Κατερίνα Διδασκάλου στο www.pagenews.gr: “Δεν καταλαβαίνω πως οι άνθρωποι περιορίζουν τα ζώα και τα πετούν σ’ ένα βαρέλι”

Τι να πρωτοπεί κανείς για την Κατερίνα Διδασκάλου, γι’ αυτήν την υπέροχη ηθοποιό κι άνθρωπο; Πως είναι λαμπερή, πως είναι ισορροπημένη, πως θα ήθελα να της μοιάσω, πως είναι εξαιρετική ηθοποιός; 

Τη συνάντησα μια βροχερή ημέρα στο café Roua κοντά στο μουσείο της Ακρόπολης. Ήρθε όμορφα ντυμένη (casual chic) με το μοναδικό της στιλ κι ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη. 

Ο χρόνος και των δύο ήταν λιγοστός και μάλιστα ξεχάσαμε να βγάλουμε φωτογραφίες για τους αναγνώστες του www.pagenews.gr. Ξεκινήσαμε χωρίς ερωτήσεις- κι ας τις είχα ετοιμάσει – γιατί η κουβέντα μας ήταν φιλική, σκόρπια λίγο αλλά ζεστή κι ανθρώπινη. Άλλωστε οι ωραιότερες συνεντεύξεις γίνονται χωρίς πρόγραμμα και χωρίς κανόνες. Τι ομορφότερο από το να κοιτάς στα μάτια έναν άνθρωπο και να συνομιλείς μαζί του με άνεση λες και είστε χρόνια φίλοι; 

Συνέντευξη στην Έπη Τρίμη

Κατερίνα μου ήσουν εκπληκτική στο ρόλο της Φρόιλαν Σνάιντερ, στο Cabaret. Διάβασες την κριτική μου στο www.pagenews.gr; 

Σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια αλλά κριτικές δε διαβάζω. Τις σέβομαι μεν-γιατί οι άνθρωποι που ασχολούνται μ’ αυτές κουβαλούν μεγάλη ευθύνη- αλλά προσωπικά προτιμώ την ανταλλαγή απόψεων και τα λόγια από καρδιάς, να όπως τώρα! Έχω αποφασίσει να μη διαβάζω ούτε τις καλές ούτε τις κακές κριτικές και να κάνω το μέγιστο της προσπάθειάς μου. 

Σ’ επηρεάζουν οι κριτικές;

Επειδή είμαστε άνθρωποι, ό,τι διαβάζουμε παίρνει ένα μέρος της σκέψης μας. Αλλά ξέρεις κάτι; Όταν μπαίνω σε μια δουλειά το κάνω με αρκετό σεβασμό, είμαι αποφασισμένη να κερδίσω κι αυτό είναι το στοίχημα. Για παράδειγμα, τώρα ξεκίνησα από την αρχή μαθήματα τραγουδιού, κάτι που έκανα με πολύ μεγάλη χαρά. Ακόμα θυμάμαι τη μέρα που ο φίλος Τάκης ο Ζαχαράτος με ρώτησε αν είμαι ελεύθερη φέτος το χειμώνα. Του είπα ότι είμαι ελεύθερη το μισό χειμώνα και μού απήντησε: ”α, τέλεια, αυτό θέλουμε κι εμείς”.

Είναι η πρώτη μου συνεργασία με το Σωτήρη Χατζάκη αλλά όχι και το πρώτο μιούζικαλ στο οποίο συμμετείχα. Όλοι δούλεψαν σκληρά κι ο καθένας είτε ηθοποιός, είτε χορευτής έδωσε όλη του την ψυχή. Γι’ εμένα μια πολύ ευχάριστη έκπληξη ήταν η Τάμτα. Πρόκειται γι’ έναν εργατικό και ταπεινό άνθρωπο- πραγματικά νιώθω τυχερή που τη γνώρισα- όπως νιώθω τυχερή για το λόγο που βρέθηκα στη σκηνή μαζί με τον Τάσο Νούσια που υποδυθήκαμε το ζευγάρι. Πρόκειται γι’ ένα γλυκύτατο άνθρωπο κι εξαιρετικό συνάδελφο.

Είχες άγχος; 

Πλησίασα τη δουλειά με σεβασμό κι άγχος, όσον αφορά το καλλιτεχνικό μέρος. Είναι ένα καλό υποκριτικό stretching, καθώς πρόκειται για μια γυναίκα εντελώς διαφορετική από τα πρότυπά μου. Έχω αρχίσει να το απολαμβάνω πλέον…(γέλια).

