Χρήστος Σπανός αποκλειστικά στο www.pagenews.gr: Η πατρότητα είναι δύσκολη αλλά γοητευτική

Ποιος δε θυμάται τον αγαπημένο μας Ερμή στη σειρά «Άκρως οικογενειακόν»; Ο Χρήστος Σπανός εμφανισιακά παραμένει απαράλλακτος. Ο ταλαντούχος, όμως, αυτός ηθοποιός έχει διανύσει χιλιόμετρα υποκριτικά, έχει κάνει μια ευτυχισμένη οικογένεια και βέβαια σήμερα πιο ώριμος από ποτέ απέχει από την τηλεόραση γιατί υποδύεται δύο θαυμάσιους και απαιτητικούς ρόλους στις παραστάσεις «Τσάρλι Τσάπλιν» και «Δείπνο ηλιθίων».

Συνέντευξη στην Έπη Τρίμη

Χρήστο το γεγονός πως με το παιδί σου εμφανισιακά αλλά και ηλικιακά είστε σχετικά κοντά πόσο βοήθησε να μη σου φανεί «βαριά» η πατρότητα;

Εγώ, δεν αισθάνομαι καθόλου αυτό που λες, αν και είναι το πιο συχνό σχόλιο που δέχομαι τελευταία ειδικά τώρα που μεγάλωσε η Μαρίνα. Η πατρότητα είναι μια δύσκολη διαδικασία, δε θα την έλεγα βαριά είναι όμως περίπλοκη αλλά και πολύ γοητευτική. Δε μετανιώσω καθόλου που έγινα πατέρας νωρίς για να μπορώ να μεγαλώνω μαζί της.

Η κόρη σας- διάβασα- πως θέλει να ακολουθήσει τα πατήματα της μαμάς της και να ασχοληθεί με το τραγούδι. Της έβαλες όρο να σπουδάσει πρώτα αφού τελειώσει με το καλό το σχολείο ή να ακολουθήσει τα όνειρά της παρά το ρίσκο της ανεργίας;

Ο μοναδικός όρος που μπαίνει στο τραπέζι για τη Μαρίνα είναι να σπουδάσει αυτό που αγαπά. Είτε είναι τραγούδι είτε οτιδήποτε άλλο. Πιστεύω πολύ στην επιστημονική κατάρτιση σ’ όλους τους τομείς γιατί οτιδήποτε άλλο θα την κρατήσει σε μια μετριότητα που στο τέλος δε θα την ικανοποιεί ούτε την ίδια. Δεν πιστεύω ότι τα παιδιά πρέπει να σπουδάζουν κάτι το οποίο δεν τους ενδιαφέρει μόνο και μόνο για να έχουν ένα χαρτί. Έξαλλου η ανεργία υπάρχει σ’ όλους τους τομείς.

Μπορείς να ερωτεύεσαι με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά το ίδιο πρόσωπο;

Μπορείς να ερωτεύεσαι όλο και πιο πολύ και να αγαπάς όλο και πιο πολύ.

Όλες σου οι συνεργασίες θα τολμήσω -αν μου επιτρέπεις να πω-ήταν μια προς μια και μάλιστα η μια ένα «κλικ» καλύτερης της άλλης. Μια καριέρα στηρίζεται στα πολλαπλά «όχι», σ’ έναν καλό μέντορα και υποστηρικτή όπως η πρώτη σου συνεργασία με τον κ. Γιάννη Μπέζο και την κ. Τσαλίκη ή στο πείσμα και τη συνεχή προσπάθεια;

Είναι ένας συνδυασμός πολλών πραγμάτων κι όχι κάθε φορά ο ίδιος. Οι επιλογές μας έχουν να κάνουν με τη στιγμή που τις κάνουμε. Σίγουρα το πείσμα κι η συνεχής προσπάθεια είναι δυο συστατικά που εγώ τουλάχιστον επιστρατεύω.

Με το Θανάση Τσαλταμπάση έχετε συνεργαστεί και στην ταινία που είχε σκηνοθετήσει «Πέμπτη και 12» υποδυόμενος ο Θανάσης τον «Ευτύχη». Στον παρόντα χρόνο υποδύεσαι στο Ακροπόλ – στην παράσταση Τσάρλι Τσάπλιν -τον αδελφό του. Είναι πιο εύκολο να συνεργάζεσαι με ανθρώπους που γνωρίζεις ή είσαι ευπροσάρμοστος κι η δουλειά αν πρέπει να βγει οφείλει να γίνει χωρίς συναισθηματισμούς και «χημείες»;

Ναι, η ταινία του Θανάση λεγόταν «Πέμπτη και 12» κι είχαμε περάσει πολύ όμορφα σ’ εκείνη τη διαδικασία όπως και στη σειρά «Πίσω στο σπίτι» που ήμασταν μαζί. Σίγουρα στο θέατρο βοηθάει πολύ να ξέρεις τον άλλον και να επικοινωνείς με γρήγορες διαδικασίες και κώδικες. Όμως, είμαστε συνέχεια «αναγκασμένοι» να δουλεύουμε και με καινούργιους ανθρώπους όποτε το ένστικτο της συνύπαρξης δουλεύεται κατά κάποιο τρόπο. Είναι μέρος της δουλειάς.

