Η Γεωργία Ζώη αποκλειστικά στο www.pagenews.gr

Η ταλαντούχα Γεωργία Ζώη υποδύεται τη γυναίκα θρύλο Σοφία Βέμπο, που ερμήνευσε σπουδαία τραγούδια και καθιέρωσε τα αρχοντορεμπέτικα. Με τη συνοδεία ακορντεόν και με ζωντανή ερμηνεία των τραγουδιών πάνω στη σκηνή, ξετυλίγεται η εκρηκτική καριέρα, οι έρωτες της, τα προσωπικά διλήμματά της, και οι αγωνίες της.

Συνέντευξη στην ‘Επη ΤρίμηΚυρία Ζώη, πώς συνδυάζετε την αρχιτεκτονική και την υποκριτική; Η διεύθυνση του γραφείου σας δε σάς αποσπά;Εγώ θα έλεγα «πώς συνδυάζετε την Αρχιτεκτονική με το Θέατρο;». Τα συνδυάζω γιατί τα έχω εξιδανικεύσει και τα δύο!!! Προσπάθησα και από τα δύο να ρουφήξω τον ανθό! Ακόμη από την περίοδο των σπουδών μου. Για τις οποίες ομολογώ ότι είμαι σνομπ!! Τα σπούδασα και τα δύο στις δύο κορυφαίες σχολές. Και όχι μόνο για την Ελλάδα. Στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο την πρώτη, στο Εθνικό Θέατρο το δεύτερο! Πάντα αστειευόμενη έλεγα πως έχω … Εθνική Παιδεία! Και ήρθε στιγμή να ενσαρκώσω την Εθνική φωνή!

Αλλά ας επανέλθουμε στην ερώτηση. Αρχιτεκτονική και Θέατρο λοιπόν! Τέχνες και τα δύο!! Άρα είναι ένα και το αυτό! Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος!! Δεν είναι συναρπαστικό να δουλεύεις, προσπαθώντας ό,τι κάνεις να είναι ΤΕΧΝΗ; Είμαι ευτυχής όταν το πετυχαίνω! Και αυτή είναι η καλύτερη απόδραση από την καθημερινότητα. Έτσι η καθημερινότητα μετατρέπεται σε αέναες διακοπές!! Αυτή είναι η προσπάθειά μου. Να κάνω τη ζωή μου τέχνη!!! Ζωή και Τέχνη. Ή για να παίξω με το όνομά μου,

Ζώη και Τέχνη. ΖΩΗ και ΤΕΧΝΗ!! Το λατρεύω αυτό το παιχνίδι με το όνομά μου!!! Γι’ αυτό δεν έχω πιάσει ποτέ τον εαυτό μου να βαριέται ή να κουράζεται. Γιατί πιστεύω ότι, με ένα περίεργο τρόπο, έτσι ξεγελάω το … χρόνο, δραπετεύω από το Χρόνο!!! Και αισθάνομαι ότι η ζωή μου είναι ένα παιγνίδι. Όταν διευθύνω το γραφείο μου παίζω … ρόλους και όταν παίζω στο Θέατρο …. σχεδιάζω! Το πρόβλημα είναι όταν και στα δύο παρεισφρήσει ο βιοπορισμός!! Και τότε το ερώτημα είναι «πώς συνδυάζετε την Τέχνη με τον βιοπορισμό;» Αυτό είναι το δύσκολο!!

Η αρχιτεκτονική συνθέτει επιμέρους γνώσεις από τις καλές τέχνες, τις ανθρωπιστικές επιστήμες και τις επιστήμες μηχανικών. Θα μπορούσε να συνδεθεί κάπου και με την υποκριτική;Ήδη σας απάντησα με την προηγούμενη ερώτηση. Αλλά ακόμη κι αν δεν υπήρχε καμία σχέση μεταξύ τους, εγώ θα επινοούσα. Τις αγαπώ τόσο και τις δύο!!! Και εκείνο που κάνω πάντα είναι να ενυπάρχουν στοιχεία της μιας μέσα στην άλλη.

Από την υποκριτική δανείζομαι συναίσθημα και ψυχή και τα χρησιμοποιώ στην Αρχιτεκτονική μου! Και εμψυχώνω την ύλη! Προσπαθώ να εμφυσήσω ζωή στην πέτρα, στο ξύλο, στο σίδερο! Ακόμη και στο τσιμέντο.