Τι πραγματεύεται το Cabaret;

To Cabaret είναι ένα μιούζικαλ σε σκηνοθεσία του Σωτήρη Χατζάκη, χορογραφίες του Δημήτρη Παπάζογλου και σε πρωτότυπους στίχους της Αφροδίτη Μάνου σε μια υπερπαραγωγή ενάντια σε συμβάσεις, γεμάτη σαγήνη, έρωτα, εκκεντρικότητα, χορό και πολλή μουσική!Στο ρόλο του Κομπέρ βρίσκεται ο Τάκης Ζαχαράτος και της Σάλι Μπόουλς η Τάμτα.

Η υπόθεση μάς μεταφέρει στο Βερολίνο του 1930. Στη σκιά του ναζισμού ένα υπόγειο Καμπαρέ κινείται στους ρυθμούς της νύχτας. Πάνω σ’ όλους αυτούς και στην ιστορία της εποχής που σηματοδοτεί την παρακμή της Δημοκρατίας στη Βαϊμάρη πέφτει η σχολιαστική ματιά του Κομπέρ, ενός πληθωρικού παρουσιαστή με σαρδόνιο χιούμορ, που υποδύεται ο Τάκης.

Όλα τα πρόσωπα του έργου ζουν την προσωπική τους ιστορία, συνδεδεμένη με τα γεγονότα της εποχής. Στο κέντρο της πλοκής, η ιστορία της νεαρής performer Σάλι Μπόουλς, που εμπλέκεται συναισθηματικά μ’ έναν Αμερικανό συγγραφέα, τον Κλίφορντ Μπράντσο, τον οποίο υποδύεται ο Ευθύμης Ζησάκης. Σε παράλληλο επίπεδο κινείται η σχέση ενός ζευγαριού, της Φροιλάιν Σνάιντερ (που υποδύομαι εγώ) με τον Χερ Σουλτζ (Τάσο Νούσια).

Άπαντες, επί σκηνής, έδωσαν την ψυχή τους, είναι εκπληκτικοί και χαίρομαι που συνεργάζομαι μαζί τους. 

Κατερίνα επί σκηνής έδωσες όλη σου την ψυχή κάτι που το βλέπω και το εισπράττω σε όλες σου τις δουλειές. Θα θέλαμε τις σκέψεις σου. 

Την ψυχή μου τη δίνω έτσι κι αλλιώς. Άλλωστε αν δεν αγαπήσεις αυτό που κάνεις, δεν μπορείς και να το ευχαριστηθείς…

Πάντα πάω νωρίς στο θέατρο αλλά φέτος πηγαίνω ακόμη νωρίτερα ώστε να ζεστάνω τη φωνή μου, δε γίνεται αλλιώς. Υπάρχουν δουλειές που δε γίνεται να μην διαθέτεις υπερβολικό ζήλο όπως έλεγε κι ο Ταλεϊράνδος*. 

Μα μη μου πεις πως δεν ήξερες μέσα σου πως θα τα καταφέρεις γιατί δεν το πιστεύω. Θέλεις δηλαδή ενθάρρυνση; 

Φυσικά και μου αρέσει ν’ ακούω καλά λόγια. Ο Αλέξιος Πρίφτης μου έλεγε από την αρχή να μην ανησυχώ κι ότι εν τέλει θα τα βγάλω πέρα. Με τις πολύτιμες συμβουλές του αισθάνομαι αρκετά στέρεα και μπορώ να αντιμετωπίσω πάνω στη σκηνή όσα έρθουν.

Πάντα είχα ανάγκη κι ήθελα να ακούω πως θα τα καταφέρω μια χαρά. Βέβαια, μετά τα 30 η υπερβολική μετριοφροσύνη βλάπτει. Ωστόσο είναι ευχάριστο να επιβεβαιώνεσαι. Δεν είναι κακό να ακούς κάποιο καλό λόγο για τη δουλειά σου. Τα δέχομαι όσα μου λένε με μεγάλη ευγνωμοσύνη και συνεχίζουμε ακάθεκτοι….