Φέτος, βλέπουμε πολλές παραστάσεις με αφιερώματα σε σημαντικές προσωπικότητες της μουσικής και της υποκριτικής. Είναι μόδα, διασκέδαση ψυχαγωγική ή σκοπίμως θέλουμε να τονώσουμε το ηθικό του Έλληνα δίνοντας του τροφή για σκέψη λέγοντάς του εμμέσως πλην σαφώς πως αφού οι άσημοι έγιναν διάσημοι και πέτυχαν από το τίποτα γιατί όχι κι εσύ;

Δεν τα είχα σκεφτεί όλα αυτά αλλά μάλλον ισχύουν όλα μαζί. Κατά κάποιον τρόπο ο θεατής θέλει και να διασκεδάσει αλλά και να πάρει μαζί του αληθινές ιστορίες που θα τον ταξιδέψουν στο παρελθόν. Να ταυτιστεί, να γελάσει να κλάψει με ανθρώπους που θαυμάζει για τη ζωή και την καριέρα τους. Επίσης, τα τραγούδια παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο γιατί αγγίζουν ευαίσθητες χορδές ειδικά αν είναι γνώριμα.

Λειτουργείς περισσότερο με το συναίσθημα ή με τη λογική; Ποιό στοιχείο αντιτίθεται στο άλλο;

Νομίζω, το συναίσθημα είναι λίγο παραπάνω αν και προσπαθώ να το νικήσω σιγά σιγά…Θα πρέπει να είναι 50-50 αν θέλεις να είσαι ισορροπημένος.

Αν σε συζητούσαν σε μια παρέα κι είχες έναν μαγικό τρόπο να ακούσεις τί λένε για σένα τί θα σε γέμιζε χαρά και τί θα σε εξόργιζε;

Θα χαιρόμουν πολύ αν έλεγαν ότι είμαι καλός συνάδελφος, καλός πατέρας, καλός οικογενειάρχης και θα με εξόργισε αν στα τρία αυτά έβαζαν το επίθετο κακός.

Αν είχες το μαγικό ραβδί να αλλάξεις κάτι επάνω σου τί θα ήταν; Αφορά στην εμφάνιση, στο χαρακτήρα ή σε κάποιες αποφάσεις;

Δεν ξέρω αν θα άλλαζα κάτι. Ευτυχώς που δεν έχουμε ένα τέτοιο ραβδί γιατί θα ήταν μεγάλο το μπέρδεμα.

Το γεγονός πως σήμερα οι καλλιτέχνες είναι προσηνείς οφείλεται στη μόδα και τις νόρμες της εποχής ή δεν υπάρχουν πια ντίβες στην εγχώρια showbiz;

Νομίζω οι ντίβες έχουν εκλείψει. Ίσως γιατί υπάρχει υπερβολική προβολή μέσα από το διαδίκτυο κι όλα έχουν κορεστεί. Ο κόσμος πήγαινε στο θέατρο να δει τη Βουγιουκλάκη γιατί την έβλεπε μόνο στον κινηματογράφο. Υπήρχε δίψα….

Σου έχει συμβεί να θέλεις να κουκουλωθείς στο κρεβάτι σου και να πεις: «σήμερα δεν έχω όρεξη να πάω για δουλειά» ή αντιμετωπίζεις τη δουλειά σου ως παιχνίδι όποτε λες: «πάμε τώρα να παίξουμε;»

Μα και βέβαια μου έχει συμβεί αυτό .Αλλά επίσης μόλις ντυθώ και βρεθώ στο θέατρο όλα αλλάζουν κι είναι η μαγική στιγμή που θα παίξω. Μοναδικό συναίσθημα.

Ποιο είναι το πιο ακραίο «τσαλάκωμα» γι’ ένα ρόλο που έχεις έως σήμερα πράξει και μέχρι πού διατίθεσαι να φτάσεις αν ένας εξαιρετικός ρόλος το απαιτήσει;

Όταν έπαιξα στο «Λάκκο της αμαρτίας» στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία του Πέτρου του Φιλιππίδη κι αναγκάστηκα να φορέσω γυναικεία ρούχα, δωδεκάποντα και να υποδυθώ μια τραβεστί ονόματι Ρούλα. Αξέχαστη εμπειρία!

