Η Μαρία Χάνου αποκλειστικά στο www.pagenews.gr: “Οι γονείς μου με μεγάλωσαν με το κριτήριο να είμαι αυτόνομη”

Πριν λίγες ημέρες είδα τη θεατρική παράσταση Ράφτης κυριών του Ζορζ Φεϊντό στο «Από Μηχανής Θέατρο». Είναι μια κωμωδία σχέσεων και καταστάσεων με πολλά ευτράπελα, σε σκηνοθεσία και μετάφραση του Δημήτρη Μυλωνά. Ξέροντας τη δουλειά του, την επαγγελματική του προσέγγιση και προσήλωση στη λεπτομέρεια γνώριζα εκ των προτέρων πως θα απολαύσω μια ποιοτική παράσταση με ευρηματικά στοιχεία.

Η παρουσία μου στο Από Μηχανής Θέατρο για λογαριασμό του www.pagenews.gr αποτελεί διπλή χαρά γι’ εμένα δεδομένου πως το φιλικό περιβάλλον του χώρου αλλά και το θέαμα κερδίζουν το σεβασμό και το τίμημα του εισιτηρίου του θεατή. Μετά το πέρας της παράστασης – τη συνιστώ ανεπιφύλακτα- συνάντησα τη νέα και γλυκιά ηθοποιό Μαρία Χάνου, κόρη της Ελισάβετ Κωνσταντινίδου και του Ταξιάρχη Χάνου για μια προγραμματισμένη συνέντευξη. Έγινε χαλαρά στο φουαγιέ του θεάτρου και σε κάποιες στιγμές παρεμβαίνει στην κουβέντα μας και ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μυλωνάς δίνοντας τη δική του «πινελιά» στην κουβέντα μας. Άλλωστε φαγητό χωρίς αλάτι γίνεται;

Συνέντευξη στην Έπη Τρίμη

– Μαρία πώς άρχισε η πορεία σου στο χώρο της υποκριτικής; Σ’ επηρέασαν οι γονείς σου ή η συμμετοχή σου στις ”Μάγισσες της Σμύρνης” που ήταν και η πρώτη σου παρθενική συνεργασία;Την εμπειρία από τις ”Μάγισσες”, επειδή τότε ήμουν και έντεκα χρονών, την έβλεπα σαν παιχνίδι, με την κυριολεκτική έννοια. Δεν πιστεύω ότι ήταν το ερέθισμα, θα το έλεγα περισσότερο ως μια επαφή με το αντικείμενο. Λόγω των γονέων μου γνώρισα το χώρο του θεάτρου από μέσα, κάτι που με γοήτευσε και με κέρδισε.

– Αυτό που εισπράττει ο θεατής καθήμενος κάτω από τη σκηνή πόσο διαφέρει απ’ όσα συμβαίνουν επί σκηνής;

Η επαφή με το θεατή είναι άμεση. Ωστόσο αν για παράδειγμα ένας ηθοποιός είναι άρρωστος, το κοινό δεν πρέπει να το καταλάβει. Ο ηθοποιός οφείλει να μη… δυσκολεύει το θεατή διότι πρέπει να είναι στρατιώτης. Ό,τι κι αν συμβαίνει στη ζωή του, θα πρέπει να είναι απίκο στη σκηνή και να αποδώσει το έργο του. Αυτό το επιτυγχάνει κάποιος με διάφορους τρόπους, όπως το πώς αντιλαμβάνεται και χειρίζεται τη δουλειά του. Κάνεις τα πάντα ώστε το κοινό ώστε να μη δει τη Μαρία που έχει κάποιο πρόβλημα αλλά τη ηθοποιό που υποδύεται το ρόλο της.

Αυτό δεν μαθαίνεται και φυσικά δεν το καταφέρνεις πάντα. Το θέατρο είναι ζωντανός οργανισμός και μπορεί να συμβούν τα πάντα στη σκηνή. Όπως διαχειρίζεσαι την επιτυχία, αναλόγως μπορείς να διαχειριστείς και κάποια ατυχία.

