Κάρμεν Ρουγγέρη στο www.pagenews.gr: “Θα έβαζα στα σχολεία, μάθημα για το σεβασμό και την αγάπη”

Η κ. Κάρμεν Ρουγγέρη είναι ένας άνθρωπος με μακρά διαδρομή. Αυτό που κατ’ εμέ την κάνει να ξεχωρίζει και να την εκτιμώ βαθιά είναι η συνέπειά της σε ό,τι και αν καταπιάνεται καθώς και η ακεραιότητα που τη διακατέχει τόσο ως άνθρωπο όσο και ως επαγγελματία.

Αυτήν την περίοδο, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης όπου συνήθως ανεβάζει έργα εμπνευσμένα από την Ελληνική μυθολογία, θα παρουσιάσει το έργο «Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ…. ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ» που περιέχει την γέννηση του κόσμου και ιστορίες γνωστές και άγνωστες των Θεών του Ολύμπου.

Σε παράλληλο χρόνο, στο Θέατρο ΚΙΒΩΤΟΣ, η Κάρμεν Ρουγγέρη και οι συνεργάτες της παρουσιάζουν ένα ακόμα μουσικό έργο, βασισμένο στο πασίγνωστο παραμύθι των αδελφών Γκρίμ «ΧΕΝΣΕΛ ΚΑΙ ΓΚΡΕΤΕΛ». Το παραμύθι αυτό μεταμορφώνεται, διασκευάζεται και παρουσιάζεται σαν ένα τρυφερό παραμύθι πλούσιο σε μηνύματα, «μιλάει για τη μανία των παιδιών να κοροϊδεύουν», που με την υπόθεσή του θα κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον μικρών και μεγάλων.

Συνέντευξη στην Έπη Τρίμη

– Κατά τον Πλάτωνα, η τέχνη είναι "μίμησις μιμήσεως", γιατί η πραγματικότητα που αντιγράφει η τέχνη, είναι και αυτή αντίγραφο ενός άλλου, νοητού κόσμου; Ποιες είναι οι δικές σας σκέψεις;

Όταν μιλάμε για τον κορυφαίο φιλόσοφο και θεμελιωτή της φιλοσοφίας δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε με την ερμηνεία που δίνει γενικά, για την τέχνη. «Δανείζομαι» λοιπόν τις σκέψεις του και τις υιοθετώ.

– Ο συνάδελφός σας Νίκος Κουρής είπε κάποτε μια φράση που μού έκανε εντύπωση και θέλω τις σκέψεις σας. Είπε: «η κρίση έχει γίνει το απόλυτο άλλοθι για να μην κάνουμε τελικά τίποτα» Θέλετε να το σχολιάσετε;

Ο κάθε συνάδελφος έχει το απόλυτο δικαίωμα να έχει τη δική του γνώμη επί «παντός επιστητού». Για να εκφέρω τη δική μου άποψη πάνω σ’ αυτό θα έπρεπε να μας εξηγήσει πάνω σε τι ακριβώς εκφέρει τη γνώμη του. (Στην οικονομική κρίση; Στην κρίση αξιών;)

– Αν δεν ήσασταν μητέρα θα είχατε νιώσει την ανάγκη και τη λαχτάρα να ασχοληθείτε με το παιδικό θέατρο; Λένε αρκετοί πως είναι δευτερευούσης σημασίας και οι ηθοποιοί που παίζουν σ’ αυτά είναι επειδή βρίσκονται στα αζήτητα. Οι δικές σας σκέψεις;

Τα παιδιά μου ήταν αυτά που μού έδωσαν το κίνητρο και την ανάγκη να ασχοληθώ με το θέατρο, για παιδιά. Αν δεν είχα τα παιδιά μου σίγουρα δε θα ξεκινούσα να ασχολούμαι μ’ αυτό. Θέλοντας να περνάμε καλά, έφτιαξα μια ομάδα στη γειτονιά μου από 30 παιδιά και ανακάλυψα έναν εαυτό που δεν ήξερα ότι τον έχω. Κάποτε ήταν έτσι όπως τα λέτε. Τώρα και μεγάλα ονόματα επιδιώκουν να πάρουν μέρος σε παραστάσεις για παιδιά. Έχει ανέβει ο πήχης, πιστεύω.

