Ο Γιώργος Κωνσταντίνου μιλάει αποκλειστικά στο www.pagenews.gr

Ο αγαπημένος σ’ όλους μας Γιώργος Κωνσταντίνου έχει διανύσει χιλιόμετρα επιτυχιών τόσο στο θέατρο, όσο και στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Άνθρωπος με ψυχή, ευγενής και απολύτως ειλικρινής δε δίστασε να μιλήσει στο www.pagenews.gr για την εμμονή του με το τζόγο, την παράσταση ”Τσάρλι Τσάπλιν”, τα τηλεοπτικά υποπροϊόντα της τηλεόρασης, τον αυτοσχεδιασμό του με το γνωστό σε όλους μας προφιτερόλ στην ταινία με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, το μνημόνιο και τα χρόνια της κρίσης, τη πολυπολυτισμικότητα στην Πλατεία Βάθη, την πορνεία και πολλά άλλα.

Πραγματικά. δεν έχω λόγια να τον ευχαριστήσω για την τιμή που μού έκανε και ελπίζω οι δρόμοι μας να συναντηθούν εκ νέου.

Συνέντευξη στην Έπη Τρίμη

– Κύριε Κωνσταντίνου σας βρίσκουμε επί σκηνής στο θέατρο ”Ακροπόλ”, στο βραβευμένο έργο ”Τσάρλι Τσάπλιν”, υποδυόμενος τον αρχηγό του FBI, Χούβερ. Μιλήστε μας για τον άνθρωπο αυτόν. Υπάρχει κάτι που σάς ιντριγκάρει στο ρόλο σας; Δεν έχω παίξει ποτέ ξανά έναν τέτοιο ρόλο. Έχω συμμετάσχει σε δραματικά έργα, μεγάλου βεληνεκούς, όπως τους Αθλίους. Αλλά σε μια τέτοια διανομή, μιας εποχής που έχω μελετήσει και γνωρίζω, όπως και τον χαρακτήρα του Χούβερ, δεν είχε τύχει να καταπιαστώ στο παρελθόν. Βέβαια, είναι ο κακός του έργου, αλλά είναι και απαραίτητος, διότι κυνήγησε τον Τσάρλι Τσάπλιν. Κατά πολλούς ήταν περίεργος άνθρωπος αλλά σε γενικές γραμμές μιλάμε γι’ έναν χαρακτήρα ο οποίος ήθελε να προστατέψει την Αμερική. Μού αρέσει πολύ αυτός ο ρόλος γιατί ο Χούβερ έχει έναν τρόπο συμπεριφοράς που δημιουργεί το μυστήριο του έργου, όπως και όλη η καταδίωξη προς τον Τσάπλιν.

– Ποιά είναι η ανταπόκριση του κοινού στην παράσταση ”Τσάρλι Τσάπλιν” ; Μετά το πέρας της παράστασης βλέπουμε ανθρώπους ενθουσιασμένους. Επίσης, έχω λάβει αρκετά καλά σχόλια, όταν έρχονται να με χαιρετήσουν. Δεν μπορώ να πω ότι είναι δύσκολος ρόλος γι’ εμένα, καθώς είμαι αρκετά χρόνια στο σανίδι. Αυτό που προσπάθησα να πετύχω ήταν η όσο πιο πιστή απεικόνιση του Χούβερ, μ’ όλα τα ψυχολογικά και τα κόμπλεξ του κουβαλούσε.

– Ο κόσμος στρέφεται περισσότερο στο θέατρο λόγω έλλειψης τηλεοπτικών επιλογών ή λόγω της επιθυμίας για ανάταση της ψυχής του; Πιστεύω ότι το ελληνικό κοινό είναι αρκετά θεατρόφιλο. Τόσο που από τον καιρό της Κατοχής τα θέατρα γεμίζανε όταν έπαιζε η Κοτοπούλη, για παράδειγμα. Πιστεύω ότι ο κόσμος βλέπει το θέατρο ως μια διέξοδο που την έχει στο αίμα του και την κουβαλάει ως ανάγκη σε κάθε περίπτωση. Μην ξεχνάμε ότι ο Αριστοφάνης κι’ ο Ευριπίδης δημιούργησαν το πρώτο θεατρόφιλο κοινό της Ελλάδος. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι απευθύνονταν σε κόσμο που το επιλέγει ενσυνείδητα.

