Πώς μοιάζει η εγκατάλειψη;

Η εγκατάλειψη έχει ως κυρίαρχο συστατικό της τη μοναξιά. Σε λίγο μικρότερη δοσολογία συναντά κανείς τη θλίψη και ακολουθεί η νοσταλγία. Εμπεριέχει, βέβαια, και κάποια άλλα στοιχεία, που ίσως δεν γίνονται αντιληπτά σε μια αρχική επαφή: τη δημιουργικότητα, την αναγέννηση, τη φαντασία.

Η εγκατάλειψη έχει τη δική της δυναμική. Σε τρομάζει με την πρώτη ματιά, σε στεναχωρεί με τη δεύτερη, σε απομακρύνει με την τρίτη. Αν μείνεις, όμως, για λίγο κοντά της και την αφουγκραστείς, έχει πολλά να σου πει. Μιλάει για πράγματα βαθιά και ουσιαστικά μ’ έναν τρόπο μοναδικό, ικανό να σε συγκλονίσει και ν’ αλλάξει τη ματιά σου απέναντι στη ζωή και τον κόσμο.

Όταν τη συναντήσεις, μη σταθείς μόνο σε όσα χάθηκαν. Τα απομεινάρια είναι εκεί, για να σου υπενθυμίζουν πως τίποτα δε χάνεται ολοκληρωτικά. Ό,τι καταστρέφεται, ό,τι αφήνεται έρμαιο στη φθορά και τον χρόνο, ό,τι απομένει, αποτελεί απόδειξη ζωής. Ό,τι γκρεμίζεται μπορεί να ξαναχτιστεί και ό,τι πεθαίνει μπορεί ν’ αναγεννηθεί μ’ έναν νέο τρόπο.

Αν κοιτάξεις γύρω σου, θα βρεις τα πειστήρια. Μικρότερες ή μεγαλύτερες μαρτυρίες όσων συνέβησαν. Κάθε ιστορία μπορεί να θαφτεί, αλλά ακόμα και θαμμένη συνεχίζει να μιλά και να διηγείται. Σε γυρίζει πίσω, σε άλλες εποχές, σε ταξιδεύει, ενώνει το «τότε» με το «τώρα», δίνει στη λέξη «αέναο» την πραγματική της σημασία.

Η εγκατάλειψη αποτελεί απόδειξη ύπαρξης. Ενός κύκλου που έκλεισε, χωρίς αυτό ν’ αποκλείει το ενδεχόμενο ν’ ανοιχτεί ένας νέος πάνω στα θεμέλια του προηγούμενου. Ενός τέλους που περιμένει με αξιοπρέπεια και υπομονή να γράψει μια καινούρια ιστορία.