Κι από την Αρχιτεκτονική δανείζομαι το μέτρο, την αισθητική, την ισορροπία, την αρμονία, τη συμμετρία, την αίσθηση του χώρου, τη στερεότητα, την αντοχή, τις βάσεις, τα θεμέλια, τη δύναμη και τα χρησιμοποιώ στην υποκριτική μου.

Πάντως κοινό στοιχείο και των δύο είναι ο άνθρωπος για να παραφράσω τη ρήση του Πρωταγόρα! «Μέτρον πάντων ο άνθρωπος». Και η Αρχιτεκτονική και το Θέατρο δεν έχουν καμία σημασία ερήμην του ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι που τους δίνει υπόσταση.

Ποιά κτήρια αγαπάτε στην Αθήνα;Θα ξεκινήσω με κτήρια με τα οποία έχω βιωματική σχέση:

Το Κτήριο Αβέρωφ, το Κτήριο της Σχολής Αρχιτεκτόνων. Το σημαντικότερο έργο του αρχιτέκτονα Λύσανδρου Καυταντζόγλου που τόσο επαίνεσε ο Le Corbusier όταν το επισκέφθηκε, είναι αναμφίβολα ένα από ωραιότερα νεοκλασικά κτίρια της χώρας μας. Δωρεά του Ηπειρώτη εθνικού ευεργέτη Γεώργιου Αβέρωφ. Βιωματική η σχέση μου με αυτό το υπέροχο κτήριο μια και εκεί έζησα τα πέντε υπέροχα χρόνια των σπουδών μου στην Αρχιτεκτονική.

Το Εθνικό Θέατρο, έργο του Τσίλερ. Άλλη πεντάχρονη βιωματική σχέση μ’ αυτό το κτήριο, μια και εκεί πέρασα τα τρία χρόνια των σπουδών μου στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου (που τότε ακόμη στεγαζόταν σε ένα μικρό κτίσμα στον αύλειο χώρο του) και δύο χρόνια, αμέσως μετά, όταν με προσέλαβε ο Μινωτής για να στελεχώσει την αρχιτεκτονική ομάδα μελέτης για την αποκατάσταση και την επέκτασή του.

Το Μέγαρο Μαξίμου. Κι’ εδώ βιωματική η σχέση μου, αφού συμμετείχα στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ‘70 στη μεγάλη δομική ανακατασκευή και προσθήκη του ως υπεύθυνη έργου στο γραφείο Άρη και Λίνας Μαντζουρανή. Ήταν

το πρώτο μου έργο, αμέσως μόλις τελείωσα το Πολυτεχνείο, όταν νεαρή αρχιτέκτων, κολύμπησα στα βαθειά νερά.

Το Ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη στη οδό Πολυγνώτου. Βιωματική η σχέση μου και μ’ αυτό το Νεοκλασικό Κτήριο του 19ου αιώνα που συντηρήθηκε και αναπλάστηκε ριζικά με δικά μου σχέδια μετά από διαγωνισμό του Υπουργείου Πολιτισμού!

Κι ακόμη τα νεοκλασικά αριστουργήματα:

Το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο

Το Μέγαρο Παλαιάς Βουλής

Το Ιλίου Μέλαθρον, το σημερινό Νομισματικό Μουσείο

Το Ζάππειο

Το Μέγαρο Ιλίσια, όπου σήμερα στεγάζεται το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο

Η περίφημη Αθηναϊκή Τριλογία νεοκλασικών κτιρίων έργο του Δανού αρχιτέκτονα Θεόφιλου Χάνσεν στην οποία συμπεριλαμβάνονται η Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος, η Ακαδημία Αθηνών και το πρώτο κτήριο του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Τα κτήρια του μοντερνισμού:

Η «Μπλε Πολυκατοικία» της Πλατείας Εξαρχείων όπου έχουν μείνει μεταξύ άλλων οι Σοφία Βέμπο, Δημήτρης Χορν, Αλέξης Μινωτής, Κατίνα Παξινού, Δημήτρης Μυράτ και Φρέντι Γερμανός.

