Ψωμί – Παιδεία – Survivor

Προχθές είχα μια συζήτηση με την μεγάλη μας κόρη. Για το Survivor. Μου έλεγε πόσο θα ήθελε να γνωρίσει από κοντά μια παίκτρια του ριάλιτι. 

Προσπάθησα να της εξηγήσω ότι δεν είναι και τόσο σπουδαίο γεγονός, ούτε καμιά μεγάλη προσωπικότητα. Αρχισα να της μιλάω για τον Ελύτη, τον Κορνήλιο Καστοριάδη, τον Περικλή ή τον Θεμιστοκλή.

"Αυτές είναι μεγάλες προσωπικότητες που θα άξιζε να συναντήσεις. Αν σου δίνονταν η ευκαιρία να γνωρίσεις έναν διάσημο άνθρωπο των ημερών μας από κοντά – από καλλιτέχνη μέχρι τραγουδιστή – ποιον θα ήθελες;" ρωτάω όλο περιέργεια.

"Την Ευριδίκη!" μου απαντά περήφανα. "Και γιατί;" ρωτάω εξουθενωμένος. 

"Γιατί ξέρει τον Ντάνο και θα μου τον γνωρίσει" που πετάει και με αφήνει κουρέλι. 

Από κοντά και η μικρή μας κόρη. "Ντάνος, Ντάνος κανονίστε να πάμε στον τελικό" μου λέει με νάζι. 

Πώς το έλεγε ο Σπύρος Παπαδόπουλος στους Απαράδεκτους; "Τί έγινε ρε παιδιά; Εγώ είμαι της γενιάς του Πολυτεχνείου δεν κάνω τέτοια πράγματα" 

Κάπως έτσι έμοιαζα μέχρι που ήρθε η νέα κατραπακιά. 

Δεν ξέρω αν είδατε τα στατιστικά του υπ. Παιδείας για τις βάσεις στις Πανελλήνιες.

Η συντριπτική πλειονότητα των γραπτών ήταν από 0-10. 

Οι αριστούχοι είναι δείγμα προς εξαφάνιση. Στην Ιστορία πάνω από το 90% έγραψε κάτω από τη βάση. Πάμε ξανά: Εννιά στους δέκα, κάτω από τη βάση.

Σε μια χώρα που η μόνη της διέξοδος από τα δομικά και χρόνια προβλήματα (κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά) είναι η επένδυση στην Παιδεία, η γνώση και η μάθηση, τα παιδιά μας στρέφουν την πλάτη.

Και αντί να παρακολουθούν βαρετούς παράλληλους μονολόγους στη Βουλή όπου η Παιδεία είναι επίσης είδος προς εξαφάνιση, προτιμούν να βλέπουν Survivor.

Αντί να θαυμάζουν τις κορυφές της σκέψης, της διανόησης, εκτιμούν τον Ντάνο, το Βασσάλο, την Ευριδίκη, τον Σπαλιάρα. Αντί να αγωνιούν για το μέλλον τους και κυρίως για την ψυχική τους αγωγή, τρώνε τα νύχια τους αν θα ρίξει τα τουβλάκια ο Μπο ή αν θα πάθει κράμπα ο μισθοφόρος. 

Ξέρουν απ’ έξω κι ανακατωτά ονόματα, επίθετα, συνήθειες, τους γονείς και τα παιδικά χρόνια των παικτών του ριάλιτι. Αλλά αν τους ρωτήσεις ποιος είναι και τι έκανε ο Μιλτιάδης μπορεί να νομίζουν ότι είχε αποχωρήσει νωρίς από τον Αγιο Δομίνικο λόγω δολοπλοκιών του Ορέστη Τσανγκ.

Φταίνε τα παιδιά; Οι γονείς; Η τηλεόραση; Το διαδίκτυο; Η πολιτική;

Η βολική απάντηση-κλισέ είναι πως ο καθένας έχει το μερίδιο που του αναλογεί. 

Η δική μου, του Βολταίρου είναι κάπως διαφορετική. Είναι η εποχή που κάνει τους ανθρώπους μεγάλους ή μικρούς. Και ζούμε σε καιρούς μικρούς όπου "η κοινή λογική δεν είναι και τόσο κοινή".