Η Ελένη Κοκκίδου στο www.pagenews.gr: «Δεν μπορεί να γεμίσει η τηλεόραση μόνο με low budget παραγωγές»

Συνέντευξη με τη «Βούλα της Μουρμούρας ή αλλιώς την Ελένη Κοκκίδου. Ποιος δεν τη θέλει; Μια γυναίκα έξω καρδιά, ευγενική και ταλαντούχα είναι χαρά να τη γνωρίζεις και να μιλάς μαζί της. Η εν λόγω συνέντευξη έγινε κάπως βιαστικά λόγω μεγάλου φόρτου εργασίας της ιδίας, με την υπόσχεση να τα πούμε πάλι σύντομα στο θέατρο.

Γράφει η Έπη Τρίμη

Ξέρω πως έχετε θαυμάσια φωνή και πέραν της υποκριτικής είστε τραγουδίστρια του κλασσικού και του λαϊκού είδους. Ασχολείστε με τη μουσική, αλλά τα τελευταία χρόνια νομίζω ότι έχετε εστιάσει περισσότερο στην υποκριτική. Γιατί συνέβη αυτό; 

Ασχολούμαι και με τα δύο. Τα τελευταία δύο χρόνια, όμως, επέλεξα να μην τραγουδήσω κάπου, λόγω κούρασης. Βλέπετε τα γυρίσματα της «Μουρμούρας» και το θέατρο είναι αυτήν τη στιγμή προτεραιότητά μου. 

Τι σάς γεμίζει περισσότερο;

Η μουσική και η υποκριτική είναι δύο διαφορετικά είδη. Εγώ κατά βάση είμαι ηθοποιός, αν και το θέατρο εμπεριέχει όλες τις τέχνες. Η επαφή με τον κόσμο, το ότι είσαι μόνος σου επί σκηνής και ερμηνεύεις, αποτελεί ένα στοίχημα. Εκεί ή κερδίζεις ή χάνεις το κοινό. Το θέατρο πάντως μου θέτει αρκετά ερωτήματα που προσπαθώ να τα απαντήσω αλλά… σε αφήνει με μια απορία, δεν τελειώνει δηλαδή ποτέ το ερώτημα…

Πόσο διαφορετική είναι η σχέση ηθοποιού-θεατή επί σκηνής, σε σχέση με την αναγνωρισιμότητα και το σεβασμό που τρέφει ο τηλεθεατής;

Οι άνθρωποι που με γνώριζαν από το θέατρο, νομίζω ότι πλέον νιώθουν μεγαλύτερη οικειότητα μαζί μου. Οι υπόλοιποι που δε με γνώριζαν, έρχονται στο θέατρο για να με δουν. Μου αρέσει κι εκτιμώ την οικειότητα και προσπαθώ να την ανταποδώσω.

Πώς νομίζετε ότι πρέπει να ανταποδίδει ο καλλιτέχνης την αγάπη του κόσμου, δίχως να δημιουργεί την αίσθηση ότι είναι απρόσιτος;

Πρέπει να διατηρείς το μέτρο. Εμένα μου έχει τύχει μια αδιακρισία δύο φορές, σ’ αυτά τα πέντε χρόνια που παίζεται η ”Μουρμούρα”. Μέχρι ενός σημείου, επιβάλλεις κι εσύ το σεβασμό απέναντι στους άλλους. Δεν είμαι ένα μικρό παιδί που θα πέσουν πάνω του να το ”φάνε” και δεν είχα συχνή παρουσία στην τηλεόραση. Πάντως δεν έχω ζήσει κανιβαλισμό, αλλά ευγένεια, καθώς παίζω σε μια σειρά με πολλά κωμικά στοιχεία που ταυτίζεται και ο θεατής σε πολλές στιγμές. 

Είναι σπουδαίο να εισπράττεις αγάπη και ευλογία για εσάς τους ηθοποιούς καθότι σας δίνει δύναμη. 

Ναι, διότι νιώθεις χρήσιμος. Παρέχεις κάτι στους άλλους που τους είναι ιδιαίτερα ευχάριστο. Δεν είναι απλό πράγμα το να έχεις την πολυτέλεια να μεταδίδεις μέσω της τηλεόρασης την προσφορά ευχάριστων συναισθημάτων. Αυτό δεν το είχα ξαναζήσει, είναι μια μοναδική εμπειρία.