Η πολυκατοικία με τη γοργόνα του Παναγιώτη Μιχελή στη Βασιλίσσης Σοφίας.

Το Χίλτον «το πρώτο σημείο οπτικής έξαρσης» στην μεταπολεμική Αθήνα, το πρώτο δείγμα μιας «αρχιτεκτονικής γοήτρου».

Ο Πύργος των Αθηνών, το ψηλότερο κτήριο της Ελλάδος με ύψος 103 μ.

Το γνωστό συγκρότημα διαμερισμάτων "Δίφρος" στην Αγία Βαρβάρα Χαλανδρίου, όπου ο Αλέξανδρος Τομπάζης πειραματίστηκε με την τεχνοτροπία των Ιαπώνων μεταβολιστών.

Και τα νεώτερα:

Το Κτήριο γραφείων της Glaxo, στο Χαλάνδρι, έργο του Κυριάκου Κυριακίδη.

Το κτήριο της Εθνικής Τράπεζας στη γωνία Αιόλου και Σοφοκλέους του Μάριο Μπότα.

Το κτήριο της Εθνικής Ασφαλιστικής στη Συγγρού του Μάριο Μπότα.

Το Μουσείο της Ακρόπολης.

Το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος στο Φαληρικό Δέλτα, έργο του Ιταλού αρχιτέκτονα Ρέντσο Πιάνο.

Το βιογραφικό σας είναι πλούσιο σε έργο που περιλαμβάνει θέατρο, κινηματογράφο, τηλεόραση και τραγούδι. Τί αγαπάτε περισσότερο και τί απ’ όλα αυτά που προανέφερα σάς εξέλιξε σε βάθος χρόνου;Θα σάς απαντήσω με μία φράση της Βέμπο από την παράστασή μας «ΣΟΦΙΑ, ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ». «Θέατρο! Μεγάλη αγάπη το Θέατρο! Η μεγαλύτερη!! Έρως!» Και συνεχίζει «Αυτή η μαγική συγκίνηση, που μεταγγίζεται στο θεατή όταν ανοίγει η αυλαία, δεν υπάρχει αλλού». Κι εγώ, όπως οι πιο πολλοί ηθοποιοί, αγαπώ το Θέατρο περισσότερο.

Η Σκηνή με την Πλατεία γίνονται συγκοινωνούντα δοχεία!! Και αυτή η επικοινωνία πιστεύω ότι διαρκώς με εξελίσσει!! 

Πώς σας φαίνεται η σημερινή κατάσταση ανέχειας και ανεργίας που βιώνουν κάποιοι ομότεχνοί σας;Δυστυχώς η ανέχεια και η ανεργία πλήττει τα τελευταία χρόνια πολλούς κλάδους!!! Αλλά θεωρώ ότι πλήττει περισσότερο τους ομοτέχνούς μου και στις δύο ενασχολήσεις μου! Ήδη κλείνουμε δεκαετία από τότε που νοιώσαμε στο πετσί μας την κρίση στην οικοδομή!!! Η γενικότερη κρίση επακόλουθο ήταν να επηρεάσει βιοποριστικά και το Θέατρο!!! Όπου όμως με ένα μαγικό τρόπο οι άνθρωποι του Θεάτρου παλεύουν με αυταπάρνηση και, παρά την κρίση, δημιουργούν!!!

Έχοντας κάνει τόσα επαγγελματικά ταξίδια στο εξωτερικό, όπως στο Πεκίνο και στην Αγία Πετρούπολη, είδατε κάτι που να αποτέλεσε έμπνευση για να το μεταφέρετε καλλιτεχνικά στη χώρα μας;Είδα αυτή τη συνύπαρξη της παράδοσης με το νέο. Όπου υπάρχει απόλυτος σεβασμός στην παράδοση χωρίς να πετροβολείται καθετί καινούργιο. Από τη βαθειά γνώση του κλασικού προκύπτει το καινούργιο στην τέχνη! Πουθενά δεν υπάρχει παρθενογένεση! Οι εποχές και οι τάσεις δεν ανταγωνίζονται η μία την άλλη!