– Στο Θέατρο ΚΙΒΩΤΟΣ, εσείς και οι συνεργάτες σας παρουσιάζετε ένα μουσικό έργο, βασισμένο στο πασίγνωστο παραμύθι των αδελφών Γκρίμ «ΧΕΝΣΕΛ ΚΑΙ ΓΚΡΕΤΕΛ». Το παραμύθι αυτό «μιλάει για τη μανία των παιδιών να κοροϊδεύουν». Με τι κριτήρια επιλέξατε ένα κλασσικό παραμύθι και δε γράψατε εσείς ένα σύγχρονο;

Δεν ξέρω τι θα πρόσφερε περισσότερο ένα μοντέρνο παραμύθι. Τα παιδιά έχουν την ικανότητα να μεταφέρονται σε εποχές που πέρασαν. Άλλωστε η μουσική επένδυση του Χούμπερτινγκ δίνει στο έργο την μορφή όπερας, μορφή που θέλω να γνωρίσουν τα παιδιά.

– Τι πραγματεύεται το εν λόγω παραμύθι και γιατί να το προτιμήσουν οι γονείς για τα παιδιά τους;

Το παραμύθι αυτό λέει στα παιδιά, μεταξύ άλλων, ότι κάθε τους ενέργεια πρέπει να γίνεται μετά από σκέψη για τις επιπτώσεις που θα έχει. Τους δίνει ακόμα να καταλάβουν ότι η οικογένεια (πατέρας και μητέρα) θα τους βοηθήσουν και θα τους προστατεύουν μέχρι την ενηλικίωσή τους και ότι πρέπει να επιζητούν την προστασία αυτή. Να τονίσω, το παραμύθι το ψήφισαν τα ίδια τα παιδιά και οι γονείς τους. Πάντα, στο τέλος κάθε Κυριακάτικης παράστασης, θέτω τρεις τίτλους έργων που σκεφτόμαστε να ανεβάσουμε και τα παιδιά διαλέγουν.

– Επί σκηνής, πρέπει να είσαι διαρκώς alert γιατί τα παιδιά είναι απρόβλεπτα. Πόσο απαιτητικό είναι το παιδικό κοινό;

Γενικά, οι παραστάσεις πρέπει να κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού μέχρι την τελευταία στιγμή. Τα παιδιά είναι ακόμα πιο απαιτητικά από τους μεγάλους στο θέμα αυτό. Ο τρόπος για να κερδίσεις την προσοχή τους, στην παράσταση, έχει πολλές παραμέτρους. (Υπόθεση, γρήγορη εναλλαγή εικόνων κ.α) Ιδιαίτερα το εικαστικό μέρος, πρέπει να καθηλώνει τα παιδιά από την αρχή μέχρι το τέλος. Σκηνικά, κοστούμια, φωτισμός, πρέπει, μαζί με τις ερμηνείες φυσικά, να είναι όλα στην εντέλεια.

– Μέσα από το παιδικό θέατρο μπορεί ένα παιδί να προβάλλει τις υψηλές αξίες και να δημιουργεί πρότυπα. Το θέατρο μπορεί να λειτουργήσει με δύο τρόπους σε ένα παιδί: από την πλευρά του θεατή παρακολουθώντας μια παράσταση και από την πλευρά του ηθοποιού, όπου το παιδί συμμετέχει ενεργά και βιώνει το θεατρικό ρόλο. Γιατί εσείς επί τόσα χρόνια ασχολείστε με τα παιδιά; Τι είναι αυτό που σάς δίνει αυτήν την ώθηση και λαχτάρα, συνάμα;

Και βέβαια, μέσα από το θέατρο τα παιδιά θα ανακαλύψουν τις αξίες της ζωής. Είναι έτσι ακριβώς όπως το λέτε. Τώρα γιατί εγώ ασχολούμαι… Γιατί το θέατρο πρέπει να είναι πηγή γνώσης. Γιατί είναι πρόκληση να φτιάχνεις παραστάσεις για παιδιά. Είναι το δυσκολότερο είδος. Και με γεμίζει ευτυχία όταν καταφέρνουμε να κερδίσουμε την πολύτιμη προσοχή τους και να τα κάνουμε να αγαπήσουν το θέατρο.

