Art de la table vs κατσαρόλα

Στρώστε ένα τραπέζι, ακόμη και για έναν, και φάτε σαν άνθρωποι. Όχι, δεν κάνει καθόλου το ίδιο. Μπορεί μεν να φτάνει το φαγητό στο στομάχι ούτως ή άλλως, αλλά ο πολύπλοκος εγκέφαλος δεν επεξεργάζεται το ίδιο τις δύο καταστάσεις. 

Στον αντίποδα του «χλαπακιάζω μέσα από την κατσαρόλα» είναι η τέχνη του τραπεζιού. L’art de la table. Αρκεί ένα μικρό τραπεζομάντηλο ή κάτι ανάλογο, ένα σωστό μαχαιροπίρουνο, ένα ωραίο ποτήρι, ένα πιατάκι της προκοπής. Μπορεί να έχετε στο πιάτο σπανακόρυζο (το οποίο λατρεύω, ενώ πολλοί απεχθάνονται), αλλά το αποτέλεσμα είναι πολύ διαφορετικό σε αυτό το περιβάλλον. 

Έχουν γραφτεί κατεβατά ολόκληρα γι’ αυτό. Να μη λέμε τα ίδια συνέχεια. Η αφορμή που τα λέω είναι μια πινακίδα κάπου στα κεντροδυτικά της Γαλλίας. Limoges. Η περίφημη μητρόπολη της γαλλικής πορσελάνης και της κεραμικής. Κατρακυλάνε εικόνες και παιδικές αναμνήσεις από κουβέντες των μεγάλων (μαμάδων, κυρίως). Πότε ετοιμάζεται ένα τραπέζι, πότε συγκροτείται η προίκα κάποιας κόρης (οπότε, σερβίτσιο Λιμόζ, τι άλλο ;), πότε σχολιάζεται κάποιο κάλεσμα. 

Στρίβω το τιμόνι, και ξεκινάω την περιπλάνηση. Δεν έχω χρόνο για διεξοδική έρευνα. Τα μεγάλα σπίτια της πορσελάνης είναι πολλά. Θα ψάξω ένα δύο ονόματα που θυμάμαι. Ξεκινάω από το πρώτο. Haviland, εργαστήριο που έστησε Αμερικανός στα μέσα του 19ου αιώνα. Είναι στις παρυφές της πόλης, κοντά στον αυτοκινητόδρομο. Οι άνθρωποι έχουν ένα ωραιότατο πωλητήριο, πολύ πλούσιο, στο οποίο υπάρχει και μεγάλη προφορά κομματιών διαλογής. 

Όταν λέμε διαλογής, εννοούμε ότι έχουν κάποιο ψεγάδι που συνήθως δεν είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού. Σχέδια κλασικά, με μεγάλη χρωματική γκάμα, και τα πάντα στο χέρι (εννοείται). Αν καθίσει κανείς προσεκτικά μπορεί να ταιριάξει ένα σετάκι ωραιότατο, σε απαράμιλλη ποιότητα και απείρως κομψό. 

Το δεύτερο όνομα που θυμάμαι είναι το εργαστήριο Raynaud (δεν ξέρω αν προφέρεται Ρενώ ή Ρεϊνώ, ξέχασα να ρωτήσω). Επίσης στις παρυφές της πόλης, αλλά από αντίθετη κατεύθυνση. Η Λιμόζ δεν είναι μεγάλη και οι αποστάσεις μικρές.

Γαλλικό εργαστήριο, αυτή τη φορά, από τις αρχές του 20ού αιώνα. Ισχύουν και εδώ τα ίδια. Τα μοτίβα είναι διαφορετικά, ωστόσο. Πιο παιχνιδιάρικα. Πάντα χειροποίητα, όλα. Ξεχώρισα μία σειρά που αναφέρεται στους κήπους και τους λαχανόκηπους των Chateaux de la Loire, και λέγεται Villandry. Οι τιμές κανονικά απλησίαστες, αλλά, αντιθέτως, στο τμήμα διαλογής που σας έλεγα, οι τιμές είναι εξευτελιστικές. Οι άνθρωποι θέλουν να τα διώξουν. 

Αν, βέβαια, σας βγάλει ο δρόμος σας σε καμία Γερμανία ή Ιταλία, υπάρχουν άλλες δυνατότητες, για πχ Meissen ή Ginori (έμαθα ότι την αγόρασε η Gucci τελευταία, θα το έχω στο νου μου να πάω), ή κάτι άλλο. 

Για μας που δεν κληρονομήσαμε από τη γιαγιά πλήρες σερβίτσιο λιμόζ των 24 ατόμων και δεν θέλουμε να τρώμε σε ό,τι-να-ναι-πιάτο, ένα σετάκι λιμόζ (διαλογής μεν, αλλά καλοπροσεγμένο) είναι ωραιότατη λύση. 

Έστω ένα σετάκι του καφέ, βρε παιδί μου. Θα σας φτιάξει την ημέρα.