– Ωστόσο επειδή ο θεατής ταυτίζεται με τους ηθοποιούς, έχω την αίσθηση ότι γίνεται πιο συμπαθής εάν δείξει την ανθρώπινη πλευρά του.

Προφανώς. Αλλά το αν εγώ έχω γρίπη για παράδειγμα, είναι κάτι που δε χρειάζεται να το καταλάβει ο θεατής. Με φαντάζεσαι τώρα εμένα στον ρόλο μου, εάν έχω μια ερωτική απογοήτευση να βγαίνω επί σκηνής και να κλαίω; Είναι επάγγελμα και δεν τίθεται θέμα συμπάθειας στο πρόσωπο ενός καλλιτέχνη. Όπως μια δασκάλα δεν μπορεί να μπει στην τάξη και να μη σκέφτεται το μάθημα έτσι και ο ηθοποιός δεν έχει το δικαίωμα να παρασυρθεί από το πρόβλημά του.

Υπάρχουν και οι ανθρώπινες στιγμές που μπορούν να συμβούν, όπως το να γελάσουμε πάνω στη σκηνή. Κάτι που συμβαίνει. Πρέπει όμως να είμαστε πειθαρχημένοι ώστε να επαναφέρουμε την κατάσταση στο έργο. Εάν δεν το κάναμε, θα γελούσαμε όλη την ώρα και θα τελείωνε η παράσταση κακήν κακώς.

– Ως χαρακτήρας μοιάζεις περισσότερο στον πατέρα σου ή τη μητέρα σου; Τι είναι αυτό που θαυμάζεις σ’ εκείνους;Και στους δύο μοιάζω. Τους θαυμάζω πολύ ως ηθοποιούς αλλά και ως ανθρώπους. Είναι και οι δύο γενναιόδωροι ηθικά, έχουν χιούμορ, ειλικρίνεια και δείχνουν την αγάπη τους. Με έχουν στηρίξει αρκετά και είναι άνθρωποι που τους θαυμάζω πολύ και δεν ξέρω εάν μπορώ να μιλήσω αντικειμενικά.

Επίσης , είναι συμπονετικοί και ευαίσθητοι άνθρωποι. Οι γονείς μου με μεγάλωσαν με το κριτήριο να είμαι αυτόνομη. Χωρίς ωστόσο να υπάρξει… βούρδουλας. Είναι δίπλα μου μεν, αλλά με μια ισορροπημένη απόσταση.

– Συμβουλεύεσαι τους γονείς σου, όταν πρόκειται για μια επαγγελματική συνεργασία;Τους συμβουλεύομαι για το οτιδήποτε και ειδικότερα για το χώρο της υποκριτικής. Έχουν αρκετά χρόνια εμπειρίας οπότε όσα λένε μετράνε και χρειάζομαι την άποψή τους Αν ακολουθώ όσα μου λένε; . Όχι πάντα, διότι θέλω να… φάω και τα μούτρα μου ( γέλια).

– Μαρία, ασκείς κριτική στους γονείς σου;Βέβαια και ελπίζω να την εισπράττουν με ενδιαφέρον. Ωστόσο πάντα κάνω καλοπροαίρετη κριτική. Ως ένα βαθμό προσπαθώ να είμαι αντικειμενική, διότι αν τους δω να κλαίνε πάνω στη σκηνή, ε, θα επηρεαστώ. Επειδή όμως έχω τη δυνατότητα να βλέπω τα πράγματα αλλιώς, λόγω του επαγγέλματός που ακολουθώ κι εγώ, προσπαθώ να κρίνω στο μέτρο του δυνατού.