– Η κουλτούρα καλλιεργείται κυρίως από το σπίτι και δευτερεύοντος στο σχολείο ή οπουδήποτε αλλού. Από την εμπειρία τόσων ετών κρίνετε πως η λαϊκή οικογένεια που δεν έχει εικόνες και ερεθίσματα για την τέχνη και τα γράμματα αντιλαμβάνεται πως «εγκληματεί» βάζοντας τα παιδιά μπροστά στο χαζοκούτι ή δίνοντάς τους ένα tablet ανά χείρας προκειμένου να τα ψυχαγωγήσει;

Δεν συμφωνώ με τον αθέλητο, ίσως, διαχωρισμό που κάνετε λέγοντας ότι η «λαϊκή» οικογένεια δεν έχει ερεθίσματα για την τέχνη και τα γράμματα. Και οι «αριστοκράτες» πέφτουν στο ίδιο παράπτωμα. Βάζουν τα παιδιά τους μπροστά στην τηλεόραση με πλήρη αδιαφορία για το τι παρακολουθούν προκειμένου να έχουν την ησυχία τους.

– Σε συνέχεια της ως άνω ερώτησης, πιστεύετε πως η μεσαία τάξη ξοδεύει χρόνο και χρήμα για να πάει τα παιδιά του σε παιδικές παραστάσεις;

Δεν υπάρχουν στο θέμα αυτό, «τάξεις». Όλοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι ανεξαρτήτως «τάξεως» πηγαίνουν τα παιδιά τους στο θέατρο. Η διαφορά είναι ότι αυτός που ανήκει στη λαϊκή τάξη και έχει οικονομικές δυσκολίες κάνει την θυσία και κυριολεκτικά από το υστέρημά του, πηγαίνει το παιδί του στο θέατρο.

– Πώς πιστεύετε πως ο γονέας μπορεί να εξηγήσει στο παιδί του την τυχόν οικονομική δυστοκία της οικογένειας, λόγω κρίσης, χωρίς να το κατακρεουργήσει ψυχικά;

Με απλά λόγια. Μιλώντας του σαν να είναι μεγάλος. Είμαι σίγουρη ότι το παιδί θα καταλάβει. Εγώ, έτσι μιλούσα στα παιδιά μου και πάντα καταλάβαιναν.

– Στην Αθήνα παίζονται εξαιρετικές παραστάσεις θεάτρου, κουκλοθέατρου και μουσικής για παιδιά. Είναι αλήθεια πως αποτελούν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να μάθουν για τις ηθικές αξίες και γενικότερα για τη ζωή. Μήπως όμως είναι υπέρ αρκετές και ο γονιός ή ο δάσκαλος δεν ξέρει πού να πάει το παιδί του;

Να ρωτήσουν, να μάθουν, να διαλέξουν. Προσωπικά, θα διάλεγα έργο που πέρα από την διασκέδαση μπορεί να δώσει και ΓΝΩΣΕΙΣ στα παιδιά.

– Συνεργάζεστε εδώ και χρόνια με την κόρη σας ( Χριστίνα Κουλουμπή) και το σύζυγό σας (Ανδρέα Κουλουμπή). Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχούς συνεργασίας και πώς βρίσκετε τις ισορροπίες μεταξύ σας;

Ο διάλογος. Η ανταλλαγή σκέψεων. Οι γνώσεις και οι εμπειρίες, οι εικόνες που κουβαλάει ο καθένας από μας. Και πάνω από όλα η αγάπη που έχουμε για αυτό που όλοι μαζί κάνουμε.

– Αισθάνεστε δικαιωμένη και πλήρης ως δημιουργός και ηθοποιός;

Ευχαριστώ το Θεό. Είναι υπέροχο να καταπιάνεσαι μ’ αυτό που αγαπάς.

– Αν είχατε τη δυνατότητα να κινήσετε τα νήματα της εξουσίας, τι είναι αυτό που θα θέλατε πρώτα να καταργήστε, στη συνέχεια να διορθώσετε και τέλος να εξαλείψετε μια για πάντα;

Πρώτα θα έβρισκα θέσεις εργασίας για τα νιάτα μας. Καταπολέμηση αυτών που διακινούν τα ναρκωτικά στη χώρα μας αλλά και σε όλο το κόσμο. Μετά θα καθάριζα την πόλη από τις μουντζούρες. Καθαροί τοίχοι, καθαρές ταμπέλες της τροχαίας. Θα έβαζα στα σχολεία, μάθημα για το σεβασμό και την αγάπη που πρέπει να έχουμε για καθετί που δε μας ανήκει.

– Ανήκετε στους αισιόδοξους ανθρώπους; Τι μήνυμα θα θέλατε να περάσετε στους αναγνώστες μας;

Να έχουν το κουράγιο να ελπίζουν