ΑΜΛΕΤ από τον Ουίλιαμ Σαίξπηρ στο Θέατρο «Άνεσις»

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ

Κώστας Καλλιαντέρης 05.01.2018 | 17:17 ΧΡΟΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ 7 '

ΑΜΛΕΤ από τον Ουίλιαμ Σαίξπηρ στο Θέατρο «Άνεσις»

Ο Άμλετ είναι ένα από τα περισσότερο συζητημένα και σχολιασμένα έργα του δραματουργικού ρεπερτορίου, εν τούτοις πολύ σπάνια επιχειρείται να ιδωθεί το εν λόγω δράμα από μια συνολική οπτική.

Πολλά ανεβάσματα του τονίζουν την πολιτική διάσταση του έργου, αντιμετωπίζοντας τον Άμλετ ως έναν επαναστάτη που διαβάζει Μονταίνιο και αρνείται να υποταχθεί στην οποιαδήποτε εξουσία. Άλλοτε πάλι προτάσσουν τον ηθικολόγο που είναι ανίκανος να χαράξει μια σαφή γραμμή ανάμεσα στο καλό και το κακό ή τον διανοούμενο που είναι ανίκανος να βρει επαρκή λόγο για δράση.

Γράφει η Έπη Τρίμη

Ο Γεωργιανός Λεβάν Τσουλάτζε σκηνοθέτησε τον «Άμλετ», στο θέατρο Άνεσις. Είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του Kote Marjanishvili Theatre της Γεωργίας και στην Ελλάδα έχει βραβευτεί πολλές φορές από το φιλοθεάμων κοινό.

Ο εν λόγω σκηνοθέτης, μάς μεταφέρει στην Ελσινόρη έχοντας συνοδοιπόρους εξαιρετικούς ηθοποιούς: τον Τάσο Ιορδανίδη ως πρίγκιπα της Δανίας, τον Άρη Λεμπεσόπουλο στο ρόλο του Βασιλιά Κλαύδιου, την Πέμη Ζούνη ως Βασίλισσα Γερτρούδη, την Ιωάννα Παππά στο ρόλο της τραγικής Οφηλίας και το Θοδωρή Κατσαφάδο στο ρόλο του Πολώνιου, Συμβούλου του Βασιλιά.

Η παράσταση επικεντρώνεται στη δύναμη της σαιξπηρικής ιστορίας που πραγματεύεται διαχρονικά ζητήματα σχετικά με την πολιτική, την εξουσία και την ηθική και την κατεβάζει με άνεση στην πλατεία σε μια πολύ εύρυθμη σκηνική εκδοχή.

Άμλετ (Hamlet) είναι ο τίτλος ενός από τα πιο γνωστά και πιο δημοφιλή θεατρικά έργα του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, αλλά και το όνομα του κεντρικού χαρακτήρα του έργου. Ο πλήρης τίτλος του έργου είναι The Tragicall Historie of Hamlet, Prince of Denmarke (Η Τραγική Ιστορία του Άμλετ, Πρίγκιπα της Δανιμαρκίας). Η παλαιότερη καταγεγραμμένη παρουσίαση του έργου χρονολογείται τον Ιούλιο του 1602. Το 1603, το έργο παρουσιάστηκε στα Πανεπιστήμια του Κέμπριτζ και της Οξφόρδης.

Στην Ελλάδα, το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Εθνικό Θέατρο το 1937, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη, με Άμλετ τον Αλέξη Μινωτή. Το 1955, το έργο ξαναπαρουσιάστηκε από το Εθνικό Θέατρο, με τον Αλέξη Μινωτή σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή.

Το φάντασμα του βασιλιά ζητάει εκδίκηση και ο Άμλετ δεν πρέπει να ξεχάσει τί έχει γίνει. Όμως, ο Άμλετ ταλαντεύεται και σταθμίζει πολλές φορές τι θα κάνει. Σε κάποιο σημείο λέει, «Καρδιά μου μείνε εδώ με τους ανθρώπους… Σκληρός να είμαι, όμως όχι απάνθρωπος, στα λόγια μου να είναι το μαχαίρι, όχι στα χέρια μου». Ακόμα και η εκδίκηση έρχεται μέσα από ένα παιχνίδι της μοίρας, μια σκευωρία που έχουν ετοιμάσει οι άλλοι και της οποίας θύματα πέφτουν οι ίδιοι, μέσα από το χέρι του Άμλετ, που αγνοεί όμως τι θανατηφόρα ενέργεια κρύβεται σε αυτό που διαδραματίζεται και πρωταγωνιστεί. Ο Άμλετ

γίνεται το χέρι μιας αόρατης δύναμης που εκδικείται, χωρίς να προχωρήσει ο ίδιος σε μια τυφλή εκδίκηση, όπως του ζητάει το φάντασμα του βασιλιά.