– Αν και ο κόσμος επιλέγει να παρακολουθήσει παραστάσεις, βλέπει παράλληλα και τα τηλεοπτικά υποπροϊόντα της τηλεόρασης. Πώς εξηγείτε τις τόσο διαφορετικές αισθητικές επιλογές των ιδίων ανθρώπων; Πρέπει να ρωτήσετε το κοινό, όχι εμένα (γέλια). Εγώ, όταν έκανα τηλεόραση την αγαπούσα και τη σεβόμουν. Ο κόσμος βλέπει τα πάντα, ιδίως τώρα με την κρίση. Βέβαια αν είστε σε μια γωνία και τούς παρακολουθείτε μπορεί να βρίζουν τα προγράμματα που οι ίδιοι παρακολουθούν (γέλια). Αυτή είναι η νοοτροπία του Έλληνα. Βρίζει, βρίζει αλλά κάθεται και βλέπει. Είναι μια παρηγοριά η τηλεόραση και βλέπουμε κατ’ ανάγκη κάποια πράγματα που μάς πασάρουν.

– Έχετε συνεργαστεί με ανθρώπους κάθε ηλικίας, που έγιναν μύθοι όπως εσείς. Τί νιώθετε όταν συνεργάζεστε πλέον με νέα παιδιά; Υπάρχουν κάποια ταλέντα που μπορεί να αφήσουν ιστορία; Πρέπει να σας πω ότι παλαιότερα, όταν ηγούμουν κιόλας ορισμένων θιάσων προσπαθούσα να βοηθήσω τους νέους. Όταν δε, διέκρινα κάποιο φιντάνι, ήμουν ”τρελαμένος” μαζί του. Υπάρχουν νέοι άνθρωποι εξαιρετικά ταλαντούχοι που τους προτιμά ο κόσμος. Γι’ εμένα είναι ό,τι καλύτερο αυτό το γεγονός της ανακάλυψης και της πορείας… – Ποια ατάκα θυμάστε με μια γλυκιά ανάμνηση που στη συνέχεια ίσως έγινε το ”μότο” σας;

Δεν έχω γλυκές αναμνήσεις με τα πράγματα αυτά. Όλα πήραν το δρόμο τους. Δεν μπορώ να πω για μια ατάκα γιατί υπήρξαν πολλές που έκαναν ”ντόρο” και ήταν προσφιλείς. Όπως με το προφιτερόλ που ακούστηκε το ”δε θέλω να το μάθω, θέλω να το φάω”. Δε σημαίνει όμως ότι αυτές οι ατάκες έφερναν μόνο γλυκές αναμνήσεις… – Αυτοσχεδιάσατε κάποια στιγμή, στον κινηματογράφο ή επί σκηνής;

Όλη μου η ζωή στην υποκριτική ήταν ένας αυτοσχεδιασμός. Για παράδειγμα τη σκηνή με το προφιτερόλ την έφτιαξα μόνος μου. Ο αυτοσχεδιασμός είναι απαραίτητος για τον ηθοποιό, δε μπορούμε να αποδίδουμε απλώς το κείμενο, ξερά και ”στακάτα”.

Οι ταινίες στις οποίες συμμετείχα, ήταν διαλεγμένες μία προς μία. Είχα την τύχη να συμμετάσχω σε παραγωγές όπως το ”Ξύπνα Βασίλη”, το ”Καλώς ήρθε το Δολάριο”. Ταινίες από μεγάλους σκηνοθέτες, ξεχωριστές που γι’ αυτό άντεξαν στο χρόνο.

– Αντιλαμβανόσασταν τότε την έκταση που θα πάρουν οι ταινίες αυτές; Όχι. Τότε έβγαιναν 200 ταινίες το χρόνο και ”πνιγόταν” η σκηνή, η καλή δίπλα στην κακή και στη μέτρια. Η αναγνώριση έγινε αργότερα και το αστείο ήταν ότι συνέβη μέσω της τηλεόρασης, καθώς οι ταινίες μπήκαν σε κάθε σπίτι.