– Πώς και δεν έχεις συνεργαστεί με τη μητέρα σου, Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, σε κάποια δουλειά;Εγώ άρχισα την επαγγελματική μου σταδιοδρομία μέσα από το θέατρο. Είμαι στην Εταιρεία Θεάτρου Θέση – Thesis Theatre Company και δουλεύουμε μαζί τα τελευταία τρία χρόνια. Η τηλεόραση προέκυψε ξαφνικά και η αλήθεια είναι ότι όσο μπορώ, θέλω να νιώσω ότι πατάω γερά στα πόδια μου και μετά να κάνω οτιδήποτε άλλο άνοιγμα. Εννοείται ότι θα ήθελα να παίξω μαζί με τους γονείς μου. Απλά θέλω πρώτα να είμαι σίγουρη για να μπορέσω να ανταποκριθώ επάξια.

– Μίλησέ μου για το ”Δον Κιχώτη” που ετοιμάζεις μαζί με τον πατέρα σου Ταξιάρχη Χάνο.Στις 10 Φεβρουαρίου θα αρχίσουμε τις παραστάσεις στο ”Από μηχανής Θέατρο”. Η σκηνοθεσία ανήκει στον πατέρα μου. Είναι περίεργο για μένα διότι είναι η πρώτη φορά που συνεργάζομαι εκτενώς με τον μπαμπά μου. Γενικά έχουμε ρίξει αρκετή δουλειά στο κείμενο, το οποίο το ελέγχουμε, το προσαρμόζουμε μαζί με την ομάδα, όπως κάναμε και με το ”Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας”. Έχουμε μεγάλη χαρά και προσμένουμε τη στιγμή που θα το παρουσιάσουμε στο κοινό. Είναι αυστηρός κριτής ο πατέρας μου και δε χαρίζεται, οπότε και δουλεύουμε σκληρά με αλλεπάλληλες πρόβες. Δεν το κάνει κακοπροαίρετα, αλλά επειδή δε θέλει να μας χρυσώσει το χάπι.

– Πώς προέκυψε η συνεργασία στη ”Μουρμούρα”; Δε φοβήθηκες μήπως καείς όπως άλλα ζευγάρια που ενσάρκωσαν εξαιρετικοί συνάδελφοί σου;Κάποια στιγμή με πήραν τηλέφωνο και μου ζήτησαν να περάσω από οντισιόν, με τον Σπύρο Χατζηαγγελάκη να είναι ήδη στη σειρά. Πέρασα από κάστινγκ μαζί με το Σπύρο. Δέσαμε απευθείας με τον συμπρωταγωνιστή μου. Τους άρεσα και με επέλεξαν. Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος, δε με τρόμαξε. Ο κάθε άνθρωπος έχει το δρόμο του και όλα θα φανούν στο πέρασμα του χρόνου. Η πορεία ενός ηθοποιού δε φαίνεται στα πρώτα χρόνια, αλλά πολύ αργότερα. Κάνω πράγματα που μ’ ευχαριστούν και με γοητεύουν. Αν είναι να προχωρήσουν, θα προχωρήσουν. Είναι κρίμα να λειτουργώ με φόβο. Σε τελική ανάλυση, πότε αισθανόμαστε έτοιμοι και σίγουροι για κάτι;

Πάντως. βλέπω ότι η ”Μουρμούρα” αρέσει στο κοινό και το καταλαβαίνω από τις αντιδράσεις του κόσμου που με σταματάει πλέον στον δρόμο.

– Πώς εισπράττεις την αγάπη του κόσμου;Χαίρομαι πάρα πολύ. Στην αρχή είναι περίεργο συναίσθημα διότι δεν καταλαβαίνεις τί γίνεται , αλλά είναι κάτι ευχάριστο και ζωογόνο, ιδιαίτερα όταν σου λένε καλά λόγια.

– Πες μου για το ”Ράφτη Κυριών”, πως ενεπλάκεις σ’ αυτή τη δουλειά αλλά και την παράνοια του ρόλου σου.Μαζί με το Δημήτρη Μυλωνά αρχίσαμε τις πρόβες μας γι’ έναν μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο. Είναι ένας χαρακτήρας που μπαίνει και βγαίνει τρεις φορές. Στις πρόβες θέλαμε να δώσουμε ένα στίγμα στο ρόλο, με τα παιδιά να δίνουν από μια ιδέα και έτσι προέκυψε το νυφικό που προσδίδει κάτι ιδιαίτερο. (είναι θεά και το εννοώ και θα το καταλάβετε αν τη δείτε!).