Φέτος είδαμε αρκετά μιούζικαλ. Εκτιμάς ότι χωράνε όλα αυτά στις αθηναϊκές σκηνές; Θα προλάβει άραγε να τα δει ο κόσμος και πώς μπορεί να ξεχωρίσει τι αξίζει;

Κάθε παράσταση έχει τη δική της ροή και μοίρα. Αν ξέραμε εκ των προτέρων, τότε θα κάναμε μόνο επιτυχίες… 

Δεν μπορείς να ψυχανεμιστείς την έκβασή τους;

Όχι. Ακούω ότι γενικώς πάνε καλά και πιστεύω ότι όλοι οι καλοί χωράνε. Ένα είδα φέτος, το «Hair» και είδα ταλαντούχα άτομα. Οπότε γιατί όχι; Η καλή δουλειά πάντα τραβάει ένα κοινό. Αυτό δείχνει ότι ο κόσμος θέλει να πηγαίνει στο θέατρο κι αναγνωρίζει το δόσιμο της ψυχής μέσα από τη σκηνή. Τον κόσμο, άλλωστε, δεν τον ξεγελάς εύκολα…

Πώς είναι δυνατόν η τηλεόραση να έχει τόσο χαμηλό επίπεδο τη στιγμή που ένα μέρος του κοινού μπορεί να ξεχωρίζει και να εκτιμά το καλό θέατρο;

Η τηλεόραση είναι ένα τεράστιο θέμα. Την αγαπώ κι έχω βγάλει χρήματα από το Μέσο αυτό. Μετά την επιστροφή μου από τη Νέα Υόρκη, η τηλεόραση μ’ έφερε σ’ επαφή με το πλατύ κοινό. Πιστεύω ότι ο κόσμος όταν του προσφέρεται κάτι καλό μπορεί να το ξεχωρίσει. Ας μην ξεχνάμε το ”Νησί” ή το ”4” του Παπακαλιάτη, που έκαναν μεγάλες θεαματικότητες. Εκείνη την εποχή μάλιστα, τα ριάλιτι πάτωσαν…

Αυτό βέβαια είναι ευθύνη των καναλιών, τα οποία πρέπει να βάλουν πλάτη και το χέρι στην τσέπη ώστε να βγάλουν πρότζεκτ που δεν υποτιμούν το κοινό. Δυστυχώς ή ευτυχώς, η τηλεόραση καθορίζει την αισθητική μιας χώρας γιατί είναι συνέχεια παρούσα στα σπίτια. Είναι ανοιχτή στο 90% των σπιτιών της χώρας, άρα φέρει αρκετή ευθύνη…

Επίσης, καλό θα ήταν και η κρατική τηλεόραση να βγει μπροστά, να πάρει τα ηνία στηρίζοντας περισσότερο τον πολιτισμό και τις τέχνες. Θα ήθελα πολύ να παίξω σ’ ένα καλό σίριαλ στην ΕΡΤ. Εάν ερχόταν ένα σενάριο το οποίο ήταν δυνατό, προφανώς θα το έκανα με πολύ χαρά.

Ποιες σειρές θα ξεχωρίζεις;

”Η Μουρμούρα” στον Alpha μου αρέσει κι είναι αξιόλογη δουλειά. Έκανα και guest πέρσι στο σίριαλ και βγήκε ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα.

Αλλά ισχύουν όσα είπα και προηγουμένως. Οι ιθύνοντες στα κανάλια θα πρέπει να ρισκάρουν και να βάλουν το χέρι στην τσέπη ώστε να βγουν νέες αξιόλογες δουλειές και νέα σίριαλ. Εδώ θα μου πεις ότι το Μega έγινε ένα… σίριαλ από μόνο του…

Μου έδωσες πάσα. Ποια είναι η άποψή σου για όσα συμβαίνουν στο Mega;

Αρχικά, να τονίσω ότι είναι πολύ ωραίο γεγονός στην εποχή μας που υπάρχουν άνθρωποι που απαιτούν και λαμβάνουν τα χρήματά τους.

Δεν είμαι ούτε αναλύτρια, ούτε πολιτικός, αλλά δεοντολογικά, πιστεύω ότι αυτό δεν έπρεπε να το αφήσουν να συμβεί. Οι μέτοχοι, έχουν βγάλει αρκετά χρήματα στις πλάτες ηθοποιών και δημοσιογράφων. Και επί της παρούσης δεν αναφέρομαι στα golden boys, αλλά στους υπόλοιπους μισθωτούς όλων των ειδικοτήτων. Από την άλλη, όφειλαν οι καναλάρχες -που έδωσαν αυτά τα χρήματα και τα εισέπραξαν στο εκατονταπλάσιο- να βάλουν πλάτη. Πρέπει να υποστηριχθεί η καλή τηλεόραση. Ανεβάζοντας την αισθητική, τότε ανεβαίνουν όλα τα υπόλοιπα γύρω μας. 