– ”Στο δρόμο προς την κορυφή μην πατάς του ανθρώπους αλλά πάρ’ τους μαζί σου”. Γιατί σήμερα έχουν δουλειά μόνο τα ”παρεάκια”, ενώ τους υπόλοιπους τους πετάμε βάναυσα αλλά αβασάνιστα σε κάδο σκουπιδιών; Πιστεύω ότι ένα ταλαντούχο άτομο είναι περιζήτητο και χωρίς να είναι μέσα σε κανένα ”λόμπι”.

Απλά συμβαίνει το εξής: Επειδή πλέον είμαστε χιλιάδες ηθοποιοί, γίνεται πλέον μια επιλογή. Πλέον πρέπει να καλύπτεις αρκετά πράγματα ώστε όταν συμμετάσχεις κάπου, να παίζεις, να χορεύεις, να τραγουδάς. Υπάρχουν βέβαια μερικές εστίες που κυριαρχούν τα ”λόμπι”, ξεκινώντας από τον σκηνοθέτη που έχει δίπλα του δικούς του. Αλλά δεν είναι το γενικό πλαίσιο αυτό.

Έχω δει αρκετά παιδιά ταλαντούχα επί σκηνής, διότι παρακολουθώ συχνά παραστάσεις. Εκεί αναρωτιέσαι ”γιατί τον βλέπεις συνεχώς στην τηλεόραση”, αλλά όταν τον παρατηρείς στο θέατρο λες ”ναι, αυτός αξίζει” και ξεπερνάς τις αρχικές σου σκέψεις.

Δυστυχώς, πέρα απ’ όσα προείπα παίζει ρόλο κι η πληθώρα των ηθοποιών. Έτσι παίρνει η ”μπάλα” και τα ξερά και τα χλωρά.

– Ποιά εσωτερική σας ανάγκη σάς ώθησε να γράψετε την αυτοβιογραφία σας και να ”τσαλακωθείτε”; Ούτε τσαλακώθηκα, ούτε τίποτα… Απλά έγραψα τα βιώματά μου μ’ ένα δικό μου, ειδικό τρόπο, αναγνωρίζοντας την παλιά και τη σημερινή εποχή. Πέρασα απ’ όλη τη φάση της εποχής που ζήσαμε ως τις μέρες μας. Έτσι πέρασα τη ζωή μου, έτσι πρέπει κιόλας να δομείται μια αυτοβιογραφία. Είναι μια κατάθεση ψυχής. Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που κρίνεις ότι, μεταξύ άλλων, ωφελούν όσους σε διαβάζουν. Κι’ ένα άτομο να πάρει ως παράδειγμα ορισμένα διδάγματα, είναι κέρδος.

– Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι όλα τα μέσα ασχολήθηκαν με το θέμα του τζόγου… Δεν είμαι ατελής ως άνθρωπος. Ξέρω πολύ καλά πού θα σταθούν πολλά δημοσιογραφικά στέκια. Είχα άλλο σκοπό όμως, ήθελα να παραδειγματίσω και να πω το πόσο καταστροφικός είναι αυτός ο τομέας. Είναι αυτό που λένε: ”αν σώσεις έναν άνθρωπο είναι σαν να σώζεις την ανθρωπότητα”.

Ο τζόγος είναι ένα περίεργο πράγμα. Είναι κάτι αντίστοιχο με το τσιγάρο. Είδατε με τί δυσκολία οι άνθρωποι κόβουν το τσιγάρο, οι οποίοι χρήζουν βοηθείας; Ο τζόγος άρχισε ως μια απλή συνήθεια, δεν συμπλήρωνε κανένα συναισθηματικό κενό. Ήταν μια συνήθεια που έγινε εξάρτηση κι’ αυτό ήταν όλο. Όμως, δεν είμαι η μοναδική περίπτωση. Αυτήν τη στιγμή το 80% των Ελλήνων και των ξένων έχουν στον περίγυρό τους κάποιον που του αρέσουν τα τυχερά παιχνίδια. Κι ο ίδιος ο Ντοστογιέφσκι ήταν χαρτοπαίκτης.

