Αλέξανδρος Βέλιος: Ταινία οι τελευταίες 48 ώρες της ζωής του

Το ντοκιμαντέρ σε σκηνοθεσία του Αντώνη Τολάκη προβλήθηκε στο 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, την περασμένη Παρασκευή (10.03.2017). Οι σκέψεις, τα τελευταία λόγια, οι αμήχανες συναντήσεις με φίλους και συγγενείς για να τους αποχαιρετίσει πριν κάνει πράξη την απόφασή του για ευθανασία.

Το ντοκιμαντέρ ξεκινά με τον Αλέξανδρο Βέλιο στο νοσοκομείο, το πρώτο Σαββατοκύριακο του Σεπτεμβρίου. Καθισμένος στο κρεβάτι του, κρατά στα χέρια του ένα στιλό και χαρτιά με σημειώσεις. Γράφει, σβήνει, προσπαθεί να συντάξει μια ανακοίνωση και να αποχαιρετίσει με αυτή οικογένεια, φίλους, γνωστούς.Ο φακός καταγράφει τη γυναίκα του και καταγράφει τις αντιδράσεις της. «Φοβάμαι πως θα διαχειριστεί η κόρη μας όλο αυτό», του λέει εκείνη. Και εκείνος της απαντά: «Μην ανησυχείς. Η μικρή θα καταφέρει να επουλώσει τις πληγές της γρήγορα. Τα παιδιά είναι “καταδικασμένα” να χαίρονται και για το λόγο αυτό θα μπορέσει να κλείσει τα τραύματα πιο γρήγορα απ’ ό,τι οι μεγάλοι».

«Αυτές οι δυο μέρες ήταν μάθημα ζωής και ωρίμανσης. Τα συναισθήματα ήταν πολύ έντονα. Τις δυο αυτές μέρες απλά έπρεπε να διαχειριστώ την επιθυμία του άντρα μου» λέει στην Espresso η σύζυγός του, Νάντια Γερολυμάτου, μιλώντας για πρώτη φορά μετά το θάνατο του Αλέξανδρου Βέλιου. Οι πληγές, λέει, είναι ακόμη ανοιχτές. «Δεν επουλώνονται οι πληγές, τις κουβαλάς, μαθαίνεις να ζεις με αυτές, συμφιλιώνεσαι με την έλλειψη, αλλά δεν κλείνουν. Ειδικά όταν έχεις ζήσει δίπλα σε έναν άνθρωπο τέτοιου βεληνεκούς».

Εκείνο το Σαββατοκύριακο στο νοσοκομείο, πήγαν πολλοί φίλοι του Αλέξανδρου Βέλιου να τον δουν. Ήταν στιγμές αμηχανίας. Προσπαθούσαν να κατανοήσουν την απόφασή του. Κι εκείνος ψύχραιμος και αποφασισμένος τους ευχαριστούσε που βρίσκονταν πλάι του.

Υπήρχαν όμως και στιγμής που πάθαινε πανικό, περιγράφει η σύζυγός του. «Δε άντεχε το θέμα της ανυπαρξίας, δεν μπορούσε να το διαχειριστεί. Υπήρχαν στιγμές τα βράδια που πάθαινε πανικό, ξυπνούσε ανήσυχος. Κατάφερε να συμφιλιωθεί το βράδυ που τελείωσε το βιβλίο “Εγώ και ο θάνατός μου – Το δικαίωμα στην ευθανασία”. Τότε ήρθε και μου είπε: “Νάντια, επιτέλους έχω απαλλαγεί από το φόβο του θανάτου”. Ήταν έτοιμος να γράψει το τέλος του με αξιοπρέπεια, όπως ο ίδιος το ήθελε».

Το βράδυ της Κυριακής 4 Σεπτεμβρίου, ο Αλέξανδρος Βέλιος έφυγε από τη ζωή, στο σπίτι του στο Γέρακα. Ήταν 63 ετών.