Έτσι ενώ βλέπεις, στο Πεκίνο για παράδειγμα, να συνεχίζουν να ζουν μέσα στο κέντρο της πόλης ανέπαφες οι παραδοσιακές γειτονιές και η «Απαγορευμένη Πόλη», λίγο πιο έξω θα συναντήσεις ουρανοξύστες που αφήνουν ολόγυρά τους χώρο στη γη για να αναπνέεις, να περπατάς, να έρχεσαι σε επαφή με το πράσινο, με το νερό, με το χώμα.

Πιστεύω πως πρέπει και στην Ελλάδα να αναθεωρηθεί η νομοθεσία για τα ύψη των κτηρίων σε μεγάλες εκτάσεις και να δίνεται η δυνατότητα ο συντελεστής δόμησης να αναπτύσσεται καθ’ ύψος, αφήνοντας έτσι περισσότερους ελεύθερους χώρους.

Ονειρεύομαι ουρανοξύστες – μακριά από το κέντρο της πόλης -που να μοιάζουν με γλυπτά και να σου δίνουν μια αίσθηση ελευθερίας!!

Ας ελπίσουμε ότι θα γίνει κάτι καλό σχεδιαστικά στο Ελληνικό τώρα που δόθηκε το πράσινο φως για τους πρώτους ουρανοξύστες.

Από το Πεκίνο εκείνο που σε μαγεύει είναι το πάντρεμα των μύθων της πανάρχαιας αυτοκρατορίας με τις φιλοδοξίες και την τεχνολογία μιας αναδυόμενης παγκόσμιας υπερδύναμης. Και αυτό συμβαίνει σε όλες τις τέχνες! Είναι δε μοναδικός ο τρόπος που και τα δύο γίνονται ταυτόχρονα και πηγές αξιοποίησης και πλούτου και δε μένουν απλώς τουριστικές ατραξιόν!!

Όσο για την Αγία Πετρούπολη είναι θαρρείς ένα απέραντο πλωτό μουσείο που διασχίζεται από ποτάμια. Εκεί μαθαίνεις να αγαπάς και να αναδεικνύεις τις Τέχνες (Αρχιτεκτονική, Γλυπτική, Ζωγραφική, Μουσική, Θέατρο) και να συμβιώνεις με το υγρό στοιχείο!! Όπου και εδώ αξιοποιούνται και τα δύο στο έπακρο!! Και εξελίσσονται σε βαριά βιομηχανία!!

Η τέχνη έχει σύνορα;Πιστεύω ότι η Τέχνη θα μπορούσε να παίξει το ρόλο μιας κοινής παγκόσμιας γλώσσας!! Που να ενώνει και όχι να χωρίζει τους ανθρώπους!! 

Η κάθε σχέση με την τέχνη ξεκινάει με το ταλέντο ή την πολλή προσπάθεια;

Νομίζω ότι συνυπάρχουν και τα δύο. Εγώ θα πρόσθετα και την «τόλμη»!!!!

Ερμηνεύετε τη Σοφία Βέμπο, στη δεδομένη στιγμή στην παράσταση «Σοφία σε θυμάμαι». Τί συναισθήματα σάς γεννά ο ρόλος σας;Ξεκινώντας από την «ταύτιση» μ’ αυτό το θρύλο στην οποία έχω περιέλθει αυτό τον καιρό, με κατακλύζουν συναισθήματα πρώτα από όλα Αγάπης γι’ αυτή τη σπουδαία γυναίκα!! Και μετά συναισθήματα «Εθνικής Συγκίνησης», ομοψυχίας, αυτοθυσίας, αυταπάρνησης, γενναιοδωρίας και έρωτα για τη ζωή!!!