Δεν χρειάζεται να βρούμε δικαιολογίες ότι ξέρεις ”με ανάγκασε η μοναξιά ή η διαφυγή”. Είναι μια εξάρτηση που ξεκινά έτσι απλά και καταλήγει σε κάτι βασανιστικό. Αυτό που κάνει εντύπωση στην ιστορία είναι ότι το βίωμα ενός ανθρώπου παρουσιάζεται με προσωπικό τρόπο. Μα αυτός ο άνθρωπος δεν έβλαψε κανέναν άλλον παρά τον εαυτό του… Αλλά έτσι είναι τα ΜΜΕ, ψάχνουν να βρουν κάτι που θα ”τσιμπήσει” και θα αναπαραχθεί.

– Θα κατανοούσατε κάποιο αντίστοιχο πάθος σε προσφιλή σας πρόσωπα; Ασφαλώς! Εκείνοι που υποφέρουν από κάποιο πάθος, πράγμα ανθρώπινο, είναι άξιοι κατανόησης, κατ εμέ. Λυπάμαι, όμως, για την κατάστασή τους. Ωστόσο σε καμιά περίπτωση δε θα τους οικτίρω. Θυμάμαι ότι είχα συναντήσει στο δρόμο κάποιον που μού ζητούσε χρήματα και εγώ του έδωσα και του είπα: ”δε μπορείς να κάνεις τίποτα;” και μού απάντησε ”Να ήξερες τί τραβάω”. Κι’ αυτό τον έκανε αξιολύπητο στα μάτια μου.

Επίσης, επειδή έχω αρκετά χρόνια αφήσει πίσω μου το πάθος της χαρτοπαιξίας και να μην είχα περάσει απ’ αυτή την εξάρτηση, πάλι θα κατανοούσα τους ανθρώπους. Τελικώς ο άνθρωπος είναι το πιο αδύναμο πλάσμα της φύσης…

– Μάς έχει γίνει μάθημα ό,τι έχουμε βιώσει ως λαός τα τελευταία χρόνια του μνημονίου; Και μάθημα να γίνει, δε μπορείς να αλλάξεις κάτι τόσο εύκολα. Έχουν περάσει τα χρόνια των επαναστάσεων και των αντιδράσεων. Είμαστε άβουλοι κι’ αυτό είναι όλη μας η δυστυχία. Αποδεχόμαστε πράγματα με εντελώς μοιρολατρικό τρόπο. Δεν ξέρω πού θα πάει αυτή η κατάσταση, αν δεν αντιδράσει αυτός ο λαός.

– Πολλοί ηθοποιοί αναγκάζονται να απαντούν στο gossip σκεπτικό των ερωτήσεων που θέτουν οι δημοσιογράφοι. Ποιά η δική σας άποψη; Δεν προσπάθησα ποτέ να προβάλλω με τον οποιοδήποτε πλάγιο τρόπο τον εαυτό μου. Μού κάνει εντύπωση πώς, αναγνωρισμένοι καλλιτέχνες που δεν έχουν ανάγκη, κάνουν τα πάντα για να προβληθούν. Είναι πολύ μακριά από μένα όλη αυτή η φιλοσοφία.

Είναι και θέμα χαρακτήρα. Εγώ, ήμουν πάντα χαμηλών τόνων. Υπάρχουν όμως καταξιωμένοι, κορυφαίοι στο είδος τους που ακολουθούν τη δημοσιοποίηση της προσωπικής τους ζωής. Ήξερα πρωταγωνίστριες που ήταν ”θεές” για τη χώρα μας. Το άγχος, όμως, που είχαν ώστε να μην υπάρξει η παραμικρή πτώση, δεν περιγράφεται. Από το πρωί μέχρι το βράδυ, αγχώνονταν για να βρουν τρόπους να υπάρχουν στα φώτα της δημοσιότητας. Αυτό, δε θα το άντεχα με τίποτα…

– Κάποιες σχέσεις είναι ευλογία και κάποια πράγματα είναι μαθήματα ζωής. Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι σε θέση να καταλάβει ποιοί είναι εκείνοι που τού προσφέρουν τη χείρα βοηθείας και τους ορίζοντες για να δουν τη ζωή αλλιώς; Στη ζωή μου δεν προσπάθησα να ξεδιαλύνω τους ανθρώπους. Στην πορεία του χρόνου διαπιστώνεις πως ίσως και να ήταν σφάλμα. Η τρομακτική κατανόησή μού έφερνε και θετικά και αρνητικά δίπλα μου. Ήξερα και εν γνώσει μου έπεφτα στη ”λούμπα” το να μπω σε καταστάσεις που στο τέλος δε με ωφελούσαν. Για παράδειγμα, είχα βοηθήσει αρκετούς ανθρώπους που στο τέλος μου ”βγάλανε” και τα μάτια. Ήταν όμως όλα εν γνώσει μου. Θα μου πεις, μαζοχιστής είσαι; Έψαχνα να βρω πάντα για ποιό λόγο γινόταν αυτό απέναντί μου….