Πώς σας είχε γίνει η πρόταση για τη ”Μουρμούρα”; Τι σας έκανε το πρώτο ”κλικ” για να την αποδεχθείτε;

Οι άνθρωποι που με πρότειναν για τη ”Μουρμούρα” με γνώριζαν μέσω θεάτρου και αποφάσισαν να πάρουν το ρίσκο αυτό, διότι στην τηλεόραση τα πράγματα είναι λίγο σικέ. Να ξέρετε πως στην τηλεόραση δύσκολα ρισκάρουν. Η τηλεόραση είναι ένα διαφορετικό μέσον και μπορεί να μην είσαι αποτελεσματικός, ακόμη κι αν κουβαλάς μια πορεία στο θέατρο.

Πώς σας φαίνονται οι αλλαγές που προέκυψαν με τα ζευγάρια που αποχώρησαν και στη θέση τους ήρθαν νέα; 

Ο κόσμος, είναι της συνήθειας. Έτσι έγινε και στη ”Μουρμούρα” . Ο κόσμος δυσκολεύεται να συνηθίσει τις αλλαγές. Πάντως κανένα ζευγάρι δεν υπολείπεται και όλα είναι εξαιρετικά. 

Πιστεύετε ότι μια παραγωγή low budget αλλά με ευρηματικό σενάριο και δομημένους χαρακτήρες, δεν θα μπορούσε να υλοποιείται ως συνταγή αντί να προτιμούνται ξένες σειρές όπως τα τουρκικά σήριαλ;

Η ”Μουρμούρα” είναι μια επιτυχημένη συνταγή ωστόσο δεν πιστεύω ότι θα μπορέσουν όλα τα προγράμματα να ακολουθήσουν το δρόμο της. Δεν μπορεί να γεμίσει η τηλεόραση μόνο με low budget παραγωγές. Δεν είναι εύκολο πάντως να κάνεις σίριαλ με χαμηλό κόστος. Δεν αμφιβάλλω ότι οι παραγωγοί αναζητούν συνεχώς λύσεις. Μακάρι να είχαμε αρκετές παραγωγές δικές μας, τουλάχιστον έχει αρχίσει να φεύγει η μόδα με τα τούρκικα σίριαλ. 

Σας έχει τύχει να μην πληρωθείτε από μια δουλειά;Όχι δεν μου έχει τύχει. Ιδίως τώρα, έχω να πω ότι ο Alpha είναι συνεπέστατος στις υποχρεώσεις του.

Πώς ορίζεται για εσάς η υποκριτική; Είναι τα λεφτά, η δόξα, οι νέες προτάσεις, το χειροκρότημα;

Καταρχήν, υπάρχει η εσωτερική ανάγκη να βρεθώ στη σκηνή. Η ανάγκη αυτή υπάρχει ανεξέλεγκτη σε κάθε ηθοποιό. Αυτό συνήθως υπάρχει μέσα μας από μικρά παιδιά. Θέλω να πω ότι υπάρχει μια έλξη προς τα φώτα, που κατ’ εμέ είναι ένας τρόπος για να ζω καλά. 

Στη σκηνή, ζω καλά, εκεί βρίσκω τους χρόνους μου, είμαι ισορροπημένη, ξεχνώ τις ανασφάλειές μου, τα ”σκοτάδια” μου, βγαίνω στο φως και ζω ”πλούσια”. Οδηγήθηκα από ένστικτο, δεν είπα ποτέ ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Το θέατρο κουβαλά μια πνευματικότητα η οποία δεν μπορεί να έρθει εύκολα σε κάποιον.

Πρέπει να είσαι αεικίνητος. Να εμβαθύνεις και να εξετάζεις νέα δεδομένα συνεχώς. Αλλάζεις καλλιτεχνικούς συντρόφους, αλλάζεις συνεχώς στέγη κι αλλάζεις είδη θεάτρων. Κάθε φορά έχεις να αντιμετωπίσεις μια νέα πραγματικότητα. Είσαι σαν παιδί που αντικρίζει για πρώτη φορά τον ήλιο. Γι’ αυτό και οι ηθοποιοί φέρουμε ως ενήλικες συχνά την παιδική μας απορία για τον κόσμο.

Το ότι συνεργάζεστε αρμονικά με τόσο κόσμο οφείλεται στον χαρακτήρα σας ή στην τυπικότητά σας;

Και τα δύο. Πρέπει να είσαι επαγγελματίας, αλλά αυτό είναι και θέμα χαρακτήρα. Αν είσαι απείθαρχος, κάποια στιγμή θα σε ”ξεβράσει” ο χώρος, δεν θα μπορείς να σταθείς.