Η υπόθεση

Κεντρικός χαρακτήρας της ιστορίας είναι ο νεαρός Πρίγκιπας Άμλετ, που έχει το ίδιο όνομα με τον πατέρα του, Βασιλιά της Δανίας, ο οποίος πέθανε απροσδόκητα. Ο θείος του νεαρού Άμλετ, Κλαύδιος, ανεβαίνει στο θρόνο και παντρεύεται τη χήρα του αδερφού του, Γερτρούδη. Ο Άμλετ είναι δυσαρεστημένος από την άνοδο του θείου του στο θρόνο, τον οποίο θεωρεί πολύ κατώτερο και ανάξιο σύγκρισης με τον πατέρα του, και τον εσπευσμένο γάμο της μητέρας του, Γερτρούδης, με τον αδερφό του νεκρού συζύγου της.

Στο έργο, ο Πρίγκιπας Άμλετ έχει μακράν τη μεγαλύτερη παρουσία, ακόμα και σε σύγκριση με άλλα έργα του Σαίξπηρ. Το μεγαλύτερο μυστήριο αποτελεί ο ίδιος ο χαρακτήρας του, η ψυχολογία και τα αληθινά του κίνητρα. Μια άποψη θέλει τον Άμλετ να αναζητά την αλήθεια, ώστε να είναι σίγουρος ότι πραγματοποίησε την εκδίκηση που επιθυμούσε ένα φάντασμα, που ισχυρίστηκε πως ήταν το πνεύμα του νεκρού πατέρα του.

Ο Άμλετ είναι η τραγωδία ενός ευγενικού και φωτισμένου πνεύματος που επαναστατεί όταν καταρρέουν όλες οι πίστεις του ( προσωπικές, οικογενειακές, φιλοσοφικές, φιλοσοφικές, πολιτικές).

Όταν ο Βασιλιάς της Δανίας πεθαίνει απροσδόκητα και γίνεται βασιλιάς ο αδελφός του Κλαύδιος που παντρεύεται και τη χήρα του αδελφού του, Γερτρούδη ο νεαρός Πρίγκιπας Άμλετ, δυσαρεστημένος από το θάνατο του πατέρα του αλλά και τον εσπευσμένο γάμο της μητέρας του με το θείο του, «βλέπει» το φάντασμα του νεκρού Βασιλιά και αποζητά δικαίωση.

Ο Άμλετ πραγματεύεται με λυρισμό και δραματικότητα διαχρονικά ζητήματα σχετικά με την πολιτική, την εξουσία, την ηθική και την απόσταση ανάμεσα στην ανθρώπινη διάνοια και την πραγμάτωση της. Θίγει ταυτόχρονα μια ερωτική και μια οικογενειακή τραγωδία, αναφέρεται στη φιλοσοφία, τη μεταφυσική, την ψυχολογία και φτάνει να σχολιάσει ακόμη και την ίδια τη θεατρική τέχνη.

Κριτική:

Το έργο καταγράφει την ηθική περιπέτεια ενός ανθρώπου που έχει την ευφυΐα να θέτει καίρια ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Ένα έργο πληθωρικό από όποια σκοπιά κι αν το δεις. Στο δε σύνολό τους οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί. Απολαύσαμε την καλλιτεχνικά άρτια σκηνική πρόταση και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Καίριες ήταν επίσης οι ερμηνείες. Εν κατακλείδι, η παράσταση που παρακολουθήσαμε αξίζει να τη δείτε.

Ταυτότητα της παράστασης:

Διανομή:

Τάσος Ιορδανίδης:΄Αμλετ

Άρης Λεμπεσόπουλος: Κλαύδιος

Πέμυ Ζούνη: Γερτρούδη

Ιωάννα Παππά: Οφηλία

Νίκος Πουρσανίδης: Λαέρτης

Δημήτρης Καπετανάκος: Ρόζενγκρατς

Δημήτρης Διακοσάββας: Γκίλντενστερν

Θοδωρής Κανδυλιώτης: Φάντασμα //ηθοποιός

Ιάσονας Παπαματθαίου: Οράτιος

και Θοδωρής Κατσαφάδος: Πολώνιος