Με τα χρόνια, σιγά σιγά, δε μπορώ να πω ότι έχω άπειρους φίλους, αλλά τουλάχιστον επιφυλάσσομαι και προσπαθώ να διακρίνω τις σχέσεις. Ξέρετε πολλές φορές, η ζωή του ηθοποιού δε βοηθά για το χτίσιμο μιας παρέας.

– Το γεγονός πως δεν έχετε άπειρους φίλους, όπως προείπατε, προκύπτει λόγω ψυχο/σωματικής κούρασης ή για λόγους αυτοπροστασίας; Μπορεί να σε οδηγήσει ασυναίσθητα στην προφύλαξη. Εγώ το λέω απασχόληση, αλλά μπορεί να είναι και για την αυτοπροστασία.

– Έχετε γεννηθεί σε μια υποβαθμισμένη περιοχή της Αθήνας, στην Πλατεία Βάθη, η οποία ακόμη και σήμερα δείχνει αρκετά ”σημάδια” και εικόνες, από ανθρώπους που απασχολούνται ακόμη και παράνομα με την πορνεία. Βλέπουμε παντρεμένες γυναίκες που αναζητούν δουλειές σ’ αυτούς τους τομείς προκειμένου να θρέψουν τα παιδιά τους , λόγω έλλειψης θέσεων εργασίας. Πώς μπορεί να συνυπάρξει αρμονικά ένας άνθρωπος που χρειάζεται να συνδιαλλαχθεί κατ’ ανάγκη μ’ εκείνους; Η εξαθλίωση των ανθρώπων βγαίνει από την κοινωνία, την πολιτική. Εκείνο που ξέρω είναι ότι οι άνθρωποι μετατρέπονται σε ζώα για να επιβιώσουν. Το έχω δει κι’ εγώ με τα μάτια μου. Ήταν ένας τρόπος επιβίωσης που δυστυχώς επιτρέπει κάθε πράξη η οποία μπορεί να μάς φαίνεται ελεεινή. Ούτε μπορώ να καταλάβω πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει ένας άνθρωπος για να επιβιώσει. Είναι να μη σου τύχει…

– Η πολυπολυτισμικότητα στην Πλατεία Βάθη, δίνει την αίσθηση ενός παράλληλου πολύχρωμου σύμπαντος σε μια πρωτεύουσα οικεία αλλά αφιλόξενη συνάμα. Ποιά τα συναισθήματά σας; Ο άνθρωπος παραμένει άνθρωπος απ’ όποια φυλή κι’ αν προέρχεται. Προσπαθώ να μπω στη ζωή τους, να καταλάβω τις στερήσεις και τα προβλήματά τους. Δεν παύει να είναι άνθρωποι κι’ ας μην ξεχνάμε πως ήρθαν κατ’ ανάγκη σε μια άλλη χώρα. Είναι πολύ συμπαθείς σε μένα, αλλά βρέθηκαν σε μια χώρα που δε μπορεί να τούς προστατεύσει και να τούς βοηθήσει να επιβιώσουν. Κυκλοφορούν λίγο σα χαμένοι και θλίβομαι για την κατάσταση αυτή ειλικρινά.