Ποια είναι τα δυνατά και ποια τα αδύναμα στοιχεία του χαρακτήρα σας;

Αγαπώ αυτό που κάνω, άρα αγαπώ και τους ανθρώπους με τους οποίους δουλεύω. Για εμένα αυτό είναι πρωταρχικό και δεν αντιλαμβάνομαι τη ”μυθολογία” που υπάρχει ότι ο ένας ηθοποιός πρέπει να βγάλει το ”μάτι” του άλλου. Δεν είναι θέμα κακίας αυτό. Ο ηθοποιός είναι πολύ ευάλωτο πλάσμα γιατί το όργανό του είναι ο εαυτός του, οι δυνάμεις του, οι εμπειρίες του, οι ανασφάλειές του. Δεν ξέρεις από που να πιάσεις και που να αφήσεις το θέμα. Γι αυτό και οι ηθοποιοί φέρονται ”υστερικά” ή μελοδραματικά…

Σε πολλούς παίζει ρόλο κι ο κόσμος καθώς και η δημοσιότητα. Αυτό έγκειται στην προσωπική καλλιέργεια και στις αρχές που υπάρχουν. Κάποιος μπορεί παραδείγματος χάρη να τρελαθεί, διότι δεν έχει την καλλιέργεια να το επεξεργαστεί. 

Εδώ υπάρχει μια μοναδικότητα. Πέφτουν τα φώτα πάνω μας κι έχουμε τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε αισθήματα και σκέψεις σε 500 άτομα που βρίσκονται από κάτω. Όταν πέφτουν τα φώτα πάνω σου και ζητωκραυγάζουν τόσοι, λόγω του ότι έχεις δουλέψει μια ζωή για να το πετύχεις, ε, αντιλαμβάνεται κανείς ότι το χειροκρότημα και η θέρμη, ζεσταίνουν την καρδιά μας. Εκείνη την ώρα αισθάνεσαι τι πάει να πει δόξα και πόσο αξίζει η προσπάθειά μας.

Είχατε κάποιο πρότυπο που θα θέλατε να το φτάσετε;

Είχα πρότυπα τις μεγάλες ηθοποιούς, όπως τη Μαίρη Αρώνη και την Ελένη Μανωλίδου. Δυστυχώς δεν πρόλαβα την Παξινού. Μετά θαύμασα άλλες γυναίκες όπως τη Ράνια Οικονομίδου. Παλαιότερες συναδέλφους από μένα, αν και σίγουρα ξεχνώ…

Η τέχνη είναι προνόμιο των πλουσίων;

Η τέχνη είναι ανάγκη. Έχει σημασία το ταλέντο αλλά παίζει ρόλο και ο τρόπος που το καλλιεργείς. Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να παίζουν, να τραγουδάνε, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα γίνουν απαραίτητα καλοί μουσικοί. Το να βγεις στη σκηνή εκφράζει μια βαθύτατη ανάγκη που υπάρχει μέσα σου και χωρίς αυτή, απλά δεν μπορείς να ζήσεις καλά. Από τη στιγμή που το πράξεις, θα το κάνεις με πάσα στοργή και ”φανατισμό” αλλά και τίμημα. 

Άρα θέλετε να πείτε ότι μια καριέρα στηρίζεται στις καλές επιλογές…

Στο τέλος του δρόμου φαίνεται το αποτέλεσμα, όχι κατά τη διάρκεια. Αυτός που επιλέγει μπορεί να επαναπαυτεί σ’ όσα ξέρει και να φτάσει με λιγότερα βέλη στη φαρέτρα του στο φινάλε. Ενώ όποιος έχει φάει πολλή σκόνη και λάσπη ίσως έχει περισσότερες εμπειρίες.

Ο θεατής είναι αυστηρός κριτής;

Έχουν αλλάξει τα πράγματα πλέον. Οι δημοσιογράφοι ας πούμε επηρεάζουν την πορεία που θα πάρει το κοινό, ποιον θα αποδοκιμάσει και αντίστοιχα επιδοκιμάσει. Το κοινό καθοδηγείται πλέον, ωστόσο υπάρχει ένα μικρό κομμάτι που ήταν πάντα θεατρόφιλο γιατί μέσα από το θέατρο ανασυντάσσεται και μαθαίνει. Που πηγαίνει στο θέατρο σα να πηγαίνει στο σχολείο. Μιλάμε για το κοινό που έχει υψηλές απαιτήσεις από ένα θέαμα. Εκείνοι δε θα στηριχθούν στις κριτικές που ακούνε, ούτε στις εκάστοτε μόδες. 

