Μανώλης Κλωνάρης στο www.pagenews.gr: «Μπορείς να μην υποκύψεις στην αδράνεια όταν είσαι βουτηγμένος στη ζωή»

Ο Μανώλης Κλωνάρης είναι απόφοιτος της δραματικής σχολής του Θεάτρου Τέχνης. Έχει συμμετάσχει σε παραστάσεις όπως, «Η Αρχή του Αρχιμήδη» σε σκηνοθεσία Λ.Ταλιώτη, «Γκάμπυ» σε σκηνοθεσία Κ.Καραλή και «Σαλώμη» σε σκηνοθεσία Ν. Καραθάνου. 

Από τις 17 Ιανουαρίου τον συναντάμε κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στην παράσταση «BU21» του Stuart Slade, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά στο θέατρο 104. Το έργο παρουσιάζεται σε πανελλήνια πρώτη, μετά το περσινό του ανέβασμα στο West End του Λονδίνου και πραγματεύεται τις ιστορίες έξι επιζώντων ενός τρομοκρατικού χτυπήματος.

 Έπη Τρίμη

Η παράσταση BU21, στο θέατρο 104 πραγματεύεται το φαινόμενο της τρομοκρατίας μέσα από την ιστορία έξι επιζώντων. Γιατί πρέπει να τη δει ο θεατής; 

Γιατί είναι μια ωραία και τίμια παράσταση.

Τι είναι αυτό που σας έκανε το «κλικ» προκειμένου να ανεβάσετε ένα έργο μ’ ένα δύσκολο και λεπτό θέμα όπως αυτό; 

Οι συντελεστές της δουλειάς πρώτα και κύρια και η καλή πρόθεση του σκηνοθέτη μας γι’ ένα αποτέλεσμα αντάξιο του οράματός του.

Πώς θα αντιδρούσατε αν υποθετικά ήσασταν στη θέση των ηρώων σας; 

Ποτέ κανείς δεν ξέρει ποια θα ήταν η αντίδρασή του σε μια βίαιη συνθήκη.

Τι μήνυμα θέλετε να περάσετε στον κόσμο που σάς παρακολουθεί επί σκηνής και τί σας έχουν πει μετά το πέρας της παράστασης; 

Πιστεύω ότι η τέχνη είναι υποκειμενική και ο κάθε ένας εισπράττει το μήνυμα που θέλει να εισπράξει.

Όλος ο θίασος απαρτίζεται από άτομα που έχουν κάνει πολύ μελετημένα επαγγελματικά βήματα και καμία εμπορική συνεργασία είτε αφορά στην τηλεόραση, είτε στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Αυτό αποτελεί στοιχείο που να σας ενώσει ως αισθητική αντίληψη και φιλοσοφία;

Το «Μπρούσκο» θα το χαρακτήριζα εμπορική συνεργασία, παρόλα αυτά δεν με εμπόδισε στην συνοχή μου με τον υπόλοιπο θίασο. 

Πώς ξεκινήσατε να φαντάζεστε τους εαυτούς σας ως ηθοποιούς; Ήταν η χρυσόσκονη που περιλαμβάνει από απόσταση το επάγγελμα ή εσωτερική ανάγκη για κάτι μη συμβατικό άρα και βαρετό;

Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Η δουλειά μου μού προσφέρει χαρά μέσω της διαδικασίας της. Η επιλογή μου δεν οφείλεται σε κάποιο κόμπλεξ ή απωθημένο.

Ποιο είδος είναι δυσκολότερο να αποδόσεις θεατρικά; Η κωμωδία, ένα κοινωνικό έργο ή ένα δράμα; 

Όλα ειναι εξίσου δύσκολα. Εξαρτάται απο το πόσο φυγόπονος είσαι για να τα δουλέψεις.. 

Μέσα από την υποκριτική δουλεύουμε το ρόλο ή και τον εαυτό μας; 

Ένα συνονθύλευμα και των δυο θα έλεγα.

Η Μαρίκα Κοτοπούλη είχε πει: "Τί με κοιτάς, Καλλέργη; Εγώ από μικρή κοίταξα τη μούρη μου στον καθρέφτη και είπα στον εαυτό μου: Εσύ, Μαρίκα μου, δεν κάνεις για τις χαρές της ζωής. Για τις χαρές του θεάτρου μόνο κάνεις. Γι’ αυτό δε ζω πια παρά μόνο για το θέατρο". Υπάρχουν σήμερα ηθοποιοί αυτού του βεληνεκούς; 

Δεν είχα την τύχη να προλάβω την Μαρίκα Κοτοπούλη, αλλά πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν σπουδαίοι ηθοποιοί.

Σήμερα στην Αθήνα βλέπεις πνιγηρές υπάρξεις κι ανθρώπους που νιώθουν νεκροί. Μπορούμε να κάνουμε σα να μην βλέπουμε όσα συμβαίνουν γύρω μας και να κυνηγάμε ανεπηρέαστοι τους στόχους μας; 

Όχι δεν μπορούμε. Αν δεν επηρεαζόμαστε από αυτά που συμβαίνουν δίπλα μας θα ήμασταν αναίσθητοι και κακοί άνθρωποι.

Πώς μπορεί σήμερα ο άνθρωπος της γενιάς σας να μην υποκύψει στην απελπισία και στην αδράνεια; Μπορεί να μην υποκύψει όταν είναι βουτηγμένος στην ζωή.

Τι φοβάστε περισσότερο; Το φάκελο της εφορίας, το να είναι άδειο το ψυγείο, ένας συμβιβασμός σε άλλο αντικείμενο εργασίας ή το να πάψετε να ονειρεύεστε; 

Σίγουρα το άδειο ψυγείο.

Ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σας σχέδια; Δεν είμαι σε θέση να έχω σχέδια δικά μου. Ελπίζω να μου παρουσιαστούν καλές ευκαιρίες. 

Πώς θα θέλατε να κλείσουμε τη συνέντευξή μας; Με την υπόσχεση ότι θα μου ξανακάνετε συνέντευξη όταν πάρω το Όσκαρ(γέλια). Ευχαριστώ πολύ!