Η Βέμπο τραγουδά σατιρικά και πολεμικά τραγούδια και γίνεται η εθνική φωνή που εμψυχώνει τους Έλληνες στρατιώτες στο μέτωπο και συγκλονίζει το πανελλήνιο. Γιατί σήμερα δεν υπάρχει ένας εξίσου φωτισμένος άνθρωπος να πράξει το ίδιο και να αφυπνίσει τους πολίτες της χώρας μας αλλά και παράγοντες στο εξωτερικό που κινούν τα νήματα;Εγώ πάλι πιστεύω πως φωτισμένοι και τολμηροί άνθρωποι υπάρχουν και σήμερα, αλλά χάνονται μέσα στον καταιγισμό των πληροφοριών που μάς σερβίρει η διαδικτυακή επικοινωνία!! Κι έτσι παρόλο που η τεχνολογία από τότε έχει κάνει άλματα, η πραγματική επαφή έχει χαθεί! Είναι τόσο πολλές οι πληροφορίες και οι επαφές που μάς πολιορκούν που πλέον είναι σχεδόν αδύνατη η πρόσληψη, η επεξεργασία και η αφομοίωση των αληθινών γεγονότων, των ορθών επιλογών, των εμπνευσμένων φωνών! Είναι σχεδόν αδύνατο να ξεχωρίσεις την «ήρα από το στάρι». Έτσι πνίγονται οι «αξίες» που θα μπορούσαν να αφυπνίσουν την κοινωνία και προωθούνται οι μετριότητες ως πρότυπα, ανάλογα με τη δύναμη των δημοσίων σχέσεων και των συμφερόντων!

Νομίζω πως παλιά η επικοινωνία ήταν προσωπική υπόθεση και ήταν εύκολο ένας εμπνευσμένος ιδεολόγος να καταφέρει να έρθει σε επαφή με το λαό. Χρειαζόταν μόνο θέληση, τόλμη, αυταπάρνηση και αυτοθυσία για να σπεύσει στην καρδιά των γεγονότων και να αφυπνίσει τον κόσμο. Τώρα η καρδιά των γεγονότων είναι απρόσιτη, αόρατη! Είναι ο σκληρός δίσκος ενός κεντρικού υπολογιστή. Ο ΕΧΘΡΟΣ είναι αόρατος και ο πόλεμος είναι οικονομικός!

Διάβασα πως η Βέμπο ήταν προς το τέλος της ζωής της εθισμένη στο αλκοόλ και έπασχε από κατάθλιψη. Πιστεύετε πως αντιμετώπιζε αδιέξοδες καταστάσεις ή το αλκοόλ αποτελεί καταφύγιο και φυσική εξέλιξη των υπέρμετρα συναισθηματικών ανθρώπων;Δεν έχω γνώμη γιατί ποτέ δεν είχα κάποια εξάρτηση από ουσίες, αλκοόλ, τσιγάρο ή άλλους εθισμούς. Επιπλέον, ποτέ δεν αντιμετώπισα τον εφιάλτη της κατάθλιψης. Πιστεύω πως σ’ αυτό βοήθησαν τα υπέροχα παιδικά μου χρόνια κοντά σε υπέροχους γονείς! Και στη συνέχεια η προληπτική ψυχοθεραπεία που μας παρέχει το Θέατρο!!!

Έχω την αίσθηση ότι η Βέμπο ήταν υγιέστατη και ενεργή χωρίς εξαρτήσεις, όσο το Θέατρο ήταν κυρίαρχο στη ζωή της. Τα προβλήματά της άρχισαν πολύ μετά το 60 που αραιώνει σιγά σιγά τις εμφανίσεις της! Και ναι ήρθε μετά η χούντα, η αποκαθήλωση, η απώλεια του αδερφού της, η έλλειψη ενός δικού της παιδιού να την οδηγήσουν στην κατάθλιψη και στο δεκανίκι του αλκοόλ!

Η Σοφία Βέμπο είχε πει σε συνέντευξή της: «τα χρόνια και η ερωτική μου ζωή είναι κάτι δικό μου, κάτι που δεν θα το μάθετε ποτέ. Από το στόμα μου τουλάχιστον. Έρωτες και χρόνια δε σας ενδιαφέρουν. Από έρωτες λοιπόν μόνο ό,τι ξέρετε. Κι από χρόνια μόνον ό,τι βλέπετε κι ό,τι νομίζετε»… Γιατί σήμερα αρκετοί συνάδελφοί σας προκειμένου να συζητιούνται αποκαλύπτουν οικιοθελώς τα προσωπικά τους;Εννοείτε τους συναδέλφους μου ηθοποιούς. Αυτό δεν μπόρεσα να το καταλάβω ποτέ!!! Άλλωστε ποτέ δεν υπήρξα μόνο ηθοποιός! Υποθέτω όμως ότι είναι αυτή η ασθένεια της εξάρτησης από τη δημοσιότητα που έχουν πολλοί ηθοποιοί!