Παλιά υπήρχαν τρεις εφημερίδες και τρεις κριτικοί. Πλέον υπάρχουν εκατοντάδες κριτικοί, ιδίως με τα social media. Ας πούμε γράφω εγώ μια κριτική, έχω 5.000 φίλους κι επειδή μου έχει εμπιστοσύνη το κοινό, το καθοδηγώ. Πιστεύω πάντως ότι η πραγματική αξία ποτέ δεν πάει χαμένη.

Πιστεύετε ότι η συνεχής προσπάθεια ενός νέου ηθοποιού μπορεί να τον οδηγήσει και στην καταξίωση;

Δεν είναι σίγουρο αυτό. Οι καιροί έχουν αλλάξει πολύ, είμαστε πολλοί άνθρωποι σ’ αυτή τη δουλειά και δεν υπάρχει ψωμί γι όλους. Δυστυχώς δεν υπάρχει χώρος για όλους αυτούς.

Δε θεωρείτε ότι εφ’ όσον υπάρχει ανεργία είναι και λίγο ανήθικο να υπάρχουν τόσες σχολές για καλλιτεχνικά επαγγέλματα;

Δεν νομίζω ότι παροτρύνουν τον κόσμο. Οι σχολές κάνουν τη δουλειά τους. Είμαστε μια χώρα με αρκετές σχολές αλλά χωρίς ακαδημία θεάτρου, όπως σ’ άλλες χώρες. Όπως δεν υπάρχει και ακαδημία μουσικής. Λείπουν οι βασικοί θεσμοί κι έχουμε όλα αυτά τα πέριξ. Δεν μπορεί να πει μια σχολή ”όχι” στα παιδιά που θα έρθουν.

Μιλάμε γι’ ένα κοινωνικό πρόβλημα. Τα τελευταία χρόνια λόγω της τηλεόρασης έχει δημιουργηθεί μια τάση ώστε τα παιδιά να ακολουθήσουν τον δρόμο του θεάματος. Τώρα, λόγω της κρίσης, θα λιγοστεύουν…

Τι κάνετε στο θέατρο αυτόν τον καιρό;

Ξεκινήσαμε μια παράσταση μαζί με τη Μάρθα Φριντζήλα. Ο τίτλος της είναι «Σου φυλάξαμε μια θέση». Πρόκειται για μια ελεύθερη παράσταση, κατ’ εμέ performance, με κείμενα και πολλά τραγούδια. Έχει σχέση με την αντιμετώπιση που έχω για το τραγούδι, σαν ένα μικρό θεατρικό που λέει μια ιστορία με μουσική αντί για τις λέξεις. Κι όταν τελειώσεις, σου έχει αποκαλυφθεί ένας καινούργιος εαυτός. Ένας «άλλος», που έχει συναντηθεί με το βαθύ εγώ, με τις κρυμμένες αλήθειες. Είναι η ίδια η λειτουργία του θεάτρου.

Δεν είναι θαυμαστό το ότι περνάς από το ένα στο άλλο, κάνοντας κάτι πολύ φυσικό, αυτονόητο, αλλά και αναντικατάστατο; Πώς θα ήταν άραγε η ζωή χωρίς αυτό το ταξίδι;

Πάντα με συγκινούσαν οι ρεμπέτισσες, τότε που ήταν αρκετά επαναστατικό για μια γυναίκα το να ανέβει στο πάλκο. Η γυναίκα που έβλεπε τον άντρα της να φεύγει για την ξενιτιά, για τον πόλεμο, τα παιδιά της να σκοτώνονται. Η γυναίκα που υφίστανται όλα τ΄ ”απόνερα” της ζωής. Όλα αυτά που με συγκινούν, θα τα εκφράσω μέσω αυτής της παράστασης.

Η παράσταση παίζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Θα κάνει πρεμιέρα στις 29 Ιανουαρίου και θα διαρκέσει έως τις 3 Απριλίου.Σάς φυλάξαμε μια θέση στη δική μας παράσταση και θα χαρούμε να σάς δούμε!