(Στην κουβέντα μπαίνει και ο Δημήτρης Μυλωνάς…)

– Έχετε παρατηρήσει ανθρώπους που να έρχονται συστηματικά στο θέατρο;Δ.Μ – Το θέατρο είναι καινούριο, άνοιξε 6 Οκτωβρίου, οπότε δεν έχει δώσει ακόμη το στίγμα του, αυτό απαιτεί λίγο χρόνο για να συμβεί. Ωστόσο ήδη από τις παραστάσεις που λαμβάνουν χώρα, βλέπω ανθρώπους που έβαλαν το ”από μηχανής θέατρο” στην ατζέντα τους”.

– Δημήτρη, ποιός ήταν ο λόγος που μπήκατε μαζί με τη σύζυγό σου Άννα Ελεφάντη στη διαδικασία να διαχειριστείτε το χώρο και να ανεβάζετε παραστάσεις;Δ.Μ – Έχω παρελθόν εδώ, γιατί ήταν η πειραματική σκηνή με τον Στάθη Λιβαθηνό. Στα πρώτα της χρόνια ήμασταν στο γκαράζ στο Εθνικό, αλλά ο Νίκος Κούρκουλος αναγκάστηκε να μεταφέρει στο ”Από μηχανής” την πειραματική σκηνή λόγω εργασιών. Έχω παίξει εδώ αρκετά χρόνια σε αρκετές παραστάσεις , όπως τον ”Ηλίθιο” του Ντοστογιέφσκι. Όταν λοιπόν έμαθα ότι ”ελευθερώνεται” το θέατρο, δεν το σκέφτηκα και μπήκα απευθείας στα βαθιά.

– Δημήτρη δεν είναι τεράστιο ρίσκο σε εποχή κρίσης;Δ.Μ – Είμαι άνθρωπος του ρίσκου και των άκρων. Πιστεύω ότι ειδικά στην κρίση κάποιος πρέπει να παίρνει αρκετά ρίσκα. Πρέπει να πας κόντρα σ’ όλη αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα. Έτσι και εγώ πήγα… «επιθετικά». Όταν έμαθα ότι το θέατρο ενοικιάζεται το… μίσθωσα χωρίς δεύτερη σκέψη.

– Θέλω να μου πείτε και οι δύο σας αν λειτουργείτε με το συναίσθημα…Δ.Μ – Απόλυτα. Έτσι λειτουργώ. Με έχει προδώσει αρκετές φορές, αλλά αυτό είναι ένα ρίσκο. Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, αυτός είμαι στην τελική ανάλυση.

Μ.Χ – Ναι κι’ εγώ το ίδιο. Χρησιμοποιώ το ένστικτό μου τις περισσότερες φορές στη ζωή μου. Παρόλο που έχω προσπαθήσει να το αποφύγω, τότε ίσως μου βγήκε περισσότερο σε κακό.

– Σας έχει τύχει ποτέ να σας κάνει κάποιος μια συνέντευξη για να σας ”ξεβρακώσει”;Δ.Μ – Όχι, στον χώρο που κινούμαι δε μου έχει τύχει. Μ.Χ – Παρομοίως, δεν έχω δώσει και τόσες συνεντεύξεις για να λέμε και την αλήθεια (γέλια)…

– Πόσο κοντά στην πραγματική ζωή είναι τα τεκταινόμενα στον ”Ράφτη Κυριών”;Μ.Χ – Αν σκεφτείς ότι στην καθημερινότητά μας είμαστε τεράστιοι ψεύτες, ότι ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να πούμε ένα μικρό ή μεγάλο ψέμα για να διευκολύνουμε μια κατάσταση, τότε ναι, το έργο έχει μεγάλη επαφή με την πραγματικότητα. Φυσικά, πάντα, αντιμετωπίζουμε τα πράγματα με χιούμορ, γιατί η ζωή πρέπει και έχει το στοιχείο αυτό.

