τον Αλέξανδρο, όσα σκέφτεται εφάπτονται με τις δικές μου σκέψεις. Επικοινωνούμε αρκετά καλά και νομίζω ότι αποκλείεται να κάνω λάθος στην αίσθησή μου.

Και κάπου εδώ κλείνει η μακρά κουβέντα μας. Ευχαριστώ από καρδιάς τον Αντώνη και του εύχομαι πάντα χαρά και επιτυχίες στη ζωή του!