Θα κάνω το δικηγόρο του διαβόλου. Πιστεύεις ότι συμφέρει το να υπάρχει κόσμος με υψηλό πνευματικό υπόβαθρο;

Μακροπρόθεσμα συμφέρει τους πάντες, διότι καλή αισθητική σημαίνει σωστή στάση απέναντι στη ζωή. Επικίνδυνος είσαι γι’ εκείνους που θέλουν μόνο να αρπάξουν. Δεν είμαι ρομαντική, είμαι γειωμένη, αλλά συνάμα είμαι κι αισιόδοξη…

Είμαι απογοητευμένη από την πολιτική κατάσταση και τους πολιτικούς. Πιστεύω όμως ότι αν ο καθένας από μάς κάνει αυτό που ξέρει με τον καλύτερο τρόπο τότε θα κλείσει η «ψαλίδα». Όταν λοιπόν ο καθείς από εμάς από το μετερίζι του προσπαθήσει να κάνει ωραιότερο το περιβάλλον του, τότε θα υπάρξει άνοδος. Όλα αυτά από μόνα τους είναι αισθητική και πηγαίνει αλυσιδωτά. Μπορείς και οφείλεις να σέβεσαι τον συνάνθρωπό σου, το κοινό σου…

Έχεις πολύ καλή προφορά στα γαλλικά. Πώς προέκυψε αυτό;

Μάλλον έπρεπε να ήμουν Γαλλίδα σε μια προηγούμενη ζωή μου (γέλια). Έμαθα εδώ τη γλώσσα στο γαλλικό ινστιτούτο και δεν τα έχασα ποτέ, αν και πέρασα 10 χρόνια στη Νέα Υόρκη. Έτσι, έπαιξα και σε ταινίες του Ερίκ Ρομέρ. Αισθάνομαι, μάλιστα, φοβερά τυχερή. Είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Ένας κύριος γλυκύτατος, προσηνής, διαυγέστατος, παρά την ηλικία του.

Έζησες για πολλά χρόνια στη Νέα Υόρκη. Εκεί ανθεί ο πολιτισμός. Προκύπτει από τη μέριμνα του κράτους ή οφείλεται στην ιδιωτική πρωτοβουλία; 

Με κάποιον τρόπο, η ιδιωτική πρωτοβουλία έχει φτάσει στα ύψη εκεί, τουλάχιστον έτσι όπως το έζησα. Παράλληλα έζησα ως πολίτης με παροχές. Ήταν γι’ εμένα εντυπωσιακό το γεγονός πως στα μέσα της δεκαετίας του ’80 πατούσες το κουμπί και σε δευτερόλεπτα μπορούσε κάποιος να σ’ εξυπηρετήσει στο τηλέφωνο. Εδώ παίρνεις να σε εξυπηρετήσουν και περιμένεις μία ώρα (γέλια)…Εκεί πιστεύω ότι έχουν μπει αυστηρότερες προδιαγραφές!!

Είσαι αισιόδοξη ως χαρακτήρας; 

Ξέρεις, προσπαθώ να βλέπω την καλή πλευρά των πραγμάτων, γιατί πιστεύω ότι αν πω ”βρέχει σήμερα ρε γαμώτο” αντί για ”ωραία, έχει βροχή άρα θα ποτιστούν τα λουλούδια μου”, δε θα κερδίσω κάτι. Η μεμψιμοιρία δε μάς οδηγεί πουθενά, δυστυχώς. Χωρίς να αιθεροβατώ, πιστεύω ότι αρχίζοντας τη μέρα θετικά, προκαλείς και θετικά πράγματα.  Ο λαός λέει ”καλομελέτα κι έρχεται” κάτι που δεν είναι τυχαίο.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σου;

Έχω στα ”σκαριά” δύο ταινίες, μία του Κάρολου Ζωναρά και μία του Μιχάλη Κωνσταντάτου. Θα γίνουν άνοιξη-καλοκαίρι, όταν τελειώσει από το ”Cabaret”. Χαίρομαι αρκετά και για τις δύο ταινίες, αλλά και τους ρόλους μου. Στη μία ταινία υποδύομαι μια μοναχική γυναίκα, δίχως οικογένεια, αλλά πλούσια, που ζει με τα σκυλιά της. Στην άλλη, υποδύομαι μια γυναίκα που ζει στις αναμνήσεις της, σε έγγαμη κατάσταση μ’ έναν πλούσιο άνδρα που της κάνει όλα τα χατίρια.