– Μαρία, στην πραγματική σου ζωή πώς θα διαχειριζόσουν την απιστία;Ανάλογα την περίπτωση, τα χρόνια και τη σχέση. Πιστεύω ότι με τον κάθε σύντροφο της ζωής μας μοιραζόμαστε άλλα πράγματα. Δεν είναι ίδιες οι σχέσεις ποτέ και δεν συγκρίνονται. Σίγουρα δε θα μου άρεσε, αλλά αν θα το συγχωρούσα… Μπορεί ναι, μπορεί κι ‘ όχι, ποτέ δεν ξέρεις.

– Πιστεύεις ότι αποτελεί απειλή το επάγγελμά σου στην έκβαση μιας συναισθηματικής σχέσης;Καθόλου. Είναι ένα επάγγελμα που μπορεί μεν να παίρνει μεγάλο μερίδιο του χρόνου σου, γιατί έναν ρόλο μπορεί να τον κουβαλάς όλη τη μέρα, να τον σκέφτεσαι μήνες, αλλά δεν νομίζω ότι αποτελεί εμπόδιο. Εκτός αν ο άλλος θέλει κάτι συγκεκριμένο που εσύ δεν το έχεις. Αν το θέσουμε έτσι κι’ ένας γιατρός έχει παρόμοιο πρόβλημα.

– Πώς θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου;Ποτέ δεν μπορούμε να έχουμε σαφή εικόνα για τον εαυτό μας. Ελπίζω ότι δεν είμαι συντηρητική. Μου αρέσει η διαφορετικότητα, τη βρίσκω φυσιολογική, ενδιαφέρουσα και γοητευτική μη σου πω, φαντάσου να ήμασταν όλοι ίδιοι. Είμαι επίμονη και πεισματάρα, προσπαθώ με τον καιρό να καταφέρνω να ζητάω συγγνώμη, αυτό είναι που προσπαθώ να κατακτήσω. Όταν αγαπάω κάποιον τον αγαπάω πολύ και δένομαι με τους ανθρώπους που είναι στη ζωή μου.

– Το χιούμορ πόσο σημαντικό είναι στη ζωή σου;Αν δεν υπήρχε χιούμορ στη ζωή μου, θα είχα τρελαθεί…πίστεψέ με…

– Μαρία, πώς σε αντιμετωπίζει το ανδρικό κοινό λόγω της ”Μουρμούρας”;Δεν έχω καμία ένδειξη (γέλια). Δεν το σκέφτομαι, για να είμαι ειλικρινής. Δεν έχει αλλάξει στην καθημερινότητά μου κάτι, εκτός από το Facebook και τα αιτήματα φιλίας που παμβάνω. Τώρα, έχω αρκετά αιτήματα από αγνώστους. Μου το είχαν πει ότι θα συμβεί, γιατί σε συμπαθεί και σε νιώθει ο κόσμος και θέλει να έχει μια επαφή παραπάνω μαζί σου. Τα social media είναι το μέσο προσέγγισης.

– Πώς το διαχειρίζεσαι όλο αυτό με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;Η αλήθεια είναι ότι δεν τα πάω καλά μ’ αυτά. Το Facebook το έχω κυρίως για να μιλάω με ανθρώπους που δε συναντιέμαι συχνά, λόγω δουλειάς. Δεν το έχω και πολύ στο μυαλό μου. Μπορεί να κάνω κάποιον φίλο, αλλά δεν πρόκειται να του μιλήσω ας πούμε. Σκέφτομαι και το άλλο. Πόσους φίλους έχουμε στο Facebook και με πόσους τελικώς επικοινωνούμε; Είμαι της προσωπικής επαφής. Είναι αρκετά σημαντικό γι’ εμένα το να έρθει κάποιος μετά την παράσταση και να μου μιλήσει, να μου πει το οτιδήποτε και να δω στα μάτια του ότι όντως χαίρεται που με γνωρίζει…