Να τελειώνουμε με τις συμμορίες

Η μεγαλύτερη απόδειξη της ανικανότητας που διέπει ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού της χώρας είναι η ύπαρξη του παρακράτους των Εξαρχείων. Εδώ και δεκαετίες από το 1974 και εντεύθεν, δρα ανενόχλητη μια ομάδα περιθωριακών που καταφέρνει να κάνει κόλαση τη ζωή των κατοίκων των Εξαρχείων αλλά και ευρύτερα του κέντρου της πρωτεύουσας. Το κλίμα από τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης ήταν τέτοιο που επέτρεπε σε όποιους φορούν το κουστούμι του επαναστάτη και σηκώνουν την ταμπέλα του αμφισβητία να μπορούν να κάνουν την οποιαδήποτε παράνομη πράξη, χωρίς κανείς να μπορεί να τους ελέγξει, να τους σταματήσει.

Mε την ανοχή της εκάστοτε κυβέρνησης, αλλά και ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας μας, όσοι είχαν ορμητήριο τα Εξάρχεια, απέκτησαν μια ομπρέλα προστασίας που τους έδινε το δικαίωμα να σπάνε και να ρημάζουν, χωρίς να έχουν την οποιαδήποτε τιμωρία.

 Δεν με νοιάζει αν οι τύποι αυτοί υποκινούνται από ασφαλίτες, πράκτορες και προβοκάτορες. Δεν νοιάζει κανέναν αν είναι περιθωριακοί, ρομαντικοί, Δονκιχότες η επαναστάτες. Τους απλούς ανθρώπους που μένουν στη γειτονιά των Εξαρχείων, τους καταστηματάρχες και τους υπαλλήλους τους που δρουν επαγγελματικά σ’αυτές τις συνοικίες τους ενδιαφέρει να μπορούν να δουλεύουν και να κυκλοφορούν ελεύθερα, τους ενδιαφέρει να είναι προστατευμένες οι περιουσίες τους. Χρόνια αυτό ζητάνε από τις κυβερνήσεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και σήμερα του ΣΥΡΙΖΑ. 

Τους χιλιάδες αυτούς ανθρώπους όλοι όσοι είχαν εξουσία τους έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια. Γι’ αυτό μια μεγάλη ομάδα των κατοίκων των καταστηματαρχών, εγκατέλειψαν τα σπίτια και τα μαγαζιά τους και αναζήτησαν αλλού στέγη. Οι περιθωριακοί αυτοί τύποι που ζουν και βασιλεύον στην περιοχή, που έχουν ορμητήριο τα Εξάρχεια, χρόνο με το χρόνο μεγαλώνουν την άνομη δράση τους, γίνονται πιο θρασείς και επικίνδυνοι. Αυτό έδειξαν και στα επεισόδια που έγιναν με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου.  Όπως φάνηκε για άλλη μια φορά, δεν είχαν σκοπό να συμμετάσχουν στον εορτασμό της μεγάλης φοιτητικής εξέγερσης του Νοέμβρη του 73.

Σκοπός τους ήταν να τα σπάσουν όλα, να κάνουν κυρίως επίδειξη δύναμης. Με όσα έξαναν έφτυσαν στα μούτρα την Πολιτεία και τους εκπροσώπους της. Βλέποντας αυτό ο απλός άνθρωπος, καθημερινός πολίτης, διαπιστώνοντας ότι κανείς από τους αρμόδιους δεν μπορεί να τον προστατέψει από τους συμμορίτες που έχουν καταλάβει το κέντρο, αναρωτιέται για την ανικανότητα του κράτους. Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αν δεν μπορεί το κράτος να προστατεύσει μια γειτονιά από μια μικρή συμμορία τι μπορεί να κάνει με τις μεγαλύτερες συμμορίες που έχουν μεγαλύτερη δύναμη από αυτή των Εξαρχείων και απειλούν να ελέγξουν τη χώρα.

Σ’ αυτό το ερώτημα αν δε δώσει απάντηση η κυβέρνηση αλλά και η αντιπολίτευση, θα φτάσουμε σε καταστάσεις που θα μας φέρουν στις χώρες με τη μεγάλη εγκληματικότητα και βία της Λατινικής Αμερικής. Αν εκεί θέλουνε κάποιοι να φτάσουμε, να το πουν στον κόσμο καθαρά για να φυλάξει μόνος του, αφού δεν μπορεί να το κάνει το κράτος, τη ζωή και την περιουσία του. Μάλιστα, μοιάζει φαιδρό να ακούγονται φωνές που λένε όπως πχ του προέδρου της ένωσης Κεντρώνω, κ. Λεβέντη, ότι πρέπει να κάνουμε εθνικό σχέδιο για να καθαριστούν τα Εξάρχεια. Σιγά- σιγά θα μας πουν ότι χρειάζεται και σύσκεψη πολιτικών αρχηγών, υπό τον ΠτΔ για το ξεκαθάρισμα μιας περιοχής που μπορεί μια αστυνομική δύναμη να καθαρίσει μέσα σ’ ενα σαββατοκύριακο. Οι συμμορίες, πρέπει να καταλάβουν όλοι, ότι δεν έχουν καμία σχέση με τη δημοκρατία. Άλλο η πολιτική διαμαρτυρία, άλλο η δράση συμμοριών και βανδάλων.