Ζουν σε άλλο κόσμο

Μου «σηκώθηκε η τρίχα» διαβάζοντας τις ανακοινώσεις της ΑΔΕΔΥ, της ΟΛΜΕ, της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας, του δήμου Καισαριανής για την επίσκεψη του Προέδρου Ομπάμα. Καλούν τον κόσμο να κατέβει στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για τον ερχομό του Πλανητάρχη στη χώρα μας τον οποίο χαρακτηρίζουν «ανεπιθύμητο πρόσωπο». Προφανώς όσοι έχουν γράψει αυτές τις ανακοινώσεις δεν έχουν καταλάβει ότι δεν μπορούμε τα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής, να τα αντιμετωπίζουμε με όρους φοιτητικού αμφιθέατρου. 

Δεν μπορεί γεγονότα που έχουν σχέση με τη χώρα, όπως η επίσκεψη του Μπαράκ Ομπάμα να τα αντιμετωπίζουμε μέσα από τη λογική της κομματικής αντιπαράθεσης, μέσα από τη παραδοσιακή σύγκρουση Αριστεράς-Δεξιάς. 

Για όσους λειτουργούν έχοντας στο μυαλό τους μόνο το κομματικό ταμείο είναι κρίμα να μην έχουν καταλάβει, μετά από όσα έχουν συμβεί στη χώρα, ότι πάνω απ’ όλα είναι το εθνικό ταμείο. Οι κύριοι της ΑΔΕΔΥ, της ΟΛΜΕ, της ΔΟΕ και του δήμου Καισαριανής που θεωρούν ότι η επίσκεψη του Αμερικανού προέδρου είναι μια ευκαιρία για να βγάλουν τον κόσμο στον δρόμο πρέπει να ζουν σε έναν άλλο κόσμο.

Στον κόσμο που ήθελε τις επιστημονικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις να χρησιμοποιούνται ως παραρτήματα των κομμάτων. Σε έναν κόσμο που βρίσκεται κολλημένος στις δεκαετίες του 1950 και του 1960. Τότε που τους Αμερικανούς και τους Ρώσους τους αντιμετωπίζαμε με βάση τη θέση που είχε πάρει ο καθένας στον εμφύλιο. 

Αυτός ο κόσμος όμως πέθανε. Δεν υπάρχει. Όσοι τρέφονται από τις στάχτες του, από τις σάρκες των νεκρών εκείνης της περιόδου δεν ανήκουν στον κόσμο μας. Ανήκουν στους ζωντανούς-νεκρούς που περιφέρονται ως φαντάσματα ανάμεσά μας. 

Για να πάψουν να υπάρχουν και με αυτή τη μορφή δεν πρέπει να τους αφήνουμε χώρο για δράση. Δεν πρέπει να τους αφήνουμε χωρίς απάντηση. Οφείλουμε να τους στείλουμε στο παρελθόν όπου και ανήκουν, για να μπορέσει η χώρα να βαδίζει προς το μέλλον.