Τί σου αρέσει στην πόλη μας και τί αν είχες ένα μαγικό ραβδί θα άλλαζες;

Πάλι με το ραβδί… έχεις κάτι μ’ αυτό ( γέλια), εδώ θα το ήθελα. Θα καθάριζα την Αθήνα και θα έβαζα πολύ πράσινο. Θα εξαφάνιζα τα μισά αυτοκίνητα και θα έφτιαχνα πολλούς πεζόδρομους. Κι όλο και λιγότερο θόρυβο…

Υπάρχει κάτι που κάνεις επαγγελματικά και μου διαφεύγει ή σχέδια για το μέλλον που θα ήθελες να ανακοινώσουμε;

Προς το παρόν είμαι στις δυο παραστάσεις γιατί και να θέλω δεν προλαβαίνω να κάνω κάτι άλλο. «Δείπνο ηλιθίων στο Θέατρο Κάππα και «Τσάρλι Τσάπλιν» στο θέατρο Ακροπόλ.

Ποια πρόταση, τραγούδι ή βιβλίο αυτό το διάστημα σου έχει γίνει εμμονή ή δεύτερη σκέψη;

«Γυρνά πίσω σε θέλω εδώ». Είναι το καινούργιο τραγούδι της κόρης μου και το τραγουδάω παντού…

Το «Δείπνο ηλιθίων» (Le diner de cons, 1998), του αρμενικής καταγωγής Γάλλου θεατρικού συγγραφέα, δημοσιογράφου, σεναριογράφου, σκηνοθέτη και παραγωγού του σινεμά Francis Veber είναι sold out παράσταση. Πού οφείλεται η επιτυχία της;

Κατ αρχήν στο Σπύρο Παπαδόπουλο. Είναι ένας άνθρωπος που έχει ένα δικό του μαγικό ραβδί (να πάλι το ραβδί). Έχει καταφέρει να συντονίσει μια παράσταση που πέρσι που την είχα πρωτοδεί την είχα ζηλέψει πολύ. Έχει επιλέξει εξαιρετικούς ηθοποιούς κι έχει πάρει από τον καθένα αυτό που χρειάζεται. Νοιώθω ευλογημένος!

Ποιός είναι ο ρόλος σου στην εν λόγω παράσταση και τί σε ιντριγκάρει σ’ αυτόν;

Κάνω στην αρχή του έργου το ρόλο του γιατρού που ουσιαστικά γίνεται και δέκτης όλης της ιστορίας για να μπει το κοινό στο νόημα. Είναι ένας επιστήμονας με αρκετά «θεματάκια» και τον απολαμβάνω πολύ.

Στο «Δείπνο Ηλιθίων», οι συνδαιτυμόνες προσκαλούν στο δείπνο αυτό, τον πιο ηλίθιο άνθρωπο που έχουν συναντήσει κατά τη διάρκεια της εβδομάδας. Αυτός που έχει φέρει μαζί του τον πιο χαζό προσκεκλημένο, ανακηρύσσεται νικητής της εβδομάδας. Γιατί μάς αρέσει να χλευάζουμε τον κόσμο;

Είναι νομίζω στο DNA του ανθρώπου να μειώνει τον άλλον για να καταπολεμήσει τη δίκη του ανασφάλεια. Όσο πιο πολύ κατανοούμε τους ανθρώπους με τα ελαττώματά τους και τους δεχόμαστε γι’ αυτό που είναι τόσο πιο όμορφος γίνεται ο κόσμος. Αυτό, νομίζω, είναι και το βασικό μήνυμα του έργου. Τελικά αυτός ο "Ηλίθιος "είναι πιο έξυπνος από τους υπόλοιπους.

Πώς προλαβαίνεις να συνδιάσεις δύο απαιτητικούς ρόλους συν την οικογένειά σου; Είναι θέμα καλής οργάνωσης ή η απόδοση ενός ρόλου λόγω του ότι είναι κι ένα παιχνίδι κι ένα στοίχημα επί σκηνής σε ξεκουράζει από την καθημερινότητα;

Η δουλειά μου, μού δίνει ενέργεια. Μπορεί η περίοδος των προβών να είναι εξαντλητική όταν ψάχνεις το ρόλο ή τους ρόλους αλλά όταν κατασταλάξεις και το καθημερινό σου ραντεβού είναι μεταξύ του ρόλου και του κάθε φορά διαφορετικού κοινού συμβαίνει κάτι τόσο δυνατό που οποιαδήποτε σωματική κούραση παραμερίζεται και τη θέση της παίρνει μια απίστευτη ενέργεια. Και το περίεργο είναι ότι η καλύτερη μου παράσταση στον Τσάπλιν είναι τις Κυριακές μετά από διπλή παράσταση στο Δείπνο.

Πώς σου φαίνεται ο εαυτός σου στην επανάληψη της οικογενειακής σειράς του ΑΝΤ1 "Άκρως οικογενειακόν", δίπλα στον Γιάννη Μπέζο; Πόσο εξελίχθηκες από τότε;

Εντάξει έχω την εντύπωση πάντα ότι βλέπω ένα μωρό. Παρόλο που στη δεύτερη χρόνια του Άκρως είχα ήδη γίνει πατέρας. Εξελίχτηκα πολύ από τότε σ’ όλους τους τομείς αλλά πιο πολύ σαν προσωπικότητα. Έχω γίνει πιο υπομονετικός, πιο ήρεμος, πιο συγκαταβατικός.