Η ζωή μάς επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις. Τις υποδέχεστε με χαρά ή σάς τρομάζουν;Λατρεύω τις εκπλήξεις! Και είναι καλοδεχούμενες!! Το στοιχείο της έκπληξης μου αρέσει και στο θέατρο ως θεατή! Μου αρέσει και στην προσωπική μου ζωή! Να κρατάω εκπλήξεις για το συνομιλητή μου.

Ποιά είναι τα όρια σας ως άνθρωπος και ποιά ως επαγγελματίας;Νομίζω πως δεν έχω εξαντλήσει ποτέ τα όρια μου!! Αισθάνομαι πως είναι απεριόριστα!!! Και ως άνθρωπος και ως επαγγελματίας. Και διαρκώς τα δοκιμάζω.

Πώς είναι μια τυπική σας μέρα και τί περιλαμβάνει ως εικόνες και συναισθήματα;Να σάς περιγράψω τη προχθεσινή μου μέρα!! Που ξύπνησα στις 6:30, ταξιδέψαμε με το συνεταίρο μου, Πάτρα, Άραξο για αυτοψία σε ένα μεγάλο ακίνητο, Μανωλάδα για γεύμα εργασίας, μετά Λόγγο για να κολυμπήσω, μετά στο Δημαρχείο Τρίπολης, μετά δείπνο εργασίας με το Δήμαρχο στην Τρίπολη. Επιστρέψαμε στις 2:30 το άλλο πρωί!!

Την περασμένη εβδομάδα ένα αντίστοιχο ταξίδι στη Σαντορίνη δύο ημερών με αυτοψίες, πολεοδομίες, επιβλέψεις, που όμως πάντα περιελάμβανε κολύμπι, στην Μπερίσα τη μια μέρα και στο Καμάρι την επόμενη, ανάλογα με τους ανέμους και το κύμα!

Τις υπόλοιπες μέρες που είμαι στη βάση μου ξύπνημα στις 7:30-8:00 και αμέσως δουλειά για το γραφείο, μια και έχω την πολυτέλεια το σπίτι μου να είναι σε όροφο του ίδιου κτηρίου όπου στεγάζεται και το γραφείο μου. Και μετά όλη τη μέρα σχέδια, συναντήσεις, πληρωμές – ευτυχώς ηλεκτρονικές – τηλέφωνα, συνεργασία με τους συναδέλφους του γραφείου, και εκτός γραφείου κάποια επίβλεψη, κάποια Πολεοδομία, κάποιο Υπουργείο, κάποια Τράπεζα. Αν τύχει και οι εκτός γραφείου εξορμήσεις είναι κοντά σε θάλασσα, μπαίνει σφήνα κι ένα σαραντάλεπτο κολύμπι. Αλλιώς το απαραίτητο καθημερινό κολύμπι, χειμώνα καλοκαίρι, τη νύχτα!! Τα περισσότερα χειμωνιάτικα κολύμπια γίνονται νύχτα μετά το γραφείο και την πρόβα για το θέατρο. Κάπου μέσα σε αυτό το Πρόγραμμα χωρούν κάποιες φωτογραφήσεις, συνεντεύξεις σε ραδιόφωνα η τηλεοράσεις, κάποια κείμενα … εξωσχολικά, κάποια παράσταση συναδέλφων.

Θα μου πείτε δικές σου προσωπικές στιγμές δεν έχεις; Όλες δικές μου στιγμές είναι. Και όσο κουραστικές κι αν είναι, έρχεται η θάλασσα και το θέατρο – τις μέρες που παίζω – και με ξεκουράζουν.

Και έτσι νοιώθω πλήρης και ευτυχισμένη! «Ο αγώνας έχει χαρά κι ας είναι κοπιαστικός» λέει κάπου η Βέμπο στην παράστασή μας.

Ποιά παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας σας τρομάζει και σάς βάζει σε σκέψεις;Η έλλειψη μνήμης!

Η ασυνέχεια του Ελληνικού κράτους!

Η έλλειψη προγραμματισμού!

Το «δε βαριέσαι»!

Το ότι δεν παίρνουμε το μάθημά μας!!