– Ο Κορνήλιος Καστοριάδης είχε πει το εξής: «ο Έλληνας παρουσιάζεται ως εύπιστος, ανεύθυνος και ψάχνει πάντα κάποιον να πιαστεί, ενώ μπορεί να τα καταφέρει μόνος του. Ποιές είναι οι σκέψεις σας»; Ο Έλληνας είναι περίεργο πλάσμα. Είχε μεγάλη μανία να ξεφύγει από την Τουρκοκρατία καθότι καταπιεσμένος. Πράγμα που σημαίνει ότι ο Έλληνας πέρασε τόση κακουχία που το DNA εκτονώθηκε στην κακή έννοια της ελευθερίας. Δηλαδή του έμειναν κατάλοιπα μέχρι σήμερα. Πολλές φορές σα χαρακτήρες είμαστε επιπόλαιοι, ευκολόπιστοι θέλοντας να πιαστούμε από το παραμικρό πάτημα. Όλο αυτό οδήγησε σ’ έναν αλλοιωμένο χαρακτήρα. Ο Έλληνας, θεωρεί ότι πρέπει να επαναστατήσει ακόμη και να διαφυλάξει τον εαυτό του, με κάθε μέσο.

Ο Έλληνας, έχει αρκετά στοιχεία που δε συνθέτουν ένα συγκροτημένο άτομο. Απόδειξη ότι δέχεται εύκολα τα ψέματα και όταν περάσει η μπόρα τα ξεχνάει όλοι. Δε νομίζω ότι είναι συναισθηματικό το θέμα. Ο Έλληνας ζει με το DNA της ελπίδας και πιστεύει τα πάντα. Το γεγονός αυτό είναι βλαβερό για την υγεία. Δεν υπάρχει συγκρότηση και ενότητα…

– Οι σκηνές που βιώσατε ως παιδί είναι πιο σκληρές από τις σημερινές; Ήταν δύσκολη και σκληρή η εποχή εκείνη, όπως και σήμερα. Εικόνες όπως το να ψάχνεις στα σκουπίδια, είναι οι ίδιες μ’ αυτές που ήταν στην κατοχή. Αυτό το γεγονός είναι ντροπή όχι μόνο γι εμάς αλλά και για την ανθρωπότητα. Αν είναι δυνατόν να αναβιώνουν τέτοιες άρρωστες καταστάσεις στο σήμερα…

Αν ήμουν πολιτικός κι’ έβλεπα ανθρώπους να ψάχνουν τα σκουπίδια, θα έφευγα από τη χώρα. Αλλά κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα. Έχουμε γίνει εντελώς χοντρόπετσοι..

– Ποιά η σχέση του πολιτισμού μας με το φαινόμενο της κρίσης; Εσείς ως ηθοποιοί πιστεύετε ότι μέσω του έργου σας μπορείτε να συμβάλλετε σε μια ποιοτική αλλαγή και βελτίωση; Σήμερα, φεύγουν οι νέοι άνθρωποι κι’ αφαιρούν κομμάτι από τον πολιτισμό και την επιστήμη. Βλέπω ένα λαό που προσπαθεί να επιβιώσει. Πώς να το πω: «οι Εβραίοι όταν κυκλοφορούσαν στην έρημο, μιλούσαν για πολιτισμό»; Πού να χτίσεις τον πολιτισμό, στην άμμο;

– Δεν είναι πολυτέλεια η τέχνη, αλλά όταν κάποιος προσπαθεί να επιβιώσει θα κοιτάξει τον πολιτισμό; Καταντήσαμε ένας άβουλος λαός. Είμαστε 10 εκατ. και είμαστε υπό κατοχή χρεών. Ποιά επιστήμη, ποιός πολιτισμός; Ψιλά γράμματα… Και όσοι κάνουμε ό,τι κάνουμε είμαστε άξιοι συγχαρητηρίων. Μέσω αυτών υπάρχει ένα σημείο επιβίωσης.

– Πού αποδίδετε τη ζωντάνια σας; Πέρα από το DNA που οφείλεται στη φύση, πιστεύω στην έννοια του ”μπορώ”. Ο άνθρωπος για να είναι ζωντανός κι ευφυής σε κάθε ηλικία, πρέπει να πιστεύει στις δυνάμεις του και στην πίστη του ότι μπορεί. Να λέει λόγου χάρη: «μπορώ να ανέβω τις σκάλες όπως και να είναι η φυσική μου κατάσταση, αν από την αρχή πει ότι δεν μπορώ να τις ανέβω, είμαι τελειωμένος από χέρι. Μέσα στο δικό μου μυαλό υπάρχει ένα μεγάλο ”μπορώ”. Ίσως στην αρχή γκρινιάξω λίγο, αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπάρχει πάντα η λογική του ”μπορώ”.