Πάλι μου έκανες πάσα. Ποιος είναι για σένα ο ιδανικός σύντροφος;

Ιδανικός είναι ένας άνθρωπος που μπορεί να σε εξελίξει μέσω της συνύπαρξης. Κάποιος που σε καταλαβαίνει, που προσπαθεί ν’ αλλάξει τον εαυτό του κι όχι εσένα.

Και γιατί είμαστε συναισθηματικά ”κουτσοί”;

Είμαστε; Αν ναι, γίνεται επειδή υπάρχει εγωισμός και μονόπλευρη αντιμετώπιση των πραγμάτων. Ξέρεις, ο καλύτερος φίλος μας πρέπει να είναι ο εαυτός μας…

Τι σημαίνει αγάπη και προσφορά; Πώς την αντιλαμβάνεσαι μέσα σου; 

Δεν καταλαβαίνω πως οι άνθρωποι περιορίζουν τα ζώα και τα πετούν σ’ ένα βαρέλι. Αυτό πάει όντως πίσω τον πολιτισμό μας. Βρίσκω τραγικό να αφήσεις ένα αβοήθητο πλάσμα να πεθάνει. Η αγάπη δίνεται γενναιόδωρα παντού. Φιλοξενώ έναν άστεγο στο σπίτι μου. Ο κυρ Δημήτρης κερδίζει αυτό που του δίνω επάξια, φυλάει το σπίτι, εργάζεται. Απλώς κι αυτός απέκτησε μια ζωή, έχει μια στέγη. Δε δίνει και σε μένα χαρά; 

Η κλασική φράση που λέμε στα παιδιά: ”Αν δεν μοιραστείς δεν κάνεις φίλους” νομίζω ότι ισχύει σ’ όλη μας τη ζωή. Ο Σωκράτης έλεγε ότι αυτός που δίνει έχει μεγαλύτερη χαρά από αυτόν που παίρνει. Αυτή είναι και η ευχή μου προς όλους τους ανθρώπους.

Τι σημαίνει για εσένα καλός γονέας;

Αν μπορούμε να κάνουμε τα παιδιά μας να ζουν χωρίς φόβο και ν’ ανοίγουν τα φτερά τους, τότε θα ήμασταν όλοι επιτυχημένοι. Οι δικοί μου γονείς έκαναν αυτό που νόμιζαν καλύτερο, ήταν μια αρκετά φοβισμένη γενιά, αλλά παρ’ όλα αυτά ήταν τολμηροί άνθρωποι. Ο πατέρας μου έλεγε ότι είναι συμφέρον μας να αγαπάμε τους άλλους και η μητέρα μου, μου είχε πει στα 15 ότι ”σου εύχομαι να έχεις μια τόσο ενδιαφέρουσα ζωή ώστε να μην ασχολείσαι με τις ζωές των άλλων”. Αυτά τα πράγματα είναι από μόνα τους μια μεγάλη περιουσία.

* Ο Γάλλος διπλωμάτης Σαρλ-Μορίς ντε Ταλεϊράν-Περιγκόρ, πρίγκιπας του Μπενεβέντο, γνωστότερος στα ελληνικά ως Ταλεϊράνδος, γεννήθηκε στο Παρίσι και ανήκε σε οικογένεια της ανώτατης αριστοκρατίας, αν και όχι πλούσια. H χωλότητά του από το ένα πόδι δεν είναι εξακριβωμένο αν οφειλόταν σε ατύχημα κατά την παιδική ηλικία ή αν ήταν ελάττωμα εκ γενετής. Πάντως απέκλεισε τον Ταλεϊράνδο από το στρατιωτικό στάδιο, για το οποίο τον προόριζε η οικογενειακή παράδοση, και τον υποχρέωσε, παρά την εγνωσμένη ασέβειά του, να ακολουθήσει εκκλησιαστική σταδιοδρομία: το 1789 ο βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΣΤ½ τον έκανε επίσκοπο του Οτέν.